Ok, είπα δεν θα «μαγειρέψω» σήμερα, αλλά η μέρα με έκανε να αλλάξω γνώμη.
Μια απρόσμενα φωτεινή και καλοκαιρινή μέρα, μέσα στο φθινόπωρο.
Τα ξυπόλυτα πόδια όλων στο νηπιαγωγείο.
Η επιβεβαίωση του ό,τι ένα μαύρο T-Shirt έλκει ιδιαίτερα τον ήλιο και την ζέστη.
Όπου ξανά ανοίχτηκε η συρόμενη οροφή του αυτοκινήτου και η χαρούμενη καλοκαιρινή μουσική του ραδιοφωνικού σταθμού πλημμύρισε αυτονόητα τον χώρο.
Μια γνωστή μελωδία που τραγούδησα δυνατά.
Ο καφές και η συνάντηση μετά από καιρό με μια πολύτιμη φίλη.
Τα χαμόγελα ενδιαφέροντος.
Η ειλικρινής της προσμονή μιας αφιέρωσης στο βιβλίο μου.
Η κίνησή της να το βάλει σε θέση περιωπής στην βιβλιοθήκη.
Και ας μην ξέρει Ελληνικά, μην μπορώντας ποτέ να το διαβάσει.
Τηλεφωνήματα από ανθρώπους που με νοιάζονται.
Και άλλα γιορτινά τηλεφωνήματα...
Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που βρίσκεις τρόπο ξανά και ξανά και μου παρουσιάζεσαι.
Πάντα χρειάζομαι την Παρουσία σου.
Μερικές φορές, σαν και σήμερα, την νιώθω...
