Όταν ήμουν μικρή δεν πρόσεχα στο παιχνίδι και ράιζε συχνά το κεφάλι μου, κανένα φωτιστικό ή το τζάμι της μπαλκονόπορτας.
Όταν κάποτε μεγάλωσα και αγάπησα, δεν πρόσεξα και ράγισε η καρδιά μου.
Την κόλλησα και ξαναγάπησα.
Πρέπει να προσέξω μήπως ξαναραγίσει;
Πώς προσέχει κανείς σε αυτή την περίπτωση; Στην τελευταία στιγμή; Όπως το κάνει όταν συνειδητοποιεί πως αντί για ζάχαρη έβαλε αλάτι στο γλυκό; Ή όταν ενώ σκέφτεται από καιρό τα γενέθλια ενός γνωστού, στο τέλος ξεχνά να του ευχηθεί την μέρα που γιορτάζει; Πώς αλήθεια θα ήταν η γεύση του καφέ προηγουμένως αν λίγο πριν ανακάτευα το κουτάλι της ζάχαρης δεν αναγνώριζα το αλεύρι πάνω του;
Τι άλλο έχει ραγίσει άραγε κατά την διάρκεια της ζωή μου χωρίς να το ξέρω;
