Μα δε μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να συνταράζεσαι...
Μα δεν είναι δυνατόν μια ημερούλα τόσο δα, να σε κάνει να στεναχωριέσαι...
Μα δεν αξίζει να απογοητεύεσαι για κάτι που δεν θα συμβεί.
Για κάτι που επανειλημμένα δεν συμβαίνει.
Μα πώς μπορείς να ξεχνάς ό,τι έχεις αποφασίσει;
Μα πώς καταφέρνεις να δωρίζεις την καρδιά σου, σε εκείνους που δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτή η λέξη; Μα πώς έζησες μέχρι εδώ και δεν έμαθες απολύτως τίποτε;
Θέλω να είμαι ο Jack, αλλά είμαι η Joanna,
θέλω να είμαι εγώ εκείνος που διαλέγει το δελφίνι,
ατρόμητος, ευτυχισμένος.
Θέλω να κολυμπώ εγώ στην σιγουριά του γαλάζιου
αλλά είμαι τελικά εκείνη που κοιτά με αγωνία το νερό από την προβλήτα.
Δε μπορεί, κάπου υπάρχει ένα λάθος στο όλο.
Μήπως είναι αυτό το λάθος, εγώ;
