Υπήρχε μια εποχή που αντί να κάνω συνέχεια αμφαλοσκόπηση είχα στραμμένο το βλέμμα στον ουρανό και στα σύννεφα.
Υπήρχε μια εποχή που είχα επιλέξει την δράση από την αντίδραση.
Που ασχολούμουν με τους φίλους μου, αντί να υπεραναλύω την διάθεσή μου.
Που δεν έχανα ένα ηλιοβασίλεμα, ούτε και ένα ολόγιομο φεγγάρι.
Σαν αυτό που σήμερα κυνηγούσα στον δρόμο της επιστροφής.
Σαν αυτό που σήμερα κρυβόταν ντροπαλά πίσω από φυλλωσιές των δέντρων.
Που δεν άντεχε πολύ στην κρυψώνα του και επέστρεψε δειλά στο οπτικό πεδίο. Που ούτε τα σύννεφα δεν κατάφερναν να το σκεπάσουν ή να το καλύψουν.
Ένα φεγγάρι στην διαδικασία να ξαναβρεί όλο το μέγεθός του.
Ένα φεγγάρι στην προσπάθεια να ξεχάσει ότι άφησε πίσω του. Όλα αυτά που το είχαν μικρύνει τις προηγούμενες μέρες. Που το είχαν κάνει να αμφισβητήσει το πραγματικό του μέγεθος.
Ένα φεγγάρι σαν το σημερινό, ένα ασημένιο θαύμα και δώρο για όσους οι "ακτίνες" του εστιάστηκαν ή θα εστιαστούν κάπου κάπως κάποτε επάνω στον αμφιβληστροειδή μανδύα των ματιών τους.
