Εχουμε με τον Οδυσσεα κάποιες συνήθεις που επαναλαμβάνονται με τακτικό ρυθμό:
Κάθε μέρα μέσα στην εβδομάδα ξυπνώ εγώ στις έξι, εκείνος στς εφτά η ωρα το πρωί.
Στις εφτά παραπέντε το βράδυ βλεπει μια εκπομπή στο παιδικό κανάλι.
Στις εφτά τρώμε, στις εφτάμιση κάνει ντουζ, στις οχτώ βρίσκεται στο κρεβάτι του, μια νυχτερινή ιστορία, 5 λεπτά χουζούρι.
Την Τρίτες διανυκτερευει ο Οδυσσέας στον μπαμπά του.
Τις Πέμπτες πηγαινουμε για γυμναστική. Ο Οδυσσεας με τον μπαμπά του, και εγώ μόνη μου.
Παρασκευές ή Σάββατα φιλοξενήται στην φίλη του ή την φιλοξενούμε σε εμας.
...
Τις Κυριακες στις δέκα και μισή πηγαίνουμε στην ελληνική εκκλησία.
Γιατί αλήθεια πηγαίνουμε εκκλησία; Θρησκοληψία;
Οταν ημουν μικρή μας πηγαινε η μητερα μου κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Φτάναμε σχεδόν πάντα δεκα με δεκαπέντε λεπτά πριν την απόλυση. Θυμάμαι πως η μαμά μου πάντα μας ψιλομάλωνε γιατι αργήσαμε για άλλη μια φορά, αλλά δε θυμάμαι να τα ειχαμε καταφέρει συχνά να πάμε έγκαιρα... Δεν ηθελε ή δεν της ήταν τόσο σημαντικό;
Στην εκκλησία βαριώμασταν αλλά πηγαιναμε πάντα οι τέσσερίς μας (η μαμά και τα 3 κορίτσια της). Δε θυμαμαι αν πηγαιναμε απο συνηθεια, αν η μαμα μου χρησιμοποιούσε ψυχολογικούς εκβιασμούς ή επειδή μετά την εκκλησια κάναμε επισκεψη στην θεια (την αδερφή της μαμάς) που έμενε εκεί κοντά.
Όπως και να εχει, Κυριακή χωρίς εκκλησία και θεια Ελ... δεν ήταν Κυριακή.
Οταν ήρθα εδώ φυσικά και δε με πολυ ενδιέφερε η εκκλησία. Πήγαμε μια φορά στην ανάσταση με κάποιους φίλους φοιτητές, μια άλλη φορά την μεγάλη Παρασκευή αλλά αυτό ήταν όλο μέσα σε 10 χρόνια.
Όταν γεννηθηκε ο Οδυσσεας η μητερα μου προκειμενου να ενημερωθεί για τη διαδικασία της βάφτισης, με παρακίνησε να πηγαίνω στην εκκλησία με τον Οδυσσεα.
Ετσι και παρόλο που τελικά για πρακτικούς λογους η βάφτιση έγινε στην Νάπολη βρέθηκα ξανα σε επαφή.
Αργότερα στις δύσκολες στιγμές μου ζητώντας λίγο αντιπερισπασμό, έπερνα τον Οδυσσεα και πηγαινα στην εκκλησία με την ελπίδα να ακούσω όλως παρεπιπτόντως την λύση για τα προβλήματα της ζωής μου.
Ετσι σε κάθε κύριγμα, κάθε ψαλμωδία έψαχνα απελπισμένα εαν έχει εφαρμογή για τη ζωή μου.
Και βέβαια έβρισκα πάντα σημεία τομής.
Απειρες φορες με πηραν τα κλάματα μεσα στην λειτουργία...
Ήταν για μένα κάτι σαν την εβδομαδιαία ώρα θεραπείας του ψυχολόγου.
Πήγαινα στην εκκλησία, εκλεγα στα κρυφά, ακουγα ότι μας αγαπα όλους ο θεός (άρα και μένα), ένοιωθα ότι είμαι και εγώ μέλος της ελληνικής κοινότητας, άκουγα τα κουτσουμπολιά περιμένοντας να μας δωθεί το αντίδωρο και έπερνα τη δόση μου Ελλάδας για ολόκληρη την εβδομάδα.
Ο καιρός παιρνά, είμαστε καλύτερα, δεν ψαχνω πλέον απελπισμένα τις λύσεις, αλλά έγινε μια ωραια συνηθεια να παιρνάμε τις Κυριακές μας με τον Οδυσσεα στην εκκλησία.
Εντωμεταξύ έχουμε γνωριστεί με αλλες οικογένειες, καθόμαστε μετά την εκκλησία για καφέ, παιζουνε τα παιδιά μας και έχουμε γιορτάσει μαζί γενέθλεια και βαφτίσεις.
Ομως μερικές φορές παλι με παιρνουν τα κλάματα όταν προσευχομαι να ειναι παντα υγιές το παιδί μου, ευχαριστώ τον Θεό που τον κρατά χαρούμενο, και ελπίζω να μας δείνει πάντα δυναμη να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες...
YΓ. Για τον γιό μου αξίζει να κλαίω, αλλά όχι από απελπισία παρά από χαρά και συγκίνηση...
