Και με μιας την βλέπω γυμνή να στέκεται. Εκεί, με όλα τα γεροντικά σημάδια ηλικίας, αυτά που μελανιάζουν το δέρμα και το κάνουν να χάνει την ομοιομορφία του,
αλλά και με ένα λεπτό και λυγερό νεανικό σώμα, ελαστικό δέρμα και δεμένο. Όμορφο σώμα μιας νέας κοπέλας, της αδερφής μου. Μου άρεσε το σώμα της, αλλά οι μελανιές;
Την ρώτησα «μαμά πως τα καταφέρατε; Έχετε το σώμα της Μ.»
Εκείνη μου απαντά «μα δεν έκανα τίποτε, πάντα έτσι ήμουν»,
και εγώ δεν μπορώ να στρέψω τα μάτια μου μακριά από πάνω της, γιατί το βρίσκω αδύνατο να πιστέψω σε αυτό που βλέπω και τα σημάδια γίνονται ολοένα και πιο σκούρα, ώσπου δεν είναι πλέον θέμα αν υπάρχουν λίγο πιο σκούρες επιφάνειες ή λίγο πιο ανοιχτές, παρά που είναι μαύρο και που άσπρο, όπου το μαύρο σιγά σιγά κυριαρχεί και αρχίζει να επικαλύπτει το πρόσωπο...
Είναι πλέον φανερό πως είναι θέμα χρόνου, δευτερολέπτων, ότι κάτι ασύλληπτα κακό θα συμβεί. Κάτι που την απειλεί, που ΜΕ απειλεί στην οντότητά μου, κάτι αβάσταχτο, ακατανόμαστο.
...
Θα ήταν άραγε καλύτερα αν άντεχα να δω το τέλος του ονείρου;
Η ένδειξη του θερμομέτρου: 38.8...
