Εδώ και λίγες μέρες έχω αρχίσει (για πολλοστή φορά) να μιλάω στο παιδί συστηματικά στα Ελληνικά και το μόνον που δεν μπορώ να πω για αυτήν την προσπάθεια είναι ότι είναι εύκολη.
Το παιδί αντιδρά με λόγια, «μίλα μου Γερμανικά», κλαίει, τσιμπά ή με χτυπά, γιατί δεν θέλει.
Είναι λογικό και τον καταλαβαίνω. Το χειρότερο από όλα είναι να βλέπω πως βασανίζεται και να ξέρω ότι αν είχα συμπεριφερθεί από την πρώτη στιγμή αλλιώς δεν θα είχε λόγο τώρα να στεναχωριέται. Είναι δικό μου λάθος και το αναγνωρίζω, γιατί δεν τα κατάφερα μέχρι τώρα να κρατήσω μια σταθερή πορεία στο θέμα της γλώσσας. Η μάλλον που η πορεία αυτή συνέβαινε 99% στα Γερμανικά.
Χίλιοι και ένας λόγος με έκαναν να προτιμήσω αυτή την γλώσσα μέχρι τώρα. Την γλώσσα αυτού εδώ του τόπου όπου μεγαλώνει και ζούμε.
Άλλοι τόσοι συνετέλεσαν και διέκοψα το εγχείρημα της ομιλίας των Ελληνικών στην καθημερινή μας ζωή ξανά και ξανά κατά το παρελθόν.
Μακάρι ο ένας και σημαντικός λόγος να αρκέσει για να μπορέσω να συνεχίσω αυτήν την καινούργια προσπάθεια.
Η στάση μου ίσως μέχρι τώρα να μην έβλαψε την ανάπτυξη και το επίπεδο γνώσεων των Γερμανικών του, αλλά θα τον φρενάρει με σιγουριά στο μέλλον. Εάν η αγάπη που νιώθω δεν είναι μόνον λέξεις αλλά και πράξεις, θα μπορέσω να ξεπεράσω αυτή την δύσκολη στιγμή της άρνησης και θα βοηθήσω μακροπρόθεσμα το παιδί μου μαθαίνοντάς του τουλάχιστον μια γλώσσα καλά, την μητρική του, αφήνοντας στο νηπιαγωγείο και στο σχολείο την ευθύνη για την άλλη.
... Καληνύχτα ...
