Άμα κάποτε θέλησες να γίνω μητέρα του παιδιού σου, άρα με νόμισες άξια και μου εμπιστεύτηκες κάτι τέτοιο τόσο πολύτιμο, γιατί τώρα λέξη δε δέχεσαι, γιατί τώρα δεκάρα δε δίνεις για τις απόψεις μου; Πέρα από μια επιφανειακή ηρεμία, τίποτε άλλο δεν επιδιώκεις. Αποφεύγεις την ουσιαστική επικοινωνία όπως ο διάολος το λιβάνι. Πόσο αρνητική θα πρέπει να είναι η άποψή σου για μένα... Ή μήπως ξέρεις πως έχω δίκαιο και δεν ανέχεσαι που εγώ σου το υποδεικνύω; Όμως άμα δεν υπήρχε πρόβλημα, δε θα είχαμε λόγο να συζητάμε. Αν όλα ήσαν σωστά έτσι όπως συμβαίνουν, δεν θα κλαιγόσουν που το ένα είναι έτσι, ή για τις σχέσεις ή τον τρόπο του μικρού με τον Α και τον Β.
Τίποτε δε συμβαίνει χωρίς λόγο. Πως δε σου περνά από το μυαλό ότι μπορεί η διαπαιδαγώγησή σου να είναι η αιτία; Και πως ίσως με την μανία σου να κρατάς μυστικά δημιούργησες προβλήματα εκεί που δεν υπήρχαν.
Όμως δε μπορώ να κάνω πως δε βλέπω, είναι υποχρέωσή μου να πάρω το μέρος του μικρού και να σου μιλήσω. Θέλεις δε θέλεις πρέπει να ακούσεις από εμένα αυτά που δε μπορεί εκείνος να εκφράσει.
