Σήμερα ήμουν στο κολυμβητήριο.
Είχα καιρό να πάω και χρειάστηκα λίγο χρόνο μέχρι να βρώ μια ταχύτητα που να με ευχαριστεί. Τον δικό μου ρυθμό.
Η πισίνα ήταν χωρίσμενη. Σε δυο λωρίδες κολυμπούσαν τα κορίτσια της συγχρονικής. Αργότερα όταν τέλειωσε η προπόνησή τους, αφαιρέσανε το διαχωρισμό και υπήρχε έτσι περισσότερος χώρος για τους υπόλοιπους μας.
Θυμήθηκα πως πήγαινα με τις αδερφές μου στο κολυμβητήριο, τις προπονήσεις του πόλο... Τίς διακοπές με την αδερφή μου στα νησιά. Στο απέραντο γαλάζιο της Αμοργού, της Σαντορίνης, της Σίφνου, της Φολεγάνδρου, της Πάρως, της Λέρου, της Ικαρίας, της Πάτμου...
Κολύμπησα με την ψυχή μου.
Είχα ευτυχώς χώρο τριγύρω μου για να μη προσέχω όλη την ώρα, εαν στεκεται καποιος εκεί που κολυμπώ, και έτσι μπόρεσα να απολαμβανω την ομορφιά της κίνησης...
Το νερό έχει μια ιδιαίτερη θέση στην ψυχή μου. Εζησα τα πρώτα 21 χρόνια της ζωής μου κοντά στην παραλία. Εκανα 8 χρόνια συνολικά κολύμβηση και πόλο, 2 χρόνια ιστιοπλοία...
Όσο ήμουν στην Ελλάδα πήγαινα στη μαρίνα των ιστιοπλοικών όταν ήμουν στεναχωρημένη και έψαχνα λύσεις για τα προβλήματά μου.
Τωρα πηγαίνω στις παραλίες του Ρήνου.
Μου λείπει η θάλασσα, η μυρωδιά της, το αεράκι της, οι ήχοι της.
Σε λίγες μέρες θα την ξαναδώ. Πόσο με ευχαριστεί η ιδέα...
Εαν πίστευα στη μετεψύχωση, μπορεί και να ήμουν στην προηγούμενη ζωή ένας ιππόκαμπος.
Εαν οι επιθυμίες και οι αγάπες της παρούσας ζωής ελέγχουν την μορφή της μετεψυχωσης, θα ήθελα την επόμενη φορά να είμαι ένα δελφίνι...
