Δε σε αδικώ

Δε σε αδικώ αν δεν με θυμάσαι
αν άλλες έννοιες στο μυαλό καλύτερα κρατάς
αν τον χρόνο σου με ξένα πράγματα περνάς
αν δε θες εμέ τις νύχτες μες το όνειρο να δεις
και προτιμάς το τίποτε από το εμείς

Δεν σε αδικώ αν δε με επιθυμείς
αν δεν ανησυχείς που να βρίσκομαι όταν λείπω
και άραγε σε άλλον την καρδιά μου δίνω.
Αν δεν με αγαπάς - όπως εγώ το νομίζω -
πώς να μπορείς, πώς να ξέρεις τι ελπίζω;

ΥΓ. Kαλή Χρονιά σε όλους, υγεία, ευτυχία και προπάντων... ΑΓΑΠΗ :-)

Μια μέρα

Μια μέρα θα με καλέσεις για ένα τσάι,
θα ρωτήσεις "έχεις χρόνο για φαγητό",
την βοήθειά μου θα ζητήσεις,
θα εξιστορήσεις αυτά που σε τραυμάτισαν,
και όλα όσα πάνω σου πληγές άφησαν.

Μια μέρα θα ξαφνιαστώ,
μακάρι να ξέρω πως να σου φερθώ.
Εκείνη την θαυμαστή μέρα που εσύ
εμένα τελικά θα έχεις εμπιστευθεί.

Πούντο πούντο το δαχτυλίδι;

Ένα δαχτυλίδι λιμπίστηκα.
Και άνοιξα τα κουτάκια με τους "θησαυρούς".
Το ένα ήταν πολύ παλιό,
στο άλλο έλειπε μια πετρούλα,
το τρίτο θα χωρούσε σε κάποια άλλη,
στο τέταρτο δίστασα, μεγάλη πέτρα φαρδύ ασημένιο,
όμως πουθενά δεν είδα το δαχτυλίδι που αυτή την στιγμή μου αρμόζει.

Ίσως κάτι λεπτό,
ίσως με κόκκινες πέτρες.
Εκείνο όμως το απλό, το χρυσό με το όνομα του,
όσο και αν κάποτε πολύ μου άρεσε,
απλή μουσειακή αξία έχει πλέον μόνον.

2006 διαφορετικοί τρόποι να περάσει κανείς τον χρόνο του

Να ξυπνήσεις 365 πρωινά μεταξύ 7 και 8 μισι.
Να πλύνεις 730 φορές τα δόντια σου.
Nα πάς 49 φορές στην προπόνηση του μπάσκετ.
Να γράψεις ένα βιβλίο, 59 κεφαλαίων με 278 σελίδες.
Να τρέξεις 144 γύρους στο στάδιο.
Να διαβάσεις 6 βιβλία.
Να ακούσεις 20 CD απαγγελλομένων βιβλίων (Hörbücher).
Να καλέσεις 5 άτομα να σε βοηθήσουν στην μετακόμιση.
Να πας για 10 ημέρες στην Ελλάδα.
Να συμπληρώσεις τα 30 χιλιόμετρα, περπατώντας αρκετές φορές γύρω από την λίμνη.
Να δουλέψεις 253 4τράωρα.
Να πας σε 3 χριστουγεννιάτικες γιορτές.
Να γνωρίσεις 3 καινούργιες οικογένειες.
Να κλάψεις 1 ή 2 φορές, βλέποντας 5, 6 ταινίες.
Να δεις 3 φορές το αγαπημένο σου όνειρο.
Να κόψεις τις φιλικές σχέσεις με 1 άτομο.
Να έχεις 12,5 λεπτά για τον εαυτό σου.
----------------------------------------
----------------------------------------
2006 τρόποι να περάσεις το χρόνο σου :-)

Πού;

Πού θα βρω κάποιον που με αγαπά όσο και εγώ;
Μια ζωή κυνηγώ κάποιον που δεν μπορώ να έχω.
Και όταν κάποιος προσπαθεί να με κερδίσει χάνει το ενδιαφέρον μου.
Αυτομάτως.
Τι θα συμβεί άραγε στην προκειμένη περίπτωση;
Θα ανατραπεί ο κανόνας ή θα επιβεβαιωθεί;
Και τι είναι τελικά καλύτερα;
Να μου πεις αυτό που σου ζήτησα, για να σταματήσω να ενδιαφέρομαι για σένα ή
να μην μου πεις τίποτε και να συνεχίσω να ζω ένα ανεκπλήρωτο έρωτα;

Καρότα...

Σου ζήτησα κάτι εχθές.
Δεν μου απάντησες.
Δεν το έκανες παρόλο που ήξερες πόσο σημαντικό ήταν για μένα, ή ακριβώς επειδή η σημαντικότητα της ερώτησης σε έκανε να διστάσεις;

Θα έπρεπε να χαίρομαι γιατί όσο δεν μου δίδεται απάντηση δεν λαμβάνω κάποια αρνητική;
Μα έτσι δεν κάνουν στα άλογα με το καρότο; Τους το κρεμούν μπροστά στην μύτη τους δίνοντάς τους έτσι κίνητρο να δουλεύουν αλλά το τραβούν έγκαιρα αν το άλογο θελήσει να το γευτεί.

"Have yourself a merry little Christmas"

Have yourself a merry little Christmas,
Let your heart be light
From now on,
Our troubles will be out of sight

Have yourself a merry little Christmas,
Make the Yule-tide gay,
From now on,
Our troubles will be miles away.

Here we are as in olden days,
Happy golden days of yore.
Faithful friends who are dear to us
Gather near to us once more.

Through the years
We all will be together,
If the Fates allow
Hang a shining star upon the highest bough.

...
Have yourself a merry little Christmas Των Hugh Martin και Ralph Blane. Το τραγούδησε για πρώτη φορά η Judy Garland το 1944 στην ταινία "Meet Me in St. Louis".

Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα...

τον τρώνε οι κότες...
Έτσι συνέβη και με το template του blog... :-(
Προσπαθώ τώρα να δω τι μπορώ να διορθώσω...


Update: το πρόβλημα λύθηκε, αλλά αυτό που ήθελα αρχικά να καταφέρω, δεν μπόρεσα ακόμα να το κάνω. Δεν πειράζει... ίσως να έχω διάθεση να ασχοληθώ ξανά αργότερα.

Ενα χαρούμενο και ένα λυπημένο μάτι...

Το καινούργιο "μέλος" της οικογένειας στέκεται στην κουζίνα.
Το παλαιότερο του παραχώρησε ανοικειοθελώς την θέση του. Ξεκουράζεται όμως μετά από αρκετά χρόνια υπηρεσίας διαφορετικών αφεντικών. Μια υπηρεσία που σίγουρα πριν να καταλήξει τον τελευταίο καιρό να γίνει θορυβώδες και γεμάτο ψυχρές αντιδράσεις ήταν κάποτε άκρως αποτελεσματική. Αλλά τι τα θες; Ο καιρός περνά για όλους μας αμείλικτα, όχι μόνον για εμένα...
Αύριο θα κάνει το τελευταίο του ταξίδι. Πόσα ταξίδια αλήθεια έκανε πέρα από αυτά που με συνόδεψε; Είναι ευχαριστημένο και ικανοποιημένο για όσα κατάφερε μέχρι τώρα; Για όλα όσα μέχρι τώρα προστάτευσε; Για όλες αυτές τις αμέτρητες φορές που έδειξε πόσο φιλόξενο ήταν; Για όλες αυτές τις στιγμές που απέδειξε ότι η μεγαλοσύνη δεν έχει να κάνει με το πραγματικό "μέγεθος". Θα μου λείψει... Θα μου λείψουν οι νύχτες χωρίς ύπνο, αυτές που με κράτησε σε εγρήγορση, που ανησυχούσα εάν θα καταφέρει να κρατήσει τις χαμένες ισορροπίες, εάν χρειάζεται την βοήθειά μου και κάποιο στήριγμα, για να ξεπεράσει τις ταραγμένες του στιγμές.
Θα μου λείψει, αλλά θα καταφέρω να ξεπεράσω την έλλειψή του και θα αρχίσω να αναγνωρίζω τα προτερήματα του "καινούργιου".
Του καινούργιου ψυγείου και καταψύκτη :-)

ΥΓ. Ααααα και πριν το ξεχάσω... μετέφερα το blog στον καινούργιο blogger και αναδύομαι από τα βάθη της κακιάς διάθεσης:-)

Δε μπορεί

Μα δε μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να συνταράζεσαι...
Μα δεν είναι δυνατόν μια ημερούλα τόσο δα, να σε κάνει να στεναχωριέσαι...
Μα δεν αξίζει να απογοητεύεσαι για κάτι που δεν θα συμβεί.
Για κάτι που επανειλημμένα δεν συμβαίνει.
Μα πώς μπορείς να ξεχνάς ό,τι έχεις αποφασίσει;
Μα πώς καταφέρνεις να δωρίζεις την καρδιά σου, σε εκείνους που δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτή η λέξη; Μα πώς έζησες μέχρι εδώ και δεν έμαθες απολύτως τίποτε;

Θέλω να είμαι ο Jack, αλλά είμαι η Joanna,
θέλω να είμαι εγώ εκείνος που διαλέγει το δελφίνι,
ατρόμητος, ευτυχισμένος.
Θέλω να κολυμπώ εγώ στην σιγουριά του γαλάζιου
αλλά είμαι τελικά εκείνη που κοιτά με αγωνία το νερό από την προβλήτα.

Δε μπορεί, κάπου υπάρχει ένα λάθος στο όλο.
Μήπως είναι αυτό το λάθος, εγώ;

ΑΑΑΑΑ

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!


...

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! :-(

Τέλος εποχής...

Κεριά, χρώματα, γλυκά
Ευχές, αναμνήσεις, ελπίδες
Γυναίκες, άνδρες και παιδιά
Παιχνίδια, κάστρα, ιπποτικές ασπίδες

Βιβλία, αστέρια, κατασκευές,
Χριστουγεννιάτικα δέντρα, κόκκινες ποδιές.
Τελευταίες ημέρες μιας εποχής
Πολύτιμοι κρίκοι μιας αλυσίδας της επόμενης στιγμής

Και εγώ που νόμιζα...

Και εγώ που νόμιζα ότι κάτι τέτοιο υπάρχει μόνον στις ταινίες και στις διαφημίσεις...



Το χριστουγεννιάτικο σπίτι στο Hilden
Das Weihnachtshaus in Hilden

Άμα σου αρέσει

Άμα σου αρέσει
πάρε ένα τηλέφωνο το πρωινό
κάτσε για φαγητό το μεσημεράκι
πέρνα για καφέ το απογευματάκι

Άμα σου αρέσει
κοίτα με στα μάτια όταν μπροστά μου στέκεσαι
φλέρταρε την καρδιά μου με συλλαβές και χάδια
άγγιξέ με, απόδειξε πως η ψυχή δεν είναι άδεια

Συλλέκτης θέρμης

Δεν θέλω άλλο σε μικρότητες να κολλώ
οριστικά περασμένα να μοιρολογώ
δεν θέλω πια ό,τι δεν λειτουργεί να επουλώνω
τη ζωή μου ως θεατής παθητικά να καταναλώνω

Τι λείπει, τι χρειάζομαι;
Είναι η θρησκεία η λύση που αγνοώ;
Λίγα χάπια αγάπης παραπάνω;
Σταγόνες ενδορφίνης που σπαταλώ;

Αν η λύπη είναι έντονη
αν η μοναξιά είναι στο μυαλό
αν η αγάπη παντού υπάρχουσα
γιατί νοιώθω να στραγγίζει από το σώμα μου σαν από νερό;

Ένα συλλέκτη θέρμης χρειάζομαι
της ηλιακής ακτίνας ανάλογο και με βαλβίδα
όπου τα μικρά και μεγάλα θετικά μετατρέπονται
σε σταθερή ηρεμία, σιγουριά και ελπίδα

Λίγο κανταίφι

Δώσε γλυκιά μου αδελφούλα ένα κομμάτι κανταΐφι...

Από τότε που άκουσα από το στόμα του αυτό το
"ε τότε... θα φάει το παιδί μαζί μας", έχω μια περίεργη πικρή γεύση στα χείλη...

Πως τα φέρνει ο καιρός...

Ακριβώς την στιγμή που συμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι δεν θα βρω ποτέ την νεράιδα του παραμυθιού, παρουσιάζεται στο σκοτάδι ένας φωτεινός άγγελος, στην ανακατωσούρα ένα ήρεμο τζίνι, στην ακινησία ένα ιπτάμενο χαλί και στη ξαφνική βαβούρα ένας υπέροχος μάγος σιωπής.

Νεράιδα

Ζητείται νεράιδα
με ραβδάκι ισχυρό
ευχές να εκπληρώσει
χωρίς προσπάθεια στο λεπτό

Τρεις τον αριθμό θα ρωτήσει
την πρώτη ήδη την ξέρω
για την δεύτερη πρέπει να σκεφτώ
να ακούσει την τελευταία θα αργήσει

Πραγματικά δεν αποκλείω
τελικά να προτιμήσω
αντί τρίτης ευχής
κάτι άλλο να ζητήσω

Ζητείται νεράιδα
με ραβδάκι ισχυρό
για μόνιμη ενασχόληση
οικιακή βοηθό

Πριν ένα χρόνο περίπου...

Άδειο αρχείο
δυνητικά μεγάλο
υπομονετικά περιμένεις
δεν κρίνεις, δεν ελέγχεις, τις λέξεις

Αν είναι όμορφες
αν είναι τολμηρές
λίγες ή πολλές
με λάθη ή σωστές

Είσαι εκεί, δε φεύγεις
δε φοβάσαι, δε πληγώνεσαι
ότι και να περιέχεις
όσο και να αλλοιώνεσαι

Έχεις συναίσθηση της ύπαρξής μου;
είσαι φίλος ή εχθρός μου;
με χλευάζεις ή με δέχεσαι;
με ανέχεσαι;

Θα μου συμπαρασταθείς
όταν οι λέξεις μου στερέψουν;
Όταν εγώ ο αμαθής
να τις γοητέψω δε μπορώ και ξενιτεύσουν;

"Αρχείο", Düsseldorf - 30. Νοεμβρίου 2006

Στην ξενιτειά

"Καλά δεν τα περνάμε στην ξενιτειά;" ρωτά ο Νίκος τρέχοντας δίπλα μου κάποιον από τους δέκα γύρους στο στάδιο για να ζεσταθούμε πριν το σαββατιάτικο μπάσκετ.
Είναι αλήθεια ότι με ξάφνιασε η πρόταση. Πώς μπορεί κανείς να τα περνά καλά στην ξενιτειά; Μακριά από την πατρίδα του. Εκεί που δεν έχει κανένα συγγενή. Εκεί που δεν μιλούν την γλώσσα του. Εκεί που δεν γεννήθηκε και δεν ξέρει όλους τους δρόμους της γειτονιάς του απέξω και ανακατωτά. Εκεί που δεν δυσκολεύεται να βρει το δίκαιο του. Εκεί που το σχολείο των παιδιών λειτουργεί καλά. Εκεί που υπάρχει μια τάξη και δεν μπορεί ο καθένας να κάνει εις βάρους σου το δικό του. Εκεί που πηγαίνει κανείς σε ένα γιατρό της ασφάλειας, άμα αρρωστήσει, χωρίς να μοιράζει φακελάκια, εκεί που αν όχι παντού αλλά σε πολλά ισχύει το τι ξέρεις και τι μπορείς, από το ποιό μέσο έχεις. Εκεί που ο αέρας που αναπνέεις, δε σου προκαλεί δύσπνοια... Εκεί που η φύση τριγύρω σου προστατεύεται και δεν καταστρέφεται ασύστολα, εκεί που ουρανός πάνω σου είναι γαλανός με αραιά άσπρα συννεφάκια.

"Ναι Νίκο μου, ναι έχεις δίκαιο. Καλά τα περνάμε... στην ξενιτειά" του απάντησα ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα ανεβάζοντας ελάχιστα τον ρυθμό.

Άσπρο

Veni vidi vici?

Πήγα,
είδα,
δεν υπήρχε αυτό που ήθελα.
Πήρα κάτι άλλο
και εξήλθα...

από την ΙΚΕΑ σήμερα :-)

Καλά...

Με ρωτάς, τι κάνεις;
Καλά, σου λέω...

Σε ρωτώ, τι κάνεις;
Δεν είμαι καλά, μου απαντάς

Είναι το "καλά" μου,
με το δικό σου το ίδιο;


Ποιός λέει την αλήθεια,
ποιός απαντά μηχανικά
και ποιός από συνήθεια;

Επειδή όλα έχουν ένα τέλος...

...καλημέρα και ένα χαμόγελο για όλα όσα ευχάριστα μας συμβαίνουν. Για όλες τις φιλίες και καλές σχέσεις που κατάφεραν να ξεπεράσουν χρόνια, δυσκολίες και προσωπικές κρίσεις. Για την υγεία που ευτυχώς έχουμε. Για την χαρά που κατά βάση γεμίζει την ζωή μας. Για την αγάπη που μας δωρίζεται. Για την ομορφιά τριγύρω μας που κατά καιρούς βρίσκει τον δρόμο προς και από μέσα μας.

Καλημέρα, καλή Κυριακή, καλή εβδομάδα :-)

Χ-Mass Blues

Πλησιάζουν γιορτές. Εχθές ανοίξαμε την πρώτη πορτούλα του Adventskalender. Στο νηπιαγωγείο δώσαμε μια κάλτσα για να γεμίσει με λιχουδιές ο Άγιος Νικόλαος στις 6 του μηνός. Στο σπίτι έβγαλα τα χριστουγεννιάτικα. Άναψα κεράκια, χρωματιστά φωτάκια. Στόλισα μικρούς αγγέλους, αστέρια, κομήτες, φεγγάρια, μικρούς Αγιοβασίλιδες. Αύριο θα τα δεις και θα χαρείς.
Και εγώ; Γιατί εμένα δεν με γεμίζουν; Γιατί μου δίνουν την αίσθηση ότι προσποιούμαι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα; Πως προσπαθώ κάποιον να ξεγελάσω μια εορταστική διάθεση. Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι αξίζω να χαίρομαι τις γιορτές; Όχι ειδικά και μόνον αυτές των Χριστουγέννων. Γιατί ότι κάνω πρέπει να έχει νόημα, μόνον όταν το κάνω για άλλους; Γιατί δεν μπορώ να αποδεχτώ και να αγαπήσω τον εαυτό μου;

Τι στο καλό, τόσα μπόρεσα και έμαθα μέχρι τώρα στην ζωή μου, γιατί δυσκολεύομαι σε αυτό τόσο πολύ;

Kουβάρια

Πώς αλήθεια μερικές φορές μια λέξη που δεν ειπώθηκε, μια άλλη που κάθισε στραβά σε ένα δίπλωμα του εγκεφάλου, γίνεται αιτία ενός μπερδέματος;

Όμως τα μπερδέματα δεν είναι θεριά. Και άμα δημιουργήθηκαν, μας κάνουν μια χαψιά και μας παγιδεύουν μέσα τους και άντε να ξεμπερδευτούμε.

Τι και αν συνέβησαν, στο χέρι μας είναι να τα ξετυλίξουμε, στο χέρι μας είναι να αποδεχτούμε ότι απλά λάθος καταλάβαμε και ότι δεν υπήρξε ποτέ θέμα.
Στο χέρι μας, έτσι δεν είναι;

ViSta (ISBN: 960-511-032-6)

Σύντομες, παράλογες, αστυνομικές, σουρεαλιστικές και άλλες ιστορίες
ISBN: 960-511-032-6
Εκδόσεις Μαραθιά
Copyright 2006

Περιεχόμενα

To ξενοδοχείο με τα 28 δωμάτια
O θάνατος μιας νηπιαγωγού
Ονειρικές καταστάσεις

Online παραγγελία
- ianos.gr (Webshop)
- ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ (Webshop)
- Allbooks(Webshop)
- Bibliopolio.gr(Webshop)
- με ένα email σε εμένα
.
Αφιερωμένο στον Οδυσσέα

Περασμενα ξεχασμενα;

Aστυνομικα μυθιστορηματα

Ι. To πτωμα του παρκου

ΙΙ. Ο θανατος μιας νηπιαγωγου

ΙΙΙ. Οταν οι καλοι αγγελοι χρειαζονται βοηθεια

Ιστοριες

I. Σουρεαλιστικη ιστορια

II. Ψυχολογικό Τhriller

III. Παράλογη ιστορία

IV. Η Φανή

V. Ένα άδειο αρχείο

VI. Χρόνος μηδέν;

VII. 12 γύροι;

Για και με...

τον Οδυσσεα

εμενα

τον J.

την Ελλάδα

Aπάθεια

Απάθεια μετά τον πόνο.
Ηρεμία μετά την πίεση.
Ενέργεια.
Δυο βήματα μπροστά και εγώ πίσω της.
Απάθεια...
Ακριβώς μέσα μου.

Άρα...

Το ομορφότερο όνειρο για μένα είναι να δω ό,τι αιωρούμαι, έτσι χωρίς προσπάθεια χωρίς φόβο και χωρίς εξωτερική βοήθεια.
Γιατί αλήθεια;
Ξεπηδά από μέσα μου ασυναίσθητα η αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να υπερβεί την φύση του; Να νικήσει την βαρύτητα; Να γίνει -έστω και για λίγο- πουλί. Να πετάξει και να ξεπεράσει έτσι γήινα εμπόδια; Να αναιρέσει μια ένα φτερούγισμα μια δύσκολη στιγμή, να ανατρέψει μια "στενή" λογική;

Όσο και αν μου αρέσει στο όνειρο, τόσο με κουράζει όμως και με κάνει να νιώθω άσχημα όταν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Όταν δεν ξέρω δηλαδή που ακριβώς "βρίσκομαι" γιατί μια κατάσταση είναι ρευστή και δεν μπορώ να αναγνωρίσω την κατάληξή της ή το πραγματικό της μέγεθος. Όταν "αιωρούμαι" λοιπόν χωρίς να ξέρω πότε και που θα προσεδαφιστώ ή ποια είναι η σωστή στιγμή να ξεδιπλώσω τα φτερά μου για να αρχίσω την πτήση.

Και όμως... όσο αιωρούμαι δεν πέφτω. Όσο δεν πέφτω δεν χτυπώ, όσο δεν χτυπώ δεν πονάω, όσο δεν πονάω μπορώ να χαίρομαι και όταν χαίρομαι πρέπει παραδεχτώ πως είμαι καλά.

'Αρα...

To κατάστημα κλείνει...

Το κατάστημα κλείνει για λίγα λεπτά και το ρίχνει στον ύπνο. Αν δει κανείς ένα κατάστημα με κατεβασμένα τα ρολά του, τυλιγμένο σε μια μπλε κουβέρτα, μαζεμένο σε εμβρυακή στάση, να αναστενάζει απαλά με αυτά που βλέπει στα όνειρά του από καιρό εις καιρό, παρακαλείται να μην το πειράξει.

Σσσς, θα ξυπνήσει...
Έλα, ύπνε μ', και πάρε το και πάν' το στις μπαχτσέδες
και γιόμισε τον κόρφο του λουλούδια και μενεξέδες.

Ψέμα ή αλήθεια;

Τι θα γινόταν αν τελειώνοντας η ζωή σου συνειδητοποιούσες ό,τι ποτέ δεν αγάπησες;
Τι θα γινόταν αν τότε καταλάβαινες πως στην ανάγκη σου να βρεις την αγάπη, απλά κορόιδεψες το μυαλό σου πείθοντάς το ότι αγαπάς; Και πως όλα μα όλα όσα νόμισες ότι ένιωσες ήταν ψέματα;
Θα χαιρόσουν που θα μάθαινες έστω και τόσο αργά την αλήθεια ή θα προτιμούσες το ψέμα, μη θέλοντας να αποδεχθείς πως απέτυχες;

Eγώ, μια καρδιά και το όνομά μου

Τι και αν είναι λανθασμένα γραμμένο;
Θα βρει κανείς άραγε που κρύφτηκε το λάθος;

Kουκλοθέατρο

Κουκλοθέατρο, παραμύθι, μουσική
παιδικές ματιές αιχμαλωτίζουν
κουρασμένες μαμάδες υπνωτίζουν,
με την προσπάθειά τους ευαίσθητοι ηθοποιοί.

Tι σου λείπει;

-Τι σου λείπει, όταν δεν σου λείπει τίποτε;
-Η αίσθηση της πραγματικότητας.

-Πώς ξέρεις, ότι δεν σου λείπει τίποτε;
-Όταν μιξοκλαίγεσαι από πληγωμένο εγωισμό ενώ άλλοι λιώνουν από την αρρώστια.

-Τι σου λείπει λοιπόν;
-Τίποτε

Kόκκινο, κίτρινο, πράσινο, καφέ

Ταξίδι στον χρόνο

Ώρες ώρες θα ήθελα να ήμουν παιδί.
Με άλλα παιδιά να παίζω ανέμελα με τις ώρες.
Να κάνω τραμπάλα, να κρέμομαι από σκοινιά,
από σίδερα μέχρι να βγάλουν φουσκάλες τα χέρια.
Να τρέχω, να κυνηγώ, να με κυνηγούν, στο "σπιτάκι" για ελάχιστα λεπτά να ξεκουράζομαι.
Να ρωτώ την μαμά μου για νερό όταν διψώ, να τρώω ένα σουσαμένιο κουλούρι όταν πεινάσω. Να πέφτω μετά το μεσημεριανό φαγητό για ύπνο γεμάτο όνειρα. Να μουτρώνω όταν θέλουν να με βγάλουν φωτογραφία. Να μαλώνω στα αστεία με τις αδερφές μου, να τα "χαλάμε" μεταξύ μας και να τα ξαναφτιάχνουμε. Να ακούμε μαζί την Θεία Λένα στο ραδιόφωνο και να βλέπω κουκλοθέατρο με την Σουβλίτσα. Να στρώνουμε βραδυνό στο φερφορζέ τραπέζι - τα καλοκαίρια έξω στο μπαλκόνι. Tρία παιδιά, μια γλυκιά μαμά, ένας σκύλος που ζητιανεύει μια λιχουδιά και οι λεύκες τριγύρω μας.

Ώρες ώρες θα ήθελα να ήμουν παιδί...

Aγκάθι

Παλιό αγκάθι σκαλωμένο
στην καρδιά χρόνια ξεχασμένο
τσιμπάς με επιμονή εσύ
και εγώ αντιδρώ ενστικτωδώς χωρίς επιλογή

Θα σταματήσεις ποτέ αλήθεια
όταν το σώμα μου μεταλλάξεις;
Αγκάθι σαν και εσένα εμένα την ίδια.
Αυτή είναι η λύση που διατάζεις;

Ή μήπως δεν είσαι εσύ αλλά εγώ
αυτή που σε κρατά σφιχτά και δεν σε αφήνει
από συνήθεια, από φόβο,
ότι τάχα μόνη της δεν μπορεί να ζήσει;

Παλιό αγκάθι σκαλωμένο
στην καρδιά χρόνια ξεχασμένο
σκάψε, την έξοδο να βρεις προσπάθησε
βρες άλλον να ενοχλείς, αυτή εδώ "αρκεί" λέει, το αποφάσισε.

Aγαπητό ημερολόγιο...

Πόσο θα ήθελα να σου γράψω κάτι ανάλαφρο. Κάτι που να σε κάνει να χαμογελάς όσο το διαβάζεις. Κάτι που να σου δώσει κουράγιο όσο άσχημα και αν νιώθεις. Που να μπορεί να σε μεταφέρει κάπου αλλού. Ψηλά ψηλά ανάμεσα στα αραιά κάτασπρα σύννεφα με τις ροζ αποχρώσεις. Και όσο αιωρείσαι, έτσι απλά και ήρεμα, χωρίς να χρειάζεσαι να κάνεις καμία απολύτως προσπάθεια, να κοιτάζεις μια τον γαλάζιο πλανήτη μας, μια το σκοτεινό διάστημα. Και να μη ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Την ανείπωτη ομορφιά της σφαίρας, την απεραντοσύνη των πιθανοτήτων ή την απίστευτη σύμπτωση της ύπαρξής σου. Και αν δεν αντέξει η ψυχή σου, και ξεχειλίσει η χαρά από το ον σου, όπως ξεχειλίζει ο ελληνικός καφές στο κατσαρολάκι φουσκώνοντας, να σε αγκαλιάσω με στοργή και να σε κοιτώ στα μάτια όσο πέφτουμε. Και οι κουκκίδες μπροστά μας να μεγαλώνουν ολοένα όσο τις πλησιάζουμε. Να παίρνουν σιγά σιγά μορφή και αναγνωρίσιμο χρώμα. Πιο σφιχτά να αγκαλιαζόμαστε όσο πιο μεγάλο γεμίζει στα μάτια μας το γαλάζιο. Ενωμένοι σε ένα σώμα πλέον να διεισδύσουμε με σιγουριά την ήρεμη επιφάνεια του νερού, χωρίς φόβο, χωρίς αγωνίες. Δεν υπάρχει το κρύο για μας που είμαστε ένα, δεν υπάρχουν ταραγμένα κύματα, δεν υπάρχουν βράχοι μόνον ύφαλοι. Τον δρόμο μας δείχνουν τα υποθαλάσσια ρεύματα, σύντροφοι στο κολύμπι μας πολύχρωμα ψάρια. Μας χαϊδεύουν με ένα πτερύγιο και γινόμαστε και εμείς άλλο ένα πολύχρωμο ψάρι. Πυκνά φύκια μας κάνουν σινιάλο. Χαλαρή η κίνησή μας, παρόμοια πτήσης, κρυστάλλινα νερά, σκουραίνουν ολοένα όσο βυθιζόμαστε. Βυθιζόμαστε χωρίς σταματημό στην μαγεία των ωκεανών, εκεί που το φως σιγά σιγά λιγοστεύει, εκεί όπου τα ψάρια πηγαίνουν για να κοιμηθούν στην προστασία του σκοταδιού. Όμως το σκοτάδι για να σε ευχαριστήσει και μόνον γίνεται βελούδινος μανδύας. Τυλίγεται απαλά γύρω σου, ζεσταίνει το σώμα σου, ψιθυρίζει αγαπημένες μελωδίες και αναρωτιέται αν θα νιώσει την στιγμή που θα παραδωθείς στην γλυκιά κυριαρχία του ονείρου...

23:16, Update: Στην Ελλάδα έχει ήδη μπει η Πέμπτη. Εδώ χρειάζεται άλλα 44 λεπτά. Ποιά χώρα καθορίζει αλήθεια από πότε γιορτάζεις γενέθλεια; Εκείνη της γέννησής σου, ή εκείνη στην οποία ζεις;

Ένα μουσικό σοκολατάκι; Midnight At The Oasis, Renee Olstead.

Eύκολη ζωή

Ποιός άραγε μπορεί πλέον να πιστέψει μια τέτοια πρόταση; Πώς μπορεί κανείς να αποδεχτεί την αλήθεια της; Που να βρει τον χρόνο άλλωστε να το καλοσκεφτεί; Έτσι στο κυνήγι των αναγκών, στο τρέξιμο για την πραγματοποίηση όλων αυτών των δραστηριοτήτων που είναι καταχωρημένοι στην ατζέντα, των δρομολογημένων και μη. Εκεί που δεν έχει ούτε χρόνο για δεύτερη αναπνοή, για δεύτερη ματιά, για δεύτερη σκέψη πέρα από τις απαραίτητες για την επόμενη κίνηση, την επόμενη δουλειά.
"Είναι εύκολη η ζωή", θα σου πω, και εσύ θα γελάσεις ειρωνικά...
"Είναι εύκολη για σένα", θα μου πεις, "γιατί δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις τις αλληλοεπιδράσεις των γεγονότων. Πως το ένα, ακόμα και το ασήμαντο επηρεάζει κάτι άλλο πολύ μεγαλύτερο και ίσως για τα μάτια σου εντελώς άσχετο με εκείνο το μικρό. Πως μια έξυπνη κίνηση σε αυτόν τον τομέα καλυτερεύει τις προοπτικές σου σε ένα άλλο. Πως μια λανθασμένη αντίδραση κάπου αλλού σε φρενάρει σε άλλα σχέδια και ούτω καθεξής."
Ναι, ναι δεν αμφιβάλω, τα πιστεύεις αυτά που λες, δεν προσπαθείς να με περιπλανήσεις, ούτε και να κάνεις τον παντογνώστη. Όμως αν κάποτε βρεις λίγα δευτερόλεπτα, δοκίμασε να κάνεις το εξής παιχνίδι σκέψης.

Σκέψου να ήταν όλη η ζωή ένα παιχνίδι αγάπης και ο λόγος παρουσίας μας σε αυτόν το πλανήτη να ήταν πως να μάθουμε να συμμετάσχουμε καλύτερα στο παιχνίδι αυτό. Να μετρούσαμε τον πλούτο και την επιτυχία μας, σε μονάδες αγάπης που δώσαμε και λάβαμε. Να αξιολογούσαμε την σημασία μας, με βάση την στοργή και το ενδιαφέρον που προσφέραμε. Να μαθαίναμε να αγαπούσαμε ακριβώς όπως το κάνουμε για τους άλλους - χωρίς σκέψεις κέρδους ή λογικές αιτιολογίες - και τον ίδιο τον εαυτό μας...



"Ε ναι, τότε ναι", είμαι σίγουρη θα ξέσπαγε από μέσα σου. "Αν αυτή είναι πραγματικά η ζωή και το νόημά της... τότε είναι αδιαφιλονίκητα μια εύκολη ζωή".
"Έτσι είναι αν έτσι το θελήσεις" θα σκεφτόμουν τότε εγώ όσο θα σου ευχόμουν
"καληνύχτα ψυχή μου..."

Σκιές;

Γεύση δακρύων
σε ένα ποτήρι γάλα
Τρεμοπαίζον
φως κεριών
Σκιές, μορφές αναμνήσεων
στιγμές που πέρασαν
χαμένες ελπίδες


Πρόσεχε που θα κοιτάξεις.
Πρόσεχε τι θα κρατήσεις μέσα σου
Εσύ διαλέγεις.
Σκιές ή το φως;

Θάρρος

Φως, σκιές, χρώματα, φόρμες
έχεις μάτια να τις βλέπεις;
Μυρωδιές, γεύσεις, ήχοι
έχεις αισθήσεις να τους νοιώσεις;

Προβλήματα, λύσεις, οικονομικές συναλλαγές,
έχεις την διάνυα να καταλάβεις;
Αναμνήσεις αγάπης, συμπάθειας, απογοητεύσεων
έχεις την δύναμη να ξεπεράσεις;

Νεότητα, πρόοδο, εκπλήρωση, χαρά
έχεις την αφέλεια να αναζητάς;
Ενέργεια, δύναμη, εξέλιξη
νομίζεις πως μόνον σε άλλους βρίσκονται.

Έχεις το θάρρος να σταματήσεις να λυπάσαι τον εαυτό σου;

H γοητεία της φωτιάς

Δαγκώνω και σε σκέφτομαι

Έξι εβδομάδες έχουν περάσει από τότε που επέστρεψες στην ζωή μου. Είχαμε καιρό να ιδωθούμε... Είχα τους λόγους μου που σε κρατούσα σε απόσταση, στο είχα πει, όμως και εσύ δεν επιδίωξες μια συνάντηση...
Από τότε βλεπόμαστε τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και αν μπορούσα, θα ήθελες να ερχόμουν πιο συχνά σε εσένα. Όμως το ξέρεις, χρειάζομαι χρόνο για να ανασυγκροτηθώ μετά από τις συναντήσεις μας. Νομίζεις πως είμαι δυνατή, πως δεν έχω φοβίες, πως έχω κουράγιο, ίσως ίσως να με θαυμάζεις και όλας που έχω τέτοια αντοχή. Δεν ξέρω, δεν ξέρω πως συμπεριφέρονται άλλες σε ανάλογες περιστάσεις. Δεν ξέρω, αλλά ούτε και με ενδιαφέρει... Εγώ δεν είμαι "άλλες"...
Δεν ξέρω αν με έχεις ψυχολογήσει σωστά, όμως φυσικά και προσπαθώ να εκπληρώσω τις απαιτήσεις σου. Βρίσκω ελεύθερο χρόνο για σένα, έρχομαι συνεπής στα ραντεβού μας, παραμένεις στο μυαλό μου ώρες ολόκληρες, νιώθω την επίδρασή σου ακόμα και στην απουσία σου, σέβομαι και προσπαθώ να τηρώ τις συμβουλές σου. Σου έχω πει άραγε, πως θαυμάζω την εμπειρία σου;
Είμαι σίγουρη πως και εσύ, παρόλο το φόρτο εργασίας σου, με σκέφτεσαι από καιρό εις καιρό. Ειδικά μετά από εκείνη την μέρα που σου είπα, πως σίγουρα είσαι ο πιο φιλήσυχος γονιός και σύντροφος, αφού μπορείς να ζείς την επιθετικότητά σου με τους πελάτες σου.
Γέλασες. "Αυτό δεν το μου το είχε πει κανείς μέχρι τώρα" είπες χαμογελώντας.

"Φυσικά" σκέφτηκα, "ποιός τολμά να είναι ειλικρινής μαζί σου;". Δεν άκουσες την απάντησή μου, δεν μπόρεσα να βγάλω μιλιά.
Κρατούσες το στόμα μου βλέπεις ορθάνοιχτο, είχες βάλει ένα σωληνάκι αναρρόφησης υγρών και σκάλιζες με τον τροχό τα δόντια μου.
Δαγκώνω και σε σκέφτομαι... Εσένα τον σαδιστή οδοντίατρό μου ;-)

H Aποφαση (Ιστορία)

Πόσο το σιχαινόταν εκείνο το συναίσθημα. Εκείνο που από την μια στιγμή στην άλλη στένευε τους πνεύμονες κόβοντας βίαια και απειλητικά την αναπνοή της. Που με απίστευτη ταχύτητα κυρίευε πρώτα το καυτό από τη μία πικρή και αβάσταχτη σκέψη κεφάλι της και στην συνέχεια ολόκληρο το είναι. Που της έδινε την αίσθηση ότι συνθλίβεται από το βάρος που ξαφνικά την κρατούσε αιχμάλωτη. Αιχμάλωτη; Ναι αιχμάλωτη στο ίδιο της το σώμα. Αιχμάλωτη σε ένα σώμα που εκείνη για άλλη μια φορά δεν το έλεγχε. Που αυτό από μόνο του της επέβαλε την μια και μόνη σκέψη, αφήνοντάς την ανήμπορη να αντισταθεί. Να δεχτεί και άλλες εκδοχές ως πιθανές, να αφήσει κάτι να εισβάλει στο κλειστό σύστημα, όπως ήταν αυτό του μυαλού της εκείνη την στιγμή, αποσπώντας έτσι την προσοχή της και χαλαρώνοντας την ένταση. Ένα κλειστό σύστημα που δεν δεχόταν τίποτε άλλο πέρα από αυτή την μια και μοναδική ιδέα που περιείχε, αφήνοντάς της χώρο για να γυρίσει, να περιστραφεί, ξανά και ξανά γύρω από τον εαυτό της, να κερδίσει έτσι σε μέγεθος, σε δύναμη, σε βεβαιότητα, σε σημασία.
Ο χρόνος έμοιαζε να τρέχει και να σταματά ταυτόχρονα. Οι άνθρωποι, τα κτίρια, ξεθώριαζαν γύρω της σιγά σιγά, μόριο με μόριο διαλύονταν και έπαιρναν μαζί τους όλους αυτούς τους ήχους του περιγύρου της. Έμενε έτσι μόνη. Μόνη και έρμαιο εκείνης της πληγής, και εκείνου του πόνου που επανέρχετο έτσι ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση στην ψυχή της.
Πώς πονούσε αλήθεια; Όταν την συνέπαιρνε το σιχαμερό εκείνο συναίσθημα, ένιωθε το στήθος της πληγωμένο, κενό, μαχαιρωμένο και στα δυο της χέρια δεν κρατούσε πλέον τίποτε άλλο παρά την ματωμένη της καρδιά.
Με τα μάτια της ψυχής της την έβλεπε - κουρασμένη αλλά και τρυφερή συνάμα - να πάλλεται αδύναμα στις παλάμες της προσπαθώντας μάταια να ανατρέψει την βεβαιότητα ό,τι τουλάχιστον για εκείνη το παιχνίδι της ζωής ήταν χαμένο προ πολλού.
Πόσο ήθελε να ήταν σε θέση να την χαϊδέψει τρυφερά, να την επαναφέρει με μια σίγουρη κίνηση πίσω στο σώμα της, να επουλώσει και να επανασυνδέσει τα ματωμένα άκρα της, να της παρέχει την απαραίτητη φροντίδα για να αναρρώσει. Να την ξανανιώσει να χτυπά ρυθμικά, δυναμικά, υγιή. Να σώσει εκείνην, να σώσει και τον εαυτό της.
Ξέροντας όμως τις δυνάμεις της δεν μπορούσε παρά να αναλογιστεί και τις άλλες εναλλακτικές λύσεις. Θα προστάτευε την καρδιά αγνοώντας τον εαυτό της. Θα έσωζε τον εαυτό της έστω και χωρίς καρδιά. Έπρεπε να αποφασίσει. Όσο αργούσε τόσο μειώνονταν οι πιθανότητες να μπορεί να γιατρευτούν και τα δυο.
Θα ήταν λύση άραγε αν έραβε πρόχειρα το πετσοκομμένο δέρμα και πετούσε την καρδιά της μακριά; Τόσο μακριά ώστε να μην νιώθει πλέον την απελπισία της, να μην ακούει άλλο τους βίαιους χτύπους της, να μην βλέπει τις βαθιές πληγές της, να μην αισθάνεται τον αέναο πόνο της, να μην δει το τέλος της. Ήξερε πως θα μπορούσε να επιβιώσει ακόμα και χωρίς αυτό το όργανο. Ήξερε πως οι γιατροί θα μπορούσαν να βρουν μια άλλη καρδιά να αναπληρώσει την λειτουργία της. Πως στην τελική, ακόμα και ένα μηχανάκι στο σώμα της αρκούσε για να λειτουργεί.
Όμως ποια θα ήταν πλέον η αξία της ως άνθρωπος αν δεν είχε πλέον ούτε την καρδιά της. Αν απαρνιόταν ακόμα και εκείνη;
«Καμία. Καμία πλέον...»

Έτσι σκεφτόταν λοιπόν, όσο οι ήχοι τριγύρω της γίνονταν κατανοητές λέξεις ξανά, όσο έβλεπε σκιές να μετατρέπονταν πάλι σε ανθρώπινες μορφές, όσο ένιωθε οικίες μυρωδιές να επανέρχονται, τους μύες να χαλαρώνουν, τους κόμπους από τις πτυχές του εγκέφαλου να λύνονται, την πίεση να διαφεύγει σιγά σιγά.
Κοίταξε τα χέρια της. Άδεια. Καθαρά.
Ακούμπησε προσεκτικά με την δεξιά παλάμη το στήθος της και όσο περίμενε να νιώσει την επόμενη σύσπαση ήλπιζε όλο αγωνία να είχε κάνει την σωστή επιλογή.

Zεστή σοκολάτα

Ζεστή σοκολάτα ή είναι pudding?
Φιστίκια, κέικ αμυγδάλου
Μπισκοτάκια σε σχήμα καρδιάς
Φανάρια και τραγούδια
Προεόρτιες ετοιμασίες

Πόσο όμορφο θα ήταν πάντα παιδιά να μέναμε...
Πόσο γλυκιά θα παρέμενε η αίσθηση της ζωής...
Γλυκιά και αγαπημένη σαν ζεστή σοκολάτα.

Ραγίσματα

Όταν ήμουν μικρή δεν πρόσεχα στο παιχνίδι και ράιζε συχνά το κεφάλι μου, κανένα φωτιστικό ή το τζάμι της μπαλκονόπορτας.
Όταν κάποτε μεγάλωσα και αγάπησα, δεν πρόσεξα και ράγισε η καρδιά μου.
Την κόλλησα και ξαναγάπησα.
Πρέπει να προσέξω μήπως ξαναραγίσει;
Πώς προσέχει κανείς σε αυτή την περίπτωση; Στην τελευταία στιγμή; Όπως το κάνει όταν συνειδητοποιεί πως αντί για ζάχαρη έβαλε αλάτι στο γλυκό; Ή όταν ενώ σκέφτεται από καιρό τα γενέθλια ενός γνωστού, στο τέλος ξεχνά να του ευχηθεί την μέρα που γιορτάζει; Πώς αλήθεια θα ήταν η γεύση του καφέ προηγουμένως αν λίγο πριν ανακάτευα το κουτάλι της ζάχαρης δεν αναγνώριζα το αλεύρι πάνω του;
Τι άλλο έχει ραγίσει άραγε κατά την διάρκεια της ζωή μου χωρίς να το ξέρω;

Επανάφερέ με στην ζωή

Bring me back to life, Evanescence

Υπήρχε μια εποχή

Υπήρχε μια εποχή που αντί να κάνω συνέχεια αμφαλοσκόπηση είχα στραμμένο το βλέμμα στον ουρανό και στα σύννεφα.
Υπήρχε μια εποχή που είχα επιλέξει την δράση από την αντίδραση.
Που ασχολούμουν με τους φίλους μου, αντί να υπεραναλύω την διάθεσή μου.
Που δεν έχανα ένα ηλιοβασίλεμα, ούτε και ένα ολόγιομο φεγγάρι.

Σαν αυτό που σήμερα κυνηγούσα στον δρόμο της επιστροφής.
Σαν αυτό που σήμερα κρυβόταν ντροπαλά πίσω από φυλλωσιές των δέντρων.
Που δεν άντεχε πολύ στην κρυψώνα του και επέστρεψε δειλά στο οπτικό πεδίο. Που ούτε τα σύννεφα δεν κατάφερναν να το σκεπάσουν ή να το καλύψουν.
Ένα φεγγάρι στην διαδικασία να ξαναβρεί όλο το μέγεθός του.
Ένα φεγγάρι στην προσπάθεια να ξεχάσει ότι άφησε πίσω του. Όλα αυτά που το είχαν μικρύνει τις προηγούμενες μέρες. Που το είχαν κάνει να αμφισβητήσει το πραγματικό του μέγεθος.
Ένα φεγγάρι σαν το σημερινό, ένα ασημένιο θαύμα και δώρο για όσους οι "ακτίνες" του εστιάστηκαν ή θα εστιαστούν κάπου κάπως κάποτε επάνω στον αμφιβληστροειδή μανδύα των ματιών τους.

Μια βραδιά χωρίς εσένα

Μια βραδιά χωρίς εσένα...
Λίγος χρόνος μόνον για μένα...
Πολύτιμες στιγμές μετά από καιρό...

Πόσα λεπτά χρειάζεται κανείς, μόνος παρέα με τον εαυτό του, μέχρι να επαναφορτίσει τις μπαταρίες του; Και πόσα φέρνουν την αίσθηση της μοναξιάς;
Ποιό χρώμα κουρτίνας αποτρέπει την απόδραση των δυνάμεων μέσα από ολάνοιχτα παράθυρα;
Πόση ζέστη αφαιρείται από ένα σπίτι, όταν λείπει ένα μέλος της οικογένειας;
Και σε ποιά θέση πρέπει να βρίσκεται ο διακόπτης του καλοριφέρ μέχρι να νιώσει κανείς την "θέρμη" στην ζωή του;
Πόση σιωπή είναι απαραίτητη, μέχρι να συνειδητοποιήσει κανείς την σημασία της απουσίας των λέξεων;
Πόση σιωπή είναι απαραίτητη, μέχρι να ανακτήσει κανείς την ικανότητα του λόγου;

Πες το με ένα τραγούδι...

Χωρίς λόγια, αλλά με μουσική

Σταγόνα στο νήμα

Μια σταγόνα στα μαλλιά
κίτρινα φύλλα στο δρομάκι
ποδήλατο με κράνος το παιδάκι
σκύλοι, jogger πυκνά αραιά

Λίμνη, δέντρα, αραιή συννεφιά
για δες το φεγγάρι μια χαψιά
Μυρωδιά πρασινάδας αναπνέεις χαρούμενα εσύ,
που σφόδρα και παράφορα την θάλασσα έχεις ερωτευτεί

Αντίφαση; Οξύμωρων; Μα γιατί
θα πρέπει σε όλα μια τάξη να επικρατεί;
Γιατί όλα με βάση την λογική να εξηγούνται;
Και όσα δεν στηρίζονται να αναιρούνται;


Έτσι δεν είναι η ζωή;
Ένα κουβάρι μπλεγμένο
χωρίς άκρη ούτε αρχή
Χωρίς λόγο δοσμένο στον καθένα
με δυσκολίες και εμπόδια σκορπισμένα

Και όταν μια στιγμή εκεί ξάφνου
μια φεγγαροαχτίδα το πρόσωπό σου φωτίσει
δεν έχεις παρά να παραδεχθείς
πώς αυτό το νήμα το δικό σου
το πιο όμορφο φαντάζει στο μυαλό σου :-)

Aκατανομαστη λέξη

Πώς εξηγείται αλήθεια το γεγονός ό,τι όταν ακούω την λέξη "Ζήτω" ανατριχιάζω και κάτι μέσα μου αντιδρά αρνητικά; Είναι η χροιά της λέξης που δεν μου αρέσει, το ό,τι συνδέεται πάντα με μιλιταριστικά γεγονότα, το ότι την θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι μιας φασιστικής γλώσσας;

Κοίταξα στο Ελληνο/Γερμανικό-Λεξικό για την μετάφρασή του...

Αν είναι έτσι, τότε ξέρω τώρα πολύ καλά το γιατί.

Eλευθερία...

Ελευθερία...
πού είσαι;

Ελευθερία, ελευθερία
σε αγαπώ
σε φοβάμαι
σε αναζητώ
σου κρύβομαι.

Ελευθερία, Eλευθερία
σε θαυμάζω!

Πότε;

Όταν ήσουν στην κοιλιά της μαμάς σου, καθόριζε το αίμα της την ανάπτυξή σου.
Αφού γεννήθηκες, έπρεπε να κάνεις ότι ήθελαν οι γονείς.
Στο σχολείο μετρούσε η γνώμη των δασκάλων πάνω από την δικιά σου.
Στην δουλειά καθορίζει το αφεντικό.
Όταν παντρευτείς νοιάζεσαι για την άποψη του συζύγου σου.
Από τότε που απέκτησες παιδιά σκέφτεσαι τι αυτά επιθυμούν.
Πριν πεθάνεις θυμάσαι και φοβάσαι την κρίση του Θεού.

Πότε αλήθεια κάνεις αυτό που εσύ θέλεις και όχι ό,τι οι άλλοι σου επιβάλουν;

Μαγεία

Μια σου λέξη
Ένα σου βλέμμα
Λίγες φευγαλέες στιγμές
Μια παύση μεταξύ δυο προτάσεων

Πόσα πολλά χρειάζομαι
Πόσα λίγα αρκούν

Και η μαγεία επιστρέφει
Στην ζωή μου μαζί με εσένα

Eνα κορίτσι...

«Είναι ένα κορίτσι» φωνάζει με χαρά η μαία.
«Αχ κορίτσι, δεν πειράζει, θέλαμε ένα αγοράκι αλλά τι να γίνει τώρα» απαντά η γιαγιά.
Μια ώρα μετά την γέννα επιστρέφει η οικογένεια με το νεογέννητο κοριτσάκι στο σπίτι τους. Αν ήταν ένα αγοράκι θα γιόρταζε όλο το χωριό, θα έσφαζαν ένα κατσίκι, θα χορεύανε, θα χαιρόντουσαν, θα το γλεντούσαν.
Τώρα όμως με το κορίτσι...
Τίποτε, αποτυχία, αν δεν μπορεί να φέρει μια γυναίκα αγόρια σε αυτό τον κόσμο(*) είναι αποτυχημένη. Ο άντρας της μπορεί να την στείλει πίσω στους γονείς της και να παντρευτεί μια άλλη που να μπορεί να του γεννήσει αγόρια.

Και τώρα τι θα συμβεί με το κοριτσάκι;
Τίποτε, άμα έχει τύχη η μητέρα του θα το αφήσει αθήλαστο μέχρι να πεθάνει της πείνας. 'Άμα έχει ατυχία θα το δηλητηριάσουν. Ένα θηλυκό μωρό δεν έχει αξία, ένα κορίτσι είναι ακριβό, χρειάζεται προίκα, η οικογένεια θα κάνει χρέη αλλιώς δεν μπορεί να παντρευτεί. Ένα κορίτσι είναι λάθος, άρα δεν είναι λάθος αν η μητέρα του το σκοτώσει.

Στην ανατολική Ινδία, στο Πακιστάν και στην Κίνα...

----
(*) Αν κανείς αναλογιστεί τα χρωματοσώματα μιας γυναίκας (ΧΧ) και ενός άνδρα (Χy) καταλαβαίνει πως μια γυναίκα δεν μπορεί να ελέγξει το φύλο του παιδιού της. Μόνον εάν βρήσκεται στο σπερματοζωάριο ένα y το μωρό θα είναι αγόρι, αλλιώς κορίτσι.

Αταιριαστη παρεα(;)

"Μαμά δεν μου αρέσει να κοιμάμαι μόνος στο δωμάτιό μου..."
Ούτε και εγώ αγάπη μου, ούτε και εγώ... σκέφτηκε και κοίταξε το δωμάτιο τριγύρω της...
Τηλέφωνο, κινητό, Powerbook, η τηλεόραση και τα βιβλία της... σιωπηλοί σύντροφοι και πιστά φιλαράκια όταν χρειάστηκε την παρέα τους...

Τhe hitchhiker’s guide to the galaxy, D. Adams
Εικόνων μυσταγωγία, π. Ιωάννης Ευτ. Ψαράκης
Οn the road, J. Kerouac
Brave new world, A. Huxley
Das Parfüm, P. Süßkind
Alice in Wondeland, L. Carroll
To εκρεμές του Foucault, U. Eco
H δυστυχία του να είσαι Έλληνας, Ν. Δήμου
Programming in Perl, Wall, Christiansen & Schwartz
Eλληνο/γερμανικό, Γερμανο/ελληνικό λεξικό. Μ. Αγγελίδου
Das Geisterhaus, I. Allende
O κόσμος της Σοφίας, J. Gaarder
Alles fließt, sagt Heraklit, L. De Crescenzo
Harry Potter, J. K. Rowling
The black cat and other stories. E. A. Poe
Z, B. Bασιλικός

Kαποιοι ανθρωποι...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους ποτέ δεν θα καταφέρω να έχω μια εγκάρδια σχέση.
Υπάρχουν άνθρωποι με τον οποίους έχω εγκάρδιες σχέσεις χωρίς να μπορώ να εξηγήσω τον λόγο.
Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους θα ήθελα να έχω στενές σχέσεις αλλά με κρατούν σε απόσταση.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν κρατούν απόσταση, αλλά είναι (μόνον;) εικονικοί διαδικτυακοί φίλοι.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν θα μπορέσουν ποτέ να κερδίσουν ένα κομμάτι της καρδιάς μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν με ξέρουν και δεν θα τους γνωρίσω ποτέ.

Hρθαν, δεν ηρθαν, το ιδιο ειναι...

«Ήρθαν τα λεφτά στο λογαριασμό;»
«Όχι ακόμα, τι σκοπό έχεις;»

«Εδώ και δυο χρόνια σκέφτομαι να αγοράσω ένα καινούργιο ψυγείο.
Ψύχρανε ο καιρός και χρειαζόμαστε ζεστά ρούχα.
Και πρέπει να πάρουμε πιο ζεστά χαλιά για το σπίτι
Και τα παπούτσια μας πάλιωσαν
Και κάποτε σου έταξα ένα ταξίδι με δικά μου έξοδα
Και έρχονται τα γενέθλιά μου, και όλο και κάποιο δώρο θέλω να μου κάνω»

...

«Ήρθαν τα λεφτά στο λογαριασμό;»
«Ναι αλλά δεν έμεινε τίποτε υπόλοιπο.»

«Μα πώς είναι δυνατόν; Δεν αγόρασα τίποτε, πού πήγαν;»
«Ποιός ξέρει, λίγα από εδώ, λίγα από εκεί, τα συνηθισμένα, βενζίνες, φαγητό, τηλέφωνα, ρεύμα, ενοίκιο, σχολεία...»

«Και τώρα;»
«Και τώρα τίποτε, και μετά από δυο χρόνια, πάλι θα έχεις χρόνο να σκεφτείς το ψυγείο, τα ρούχα, τα χαλιά, τα ταξίδια. Και ποιός ξέρει, ίσως μέχρι τότε να έχεις πραγματοποιήσει κάποια από αυτά.»

Τι ειναι τελικα η αγαπη;

Γιατί αλήθεια μπορώ να το προσδιορίσω καλύτερα σε μια ξένη γλώσσα;

Όπως και να έχει...
όσο αγαπώ, υπάρχω

Update:
Καλημέρα, εχθές που προσπάθησα να το μεταφράσω δεν ήμουν ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα. Σήμερα πάλι τα ίδια, αλλά καλύτερα μια κακή μετάφραση από ένα αίνιγμα...
Λοιπόν...

Τι ειναι τελικα η αγαπη;
Έχει να κάνει με εμπιστοσύνη,
με προσμονή, με το να θέλει κανείς να μεταδώσει ηρεμία, αλλά και να είναι σε θέση να την δεχτεί, με χαρά, με το να κρατά κανείς τον εαυτό και την καρδιά του ανοιχτή, με πίστη στον άλλον, με το να αποδέχεσαι ότι είσαι τρωτός, με δύναμη, με το να μπορείς και να θέλεις να δείχνεις τα συναισθήματά σου, με μια βαθιά και ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Για αυτό λοιπόν αγαπώ, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να υπάρχω...

Δυναμεις

Ο χρόνος κυλά ανεξάρτητα από εμένα
Σε λίγο θα έρθω να σε πάρω
Πολύτιμα λεπτά ησυχίας
Ανάμεσα στην δουλειά και σε εσένα

Σε αγαπώ
Αγαπώ και την δουλειά μου
Αλλά αγαπώ και το να έχω δυνάμεις για σένα.

Με αγαπάς
Αγαπάς και πολλά άλλα
Αλλά αγαπάς και το να έχω δυνάμεις για σένα

Δυνάμεις που αναπληρώνονται μέσα σε πολύτιμα λεπτά ησυχίας...

Ενας, μια, ενα

Ένα sms
Ένα τηλεφώνημα
Ένα τσίμπημα της καρδιάς
Ένας σκύλος που γαβγίζει
Ένα παιδί που χαμογελά
Ένας σωρός δουλειά
Ένα κρύο διαμέρισμα
Μια εκπομπή στην τηλεόραση
Ένα ζεστό πιάτο φαγητό
Μια σοκολατένια λιχουδιά
Άλλη μια μέρα...

Προτεραιοτητες

Περισσότερο από όλα στην ζωή με ενδιαφέρει η αγάπη.
Μετά έρχεται η υγεία.
Μετά η δουλειά, μετά τα λεφτά, μετά το κοινωνικό κύρος, μετά τα μετά, μετά οι μετά...
Τώρα που βρίσκομαι άραγε; Στο πρίν στο ήδη ή στο μετά;

Μα τι αναρωτιέμαι... φυσικά ζω μέσα στην αγάπη, απλά ξεχνώ από καιρό εις καιρό ότι εκείνη έχει πολλά πρόσωπα.

Καληνύχτα :-)

Στην τελικη...

"What exactly do you want to know?"
"Everything"

"Everything about what?"
"... about everything"

"... Mama mia!" Μιλά ο Enzo με τον Jack Mayor στην ταινία "απέραντο γαλάζιο"...

Κάποτε ήθελα να μάθω τα πάντα για τα πάντα,
μέχρι τώρα το μόνον που κατάφερα είναι να βρίσκω τρόπο να αδιαφορώ για τα καλά,
να αφήνω να με τρώνε τα αρνητικά
και να μην ασχολούμαι εντατικά με τα καινούργια.

Κουράστηκα. Κουράστηκα...λυπάμαι...

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να ψάχνω για απαντήσεις εδώ και δεν έχω ιδέα αν έχει νόημα να ψάχνω οπουδήποτε αλλού.
Αν θέλει κανείς μπορεί να δώσει την δικιά του απάντηση στην τελευταία ερώτηση αυτού εδώ του blog...

Όλα έχουν ένα τέλος...

(a) αυτό το blog μόλις βρήκε το δικό του.
(b) μόνον τα μακαρόνια δύο
(c) οι σκέψεις κανένα

Και με μιας...

Και με μιας την βλέπω γυμνή να στέκεται. Εκεί, με όλα τα γεροντικά σημάδια ηλικίας, αυτά που μελανιάζουν το δέρμα και το κάνουν να χάνει την ομοιομορφία του,
αλλά και με ένα λεπτό και λυγερό νεανικό σώμα, ελαστικό δέρμα και δεμένο. Όμορφο σώμα μιας νέας κοπέλας, της αδερφής μου. Μου άρεσε το σώμα της, αλλά οι μελανιές;

Την ρώτησα «μαμά πως τα καταφέρατε; Έχετε το σώμα της Μ.»

Εκείνη μου απαντά «μα δεν έκανα τίποτε, πάντα έτσι ήμουν»,
και εγώ δεν μπορώ να στρέψω τα μάτια μου μακριά από πάνω της, γιατί το βρίσκω αδύνατο να πιστέψω σε αυτό που βλέπω και τα σημάδια γίνονται ολοένα και πιο σκούρα, ώσπου δεν είναι πλέον θέμα αν υπάρχουν λίγο πιο σκούρες επιφάνειες ή λίγο πιο ανοιχτές, παρά που είναι μαύρο και που άσπρο, όπου το μαύρο σιγά σιγά κυριαρχεί και αρχίζει να επικαλύπτει το πρόσωπο...
Είναι πλέον φανερό πως είναι θέμα χρόνου, δευτερολέπτων, ότι κάτι ασύλληπτα κακό θα συμβεί. Κάτι που την απειλεί, που ΜΕ απειλεί στην οντότητά μου, κάτι αβάσταχτο, ακατανόμαστο.
...

Θα ήταν άραγε καλύτερα αν άντεχα να δω το τέλος του ονείρου;
Η ένδειξη του θερμομέτρου: 38.8...

Ο καλλιτέχνης...

Ο καλλιτέχνης κατά την διάρκεια της δουλειάς είναι πολύ συγκεντρωμένος και ξεχνά τον υπόλοιπο κόσμο γύρο του...


Το έργο του τον εξαντλεί, αλλά δεν ξεχνά από καιρό εις καιρό να αναπληρώνει τις δυνάμεις του...


Επιμένει και δεν απογοητεύεται και αν έχει τύχη κάποτε αφήνουν τα χέρια του θαύματα ολόκληρα.

Δεν αξίζει να επιθυμεί κανείς να είναι καλλιτέχνης;

Σκεψου το σε παρακαλω...

Eγώ το έκανα και δεσμεύτηκα. Ήδη νιώθω καλύτερα γιατί πραγματοποίησα κάτι που σκεφτόμουνα καιρό αλλά έλεγα, «πρώτα να συμβεί αυτό», «πρώτα να σταθεροποιηθεί το άλλο».
Δεν ζείται όμως έτσι η ζωή, είτε την ζεις, είτε όχι. Δεν υπάρχουν καλύτερες ή χειρότερες εποχές για να βοηθήσει κανείς, άμα κάπνιζα μπορούσα λιγοστεύοντας το κάπνισμα, τώρα θα πρέπει να προσέχω απλά τα παραπανίσια...

Σκέψου το σε παρακαλώ, αξίζει... ένα μόνον Ευρώ την ημέρα μπορεί και καλυτερεύει την ζωή ενός παιδιού...
http://www.worldvision.org/

Μια καλή καλή Κυριακή :-)

Nα συστηθω...

Είμαι η ViSta «Παναγιωταρά»
Mια εργαζόμενη μητέρα, μια απλή νοικοκυρά

Μια ζωή τρέχω να προλάβω
Όλα σε μια σειρά να τα βάλω

Μα το πλυντήριο θέλει ώρα, η σκούπα δεν «τραβά»,
Και το αυτοκίνητο βρωμά

Μετά είναι και τα πιατικά
Το πάτωμα μη το ξεχάσουμε φυσικά

Έτσι κάνω jogging σαν χαζή όταν βρέχει
Και συγυρίζω όταν πάλι ο ήλιος φέγγει

Και όλη την ώρα αναρωτιέμαι
Τι να είναι αυτό που πάλι ξέχασα;

Άχ ναι, πως ήταν δυνατόν...
Σουπερ μάρκετ και ζαμπόν...

Aκουσα σε ενα τραγουδι...

...Please wake me before I die...

Βροχη

Δεν έχεις τι να πεις,
Αλλά δεν θες να το παραδεχτείς

Eίσαι λυπημένος, σε ρωτούν
εσύ αρνείσαι και απορούν

Άλλοι ζουν την ζωή σου
Καλύτερα από εσένα

Βρέχει και μαζί με την βροχή
Χάνονται και οι στιγμές

Όλων αυτών που θα ήθελες να κάνεις
Αλλά που κουράγιο να προλάβεις

Ανηθικες προτασεις(;)

«Είσαι για ένα quicky? Έτσι στα γρήγορα όσο γίνεται το φαγητό;
Άλλη στιγμή δεν θα είναι τόσο καλή, όσο αυτή εδώ...
Ε τι λές; Γίνεται;
Ναι; Είπες ναι; Και είσαι σίγουρη;
Όχι τίποτε άλλο, για να μην μου λες αργότερα ότι μόνον όταν δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω, τότε σε θυμάμαι και μόνον στα πεταχτά σου αφιερώνω τον χρόνο μου...
Πώς, εντάξει;
Οκ, τότε έλα εδώ να το κάνουμε.
Εδώ και τώρα και ποιός νοιάζεται για το μετά...
Εδώ και τώρα, εσύ και εγώ, ενωμένοι για πολύτιμες, πανέμορφες στιγμές και ξέχνα όλους τους άλλους.
Εσύ και εγώ, το blog σου...»

Παρένθεση

Mια παρένθεση...
μουσική ή για σκέψη.
Άλλη μια παρένθεση που αρχίζει,
άλλη μια χωρίς το ταίρι της
- αυτό που την κλείνει –
και έτσι ανοίγουν καινούργιες σκέψεις, καινούργιοι κύκλοι, χωρίς τέλος, χωρίς λογικό ουσιαστικό τέλος.
Mια ατέλειωτη ελικοειδής κίνηση
που οδηγεί κάπου αλλού.
Καλύτερα ή χειρότερα; ποιός ασχολείται; Άσκοπα αν το κάνει.
Ούτε αυτή η κατάσταση δεν θα διαρκέσει, όπως τίποτε άλλο τελικά.

Τι θα αντικρίσει άραγε κάποιος όταν κάποια στιγμή θελήσει να βάλει μια τάξη στο χάος και προσπαθήσει να θέσει σε όλες αυτές τις παρενθέσεις τις ανάλογες καταλυτικές;
Τι θα έχει παραμείνει εκεί στην βάση της ύπαρξης σου;
Θα είναι λίγο ή πολύ;
Καλό ή κακό;
Αξιαγάπητο ή ως μη αρκετό διαγράψιμο;

Θα υπάρχει αλήθεια ακόμα κάτι; Ή θα συνειδητοποιήσεις τότε πως ήταν οι παρενθέσεις που σου έδιναν λόγο ύπαρξης;

Αποριες

Τι προσπαθείς να αποδείξεις;
Ποιόν προσπαθείς να κοντράρεις;
Σε ποιόν δικαιολογήσαι;
Από ποιόν κρύβεσαι;
Γιατί αλήθεια τέτοια άμυνα;
Ποιός σε έχει στο χέρι;
Απορίες, που θα παραμείνουν μάλλον για μένα αναπάντητες...

Μακάρι εσύ τουλάχιστον να γνωρίζεις την αλήθεια γιατί εγώ αδυνατώ.

Eπισκεψη :-)

Μωρα αισθηματα, μωρο παιδι;

Σαν το μικρό παιδί
Που λιμπίστηκε ένα γλειφιτζούρι
Που νόμιζε ότι του το πρότεινες
Ότι σύντομα θα το κρατήσει
Από το ξύλινο ραβδάκι του
Σφιχτά στα χέρια του
Και βλέπει ήδη με τα μάτια της ψυχής
το κόκκινο, ολοστρόγγυλο, γλυκό, καραμελένιο ζαχαρωτό
έτσι όπως το φως διαθλάται πάνω του
Και αναρωτιέται
Από ποια πλευρά να αρχίσει
Αν άραγε όλες την ίδια γεύση αφήνουν
Αν υπάρχουν διαφορές
Αν θα θυμίζει εκείνο το πρώτο ζαχαρωτό που γεύτηκε ποτέ
Και χαίρεται ήδη ξέροντας πως τελειώνοντάς το
Θα είναι ικανοποιημένο, ήρεμο, ευχαριστημένο
θα νιώθει χωρίς να ξέρει το γιατί προστατευμένο,
αγαπημένο και δυνατό να κατορθώσει τα αδύνατα

Σαν το μικρό παιδί
Να βλέπει τελικά
Το τελευταίο γλειφιτζούρι
Το «δικό» του
Να δίνεται σε κάποιον άλλο
Και για εκείνο έμεινε πλέον μόνον η απογοήτευση και η θύμιση της γεύσης...

29. Sept 2002

Ο πρώτος μου θάνατος,
τα δεύτερα γεννέθλιά μου...

Mια ωριακή ημερομηνία που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσω!

Ζω ακομα...

Υπάρχω ακόμα
Συνεχίζω να ψωνίζω
Να χτυπώ τα πλήκτρα του υπολογιστή
Να απαντώ ή να θέτω ερωτήσεις στην δουλειά
Να βάζω πρώτη, δευτέρη, τρίτη, τέταρτη και ξανά δεύτερη.
Να πλένω τα πιάτα, να ετοιμάζω φαγητό, να μπανιάρω το παιδί.
Να σβήνω το φώς, να περιμένω ένα email, sms, ένα τηλεφώνημα...
Να ψάχνω να βρω τις λέξεις που κρυμένες μέσα στο μυαλό μου περιμένουν έναν οδηγό...

αλλά βρίσκω έναν κόμπο.
Χωρίς τέλος, χωρίς αρχή, αλλά ούτε και με νόημα...

Παρόλα αυτά υπάρχω ακόμα
και ο κόμπος υπάρχει ακόμα μαζί μου.

Πως μπορει...

Πώς μπορεί ένα τεστ να αναλύσει κάποιον τόσο αποτελεσματικά και σωστά σε 4, 5 ερωτήσεις, ενώ εγώ χρειάζομαι χρόνια για να βγάλω τα συμπεράσματά μου;

How You Are In Love

You take a while to fall in love with someone. Trust takes time. In relationships, you tend to be a bit selfish. You tend to get very attached when you're with someone. You want to see your love all the time. You love your partner unconditionally and don't try to make them change. You stay in love for a long time, even if you aren't loved back. When you fall, you fall hard.

How Are You In Love?

Kάπου, κάποτε...

Κάπου, κάποτε είχα δει μια ετικέτα με τις επόμενες 3 λέξεις...
Oversexed and underpaid
Kάπως, κάπου, κάποτε νιώθω την αλήθεια αυτής της πρότασης στην ζωή μου...

Αδεια;

Οταν...

Όταν ένα τραγούδι καταφέρνει να θυμίσει την δύναμη που κρύβουμε όλοι μέσα μας...
Όταν μια κάμπια ξυπνά την περιέργεια και βιώνεται ως ένα πανέμορφο και αξιοθαύμαστο όν.
Όταν παρόλη την ασθένεια βρίσκονται λύσεις...

Όταν μια θερμή αγκαλιά φροντίδας σφραγίζει το τέλος μιας μέρας...
Τότε, ε τότε ζεις άλλη μια μέρα από εκείνες που ξέχασες ότι υπάρχουν...

Καληνύχτα...

Adieu

Πώς αφήνει κανείς κάτι που τέλειωσε; Πώς αποδέχεται το τέλος; Πώς ζει με την απώλεια; Πώς ζει ξέροντας ότι είναι και δικό του λάθος που απέτυχε; Πώς;

Απλά και μόνον κάνοντάς το.
Just do it που λέει και μια διαδικτυακή ψυχή... Just do it λοιπόν.
Γειά σου, Adieu, Ciao, Τschüß...
Σε ευχαριστώ για όσα μου πρόσφερες. για την φροντίδα σου, για το μωρό που χωρίς εσένα μάλλον δεν θα έκανα, γιατί ήσουν πάντα εκεί όταν σε χρειάστηκα, γιατί ποτέ δεν παραφέρθηκες, για τα όσα χρόνια μοιράστηκες μαζί μου.

Ας είσαι καλά, εγώ σε "απελευθερώνω" από την καρδιά μου. Άλλο ένα μπαλόνι που ξέφυγε από τα χέρια ενός μικρού παιδιού και απομακρύνεται σιγά σιγά στον ορίζοντα έτσι όπως το τραβά μακριά ο αέρας...
Εύχομαι να βρεις κάπου αλλού ένα άλλο μικρό παιδί να σε θαυμάσει. Εύχομαι να βρω κάποτε και εγώ ένα άλλο πανέμορφο, ανάλαφρο και αξιαγάπητο μπαλόνι...

12

Πρωί / 6 χιλιόμετρα τρέχοντας


Σούρουπο / 6 χιλιόμετρα περπατώντας

Bicycle Race (μερος Β)

Και για να ξέρουμε για τι μιλάμε...
Bicycle Race :-)

Bicycle Race

Bicycle bicycle bicycle
I want to ride my bicycle bicycle bicycle
I want to ride my bicycle
I want to ride my bike
I want to ride my bicycle
I want to ride it where I like


Ο Οδυσσέας σήμερα για πρώτη φορά πάνω σε ποδήλατο, χωρίς βοηθητικές ρόδες μπορεί ήδη να κάνει πετάλι ελεύθερος στην ευθεία. Τις στροφές, την αρχή και το φρενάρισμα, τα αφήσαμε για να τα μάθουμε την επόμενη φορά...

You say black I say white
You say bark I say bite
You say shark I say hey man
Jaws was never my scene
And I don't like Star Wars
You say Rolls I say Royce
You say God give me a choice
You say Lord I say Christ
I don't believe in Peter Pan
Frankenstein or Superman
All I wanna do is

Bicycle bicycle bicycle
I want to ride my bicycle bicycle bicycle
I want to ride my bicycle
I want to ride my bike
I want to ride my bicycle
I want to ride my -
Bicycle races are coming your way
So forget all your duties oh yeah
Fat bottomed girls
They'll be riding today
So look out for those beauties oh yeah
On your marks, get set, go!
Bicycle race bicycle race bicycle race
Bicycle bicycle bicycle
I want to ride my bicycle
Bicycle bicycle bicycle bicycle
I want a bicycle race




You say coke I say caine
You say John I say Wayne
Hot dog I say cool it man
I don't wanna be the President of America
You say smile I say cheese
Cartier I say please
Income tax I say Jesus
I don't want to be a candidate for
Vietnam or Watergate
'Cos all I wanna do is

Bicycle (yeah) bicycle (eh) bicycle
I want to ride my bicycle bicycle (c'mon) bicycle
I want to ride my bicycle
I want to ride my bike
I want to ride my bicycle
I want to ride it where I like

Το τραγούδι έγραψε και τραγούδησε ο Freddie Mercury (Queen) το 1978.

Mια φορά και ένα καιρό (συντομη ιστορια)

Mια φορά και ένα καιρό ήταν μια γυναίκα που τα είχε όλα. Ήταν υγιής, ποτέ δεν αρρώστησε ούτε μια μέρα στην ζωή της. Είχε φοιτήσει στα καλύτερα σχολεία. Η δουλειά της ήταν η πιο ενδιαφέρουσα που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς και ο μισθός που της παρείχε, αρκούσε και περίσσευε για να καλύψει όλες τις ανάγκες της. Οι φίλοι της ήταν οι πιο αξιόλογοι άνθρωποι που θα μπορούσε ποτέ κανείς να γνωρίσει, είχαν πάντα χρόνο για εκείνη, την στηρίζανε στις αποφάσεις της και γιόρταζαν μαζί της της επιτυχίες της.
Το σπίτι της, μια ιδιόκτητη νέα, όμορφη, διαμπερή και ευήλια μονοκατοικία, περιτριγύριζε ένας υπέροχος κήπος με ψηλά δέντρα, άσπρα μυρωδάτα λουλούδια και πράσινο παχύ γκαζόν. Τα παιδιά της, δυο τον αριθμό, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, είχαν ώς εξυπνότερα του σχολείου τους υπερπηδήσει μια και δυο χρονιές και σπούδαζαν ήδη στα δεκαέξι τους στο πολυτεχνείο. Ο σύζυγος της ήταν ένα κόσμημα ανθρώπου. Ποτέ δεν την άφησε να νιώσει αβοήθητη, ποτέ δεν της επέβαλε τις λύσεις του. Πάντα παρόν όταν είχε την ανάγκη του, ήξερε να αποσύρεται όταν χρειαζόταν, να λέει ή να κάνει το σωστό στην σωστή στιγμή. Δεν φοβόταν να της λέει πως την αγαπάει, όπως δεν φοβόταν τίποτε στην ζωή του.

«Mια γυναίκα που τα είχε όλα...» σκέφτηκε και την κυρίεψε μια ακαταμάχητη αίσθηση αναγούλας.
«Μπροστά στο κάθισμά σας θα βρείτε το ειδικό σακουλάκι» παρατήρησε η αεροσυνοδός τονίζοντας ιδιαίτερα την λέξη «σακουλάκι».
Πήρε το σακουλάκι από την θέση του, το κράτησε σφιχτά μπροστά στο στόμα της και άφησε με μια πρωτόγνωρη αίσθηση ανακούφισης να εκσφενδονιστεί όλο αυτό το βάρος, η δυσαρέσκεια, η μετριότητα, η πίκρα, η στεναχώρια, η απογοήτευση, η χαμένες ελπίδες, τα σπασμένα όνειρα, τα θρύψαλα της καρδιάς της που είχαν μαζευτεί μήνες, χρόνια, αιώνες μέσα της.

Mια σταγονα

Τι ωραία που είναι μια σταγόνα. Έτσι όπως γυαλίζει κρυστάλλινη στον ήλιο. Την στιγμή που κατρακυλά στη ρίνη ενός φύλλου και μαζεύεται στην άκρη του. Όσο μεγαλώνει στιγμή την στιγμή, όσο προσπαθεί να ξεπεράσει τις δυνάμεις που την συγκρατούν, όταν τελικά τις νικά και ξεκολλά και αλλάζει μεταφορικό μέσο. Και πέφτει από το ένα φύλλο στο άλλο, και βρέχει μυρμήγκια στο διάβα της και πιάνεται σε ιστούς αράχνης, έτσι για να ξαποστάσει, να πάρει δυνάμεις μέχρι να συνεχίσει το ταξίδι της, το - αέναο για μια σταγόνα - ταξίδι προς την θάλασσα.

Photo Copyright http://www.marco-kolditz.de
Τι και αν ένας άνθρωπος θελήσει να της αλλάξει την πορεία. Τι και αν ο υαλοκαθαριστήρας σαρώσει το βρεμένο παρμπρίζ. Τι και αν ένα πουλί προσπαθήσει να ξεδιψάσει πίνοντάς την. Τίποτε δεν μπορεί να την σταματήσει. Πάντα, ανεξάρτητα τόπου, ανεξάρτητα στιγμής, πάντα θα βρει τρόπο να συνεχίσει το ταξίδι της. Έτσι και αλλιώς πριν από τον άνθρωπο, πριν από τα αυτοκίνητα, πριν και από τα πουλιά υπήρχε. Έτσι και αλλιώς περισσότερο από τον άνθρωπο, περισσότερο από τα αυτοκίνητα, περισσότερο και από τα πουλιά θα υπάρχει.
Και αν ο δρόμος προς την θάλασσα απαιτεί μια διαμονή στον υπόνομο, σε μια δεξαμενή βιολογικού καθαρισμού, σε σωλήνες πόσιμου νερού, σε παιδικές πισίνες με πολύχρωμα παιχνιδάκια και πλαστικά ηλιοτρόπια, πάλι ο ήλιος και ο άνεμος την προσπάθεια της θα ευνοήσουν και ψιλά στον ουρανό θα την σηκώσουν.

Τι χαρά που θα κάνει τότε η σταγόνα άμα ενωθεί με τις φίλες της. Πόσα θαυμαστά θα μπορεί να εξιστορήσει η μια στην άλλη. Και όταν βρει τον τρόπο όλα να τα εξηγήσει, και όταν πλέον δεν έχει τίποτε άλλο να πει, τότε δια μαγείας πάνω από την θάλασσα θα βρεθεί.
Τότε εκεί που πάντα ήθελε, θα έχει επιτέλους φτάσει...

Μερικες φορες

Μερικές φορές νιώθω σαν την αγελάδα. :-(

Photo Copyright http://www.allgaeu-bilder.de

Αφήνει υπομονετικά να την αρμέγουν, προσφέρει χωρίς διακρίσεις τον εαυτό της, όλους τους ζωτικούς της χυμούς μέχρι που έρχεται ένα σημείο και δίνει μια κλωτσιά...
και αναποδογυρίζει τον κουβά, και πετά το σκαμπό στην άκρη, και μουγκρίζει θυμωμένα να την αφήσουν ήσυχη.
Όμως αντί να νιώσει την ανακούφιση και την απελευθέρωση από την πίεση
θεριεύουν μέσα της οι τύψεις που αιώνια την τυρανούν γιατί για άλλη μια φορά αντέδρασε με βάση το ένστικτο...

Όμως τελικά τι είναι μια αγελάδα αν μη τι άλλο; Ένα ζώο. Και ένα ζώο έχει ένστικτα. Aν κάποιος νιώθει την αγάπη, πως μπορεί να φιλτράρει την επιθετικότητα; Και η μία και η άλλη ένστικτα είναι.

Μμμμμμού λοιπόν και καλημέρα :-)

4

Oμίχλη, βροχή, γκρίζο
Φθινόπωρο τα πρωινά νομίζω

Δειλός ήλιος, θέρμη, αεράκι
Καλοκαίρι το μεσημεράκι

Moυντός ουρανός, μαύρο, κρύος αγέρας
Όταν σουρουπώνει έρχεται Χειμώνας

Φρέσκες μυρωδιές, χαρούμενα πουλάκια
Μές το όνειρο, άνοιξη τα βράδια.

Τέσσερις εποχές μιας απλής ημέρας
Τουλάχιστον τέσσερις εκδοχές της διάθεσης μίας και μόνον γυναίκας...

Γεφυρα

Καλή μου γέφυρα έκανα λάθος που σε συντόμευσα;


Είναι η ομίχλη που θολώνει την εντύπωση;


Ή μήπως απλά παρέλειψα μικραίνοντάς σε,
να αλλάξω και την προοπτική της ματιάς μου;

(-: / :-( ?

Η μέρα μέχρι τώρα
:-) :-) :-)

:-) :-) :-) :-)
...
:-/ :-( :-(
και ποιά θα είναι η συνέχεια;

Update... Το βράδυ έφερε μια επίσκεψη στο Cinema της γειτονιάς
και στην ταινία το Άρωμα


Καληνύχτα

Αγαπητε κε F.

Αγαπητέ κε F. τι θα κάναμε χωρίς εσάς;
Ξέρετε αλήθεια την συμβολή σας στην ψυχική μας ισορροπία;
Γνωρίζετε πόσο κακό κάνετε στους ψυχολόγους κόβοντάς του τις δουλειές;
Έχετε σκεφτεί πόσο ευνοϊκός είστε για τον κλάδο των οδοντιάτρων, των παραγωγών σαπουνιού πλυντηρίου, των διαιτολόγων, των φαρμακοποιών;

Αγαπητέ κε Ferrero τι θα κάναμε χωρίς εσάς; ;-)

Παλιο προβλημα, καινουργια αρχη. Ζητηται συνεπεια

Εδώ και λίγες μέρες έχω αρχίσει (για πολλοστή φορά) να μιλάω στο παιδί συστηματικά στα Ελληνικά και το μόνον που δεν μπορώ να πω για αυτήν την προσπάθεια είναι ότι είναι εύκολη.

Το παιδί αντιδρά με λόγια, «μίλα μου Γερμανικά», κλαίει, τσιμπά ή με χτυπά, γιατί δεν θέλει.
Είναι λογικό και τον καταλαβαίνω. Το χειρότερο από όλα είναι να βλέπω πως βασανίζεται και να ξέρω ότι αν είχα συμπεριφερθεί από την πρώτη στιγμή αλλιώς δεν θα είχε λόγο τώρα να στεναχωριέται. Είναι δικό μου λάθος και το αναγνωρίζω, γιατί δεν τα κατάφερα μέχρι τώρα να κρατήσω μια σταθερή πορεία στο θέμα της γλώσσας. Η μάλλον που η πορεία αυτή συνέβαινε 99% στα Γερμανικά.

Χίλιοι και ένας λόγος με έκαναν να προτιμήσω αυτή την γλώσσα μέχρι τώρα. Την γλώσσα αυτού εδώ του τόπου όπου μεγαλώνει και ζούμε.
Άλλοι τόσοι συνετέλεσαν και διέκοψα το εγχείρημα της ομιλίας των Ελληνικών στην καθημερινή μας ζωή ξανά και ξανά κατά το παρελθόν.

Μακάρι ο ένας και σημαντικός λόγος να αρκέσει για να μπορέσω να συνεχίσω αυτήν την καινούργια προσπάθεια.
Η στάση μου ίσως μέχρι τώρα να μην έβλαψε την ανάπτυξη και το επίπεδο γνώσεων των Γερμανικών του, αλλά θα τον φρενάρει με σιγουριά στο μέλλον. Εάν η αγάπη που νιώθω δεν είναι μόνον λέξεις αλλά και πράξεις, θα μπορέσω να ξεπεράσω αυτή την δύσκολη στιγμή της άρνησης και θα βοηθήσω μακροπρόθεσμα το παιδί μου μαθαίνοντάς του τουλάχιστον μια γλώσσα καλά, την μητρική του, αφήνοντας στο νηπιαγωγείο και στο σχολείο την ευθύνη για την άλλη.

... Καληνύχτα ...

Πώς μετριέται;

Πώς μετριέται μια επιτυχημένη μέρα;
Στον αριθμό όλως αυτών των εκκρεμοτήτων που βρίσκουν ένα τέλος;
Σε βαθμούς Κελσίου και σε ώρες ηλιοφάνειας;
Σε χαμόγελα που έδωσες και σου ανταποδόθηκαν;
Στις στιγμές ηρεμίας που εντελώς ξαφνικά επανήρθαν;
Στο μέγεθος του εκνευρισμού και της επιθετικότητας που κατάφερες να ανατρέψεις;
Σε αγκαλιές με το παιδί σου;
Σε λεπτά σιωπής όταν τα βλέμματα ανταλλάσσουν ερωτικά χάδια;

Ε τότε ναι, μια επιτυχημένη μέρα βρίσκει σιγά σιγά το τέλος της...

Η λέξη

Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.
Πάλι με κρατά παγιδευμένη αυτή η λέξη.
Και δεν λέει να βγει από το μυαλό μου από τότε που την άκουσα ξανά πριν πέντε λεπτά.
Πόσο είναι σε θέση να φέρνει τα πάνω κάτω.
Να με επηρεάζει, να την νιώθω, να με συνεπαίρνει.
Να με σηκώνει να αιωρούμαι εκατοστά ψηλότερα από το πάτωμα.
Να με κουβαλά απαλά εκεί που εκείνη θέλει, να με χαϊδεύει, να την χαϊδεύω, να μου χαμογελά με νόημα, να γεμίζει την ανάμνησή μου με μυρωδιές, να απαιτεί και να κυριεύει όλες τις αισθήσεις μου.

Πάλι με κρατά μαγεμένη αυτή η λέξη. Αυτή και τα αδερφάκια της που πάντα την συνοδεύουν στον δρόμο προς τα αυτιά μου. Μια μαγεία που αν μπορούσε θα ήθελα να ήταν όλη η ζωή μου. Μια τέτοια γλυκιά μαγεία...

Καληνύχτα όνειρο, καληνύχτα μαγεία...

Μετεμψύχωση

Πιστεύετε στην μετεμψύχωση; Εάν ναι, ως τι θα θέλατε να επανέρθετε σε μια επόμενη ζωή;
Ελικοπτεράκι της Παναγιάς, δελφίνι, τίγρης, ελέφαντας, ξανά άνθρωπος;

Εγώ θα ήθελα να επιστρέψω ως γυμνοσάλιαγκος.
Ένα γυμνοσάλιαγκο ενδιαφέρουν μόνον όσα συμβαίνουν 30 εκατοστά πάνω από το κεφάλι του, τίποτε παρά πάνω. Όταν πληγωθεί ένα άκρο του, καλά θα κάνει να το κόψει, πάλι καινούργιο θα ξαναμεγαλώσει. Δεν έχει σπίτι να τον στενεύει, να το κουβαλά ή να ασχολείται μαζί του. Δεν ξέρει να μιλά, δεν προσπαθεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του. Ζει ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, έχει πάντα αρκετή τροφή, τον ρυθμό που του χρειάζεται. Δεν έχει τσέπες, να τις γεμίζει με χρήματα. Δεν χρειάζεται ένα ταίρι, μπορεί και από μόνο του να φέρει απογόνους άμα το θελήσει.
Και όταν κάποιος απρόσεκτα μετά την νεροποντή τον ζουλήξει στο διάβα του, δεν ενοχλεί η απώλεια παρά μόνον ο χαρακτηριστικός αηδιαστικός ήχος και τα υπόλοιπά του στην κάτω πλευρά του παπουτσιού.

ΥΓ. Σήμερα κάποιος που αγαπώ αγωνιά για την υγεία κάποιας που κάποτε αγάπησε τόσο, ώστε να αποκτήσει μαζί της παιδί. Καλή δύναμη αγαπημένε μου, καλή τύχη και εκείνης. Τα κατάφεραν τελικά; Να μας τρομοκρατήσουν;

"Ποσο με αγαπας;"

Τι όμορφο... μια ωραία ταινία, ένα φωτεινό φεγγάρι, κρύος αέρας, χαλαρωτική μουσική τζάζ στο ραδιόφωνο, άδειοι αυτοκινητόδρομοι, υψηλές ταχύτητες...


Combien tu m' aimes?
Γαλλική ταινία, © 2006
με την Μonica Bellucci
τον Bernard Campan
τον Gérard Depardieu κ.α.

Νιώθω την ζωή, καληνύχτα...

Και αλλη μια αποτυχημενη επιλογη λεξεων...

Δεν θέλω πια λέξεις
Δεν μπορώ έτσι και αλλιώς να το εξηγήσω.
Κάτι περίεργο συμβαίνει...
Ότι και αν πω, διαφορετικά καταλαβαίνεται. Δεν φταίνε οι άλλοι που δεν με καταλαβαίνουν, μάλλον εγώ δεν τα καταφέρνω να το οριοθετήσω σε προτάσεις.
Δεν θέλω άλλες λέξεις, βαρέθηκα...

Θέλω μια ζεστή αγγαλιά να κλάψω μέσα της
Τίποτε άλλο...τίποτε άλλο... τίποτε...άλλο

Σε χρειαζόμαστε

Είναι αλήθεια ότι όσο περισσότερο καιρό μένεις σε μια δουλειά, τόσο λιγότερο παραγωγικός γίνεσαι;
Δεν ξέρω αλλά μερικές φορές αναρωτιέμαι...
Φυσικά όταν είσαι καινούργιος, όσο δεν ξέρεις τα κατατόπια προσπαθείς και δίνεις τα 250% των δυνατοτήτων σου. Το ξερω ότι η σκάλα δεν μπορεί λογικά και με βάση των μαθηματικών να ξεπεράσει το 100, αλλά έτσι τουλάχιστον βιώνεις την παρουσία σου και το επαγγελματικό σου ενδιαφέρον στην αρχή...
Σιγά σιγά σε μαθαίνουνε, σιγά σιγά μαθαίνεις, τις διαδικασίες, τα μέσα, τους ανθρώπους, τους ρυθμούς και λειτουργείς ανάλογα. Από καιρό εις καιρό αλλάζουν κάποια πράγματα, αλλά μαθαίνεις και συνηθίζεις πάλι γρήγορα πλέον.
Όμως... κάποτε φτάνει ένα σημείο από το οποίο αρχίζεις  (καλή ώρα εγώ τώρα) και διεκπεραιώνεις προσωπικά θέματα εν ώρα εργασίας. Αρχικά δεν είναι και τίποτε, ένα τηλεφωνηματάκι για να ελέγξεις ένα ραντεβού, λίγο online banking, ένα email με βαρύ attachment, ένα αρχείο πολλών σελίδων, δεν έχεις και τόσες λευκές σελίδες στο σπίτι...
Ε και τι έγινε σκέφτεσαι, σε σχέση με όλη αυτήν την δουλειά που κάνω, τι είναι και δυο/τρεία λεπτά που ασχολούμαι με κάτι άλλο, πες πως πήγαινα για ένα τσιγάρο, πες πως βρισκόμουνα στην τουαλέτα...

Αλλά χωρίς να το καταλάβεις φτάνεις στο σημείο να επιβαρύνεις μόνιμα τον υπολογιστή σου με "περίεργα" προγράμματα για να κατεβάζει αρχεία από το internet, χρησιμοποιείς αναλώσιμα της εταιρίας, παρατάς την δουλειά να συσσωρεύεται και προτιμάς μια μακριά συζήτηση κουτσομπολιού με ένα άλλο συνάδελφο, κτλ κτλ κτλ.

Τι μπορεί αλήθεια να σου ανοίξει τα μάτια πριν είναι πολύ αργά;
Πώς θα αντιδράσεις πριν πνιγείς όχι μόνον εσύ αλλά και ολόκληρη η ομάδα γιατί δεν συμβάλεις;
Γιατί ότι κάνεις δεν επιρρεάζει μόνον εσένα και το ξέρεις.
Ακόμα και αν τώρα επιλέγεις να το αγνοείς.

Κάπου διάβασα ότι η παραγωγικότητα επιρρεάζεται διαφορετικά από φύλλο σε φύλλο όταν κάποιος πρέπει να δουλέψει σε μια ομάδα.
Η παραγωγικότητα μιας γυναίκας αυξάνει κατά 19% στην ομάδα, ενός άνδρα μειώνεται κατά 20%.
Βλέπεις λοιπόν το πρόβλημά μου;
Όσο και να προσπαθήσω στην καλύτερη περίπτωση έχουμε 1% υπόλοιπο, πόσο μάλλον τώρα...

Τι λές υπάρχει ακόμα ελπίδα να συνέλθεις; Σε χρειαζόμαστε.

Αλλαξα γνωμη

Ok, είπα δεν θα «μαγειρέψω» σήμερα, αλλά η μέρα με έκανε να αλλάξω γνώμη.

Μια απρόσμενα φωτεινή και καλοκαιρινή μέρα, μέσα στο φθινόπωρο.
Τα ξυπόλυτα πόδια όλων στο νηπιαγωγείο.
Η επιβεβαίωση του ό,τι ένα μαύρο T-Shirt έλκει ιδιαίτερα τον ήλιο και την ζέστη.
Όπου ξανά ανοίχτηκε η συρόμενη οροφή του αυτοκινήτου και η χαρούμενη καλοκαιρινή μουσική του ραδιοφωνικού σταθμού πλημμύρισε αυτονόητα τον χώρο.
Μια γνωστή μελωδία που τραγούδησα δυνατά.
Ο καφές και η συνάντηση μετά από καιρό με μια πολύτιμη φίλη.
Τα χαμόγελα ενδιαφέροντος.
Η ειλικρινής της προσμονή μιας αφιέρωσης στο βιβλίο μου.
Η κίνησή της να το βάλει σε θέση περιωπής στην βιβλιοθήκη.
Και ας μην ξέρει Ελληνικά, μην μπορώντας ποτέ να το διαβάσει.
Τηλεφωνήματα από ανθρώπους που με νοιάζονται.
Και άλλα γιορτινά τηλεφωνήματα...


Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που βρίσκεις τρόπο ξανά και ξανά και μου παρουσιάζεσαι.
Πάντα χρειάζομαι την Παρουσία σου.
Μερικές φορές, σαν και σήμερα, την νιώθω...

Koνσερβα σημερα

Σήμερα δε θα μαγειρέψω...
Παραδίδω όμως μια κονσέρβα που λέει ίσως όλα όσα δεν έχω διάθεση να ξαναγράψω...

Aστέρι, αστεράκι μου

Aστέρι, αστεράκι μου
πες μου αν μπορείς
πόση δύναμη έχω;
πόσο θάρρος μέσα μου κρύβεται;
πόσα μπορώ να μάθω;
και πόσα άλλα θα καταλάβω;

Αστέρι, αστεράκι μου
Εσύ το κόκκινο μικρό
Έχεις δει δεινόσαυρους, αστροναύτες, πυροσβέστες;
Ξέρεις να παίζεις με τη δερμάτινη τη μπάλα;
Φτιάχνεις αεροπλανάκια από χαρτί;
Ζωγραφίζεις με χρωματιστά κραγιόνια;

Αστέρι, αστεράκι μου
Θέλεις γλυκιά παρέα να μου κάνεις;
Τώρα που προσπαθώ;
Αλλά και τα βράδια στο ζεστό μου κρεβατάκι;
Θα σου αρέσει
Στην αγκαλιά μου δεν θα κρυώσεις,
Θες; στο όνειρο ο σύντροφός μου;

Αστέρι, αστεράκι μου
Καληνύχτα

Μόνον τότε

Είναι παγίδα τελικά
Είναι να μην βρει διέξοδο
Το δάκρυ
Ρέει
Kαι φέρνει το ένα το άλλο
Λες και περίμενε εκεί
- ανυπόμονο, αχαλίνωτο, επιθετικό, υπερδιογκωμένο, ασυγκράτητο -
ώρες, μέρες, εβδομάδες, αιώνες
Λες και δεν είχε ήδη εχθές κυλήσει
Λες και δεν είχε στερέψει τότε
Λες και δεν το είχες πάρει απόφαση
Ό,τι θα έβρισκες την δύναμη να το σταματήσεις
Να το κάνεις να στεγνώσει
Να το αφήσεις μόνον όταν είναι εκείνο χαράς
«Μόνον τότε»
«Μόνον τότε» αποφάσισες εχθές
Εχθές που έκλαψες και δεν ήσουν μόνη

«Μόνον τότε» αποφάσισες ξανά τώρα
Που πάλι έκλαψες,
Που πάλι είχες κάποιον να νιώσει το παράπονό σου
Εσύ η τυχερή

«Μόνον τότε» αποφάσισες ξανά τώρα
«Μόνον τότε όταν είναι τα δάκρυα, δάκρυα χαράς...»

- Αφιερωμένο στον «φίλο» μου τον Pari Apostolopoulo για την υπομονή του και την ανοιχτή του καρδιά -

Πολεμικες ιστοριες

Δεν μου αρέσουν οι πολεμικές ιστορίες. Πραγματικές ή φανταστικές... Αλλά το βιβλίο που μόλις τέλειωσα του Ken Fοllett, The Eye of a Needle ήταν πραγματικά πολύ καλό.
Το άρχισα το προηγούμενο Σάββατο, ακούγοντάς το στο iPod όσο έκανα jogging, συνέχισα εχθές, πάλι τρέχοντας και σήμερα όλη τη μέρα στο σπίτι.
Το βιβλίο είναι μεταφερμένο σε 6 Audio CD. Mια ανδρική φωνή το διαβάζει κεφάλαιο προς κεφάλαιο. Χωρίς ηχητικά εφέ, μια φωνή μόνον, αλλά από κάποιον, σίγουρα ηθοποιό, που ξέρει να διαβάζει και να τονίζει τις λέξεις ανάλογα.

Το θέμα του βιβλίου ήταν ένας κατάσκοπος στην Αγγλία, με το ψευδώνυμο η Βελόνα, ο οποίος ανακαλύπτει τα πραγματικά σχέδια εισβολής των συμμάχων στην Νορμανδία και προσπαθεί να επιστρέψει στην Γερμανία για να ενημερώσει με φωτογραφίες και αυτοπροσώπως τον Χίτλερ.
Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική για την συνέχεια του Β. παγκ. πολέμου. Οι Άγγλοι προετοιμάζονται για την απόβασή τους στην Γαλλία, και φυσικά έχουν μόνον τότε ελπίδες, εάν καταφέρουν να ξαφνιάσουν με τον τόπο απόβασης τους Γερμανούς. Έτσι προσπαθούν να τους κάνουν να πιστεύουν ότι η Νορμανδία είναι απλός αντιπερισπασμός, ενώ ο πραγματικός στόχος είναι το Calais.

O κατάσκοπος, η Βελόνα, είναι 100% επαγγελματίας και ως γερμανικός αξιωματικός αφάνταστα άψογος, ψύχραιμος και αποτελεσματικός. Οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες τον κυνηγούν χρόνια, συμβαίνουν πολλά φανταστά και διάφορα, "ερασιτέχνες" αντικατάσκοποι δολοφονούνται, η Βελόνα αλλάζει ταυτότητες σαν τα πουκάμισα, μετακινείται με βάρκα, τρένο και αυτοκίνητο... μέχρι που φτάνει στο "νησί των καταιγίδων" όπου τελικά καταφέρνει μια γυναίκα (!!!!) να ματαιώσει την μετάβασή του στο γερμανικό υποβρύχιο.


... Ελπίζω κάποτε και εγώ να μπορέσω να καταφέρω να φτιάξω μια τόσο υπέροχη και ολοκληρωμένη ιστορία.
Σηκώνω συμβολικά το καπέλο μου (αν είχα ένα, θα το έκανα και στην πράξη) για την δουλειά και την διάνοια αυτού του ανθρώπου.
Συγχαρητήρια κε Ken Follett και σας ευχαριστώ για τις ενδιαφέρουσες ώρες που πέρασα μαζί με το βιβλίο σας.

Έτσι

Χωρίς λόγο και χωρίς λόγια

Knock out :-(

Tώρα αυτό ναι. Αυτό ήρθε και μου έστειλε μια γροθιά στο στομάχι για να με βγάλει knock out. Nα μου πεις, τι είχες, τι έχασες; Έτσι και αλλιώς η ημέρα στραβά άρχισε, ανούσια προχώρησε. Ήταν δυνατόν μετά την αναλαμπή να μην ερχόταν κάτι που να ανέτρεπε με τυμπανοκρουσίες την εύθραυστη γαλήνη της στιγμής;

Μα ειναι δυνατον;

Μα είναι δυνατόν να πουλιέται ένα τέτοιο προϊόν, ή έστω να παράγεται...

ενώ μυριάδες άνθρωποι στην Αφρική πεθαίνουν της πείνας, της δίψας ή από αρρώστιες;

Μα πώς είναι δυνατόν;
Πόσο λούσο τελικά χρειάζεται ο «πολιτισμένος» άνθρωπος μέχρι να «χορτάσει»;
Και γιατί το «λούσο», η πολυτέλεια, των ενεργειών προς ανάπτυξη του τρίτου κόσμου δεν παίρνει ποτέ προτεραιότητα;

Τόσο σημαντικότερο για την ζωή μας, είναι να πετάμε τα λεφτά μας για «άχρηστα μπιχλιμπίδια» αντί να βοηθήσουμε κάποιον που έχει την ανάγκη μας;

http://www.worldvision.org.uk/

Μετα συγχωρησεως

Σε πήρα τηλέφωνο. Δεν μου απάντησες "πάρε ένα ποτήρι και ένα κομμάτι χαρτί". Δεν με ρώτησες "ξέρεις τι ώρα είναι"; Δεν μου είπες "μην υπερβάλεις, και τι έγινε"; Ήρθες και έκανες αυτό που έπρεπε. Δεν την τραυμάτισες. Δεν την εξολόθρευσες, την άφησες προσεκτικά έξω από το παράθυρο.
Χίλια ευχαριστώ, υπάρχουν λίγα πράγματα που σιχαίνομαι. Που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω.

Χίλια ευχαριστώ.
Μόλις με έσωσες από μια τεράαααααστια αράχνη...

Δαχτυλίδια

«Μαμά δεν θέλω να φοράς δαχτυλίδια;»
«Γιατί παιδί μου;»

«Δεν ξέρω, απλά δεν θέλω.»
«Σε ενοχλεί που ίσως γδέρνουν;»

«Όχι.»
«Γιατί τότε;»

«Δεν ξέρω, δεν θέλω να φοράς, δεν αρκεί;»
«Ναι σίγουρα, απλά θα ήθελα να καταλάβω τον λόγο... Τι σε πειράζει ακριβώς; Τα δαχτυλίδια ή το ότι τα φοράω εγώ;»

«Το ότι τα φοράς εσύ;»
«Γιατί δεν σου αρέσουν;»

«Μου αρέσουν, αλλά δεν τα θέλω στα δικά σου τα δάχτυλα.»
«Γιατί, αφού σου αρέσουν; Δεν είναι ωραίο να τα φοράω και να έχεις όμορφη μαμά;»

«Μα εσύ δεν χρειάζεσαι δαχτυλίδια μαμά, είσαι όμορφη χωρίς αυτά.»
...

ΥΓ. Συνήθως μου αρέσει να φορώ ένα λεπτό δαχτυλιδάκι. Εδώ και κάμποσους μήνες έτυχε όμως να μου σπάσει, οπότε δεν φοράω πλέον τίποτε. Η συζήτηση δεν έχει να κάνει λοιπόν με το τι βλέπει αλλά δεν του αρέσει, παρά με την άποψή του περί δαχτυλιδιών γενικότερα.

Σκια

Τι άλλο είμαι τα βράδια πέρα από σκιά;

Μια σκιά που ψάχνει τρόπο να φανεί...
Που αναζητά τα χρώματά της.
Που με κάθε πηγή φωτός αλλάζει μέγεθος, κατεύθυνση.

Που χάνεται, που επανέρχεται.
Που δεν θέλει να αποδεχτεί την φύση της.
Εκείνη μιας σκιάς, ετερόφωτη, χωρίς δικιά της θέρμη, άψυχη. Που δεν θα ακουστεί ποτέ η φωνή της, αλλά ούτε και θα γοητευτεί ποτέ από μια μελωδία. Που δεν μπορεί να γνωρίσει κάτι ψηλαφίζοντας, μήτε και η ίδια πιάνεται.

Τι άλλο είμαι τα βράδια πέρα από σκιά;
Μια ωραία μαύρη και στρογγυλή σκιά μπροστά στο ψυχρό φως μιας οθόνης, που παλεύει να μην χαθεί.

Ποίημα

Ποίημα
Ποίημα για ποιόν;
Για μένα;
Ναι, για μένα και για σένα

Με τι σκοπό;
Υπάρχει λόγος;
Κανένας
Πέρα από την αγάπη μόνον.

Για ποιά;
Εκείνη τη περαστική,
την ξελογιάστρα;
Που σε κάνει όλα να τα ξεχνάς
πέρα από τ άστρα;

Που μωρό, χωρίς θέληση, χωρίς εγώ
σε αφήνει;
Σε πληγώνει, παρατά μόνον όταν περάσει;
Και άντε εσύ να την ξεχάσεις;

Όχι δεν μπορώ για αυτήν να λέω
Ούτε να γελώ, μήτε να κλαίω
Άλλη με τραβά, με ταρακουνά
Την ζωή μου καθορίζει

Δεν ξέρει όρια
Το γιατί δεν το γνωρίζει
Δεν χρειάζεται διαιτητή
Ο χρόνος δεν την ξεθωριάζει
Χωρίς πιέσεις, επιπλήξεις, εκβιασμούς

Η αγάπη μιας μάνας και ενός παιδιού

Ταξιδι μεσα στον χρονο

Από την αρχή δημιουργίας της γης μέχρι την σημερινή μέρα έχουν περάσει γύρω στα 4,3 δισεκατομμύρια χρόνια.
Εάν κανείς συγκρίνει όλο αυτό το διάστημα με ένα χρόνο, τα μαλάκια και οι τσούχτρες εμφανίστηκαν τον Noέμβρη και το Δεκέμβριο οι δεινόσαυροι, τα Μαμούθ και τα υπόλοιπα θηλαστικά. Ο πρώτος άνθρωπος έφτασε σε αυτόν τον πλανήτη 30 λεπτά πριν την πρωτοχρονιά.
Πόσο αλλιώτικη και ενδιαφέρουσα προσέγγιση του θέματος... όπως αυτή με την οποία παρουσιάστηκαν οι διάφορες εποχές της γης στο μουσείο Zeittunnel του Wülfrath.

Οι εποχές των δεινόσαυρων ήταν η Τριαδική (251/200 εκατομμύρια χρόνια πριν), η Ιουρασική (200/145 εκατομμύρια χρόνια πριν) και η Κρητιδική περίοδος (145/60 εκατομμύρια χρόνια πριν).
O Oδυσσούλης θα χαιρόταν να δει τον αγαπημένο του Βασιλικό Τυραννόσαυρο

όμως και τα ίχνη ενός Αλλοσαύρου καθώς και η τρομερή κραυγή του, δεν ήσαν και λίγο...

Δεν ξέρω τον ακριβή λόγο, αλλά είμαστε κακοδιάθετοι. Όσα όμορφα και να κάνουμε, όσο και να χαρούμε, υπάρχει κάπου κάπως μια πικρή γεύση. Είμαστε κουρασμένοι; Έχουμε φορτώσει το πρόγραμμά μας; Δεν ξέρω... Είναι ακόμα νωρίς μετά την μετακόμιση, μετά τις διακοπές, στο καινούργιο νηπιαγωγείο και πολλές οι καινούργιες εντυπώσεις;

Σήμερα συζητήσαμε με τον μικρό ότι χρειαζόμαστε ένα καινούργιο σύστημα. Το καινούργιο σύστημα λέγεται Κίτρινη και Κόκκινη Κάρτα. Υπάρχουν πράξεις και συμπεριφορές που είναι άξιες Κίτρινης Κάρτας και άλλες για Κόκκινη Κάρτα.
Η επανάληψη κάποιας που ήδη προκάλεσε Κίτρινη, φέρνει την Κόκκινη. Η Κόκκινη κάρτα σημαίνει 5 λεπτά διάλειμμα. Αυτά τα πέντε λεπτά μπορεί να είναι 5 λεπτά στο δωμάτιό του, ή 5 λεπτά σιωπής (που πρέπει να κρατηθεί από αυτόν που έχει δει την Κόκκινη Κάρτα), ή 5 λεπτά εκτός παιχνιδιού (αν βρισκόμαστε σε παρέα με άλλους).
Η Κίτρινη ή η Κόκκινη Κάρτα δεν δείχνεται μόνον στο παιδί, και εκείνο μπορεί να την δείξει στην Μαμά του, εάν εντοπίσει ανάλογες συμπεριφορές.
Κίτρινη κάρτα παίρνει η κλαψιάρικη φωνή, η γκρίνια, αλλά και η επιθετικότητα στην φωνή.
Κόκκινη κάρτα το χτύπημα.

Το ξέρω δεν είναι όλα μέσα καλυμμένα. Το ξέρω, η φάση του "κλείνω τα μάτια μου και σε χτυπάω" όπως ήρθε έτσι απότομα, τόσο γρήγορα θα ξαναπεράσει, αλλά πραγματικά με αποδιοργανώνει το να επαναλαμβάνονται οι αγώνες των οποίων τις μάχες θεωρούσα προ πολλού νικημένες...