Mια σταγονα

Τι ωραία που είναι μια σταγόνα. Έτσι όπως γυαλίζει κρυστάλλινη στον ήλιο. Την στιγμή που κατρακυλά στη ρίνη ενός φύλλου και μαζεύεται στην άκρη του. Όσο μεγαλώνει στιγμή την στιγμή, όσο προσπαθεί να ξεπεράσει τις δυνάμεις που την συγκρατούν, όταν τελικά τις νικά και ξεκολλά και αλλάζει μεταφορικό μέσο. Και πέφτει από το ένα φύλλο στο άλλο, και βρέχει μυρμήγκια στο διάβα της και πιάνεται σε ιστούς αράχνης, έτσι για να ξαποστάσει, να πάρει δυνάμεις μέχρι να συνεχίσει το ταξίδι της, το - αέναο για μια σταγόνα - ταξίδι προς την θάλασσα.

Photo Copyright http://www.marco-kolditz.de
Τι και αν ένας άνθρωπος θελήσει να της αλλάξει την πορεία. Τι και αν ο υαλοκαθαριστήρας σαρώσει το βρεμένο παρμπρίζ. Τι και αν ένα πουλί προσπαθήσει να ξεδιψάσει πίνοντάς την. Τίποτε δεν μπορεί να την σταματήσει. Πάντα, ανεξάρτητα τόπου, ανεξάρτητα στιγμής, πάντα θα βρει τρόπο να συνεχίσει το ταξίδι της. Έτσι και αλλιώς πριν από τον άνθρωπο, πριν από τα αυτοκίνητα, πριν και από τα πουλιά υπήρχε. Έτσι και αλλιώς περισσότερο από τον άνθρωπο, περισσότερο από τα αυτοκίνητα, περισσότερο και από τα πουλιά θα υπάρχει.
Και αν ο δρόμος προς την θάλασσα απαιτεί μια διαμονή στον υπόνομο, σε μια δεξαμενή βιολογικού καθαρισμού, σε σωλήνες πόσιμου νερού, σε παιδικές πισίνες με πολύχρωμα παιχνιδάκια και πλαστικά ηλιοτρόπια, πάλι ο ήλιος και ο άνεμος την προσπάθεια της θα ευνοήσουν και ψιλά στον ουρανό θα την σηκώσουν.

Τι χαρά που θα κάνει τότε η σταγόνα άμα ενωθεί με τις φίλες της. Πόσα θαυμαστά θα μπορεί να εξιστορήσει η μια στην άλλη. Και όταν βρει τον τρόπο όλα να τα εξηγήσει, και όταν πλέον δεν έχει τίποτε άλλο να πει, τότε δια μαγείας πάνω από την θάλασσα θα βρεθεί.
Τότε εκεί που πάντα ήθελε, θα έχει επιτέλους φτάσει...