Το ομορφότερο όνειρο για μένα είναι να δω ό,τι αιωρούμαι, έτσι χωρίς προσπάθεια χωρίς φόβο και χωρίς εξωτερική βοήθεια.Γιατί αλήθεια;
Ξεπηδά από μέσα μου ασυναίσθητα η αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να υπερβεί την φύση του; Να νικήσει την βαρύτητα; Να γίνει -έστω και για λίγο- πουλί. Να πετάξει και να ξεπεράσει έτσι γήινα εμπόδια; Να αναιρέσει μια ένα φτερούγισμα μια δύσκολη στιγμή, να ανατρέψει μια "στενή" λογική;
Όσο και αν μου αρέσει στο όνειρο, τόσο με κουράζει όμως και με κάνει να νιώθω άσχημα όταν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Όταν δεν ξέρω δηλαδή που ακριβώς "βρίσκομαι" γιατί μια κατάσταση είναι ρευστή και δεν μπορώ να αναγνωρίσω την κατάληξή της ή το πραγματικό της μέγεθος. Όταν "αιωρούμαι" λοιπόν χωρίς να ξέρω πότε και που θα προσεδαφιστώ ή ποια είναι η σωστή στιγμή να ξεδιπλώσω τα φτερά μου για να αρχίσω την πτήση.
Και όμως... όσο αιωρούμαι δεν πέφτω. Όσο δεν πέφτω δεν χτυπώ, όσο δεν χτυπώ δεν πονάω, όσο δεν πονάω μπορώ να χαίρομαι και όταν χαίρομαι πρέπει παραδεχτώ πως είμαι καλά.
'Αρα...
