Έξι εβδομάδες έχουν περάσει από τότε που επέστρεψες στην ζωή μου. Είχαμε καιρό να ιδωθούμε... Είχα τους λόγους μου που σε κρατούσα σε απόσταση, στο είχα πει, όμως και εσύ δεν επιδίωξες μια συνάντηση...
Από τότε βλεπόμαστε τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και αν μπορούσα, θα ήθελες να ερχόμουν πιο συχνά σε εσένα. Όμως το ξέρεις, χρειάζομαι χρόνο για να ανασυγκροτηθώ μετά από τις συναντήσεις μας. Νομίζεις πως είμαι δυνατή, πως δεν έχω φοβίες, πως έχω κουράγιο, ίσως ίσως να με θαυμάζεις και όλας που έχω τέτοια αντοχή. Δεν ξέρω, δεν ξέρω πως συμπεριφέρονται άλλες σε ανάλογες περιστάσεις. Δεν ξέρω, αλλά ούτε και με ενδιαφέρει... Εγώ δεν είμαι "άλλες"...
Δεν ξέρω αν με έχεις ψυχολογήσει σωστά, όμως φυσικά και προσπαθώ να εκπληρώσω τις απαιτήσεις σου. Βρίσκω ελεύθερο χρόνο για σένα, έρχομαι συνεπής στα ραντεβού μας, παραμένεις στο μυαλό μου ώρες ολόκληρες, νιώθω την επίδρασή σου ακόμα και στην απουσία σου, σέβομαι και προσπαθώ να τηρώ τις συμβουλές σου. Σου έχω πει άραγε, πως θαυμάζω την εμπειρία σου;
Είμαι σίγουρη πως και εσύ, παρόλο το φόρτο εργασίας σου, με σκέφτεσαι από καιρό εις καιρό. Ειδικά μετά από εκείνη την μέρα που σου είπα, πως σίγουρα είσαι ο πιο φιλήσυχος γονιός και σύντροφος, αφού μπορείς να ζείς την επιθετικότητά σου με τους πελάτες σου.
Γέλασες. "Αυτό δεν το μου το είχε πει κανείς μέχρι τώρα" είπες χαμογελώντας.
"Φυσικά" σκέφτηκα, "ποιός τολμά να είναι ειλικρινής μαζί σου;". Δεν άκουσες την απάντησή μου, δεν μπόρεσα να βγάλω μιλιά.
Κρατούσες το στόμα μου βλέπεις ορθάνοιχτο, είχες βάλει ένα σωληνάκι αναρρόφησης υγρών και σκάλιζες με τον τροχό τα δόντια μου.
Δαγκώνω και σε σκέφτομαι... Εσένα τον σαδιστή οδοντίατρό μου ;-)
