30 Σεπτεμβρίου 2007

Ακούω

Σοφία λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Σοφία σκέφτομαι, αλλά σοφία δε βλέπω.

Όραμα λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Όραμα εύχομαι, αλλά όραμα δε έχω.

Ειρήνη λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Ειρήνη θα'θελα, αλλά ειρήνη δεν υπάρχει.

Ψυχή λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Ψυχή έχω, αλλά ησυχία δεν βρίσκει.

Λύπη λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Λύπη είχα, πέρασε, αλλά μερικές φορές στα ξαφνικά επιστρέφει.

Πόθος λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Πόθο είχα μέχρι τώρα, αλλά ποιος ξέρει τι το αύριο θα φέρει.

"Επιθεωριτή Ρίζου, βρήκαμε κάποια ίχνη εδώ..."

Σκεπτόμενη την αρνητική πλευρά των πραγμάτων... θα μπορούσα να πω πολλά περί ρυτίδων, χωρισμών και λοιπών δυσκολιών, επεισοδίων βίας ή καταστροφικών καταστάσεων, έλλειψης ελευθέρου χρόνου ή κατά καιρούς σχετικής οικονομικής ανέχειας...

Σκεπτόμενη τη θετική πλευρά των πραγμάτων... θα μπορούσα να πω πολλά περί ομορφιάς, συνειδητοποιημένης αντιμετώπισης της ζωής, ανάπτυξης, εξέλιξης, οικονομικής σταθερότητας, αθλητικών ενασχολήσεων, φιλικών και στενότερων σχέσεων...

Σημαντική λοιπόν είναι η σειρά με την οποία "περνά" η μια ή η άλλη "πλευρά" από το μυαλό και πια αφήνει τα ίχνη της στο τέλος.

Καλημέρα, καλή Κυριακή και καλά "ίχνη" :-)

29 Σεπτεμβρίου 2007

Επέτειοι


Κάθε μέρα υπάρχει μια επέτειος. Πάντα κάπου κάποτε κάτι συνέβη, κάτι ενδιαφέρον που αξίζει να σημειωθεί με μια εκπομπή που κάνει καθημερινά ειδικά αφιερώματα. Κάποιος θα γεννήθηκε, κάπου μια βόμβα θα εξερράγη, κάπου αλλού θα ξέσπασε μια πανδημία, ένα κράτος θα κήρυξε την ανεξαρτησία του, ίσως ίσως ένας πρώην τρομοκράτης λαμβάνει το βραβείο Νόμπελ ειρήνης.
Σήμερα μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον δυο επετείους.
Πρίν 10 χρόνια πέθανε ο γνωστός Αμερικανός pop καλλιτέχνης Roy Lichtenstein.

Η δεύτερη...

27 Σεπτεμβρίου 2007

Νορμάλ;

Τι είναι νορμάλ;
Μια ασπιρίνη την ημέρα;
Δάκρυα για μια τηλεοπτική σειρά;
Κατεβασμένα ρολά κατά την διάρκεια μιας συννεφιασμένης μέρας;
Ένας προϊστάμενος που βοηθά όταν ζητάς τη βοήθειά του;
Η έρευνα πάνω σε ένα θέμα που τελικά κάποιος άλλος αναλαμβάνει εν αγνοία σου;
Το ότι δίνεις απαντήσεις σε θέματα που δε γνωρίζεις απόλυτα;
Τι είναι νορμάλ;
Ένα πιάτο φαγητό από το αγαπημένο σου;
Ανέλπιστα δώρα που σου προσφέρονται;
Δουλειές που χάνονται, δουλειές που βρίσκονται, δουλειές που πληρώνουν το νοίκι, που δεν ικανοποιούν;
Η καθημερινή κίνηση στους δρόμους;
Η βραδινή ενασχόληση με το blog?
Τι είναι νορμάλ; Και τι το ξεπερνά;

26 Σεπτεμβρίου 2007

Ταχύτητες

Πρώτη, δεύτερη,
άγαρμπα παίρνει η μέρα σου 'μπρός
και Ελεύθερο βάζεις,
δεν αντέχεις.
Ξανά πρώτη, δεύτερη,
να προλάβεις τρέχεις
τρίτη, στην τέταρτη αγκομαχείς
αλλά με την πέμπτη καμαρώνεις

Φρέναρε, στρίψε,
στο φανάρι δεξιά
άλλαξε την πορεία
δευτέρα -άντε τρίτη το πολύ-
και το κεφάλι μη ξεχνάς
αριστερά να το γυρίσεις

Ανέβασε μετά ξανά
στα τελευταία μέτρα την ταχύτητα
τον χαμένο χρόνο σάμπως εδώ
που είναι ήδη αργά
αναπληρώσεις

24 Σεπτεμβρίου 2007

Ροζ

Rosa Wolken
Ροζ σύννεφα στον ουρανό
μακαρόνι της βροχής χοντρό
ισορροπούν στη ζυγαριά
για δες, της ημέρας τα τινά

Ροζ σύννεφα στον ουρανό
μακαρόνι της βροχής χοντρό
μακάρι να μην σταματήσω ν'απορώ
αν και όλα συνηθίζονται θαρρώ

Ροζ σύννεφα στον ουρανό
μακαρόνι της βροχής χοντρό
μάτια που τη φύση τόσο θαυμάζουν
αξίζουν ποτέ να μην γεράσουν

23 Σεπτεμβρίου 2007

Και η ζωή συνεχίζεται...

Κάποιος αδειάζει το διαμέρισμά του
άλλος ξανά θα το γεμίσει

Ξεκουράστηκες το Σαββατοκύριακο;
Η Δευτέρα με τα καπρίτσια της σε περιμένει

Λιγοστεύει το ποσό του λογαριασμού
το μηνιάτικο σύντομα πάλι θα αναπληρώσει

Σε πόνεσε μια αγάπη που πέρασε άδοξα;
Μια αλλιώτικη κάποτε θα'ρθει και θα σε συνταράξει

19 Σεπτεμβρίου 2007

O φακός

Μαχαίρι το ψαλίδι
Φρούτα άθυχτα αφήνει
και δάχτυλα ματωμένα

Επιμονή μέχρι τα όρια
που όταν τα φτάσεις
ξεπερνάς ακόμα παραπέρα

Ικανοποίηση στα ξαφνικά;
Με αυτά που εχθές
λοιπά φάνταζαν

Είσαι εσύ αυτός που άλλαξε;
Ή ο φακός μέσα από αυτόν
το σήμερα κοιτάζεις;

18 Σεπτεμβρίου 2007

Περίεργοι καιροί

Ψάχνω την ηρεμία
που δε βρίσκω
Κοιμάμαι
χωρίς να ξεκουράζομαι

Μαθαίνω
χωρίς να συγκρατώ
Δουλεύω
χωρίς ευχαρίστηση

Δεν θα δούλευα;
Πάλι δυστυχία

Καμιά ισορροπία
καμιά τάξη
πουθενά

16 Σεπτεμβρίου 2007

Διασυνδέσεις...

Πόσους τρόπους επικοινωνίας χρειάζεται ένας άνθρωπος; Αν κρίνω από τον εαυτό μου... έχουμε και λέμε...
2 προσωπικές ηλεκτρονικές διευθύνσεις,
+2 επαγγελματικές (εξ αυτών μια κειμήλιο από την παλιά εταιρία, μία από την καινούργια)
2 AIM διευθύνσεις
2 προσωπικά blog
+2 blog στα οποία έχω/είχα συμμετέχει
1 προσωπική ιστοσελίδα
1 σελίδα και webspace για podcast
1 συμμετοχή σε φόρουμ δημιουργίας επαγγελματικών σχέσεων
1 συμμετοχή σε user list
1 συμμετοχή σε developer information list
1 διεύθυνση στο flickr.com
1 διεύθυνση χρήστη στο youtube.com
1 συμμετοχή στο facebook
3 νούμερα τηλεφώνου (2 για κινητό, 1 τοπικό, και σε λίγο άλλο ένα νούμερο στο skype)
...

Ε και; Είναι η ποσότητα και ποιότητα της επικοινωνίας ανάλογη του αριθμού των πιθανοτήτων και των μέσων; Πόση επικοινωνία είναι εφικτή και γιατί επιμένουμε τόσο στο να χωριζόμαστε σε χίλια κομμάτια, παρά να συγκεντρώνουμε τις δυνάμεις και την ενεργητικότητά μας σε ένα το πολύ δυο τομείς;

Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω...

Άμα κάποτε θέλησες να γίνω μητέρα του παιδιού σου, άρα με νόμισες άξια και μου εμπιστεύτηκες κάτι τέτοιο τόσο πολύτιμο, γιατί τώρα λέξη δε δέχεσαι, γιατί τώρα δεκάρα δε δίνεις για τις απόψεις μου; Πέρα από μια επιφανειακή ηρεμία, τίποτε άλλο δεν επιδιώκεις. Αποφεύγεις την ουσιαστική επικοινωνία όπως ο διάολος το λιβάνι. Πόσο αρνητική θα πρέπει να είναι η άποψή σου για μένα... Ή μήπως ξέρεις πως έχω δίκαιο και δεν ανέχεσαι που εγώ σου το υποδεικνύω; Όμως άμα δεν υπήρχε πρόβλημα, δε θα είχαμε λόγο να συζητάμε. Αν όλα ήσαν σωστά έτσι όπως συμβαίνουν, δεν θα κλαιγόσουν που το ένα είναι έτσι, ή για τις σχέσεις ή τον τρόπο του μικρού με τον Α και τον Β.
Τίποτε δε συμβαίνει χωρίς λόγο. Πως δε σου περνά από το μυαλό ότι μπορεί η διαπαιδαγώγησή σου να είναι η αιτία; Και πως ίσως με την μανία σου να κρατάς μυστικά δημιούργησες προβλήματα εκεί που δεν υπήρχαν.

Όμως δε μπορώ να κάνω πως δε βλέπω, είναι υποχρέωσή μου να πάρω το μέρος του μικρού και να σου μιλήσω. Θέλεις δε θέλεις πρέπει να ακούσεις από εμένα αυτά που δε μπορεί εκείνος να εκφράσει.

Ήταν λέει...

Ήταν λέει ένα δωμάτιο ζαχαροπλαστείου. Συνδεόταν με μια τσουλήθρα με το εργαστήριο που ήταν στο υπόγειο και μπροστά του είχε άλλο ένα χώρο πώλησης. Δεν ξέρω γιατί, αλλά από το εργαστήριο ερχόταν κάποιος κίνδυνος. Κάποιος παρείσακτος που απειλούσε να ανέβει αντίστροφα την τσουλήθρα. Και εγώ σε αυτό το δωμάτιο, να ψάχνω πως να προστατευτώ. Να πετώ ότι έβρισκα στον σωλήνα της τσουλήθρας για να δυσκολευτεί η επικείμενη ανάβαση, να μαζεύω μαχαίρια και κοφτερά εργαλεία ζαχαροπλαστικής που έτυχε να βρίσκονται απλομένα στο δωμάτιο. Να προσπαθώ να κλειδώσω την ενδιάμεση πόρτα, πηγαίνοντας στο μπροστινό δωμάτιο με κατεύθυνση προς την έξοδο. Να βρίσκω την εξωτερική πόρτα κλεισμένη με χαρτόνια και σελοφάν, και να τραβώ το ένα επίπεδο χαρτονιού μετά το άλλο, αλλά η έξοδος να μην λέει να ελευθερωθεί.

Ήταν λέει η ViSta σε ένα ζαχαροπλαστείο, ο κίνδυνος απειλούσε να τη φτάσει από στιγμή σε στιγμή, η έξοδος μπροστά της μπλοκαρισμένη και εκείνη παγιδευμένη πάλευε χωρίς να ξέρει "πως", χωρίς να ξέρει "γιατί" ή εναντίον ποιού να σώσει την ζωή της.

13 Σεπτεμβρίου 2007

Σήμερα

Σήμερα έμαθα κάτι
σήμερα ξέχασα κάτι

σήμερα δάκρυσε κάποιος
σήμερα πέταξε κάποιος άλλος

σήμερα ξαναγέμισε το σπίτι μας με ζωή
σήμερα επέστρεψε μια γλυκιά ψυχή

______
ΥΓ. Σήμερα γύρισε ο μικρός από τις διακοπές του :-)

12 Σεπτεμβρίου 2007

Ξέρεις κάτι;

Ξέρεις κάτι; Δε πας να δεις αν έρχομαι; Δε μας παρατάς; Όχι για να ησυχάσουμε και εμείς. Γιατί έτσι μου φαίνεται ότι μας νομίζεις. Ηλίθιους και αδύναμους. Δε φτάνει που δε μας λες σημαντικά πράγματα που θα έπρεπε να τα ξέρουμε. Δε φτάνει που μας πέταξες στα σκουπίδια όταν κάποτε μας βαρέθηκες, δε φτάνει που μόνον όταν χρειάζεσαι την βοήθειά μας μας θυμάσαι, μας το παίζεις και από πάνω όπως πάντα cool και απρόσιτος.

Δε μας παρατάς στην ησυχία μας λέω εγώ...

11 Σεπτεμβρίου 2007

Eρωτήσεις επί ερωτήσεων...

Πόσος χρόνος είναι ανάλογος; Πόσες προσπάθειες να κάνεις;
Πόσες φορές να επιχειρήσεις τον εαυτό σου να ξεπεράσεις;
Πόσες ήττες είναι στο πρόγραμμα; Σε πόσες δυσκολίες και πόσα εμπόδια να σπάσεις τα πόδια σου μέχρι να πεις τα κατάφερα/απέτυχα; Πόση δύναμη χρειάζεται για να αποδεχθείς την αλήθεια;

10 Σεπτεμβρίου 2007

You're Beatiful (Ιστορία)

Κοίταξε το ρολόι της. Εφτά λεπτά μετά τις οχτώ έδειχνε. Ξαφνιάστηκε. Πως είχε περάσει η ώρα, ούτε που είχε καταλάβει. Έξω άρχιζε σιγά σιγά να σουρουπώνει. "Φθινόπωρο" σκέφτηκε. Τα φύλλα στα δέντρα μπροστά από το παράθυρό της είχαν ήδη αρχίσει να κιτρινίζουν, ο ουρανός γκρίζος και κλειστός. Αστέρια ή φεγγάρι θα δυσκολεύονταν εκείνη τη νύχτα να ρίξουν μια ματιά προς το μέρος της. Πως θα περνούσε το βράδυ; Αναρωτήθηκε που είχε αφήσει το μισοδιαβασμένο αστυνομικό. Να το έψαχνε ή να άνοιγε την τηλεόραση; "Καλύτερα βιβλίο" σκέφτηκε, η τηλεόραση και τα προγράμματά της, αντί να την ψυχαγωγούν την χάζευαν. Βιβλίο λοιπόν, βιβλίο εδώ και τώρα. Σηκώθηκε, κοίταξε όπου θυμόταν ότι το είχε δει την τελευταία φορά, το βρήκε κάπου αλλού τυχαία, επέστρεψε. Στο δωμάτιο έπαιζε το στερεοφωνικό μουσική, έψαξε μια βολική θέση στο κρεβάτι της και άρχισε να διαβάζει. Θα πρέπει να επανέλαβε πέντε φορές τις πρώτες 10 γραμμές του κειμένου, μέχρι να εγκαταλήψει την προσπάθεια. Άφησε το βιβλίο αναποδογυρισμένο και ανοιχτό δίπλα της. Δεν είχε νόημα, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στα δρώμενα της ιστορίας. Στο μυαλό της επέμενε η σκηνή του Μετρό όπως την περιέγραφε ο James Blunt στο τραγούδι. Οι στοίχοι της θύμισαν τον εαυτό της στον γεμάτο σταθμό τις προάλλες. Πριν λίγες μέρες που περίμενε και συζητούσε με ένα γνωστό της για πράγματα ασήμαντα, χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς ιδιαίτερο νόημα, έτσι, απλά για να περάσει ο χρόνος μέχρι να έρθει το σωστό τραίνο. Πόσο θα της άρεσε αν η παρουσία της στην αποβάθρα ήταν για κάποιο περαστικό παρόμοια πολύτιμη. Το ξανασκέφτηκε και θύμωσε με τον ίδιο της τον εαυτό. "Πάλι επιζητείς την άτυχη και ανεκπλήρωτη αγάπη;" αυτομαλώθηκε. "Πόσες ζωές έχεις για να τις χαρίζεις έτσι άδικα;" ρώτησε με αυστηρότητα στα δυνατά χωρίς να περιμένει απάντηση. "Εφτά σαν τις γάτες και άλλες τόσες, άμα τελειώσουν" αντέδρασε μια φωνή παιχνιδιάρικα μέσα της.

Σηκώθηκε, άλλαξε CD, πήρε το βιβλίο ξανά στα χέρια της και συνέχισε να διαβάζει καθήμενη στον καναπέ.

Κική ή Φωφώ;

Την μία την ξέρεις,
η άλλη καλή σου φαντάζει

την μία την έχεις
πρέπει την άλλη να διεκδικήσεις

η μία είναι κοντά
η άλλη μακριά

η μία δεν ξέρεις αν σου ταιριάζει
κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σου η άλλη

Δε ξέρεις μα την αλήθεια τι να κάνεις
Να ασχοληθείς; Ποια από τις δυο να διαλέξεις;

Την Κική προσπαθείς να αγαπήσεις
Χωρίς την Φωφώ μπορείς να ζήσεις;

7 Σεπτεμβρίου 2007

Χρονικά ορόσημα


Πριν 5 χρόνια σαν σήμερα βαφτίστηκε ο μικρός.
Σαν εχθές πριν 80 χρόνια γεννήθηκε ένας παππούς του.
Αύριο θα συναντήσω ένα θείο του στην Φρανκφούρτη. Είναι ζωγράφος και λαμβάνει μέρος σε μια έκθεση με τον τίτλο days of respect από 1. Σεπτεμβρίου μέχρι 6. Οκτώβρη 2007.

Προχθές βγήκε από την Apple μια καινούργια σειρά iPods, με σημαντικότερο μοντέλο το iPod touch, έπεσε η τιμή του iPhone, και σήμερα ζήτησε συγνώμη ο κύριος Steve Jobs σε όσους αγόρασαν το κινητό με την παλιά ακριβή τιμή.

Πριν 2 ώρες άρχισε το Σαββατοκύριακό μου.
Σε τρεις μέρες ξαναρχίζει μια καινούργια εβδομάδα...

4 Σεπτεμβρίου 2007

Περιπέτειες των αισθήσεων

Ζντουπ, ζντουπ κάνει ρυθμικά η μουσική στα ηχεία. Τι λένε δε καταλαβαίνεις, ποιός ασχολείται άλλωστε; Γρήγορες αλλαγές μουσικής κατεύθυνσης. Από το R&B σε New Age Anigma και ποιος ξέρει την συνέχεια... Εσύ στην μέση αυτού του σύννεφου μουσικής, δέχεσαι σαν το σφουγκάρι νότα την νότα. Καμιά δε θες να πάει χαμένη. Την διψάς, πεινάς να την δεχτείς, αφουγκράζεσαι μη και σε ξεπεράσει χωρίς να σε αγγίξει. Μουσική, ρυθμός, στοίχοι, γίνονται ένα με το όνειρό σου. Και εσύ γίνεσαι κομμάτι του. Ένα όνειρο που συνέχεια εξελίσσεται. Rock & roll μουσική γεμίζει το δωμάτιο και ξαφνικά φοράς ποδιά και λουστρίνια με άσπρες κάλτσες. Πως μπορούσες ποτέ να ντυθείς αλλιώς; Ελληνική μουσική, νέο κύμα και ο Πασχάλης γλυκιές μελωδίες σου ψιθυρίζει. Του δίνεσαι, δεν έχεις και περιθώρια να κάνεις κάτι άλλο. Το Synthesizer σε κρατά αιχμάλωτο, ο ήχος της ντράμς που κανείς δε ξέρει αν είναι προϊόν ενός ηλεκτρονικού κουτιού ή ενός τρυφερά ξυμένου πινέλου. Μέχρι να έρθει το κλαρίνο με το ταμπούρλο, ευγενικά να ζητήσουν και να λάβουν την αδιαφιλονίκητη πρώτη θέση στην καρδιά σου.

Ζντουπ, ζντουπ κάνει ρυθμικά η μουσική στα ηχεία. Ελληνικά τα λένε, Αγγλικά τα προσπαθούν, καμιά διαφορά. Σπάνια αξίζει να ασχοληθείς με τις λέξεις. Μουσική της στιγμής, μουσική του ρυθμού, αργότερα την ξέχασες, τώρα σου δίνει γροθιές επαναληπτικά στο στομάχι.

Ένα απόγευμα ακούγοντας ελληνικό internet ραδιόφωνο... μια αέναη περιπέτεια αισθήσεων και εντυπώσεων.

3 Σεπτεμβρίου 2007

Άκου να δεις...

Άκου να δεις είναι το μότο των Podcasts. Το σημερινό λέγεται Επισκέψεις. Γράψε να σκεφτείς είναι συνήθως το μότο του blog. Γιατί τα κείμενα πρώτα περνούν από τα δάχτυλα στο blog και μετά φτάνουν στο μυαλό μου.

Καληνύχτα :-)

1 Σεπτεμβρίου 2007

Η Δάφνη πάει για ψώνια (Ιστορία)

"Που να είναι το ράφι του καφέ" αναρωτήθηκε η Δάφνη και κοίταξε τριγύρω της τις πινακίδες που κρέμονταν με ασημένιες αλυσίδες από το ταβάνι πάνω από τα κεφάλια των πελατών στους διαδρόμους του σουπερμάρκετ. Τσάι και κακάο ήσαν μπροστά της, ο καφές μάλλον δε θα ήταν μακρυά. "Α εκεί σε βάλανε" είπε στα δυνατά χωρίς να ασχοληθεί αν την ακούει κανείς που μιλά με τον εαυτό της ή ακόμα χειρότερα με μια συσκευασία του καφέ και προχώρησε στον επόμενο διάδρομο στα αριστερά της. Σάρωσε με την ματιά της τα διάφορα προιόντα στα ράφια. Γνωστές μάρκες, μικρές, μεγάλες συσκευασίες, αλεσμένος και μη, σε pads, διαφορετικές ποιότητες, για διαφορετικούς τρόπους παρασκευής, καφές φίλτρου, χωρίς καφεΐνη, για εσπρέσο, καπουτσίνο. "Και του πουλιού το γάλα" σκέφτηκε ενθυμούμενη μια παλιά διαφήμιση ενός ελληνικού σουπερμάρκετ "αλλά ελληνικός καφέ πουθενά, τι κρίμα". Επίτηδες είχε πάει σε εκείνο το μεγάλο μαγαζί. Είχε σκεφτεί πως μάλλον εκεί θα είχε τις μεγαλύτερες πιθανότητες να βρει τα πράγματα που ήθελε. Δεν είχε ακριβό γούστο, αλλά από ότι φαίνεται οι ορέξεις της δεν ακολουθούσαν τον συρμό. Κοίταξε την λίστα της, και κατευθύνθηκε προς το χώρο με τα ψάρια. Δυο τρεις υπάλληλοι με μπλε ποδιές, και γάντια στα χέρια τρέχαν από εδώ και από εκεί όμοια με εργατικές μέλισσες γεμίζοντας διαφανείς πλαστικές σακούλες με φρέσκο ψάρι και θαλασσινά. Το μάτι της έπεσε στα μύδια. Κοίταξε την τιμή. Δεν ήταν ακριβά. Έπαιξε με την ιδέα να τα ζητήσει, μια μακαρονάδα με μύδια ήταν ομολογουμένως μια νόστιμη ιδέα,όμως θυμήθηκε τον κανόνα που της είχε πει κάποτε ένας γνώστης. "Ποτέ με φας μύδια ένα μήνα με μ". Τι κρίμα που είχε μπει ο Σεμπτέμβρης. Έριξε άλλη μια ματιά τριγύρω της, περιεργάστηκε τα μεγάλα ψάρια, τους αστακούς που σκαρφάλωναν ο ένας τον άλλο στην διάφανη δεξαμενή τους. Όλα νόστιμα θα ήταν αν ήξερε κανείς να τα μαγειρέψει όπως το καθένα χρειαζόταν. Δεν ήταν καλή μαγείρισσα. Δεν είχε την ανάλογη υπομονή και το μεράκι που χρειάζεται προκειμένου να μετατρέψει κανείς τα διαφορετικά υλικά σε ένα "δεμένο" και αρμονικά δημιουργημένο πιάτο φαγητό. Σε ένα ψυγείο στα αριστερά της ανακάλυψε συσκευασμένα sushi. "Αυτό ναι" σκέφτηκε και πήρε μια συσκευασία με μια ποικιλία που της άρεσε. "Σήμερα θα παραμείνει η κουζίνα κρύα" είπε στον εαυτό της, κοίταξε το καροτσάκι της και το περιεχόμενό του. Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο, μπορούσε να πάει να πληρώσει. Σπρώχνοντας το σχεδόν άδειο καροτσάκι μπροστά της, ένοιωσε τους μυς των ποδιών της να είναι κάπως σκληροί. "Δεν έχετε και άδικο" τους είπε λες και μιλούσε σε μικρά παιδιά που γκρινιάζουν όταν είναι κουρασμένα. Μετά τους 23 γύρους που είχε τρέξει 2 ώρες νωρίτερα αλίμονο να ήσαν τώρα ξεκούραστα. "Θα πάμε να πληρώσουμε και μετά αμέσως στο σπίτι, άλλο δεν θα σας ταλαιπωρήσω σήμερα" πρόσθεσε αψηφώντας τις αποδοκιμαστικές ματιές των άλλων πελατών του σουπερμάρκετ. Το "μη χειρότερα" μιας κυρίας που μάλλον την θεώρησε λιγουλάκι τρελή επειδή μιλούσε με τον εαυτό της, δεν κατάφερε να φτάσει ή να εισχωρήσει στα αφτιά της Δάφνης. Έτσι ήταν αυτή η κοπέλα. Άκουγε ή ένοιωθε τους μυς της, συζητούσε με τον καφέ και τους διαδρόμους ή τα ράφια ενός σουπερμάρκετ, ίσως ίσως με τις γαρίδες και τις καραβίδες αλλά αρνητικά σχόλια συνανθρώπων της δε ήταν σε θέση να δεχτεί το σώμα της. Τα αφτιά δημιουργούσαν αυτομάτως μια πανοπλία και τα μπλόκαραν. Η Δάφνη τοποθέτησε τα πράγματα τακτικά στην ζώνη του ταμείου, άκουσε τα πλιν, και πλαν που κάνει η μηχανή αναγνωρίζοντας τον εκάστοτε κωδικό και τις ανάλογες τιμές, έδωσε την κάρτα της προκαταβολικά, μάζεψε τα πράγματα ξανά στο καροτσάκι της, με μια άλλη σειρά και τάξη αυτή την φορά, και σήκωσε το κεφάλι της προς την μεριά του ταμεία όταν εκείνος της ανακοίνωσε το τελικό ποσό. Συμφώνησε χωρίς μια δεύτερη σκέψη, έδωσε τον κωδικό της κάρτας της στο μηχάνημα και χαμογέλασε θερμά στον υπάλληλο. Έμοιαζε τόσο πολύ στον φίλο της τον Νίκο που έπρεπε να αναρωτηθεί αν ονειρευόταν. Κοίταξε τον ταμεία βαθιά μέσα στα μάτια, και το βλέμμα της ήταν τόσο έντονο που αναγκάστηκε εκείνος να κατεβάσει το κεφάλι από την αμηχανία. "Τι κρίμα, δεν είσαι εκείνος" είπε νοερά χωρίς να βγάλει λέξη αυτήν την φορά. Ο Νίκος, ή μάλλον το φάντασμα του ιδανικού άνδρα που είχε δημιουργήσει εδώ και κάμποσα χρόνια στο μυαλό της, θα είχε το σθένος να αντιμετωπίσει όλη την ένταση της ματιάς της χωρίς καμιά δυσκολία αλλά ούτε θα την ανάγκαζε να κατεβάσει εκείνη το κεφάλι. Θα την αντιμετώπιζε με σοβαρότητα, θαυμασμό αλλά και σεβασμό.