Μια σκιά που ψάχνει τρόπο να φανεί...
Που αναζητά τα χρώματά της.
Που με κάθε πηγή φωτός αλλάζει μέγεθος, κατεύθυνση.
Που χάνεται, που επανέρχεται.
Που δεν θέλει να αποδεχτεί την φύση της.
Εκείνη μιας σκιάς, ετερόφωτη, χωρίς δικιά της θέρμη, άψυχη. Που δεν θα ακουστεί ποτέ η φωνή της, αλλά ούτε και θα γοητευτεί ποτέ από μια μελωδία. Που δεν μπορεί να γνωρίσει κάτι ψηλαφίζοντας, μήτε και η ίδια πιάνεται.
Τι άλλο είμαι τα βράδια πέρα από σκιά;
Μια ωραία μαύρη και στρογγυλή σκιά μπροστά στο ψυχρό φως μιας οθόνης, που παλεύει να μην χαθεί.
