Αναρωτιέμαι μερικές φορές τί ειναι αυτό που μας κάνει να συμπαθούμε μερικούς και να αντιπαθούμε άλλους.
Ειναι η χημεία, η μυρωδιά του αλλου που δε μας ειναι συμβατή;
Είναι η φυσιογνομία του άλλου, που μας ξενίζει;
Ειναι η φωνή του που μας φαίνεται υπερβολική;
Ο τροπος που στέκεται, που αφήνει να πέφτουν οι ώμοι;
Οι πράξεις του;
Γιατί ανεξαρτητα απο πόσο θέλω να δώσω σε κάποιον μια ευκαιρία να ανατρέψει την αρνητική μου άποψη, ότι θετικό μου κάνει το παίρνω ως γλύψιμο, ότι αρνητικό ως επιβεβαίωση της αρχικής μου ιδέας;
Προσπαθω να συμπαθήσω, το ξέρω ότι είναι άδικο να μη το κάνω, αφου ο άλλος χρειαζεται την υποστηριξή μου (ποια αλήθεια ακριβώς; την οικονομική και ξέχνα ότι μου δάνεισες ή τώρα πλέον μόνο την συναισθηματική...)
Όμως δε μπορώ, δε μου βγαίνει, όσο πιο πολύ το επιδιώκει, τόσο πιο πολύ κλείνομαι, τραβιέμαι, δημιουργώ ένα τοιχος τριγύρω μου.
Με συγχωρείς φίλη, προσπαθώ να βρώ μια άκρη στη ζωή μου, προσπαθώ να κάνω αρκετά πράγματα καλύτερα, αλλά μου φαίνεται ότι δε τα καταφέρνω να αναιρέσω την άποψή μου για εσένα.
Ευχομαι να είσαι καλά και να μη με χρειαστείς γιατί δε θα μπορέσω να σε βοηθησω ξανά.
Ευχομαι να βρεις τους φιλους που μπορουν να σου δώσουν ότι σ'εμένα δεν υπάρχει.
Το ξέρω πως ειναι σκληρό αυτό απο μέρους μου, όμως και ο ψυχρός τρόπος μου κάθε φορά που με παίρνεις τηλέφωνο δε μου φαίνεται καλύτερος.
Λυπάμαι...
