Διαβάζω πίκρα στα blog.
Νοιώθω την απελπισία στα κείμενα.
Αναγνωρίζω την παγίδα στα blog.
Eκείνη της ηδονής του πόνου.
Δεν ξέρω πόση είναι τελικά στην πραγματικότητα.
Ευτυχώς ή δυστυχώς μόνον τα κείμενά μας φαίνονται.
Τα δάκρυα, οι λιγμοί ή και τα ξερά γέλια της ικανοποίησης ότι κάποιοι πίστεψαν κάτι που δεν ίσχυε, δεν θα τα δούμε, ούτε θα τα ακούσουμε μάλλον ποτέ...
Και όμως φίλε μου και όμως φίλη μου,
η κατάθλιψή σου, το πένθος σου δεν με αφήνουν αδιάφορη.
Δεν μπορώ να σε βοηθήσω απτά το ξέρω, αλλά ίσως βοηθούν αυτές οι σκέψεις μου σε εσένα;
Δεν είσαι μόνη, δεν είσαι μόνος... το ξέρω έτσι νοιώθεις τώρα, το ξέρω και εγώ το πέρασα και το περνώ κατά καιρούς...
Όμως όπως όλα, χρειάζεται και αυτό αγώνα, και όπως σε βλέπω, αυτό που σου λείπει δεν είναι η δύναμη...
Μάλλον χρόνος και η αισιοδοξία ότι θα ξεπεραστούν οι λύπες της στιγμής, των εβδομάδων, των μηνών...
Πίστεψέ με, δεν ανήκει μόνον ο πόνος στην ζωή...
Πόσο θα χαιρόμουνα αν θα μπορούσες να ανοίξεις ξανά τις αισθήσεις σου για την χαρά...
