Ένα σχόλειο με εκανε να συλογιστώ πως πάντα από καιρό εις καιρό στη ζωή μου επιζητώ μια μεγάλη αλλαγή.
Όχι μικρά πράγματα, δεν εννοώ άλλα ρουχα, άλλο χρώμα μαλλιών, άλλες κουρτίνες, άλλο αυτοκίνητο, άλλη εταιρία...
Άλλη πόλη, άλλο σχολείο, άλλους φίλους, άλλη χώρα, άλλη γλώσσα, άλλη νοοτροπία, άλλο σύντροφο, άλλη ζωή.
Περίεργο...
Γενικά για τους ανθρώπους κάθε αλλαγή σημαίνει στρές.
Βγένεις από τα γνωστά, από τα πεπατημένα. Πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι κάθε επόμενη κίνησή σου (όσο κάνεις μηχανικά κάτι για πολοστή φορά, δεν είναι αποραίτητο να χρησιμοποιήσεις και πολύ το μυαλό σου, μόνο την μνήμη σου). Πρέπει να ενημερωθείς για τις επιπτώσεις της αλλαγής, να σκεφτείς εαν είναι για καλό (και να την παλέψεις) ή για κακό (και να την ανατρέψεις). Πρέπει να πέρνεις αποφάσεις και αυτό κουράζει.
Όμως εμένα από ότι φαίνεται μου χρειάζεται το στρές, η αλλαγή, η εξέλιξη. Η ανατροπή και με ξανανοιώνει... τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα...
Δε μου χαρίζεται η αλλαγή, δεν μου πεφτει από τον ουρανό, δε μου την επιβάλει ένας Θεός, την παλεύω, την αναλύω, με απασχολεί, την φιλοσοφώ, την πράτω και στο τέλος την αποκτώ.
Κάποτε μου ήταν σημαντικό να έρθω σε αυτή τη ξένη χώρα. Το επιδίωξα, το έπραξα και έζησα όλες τις πτυχές της τότε προσωπικότητάς μου.
Αργότερα μου ήταν σημαντικό να ενταχθώ στο άγνωστο για μένα εδώ σύστημα. Όχι σαν φοιτήτρια, για πάντα για τα καλά.
Όταν παντρεύτηκα και συνηδειτοποίησα ότι το έκανα απλά γιατί είχα την ελπίδα, ότι η αλλαγή του status θα άλλαζε και την συμπεριφορά του φίλου μου (μετά από 7 χρόνια σχέσης τί αδιανόητα αφελής η ιδέα;), άρχισα να επιζητώ ένα καινούργιο σύντροφο.
Δεν το έκανα πράξη, αλλά μερικά πράγματα αρκεί και μόνον να μπούν στο μυαλό μας για να καταστρέψουν οικοδομήματα χρόνων.
Μετά επιδίωξα να αποκτήσω παιδιά, με την προοπτική να αλλάξει η ζωή μου, η συμπεριφορά του, να νοιώσω επιτέλους ευτυχής, αγαπημένη, αγκαλιασμένη. Υπήρξαν δυσκολίες, αλλά τα καταφέραμε. Σίγουρα δεν ήταν μόνον δικιά μου η προσπάθεια.
Όμως ένα αγγελούδι ήρθε, ένα απροστάτευτο νυχτεριδάκι έφτασε, ένα θαύμα μου παρουσιάστηκε αλλά εγώ πάλι έψαχνα την ευτυχία.... Πόσο τυφλή ήμουν Θεέ μου; Τα πραγματα είναι μπροστά στα μάτια μας και δεν τα βλέπουμε, αρνούμαστε ή ημαστε τόσο απασχολημένοι με άλλες άρες μάρες χαζομάρες που δεν μπορούμε να τα δούμε;
...
Και εγώ που παντα ψάχνω την αλλαγή, να που μου επιβλήθηκε από τον σύντροφο που αποφάσισε ότι αφού μια ζωή είμαι ανικανοποίητη και του λέω ότι δε με αγαπά όπως θα ήθελα, μάλλον δε με αγαπά όπως μου αξίζει, μάλλον έχω δίκιο, μάλλον θα πρέπει να βρώ την ευτυχία στη ζωή μου, εκείνος δεν μπορεί (δεν έχει τις δυνάμεις) να με συντροφέψει πλέον, κουράστηκε να προσπαθεί και εγώ να μην αναγνωρίζω τις προσπάθειες του.
Με έσπασε αυτή η αλλαγή. Δεν την ήθελα, δεν την χρειαζόμουν, μου επιβλήθηκε και έπρεπε να τη δεχτώ. Δεν υπήρχε πίσω, ίσως εαν κάνουμε το τάδε, ίσως εαν αλλάξω συμπεριφορά...
Περασα αρκετό καιρό μυρολογώντας ή σε πλήρη αδράνεια. Εβαλα τις φωνές, τα κλαματα, σε εκείνον, στο μωρό, στους συναδέλφους, σε απλούς γνωστούς...
Τον αγαπούσα ρε παιδάκι μου. Ναι μερικά πράγματα τα ήθελα αλλιώς, αλλά τα υπόλοιπα, γιατι μου τα αφαίρεσε και αυτά;
Μπορεί να άλλαζαν τα πράγματα εαν συμφωνούσε να πηγαιναμε ως ζευγάρι σε ψυχολόγο, μπορεί και να μην αλλαζε τίποτε. Δε θα το μάθουμε, αφού δεν συνέβει.
Κάποτε βαρέθηκα την κακομοιριά, την κακοκεφιά, την φορτωμένη ατμόσφαιρα ακόμα και στη στιγμή της σιωπής και τότε ναι από μένα βγήκε αυτή η επιθυμία της αλλαγής ξανά, να χωρίσουμε, να βρώ για μένα και το παιδί ένα καινούργιο διαμέρισμα, να βρούμε τουλάχιστον οι δύο μας εαν όχι οι τρείς μας την ευτυχία.
Είχε δυσκολίες η υπόθεση, δεν είμαστε όμως μόνοι μας, έχουμε φίλους, συναδέλφους, μαμά, μπαμπα, αδερφές, γαμπρούς που μας στηρίζουν. Δε χρειάζεται πολύ η υποστήριξη, αρκεί ένα τηλέφωνο, ενα email, μια ένδειξη παρουσίας. Και είμαστε τώρα καλά.
Η τελευταία δυσκολία μου έκανε καλό. Με έκανε να σκεφτώ τί πραγματικά είναι σημαντικό για μένα στη ζωή μου, και τί άχρηστο, τί σκουπίδι και τί χρυσαφικό.
Πως θα ήθελα να ζώ, πως να λέω αυτό που νοιώθω ανοιχτά, να μη νοιώθω ότι πρέπει να εκπληρώσω τις προσδοκίες των άλλων, παρά να κάνω αυτό που εγώ θεωρώ απαραίτητο, να ειμαι χαρούμενη για μένα και για το παιδί μου, να με συμπαθήσω, να με αναγνωρίσω ως άτομο που έχει δικαίωμα να αγαπά και να αγαπιέται όπως αυτό χρειάζεται, πως αξίζω την αγάπη.
Αυτή η τελευταία αλλαγή μου φένεται αέναη. Μου αρέσει που δεν έχει τελειωμό, αξίζει τον κόπο μου, αξίζει την ζωή μου.
