Πόσο θα ήθελα να σου γράψω κάτι ανάλαφρο. Κάτι που να σε κάνει να χαμογελάς όσο το διαβάζεις. Κάτι που να σου δώσει κουράγιο όσο άσχημα και αν νιώθεις. Που να μπορεί να σε μεταφέρει κάπου αλλού. Ψηλά ψηλά ανάμεσα στα αραιά κάτασπρα σύννεφα με τις ροζ αποχρώσεις. Και όσο αιωρείσαι, έτσι απλά και ήρεμα, χωρίς να χρειάζεσαι να κάνεις καμία απολύτως προσπάθεια, να κοιτάζεις μια τον γαλάζιο πλανήτη μας, μια το σκοτεινό διάστημα. Και να μη ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Την ανείπωτη ομορφιά της σφαίρας, την απεραντοσύνη των πιθανοτήτων ή την απίστευτη σύμπτωση της ύπαρξής σου. Και αν δεν αντέξει η ψυχή σου, και ξεχειλίσει η χαρά από το ον σου, όπως ξεχειλίζει ο ελληνικός καφές στο κατσαρολάκι φουσκώνοντας, να σε αγκαλιάσω με στοργή και να σε κοιτώ στα μάτια όσο πέφτουμε. Και οι κουκκίδες μπροστά μας να μεγαλώνουν ολοένα όσο τις πλησιάζουμε. Να παίρνουν σιγά σιγά μορφή και αναγνωρίσιμο χρώμα. Πιο σφιχτά να αγκαλιαζόμαστε όσο πιο μεγάλο γεμίζει στα μάτια μας το γαλάζιο. Ενωμένοι σε ένα σώμα πλέον να διεισδύσουμε με σιγουριά την ήρεμη επιφάνεια του νερού, χωρίς φόβο, χωρίς αγωνίες. Δεν υπάρχει το κρύο για μας που είμαστε ένα, δεν υπάρχουν ταραγμένα κύματα, δεν υπάρχουν βράχοι μόνον ύφαλοι. Τον δρόμο μας δείχνουν τα υποθαλάσσια ρεύματα, σύντροφοι στο κολύμπι μας πολύχρωμα ψάρια. Μας χαϊδεύουν με ένα πτερύγιο και γινόμαστε και εμείς άλλο ένα πολύχρωμο ψάρι. Πυκνά φύκια μας κάνουν σινιάλο. Χαλαρή η κίνησή μας, παρόμοια πτήσης, κρυστάλλινα νερά, σκουραίνουν ολοένα όσο βυθιζόμαστε. Βυθιζόμαστε χωρίς σταματημό στην μαγεία των ωκεανών, εκεί που το φως σιγά σιγά λιγοστεύει, εκεί όπου τα ψάρια πηγαίνουν για να κοιμηθούν στην προστασία του σκοταδιού. Όμως το σκοτάδι για να σε ευχαριστήσει και μόνον γίνεται βελούδινος μανδύας. Τυλίγεται απαλά γύρω σου, ζεσταίνει το σώμα σου, ψιθυρίζει αγαπημένες μελωδίες και αναρωτιέται αν θα νιώσει την στιγμή που θα παραδωθείς στην γλυκιά κυριαρχία του ονείρου...
23:16, Update: Στην Ελλάδα έχει ήδη μπει η Πέμπτη. Εδώ χρειάζεται άλλα 44 λεπτά. Ποιά χώρα καθορίζει αλήθεια από πότε γιορτάζεις γενέθλεια; Εκείνη της γέννησής σου, ή εκείνη στην οποία ζεις;
Ένα μουσικό σοκολατάκι; Midnight At The Oasis, Renee Olstead.
