«Την επόμενη Κυριακή φεύγω για δυο εβδομάδες διακοπές.»
«Για που το έβαλες;»
«Shanghai, είναι ταξίδι δουλειάς αλλά το συνδυάζω με τις διακοπές μου»
«Πώς και έτσι; Τι δουλειά;»
«Kαταλαβαίνω..» είπε εκείνη αφού άκουσε την εξήγησή του. «Πολύ ενδιαφέροντα τα νέα σου. Πόσο χαίρομαι! Τα διαδικαστικά, Visa, εμβόλια, και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, τα κανόνισες;»
«Nαι, κανένα πρόβλημα»
«Χρειάζεσαι να σου αδειάζω το γραμματοκιβώτιο ή να σου ποτίζω τα λουλούδια;»
«Όχι θα τα κανονίσει η γειτόνισσα, δεν χρειάζεται να ανησυχείς.»
«Ok, πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα τα νέα σου, καλή προετοιμασία λοιπόν. Τα λέμε την Πέμπτη.»
«Τι περίεργο» σκέφτηκε κλείνοντας το τηλέφωνο. Όλο εκπλήξεις ήταν αυτός ο άνθρωπος και δυστυχώς ακόμα την ενδιέφερε και έκανε την καρδιά της να ανασκιρτήσει. Χαιρόταν για τις προόδους του, για τις επιτυχίες του, αλλά πάντα φοβόταν πώς κάποιες από αυτές θα τον αποσπούσαν κάποτε μια και καλή μακριά από την ζωή της.
Πόσο μακριά άλλο από την ζωή της θα έφευγε; Ήδη μένανε σε διαφορετικές πόλεις, ήδη είχανε χωρίσει και πάρει διαζύγιο, ήδη δεν ασχολείτο ο ένας με τον άλλον παραπάνω από το απαραίτητο για τις συνεννοήσεις που είχαν να κάνουν με θέματα των παιδιών, ήδη, ήδη, ήδη. Και όμως... υπήρχε ακόμα μια σύνδεση. Μια έστω και εικονική, έστω και μια αδρά οικονομική, ή θεωρητικά φιλική. Τι θα συνέβαινε αν μια καινούργια δουλειά τον «έπαιρνε» μακριά; Σε μια άλλη μακρινή πόλη, σε μια άλλη χώρα;
Πάντα ένιωθε εκείνος ελεύθερος να ψάχνει μια απασχόληση σε μεγαλύτερο και ευρύτερο χωρικό πεδίο. Κάποτε είχε κάνει σκέψεις να πάει στην Αγγλία, άλλοτε στην ανατολική Γερμανία, για ένα σύντομο διάστημα αλληθώριζε προς Ρώμη. Και εκείνη;
Εκείνη τότε σκεφτόταν πως δεν θα έπρεπε να του σταθεί εμπόδιο στην καριέρα του, άμα έβρισκε δουλειά κάπου αλλού εκείνος, θα τον ακολουθούσε ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να μάθει μια καινούργια γλώσσα, να μεταναστεύσει σε ένα ξένο κράτος. Η αγάπη που ένιωθε για εκείνον της έδινε την σιγουριά πως και πάλι θα τα κατάφερνε μόνη μεταξύ αγνώστων να επιβιώσει, αρκούσε μόνον να έχει εκείνον στο πλάι της.
Εκείνος στο πλάι της... τι περίεργη πρόταση, αλήθεια τον είχε στο πλάι της, ή εκείνος έτρεχε μπροστά της και εκείνη αγκομαχούσε πίσω του να κρατήσει βήμα; Ήσαν ποτέ ένα ισόβαρο ζευγάρι, είχαν ποτέ μια ισορροπημένη σχέση; Εκείνη πάντα τον θαύμαζε, εκείνος συνήθως σιωπούσε μαζί της και άνθιζε στις παρέες, όπου εκείνη σιωπούσε για να λάμπει και να μιλά εκείνος. Τόσο της άρεσε να τον ακούει να μιλά, που δεν ήθελε να τον εμποδίσει στην «παράστασή» του μπροστά στο κοινό. Ήταν ο αστραφτερός, ο χαρούμενος, ο μορφωμένος, ο πολιτικοποιημένος άνθρωπος, εκείνος που έχει μια ενδιαφέρουσα άποψη για όλα όσα είναι σημαντικά. Εκείνος, εκείνος, εκείνος, εκείνη;
Εκείνη ήταν μικρή, δεν είχε άποψη, ξεχνούσε ονόματα, μπέρδευε τσιτάτα, μπέρδευε τον ρωμαϊκό αυτοκράτορα Καρακάλα με ένα αξιοθέατο στην Τουρκία. Εκείνη δεν είχε ψυχραιμία βρισκόμενη σε παρέα, δεν είχε το χάρισμά του, ήταν συναισθηματική.. Και ήταν ελάττωμα... Εκείνη απλά και μόνον τον αγαπούσε και ζούσε για ένα καλό του λόγο....
Τώρα λοιπόν θα πήγαινε για δουλειά στην Ασία, γιατί όχι.; Καλή προετοιμασία του ευχήθηκε, καλό ταξίδι θα του έλεγε πριν φύγει. Έτσι και αλλιώς από καιρό είχαν χωρίσει πλέον οι δρόμοι τους, πιο το νόημα να συνεχίζει να φοβάται; Ήλπιζε μόνον πως αν μεγάλωνε και άλλο η χιλιομετρική απόσταση μεταξύ τους, να σταματούσε κάποτε να την ενοχλεί η απόσταση που είχαν πάρει οι ζωές τους
Shanghai λοιπόν, Shanghai γιατί όχι; Σινικό τοίχος, Σικελία, Σλοβενία, Σενεγάλη, Στουτγκάρδη, Σριλάνκα, Σκύρος, Σουηδία, Συρία, Σκωτία, Σαουδική Αραβία, Στρατόσφαιρα, Σείριος... Καλή του τύχη και ούριο άνεμο στα πανιά του, δεν χρειαζόταν πλέον να προσπαθεί να φύγει μακριά από την αποπνικτική αγάπη της.
Εκείνη μπορεί να μην σταματούσε ποτέ να τον αγαπά, αλλά έχοντας συνειδητοποιήσει πόσο αβάσταχτα ήταν για εκείνον τα αισθήματά της, είχε πλέον μάθει τα μάθημα της και δεν θα του τα έδειχνε πλέον ποτέ ξανά.
Είχε συνειδητοποιήσει άλλωστε πως η καρδιά της δεν ήταν ένα στενό και σκοτεινό σακούλι με χοντρές τρύπες για να κρατά μόνον δυσάρεστες αναμνήσεις απόρριψης, αλλά μεγάλωνε ατέλειωτα για να χωρέσει όλα όσα μπορεί να νιώσει κανείς στην διάρκεια μιας ζωής και πέρα από τα μαραμένα συναισθήματά της για εκείνον ξεχείλιζε από φως, καινούργιες μυρωδιές και γεύσεις, περιέργεια αλλά και πολλές πολλές διαφορετικές και χαρούμενες εικόνες.
