Tο πάρκο απέναντι από τη δουλειά έχει μια παιδική χαρά, μια λιμνούλα με πάπιες, παγκάκια για τον κόσμο, χώρο για boule boccia (ένα γαλλικό παιχνίδι με μεταλλικές μπάλες), άλλες λιμνούλες με ψάρια και συντριβάνια, λουλούδια και βελανιδιές.
Μερικές φορές όταν ο καιρός είναι καλός πηγαίνουμε με τους συναδέλφους και κάνουμε στο μεσημεριανό διάλλειμα πικνίκ.
Όμως ανεξάρτητα καιρού, πάντα προτιμούμε το δρόμο μέσα από το πάρκο πηγαίνοντας στο κέντρο της πόλης, αν και υπάρχουν γρηγορότεροι τρόποι.
Σήμερα επιστρέφοντας από το διάλειμμα, τράβηξε την προσοχή μου ένα βελανίδι από τα πολλά που συνήθως τα τινάζει ο αέρας και κοιτωνται στο έδαφος. Ήταν ανοιγμένο.
Άραγε άνοιξε χτυπώντας στο έδαφος; Το έπαιξε ένα σκιουράκι και έσκασε; Το πάτησε ένας απρόσεχτος περαστικός ή το ποδήλατο ενός μικρού παιδιού;
Νοιώθω σαν αυτό το βελανίδι...
Ανοιχτή, χωρίς προσπάθειες άμυνας, χωρίς την αγωνία να προστατευτώ.
Δες με ζωή αυτή είμαι, έτσι είμαι, καλή, κακή, έξυπνη, χαζή, όμορφη, άσχημη, δε θέλω πλέον να κρύβομαι. Εάν είναι να πληγωθώ, ας συμβεί,
και που είχα το κέλυφος μέχρι τώρα δεν με προστάτευσε, απλά με στένευε.
Και αν έρθει το σκιουράκι και με κάνει μια χαψιά, χαλάλι του. Μακάρι να του φέρω καλή τύχη.
ΥΓ: Ακούω Adiemus και το Elegia από το CD "The Journey: The Best Of Adiemus"
