Mια παρένθεση...
μουσική ή για σκέψη.
Άλλη μια παρένθεση που αρχίζει,
άλλη μια χωρίς το ταίρι της
- αυτό που την κλείνει –
και έτσι ανοίγουν καινούργιες σκέψεις, καινούργιοι κύκλοι, χωρίς τέλος, χωρίς λογικό ουσιαστικό τέλος.
Mια ατέλειωτη ελικοειδής κίνηση
που οδηγεί κάπου αλλού.
Καλύτερα ή χειρότερα; ποιός ασχολείται; Άσκοπα αν το κάνει.
Ούτε αυτή η κατάσταση δεν θα διαρκέσει, όπως τίποτε άλλο τελικά.
Τι θα αντικρίσει άραγε κάποιος όταν κάποια στιγμή θελήσει να βάλει μια τάξη στο χάος και προσπαθήσει να θέσει σε όλες αυτές τις παρενθέσεις τις ανάλογες καταλυτικές;
Τι θα έχει παραμείνει εκεί στην βάση της ύπαρξης σου;
Θα είναι λίγο ή πολύ;
Καλό ή κακό;
Αξιαγάπητο ή ως μη αρκετό διαγράψιμο;
Θα υπάρχει αλήθεια ακόμα κάτι; Ή θα συνειδητοποιήσεις τότε πως ήταν οι παρενθέσεις που σου έδιναν λόγο ύπαρξης;
