Όταν γράφοντας τα προηγούμενα συγκινούμε, με πιάνουν αλλά δε με τσακίζουν.
Ειναι εξιστώρημα της πραγματικότητάς μου, είναι ανάμνηση, δεν είναι πλέον μέσα μου.
Δεν με βαρένει.
Στις δύσκολες στιγμές μου δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανε αυτή η μέρα...
Αλλά αυτά που ο νους μας δε χωρά, δεν ειναι απαραιτήτως απίθανα.
Όλα πιθανά και εφικτά λοιπόν και με μαθηματικούς λογικούς συνειρμούς εξηγήσημα;
Δεν με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι προχωρώ, ότι εξελίσομαι, ότι έχω στη ζωή μου τη χαρά και την τεράστια τύχη να τα μοιράζομαι όλα αυτά με το παιδί μου.
YΓ. Αυτή τη στιγμή ακούω μουσική απο την ταινία "απέραντο γαλαζιο" του Luc Besson και στο μυαλό μου είμαι και εγώ ένα από εκείνα τα δελφίνια...
