Νιώθω άσχημα γιατί σήμερα, παρόλο που είναι η τελευταία μέρα πριν να ξαναρχίσει το νηπιαγωγείο, δεν βγήκαμε με τον Οδυσσούλη ούτε μια στιγμή έξω από την πόρτα μας.
Το παιδί έτσι κατά βάση χαρούμενο όπως είναι δεν στεναχωρέθηκε. Έπαιξε απλά με τα παιχνίδια του, διάβασε τα βιβλία του, κυνήγησε τα αυτοκινητάκια του, πάλεψε τις κονταρομαχίες του με φανταστικούς αντιπάλους, χόρεψε στην μουσική μου, έστησε αυτί στην παιδική ραδιοφωνική εκπομπή και έκανε άλλα πολλά και διάφορα.
Όταν κάποτε «εδέησα» να σκεφτώ να πάμε για λίγη μπάλα στο πάρκο, πρόσεξα ξαφνικά ότι ο καιρός είχε πλέον μουντώσει και το φέρνει για βροχή...
Τα τηλεφωνήματά μας στους φίλους και φίλες του δυστυχώς δεν τους βρήκαν.
Στις διακοπές βγαίναμε κάθε πρωί και απόγευμα.
Αύριο αρχίζει το καινούργιο νηπιαγωγείο.
Σήμερα είναι για μένα ακόμα διακοπές, άρα λόγος για να περνά χαλαρά ο καιρός μας...
Άρα... μήπως δεν πειράζει;
Άσχετο... αλλά άλλος ένας λόγος για τον οποίο χαίρομαι που επιστρέψαμε, είναι το γεγονός ότι είχα προσέξει πως όσο ήμουν στην Αθήνα είχα επί το πλείστον ένα πολύ σοβαρό «βλέμμα» στο πρόσωπό μου.
Τι απαίσιο... Να φανταστεί κανείς πως όταν κάποιος περαστικός μου χαμογέλασε, εγώ αντί να του το ανταποδώσω του έριξα μια από τις πιο σοβαρές και αυστηρές ματιές που μπορούσα να δώσω...
Γενικά νιώθω εδώ νεότερη και θελκτικότερη από όσο στην Ελλάδα.
Γενικά νιώθω εκεί σε υπερένταση και ανασφαλής από ότι εδώ.
Τελικά είναι εδώ η «πατρίδα» μου και εκεί το σπίτι των γονιών μου.
Τελικά είναι στην Πάτμο η οικογένειά μου, στο Hilden όμως η ζωή και η καρδιά μου:-)
Update: Βγήκαμε τελικά, παίξαμε, ιδρώσαμε, κουραστήκαμε και ξαναγυρίσαμε έγκαιρα για την παιδική εκπομπή που βλέπουμε κάθε βράδυ πριν το φαγητό, χωρίς να μας πιάσει η βροχή και να αφήσουμε τις «τύψεις» να μας χαλάσουν την ημέρα :-)
