Τελικά ο άνθρωπος μπορεί πολλά να συνηθίσει.
Αρνητικές καταστάσεις, μέχρι να αντιστραφούν ή να γίνουν χειρότερες.
Θετικές καταστασεις, καταγάλανο ουρανό, καθαρό αέρα, λεφτά, ευκολίες, δυναμικό αυτοκίνητο, ακριβά παιχνίδια...
Πριν ένα μήνα μου τρακάρε κάποιος το αυτοκίνητο και αναγκάστηκα να το πουλήσω.
Κρίμα γιατί είχα συνηθίσει το υδραυλικό του τιμόνι...
Όσο δεν ήταν σίγουρο αν μπορώ να το επισκευάσω ή όχι, οδηγούσα ένα ενοικιασμένο ακριβό μοντέλο αυτοκινήτου.
Στην αρχή, ντρεπόμουνα να μη με δουν οι γειτονες, δεν μου πάει εμένα τέτοιο αυτοκίνητο σκεφτόμουνα.
Τα μεταξωτά βρακιά είναι για τους μεταξωτούς ποπούς... λέει ο μπαμπάς μου.
Όμως στο τέλος της εβδομάδας είχα συνηθίσει, τον δυναμικό κινητήρα, την υψηλή θέση, τα άνετα καθήσματα, τον αυτοματισμό, το υδραυλικό τιμόνι, τις ψηφιακές ενδείξεις όλων των ειδών, την φιγουρα που έκανα οδηγώντας το.
Όταν το παρέδωσα, αφού αγορασα καινούργιο αυτοκίνητο (χωρίς υδραυλικό τιμόνι αλλά τουλάχιστον με 4 πόρτες) το ένοιωσα ότι θα μου λήψει.
Όμως τελικά και το φιατάκι μου το συνήθισα και το σκληρό τιμόνι του ούτε που το νοιώθω πλέον (άσε που γυμνάζει...)
Το τελευταιο παιχνίδι μου, είναι μια μηχανή του espresso και cappuccino.
Όταν υπάρχουν ευκολίες συνηθίζει κανείς πολύ γρήγορα στην παρουσία τους.
Σημαντικό είναι μόνον, να μην ξεχνώ πώς τα πράγματα που αγοράζουμε για να κάνουμε τη ζωή μας εύκολη είναι απλά εργαλεία και ότι όσο πιο πολλά εχω, τόσο πιο πολύπλοκη κάνω τη ζωή μου.
Παράδοξο;
Παράδοξο αλλά αληθές.
