Το ιδανικό σπίτι δεν πρέπει να είναι ένα, παρά δυο.
Φόρμα, μέγεθος, χρώμα; Αδιάφορα.
Πόλη ή χωριό; Δε με ενδιαφέρει.
Με κήπο ή βεράντα; Ωραία αλλά όχι απαραίτητα.
Δικό μου ή μ' ενοίκιο; Αρκεί να μπορώ να το συντηρώ.
Πετρέλαιο ή απλό ρεύμα; Ηλιακή ενέργεια θα προτιμούσα.
Μπετόν, μέταλλο; Πέτρα και ξύλο καλύτερα.
Θάλασσα καλύτερα από βουνό...
Ησυχία παρά φασαρία ή βουητό...
Και με μια γεφυρούλα που να τα συνδέει.
Κάθε σύντροφος να έχει τον χώρο του.
Να μπορεί να κάνει αυτά που θέλει.
Όπως τα θέλει...
Και όταν θέλουν να συναντηθούν, μια στου ενός και μια στου άλλου,
αρκεί να χρησιμοποιήσουν την γεφυρούλα.
Η γεφυρούλα μου αυτήν την στιγμή έχει 17 χιλιόμετρα μήκος.
Χαίρομαι όταν την χρησιμοποιώ, δεν με ενοχλεί η απόσταση.
Δεν θέλω να αφήσω αυτά που είμαι, ούτε να τραβήξω τον άλλον στα δικά μου...
Είναι η απόφαση, η επιθυμία και η ελευθερία μας αν θα χρησιμοποιηθεί ή όχι.
Δεν επιδιώκω να συρρικνωθεί το μήκος της. Δεν βάζω στόχο να μειωθεί.
Δε ελέγχεται το μέλλον, μόνον το παρόν έτσι εξανεμίζεται.
ΥΓ. Το ιδανικό σπίτι (Μέρος ΙΙ), 30 Ioυνίου 2006
