Μόλις συνειδητοποιησα πως σήμερα ειμαι τουλάχιστον 3 ωρες online στα blog, και αυτό χωρίς να συμπεριλάβω τον χρόνο που κοίταξα στα πεταχτά από την δουλειά.
Ειμαι τελικά εθισμένη;
Σε τί;
Στο δικά μου postings;
Στα σχόλεια που τυχόν να ερθουν;
Στα κειμενα των άλλων; Στο να βρήσκω καινούργια blog;
Πόσος χρόνος ειναι ανάλογος; Και πόσος υπερβολή;
Ειναι κρίμα που δεν με πιάνουν στο τηλέφωνο όσο ειμαι online; Ή νοιώθω μια ικανοποίηση ότι οι αλλοι δεν με βρίσκουν γιατί εγώ δεν τους δίνω την δυνατότητα; Και όχι γιατί εκείνοι απλά δεν με περνουν τηλεφωνο;
Μου αρεσει που ανακτώ σιγά σιγά την ικανότητα να μιλάω και να γράφω την γλωσσα μου. Μου αρέσει όταν μερικές φορές κάτι ωραίο βγαίνει από τις λέξεις που αραδιάζω στη γραμμή. Μου αρέσει η επικοινωνία που αναπτύσεται μεταξύ αγνώστων.
Αλλά τι παει να πει άγνωστος; Ειναι σημαντικό να δει κανεις τα μάτια μου; Αν μπορεί να διαβαζει τις εικόνες που βλέπω;
Είναι σημαντικό κανείς να δει το προσωπό μου, για να με γνωρίσει ως άνθρωπο; Οταν μπορεί να διαβάζει αυτά που με αγκίζουν, με κάνουν να θυμώνω, να ανατριχιάζω, να ξαλαφρώνω.
Ρυτίδες, ρούχα, χρώμα μαλλιών, γιαλά ή όχι, μυωνες ή όχι... δεν λένε το τί ειμαι παρά το πως φαίνομαι...
Αυτά... και πάω offline για σήμερα.
Καληνύχτα blog, καληνύχτα αγνωστοι, καληνυχτα γνωστοι, καληνυχτα J.,
καληνύχτα Οδυσσούλη και όνειρα γλυκά...
