Μερικές φορές εκει που προχωρώ ανοίγω τα μάτια μου συνειδητά για να δώ, να θαυμάσω τον κόσμο, την ζωή, τα χρώματα, την ομορφιά της φύσης...
Τις τελευταιες μέρες εξίσου συχνά μου έρχεται άλλες φορές διαθεση να κλεινω τα μάτια μου.
Τρέχοντας τους 15 γύρους στο στάδιο, κολυμπώντας της διαδρομές στην πισίνα, περπατώντας στο δρόμο.
Ακούγοντας Adiemus στο γραφείο, στο σπίτι, ή και στο αυτοκίνητο...
Όταν το έκανα τρέχοντας δεν αφησα την λωρίδα,
όταν το έκανα κολυμπώντας δεν χτύπησα στον τοίχο,
όταν το έκανα περπατώντας στο δρόμο δεν στραβωσε η κατεύθυνσή μου,
όταν το έκανα στο γραφείο ακούγοντας μουσική μου έδωσε μια γλυκιά ηρεμία,
όταν το έκανα στο σπίτι ξέχασα την ανακατοσούρα,
όταν το έκανα στο αυτοκίνητο περίμενα στο φανάρι ή είχα παρκάρει.
Άραγε θα κρατούσα την πορεία με κλειστά τα μάτια οδηγώντας;
Παραείμαι συνετή που δεν το προσπάθησα;
Θελω να ζώ τη ζωή, έντονα, να την νοιώθω, να με συναρπάζει, αλλά δεν θέλω να την χάσω για ένα kick.
Ηλίθεια στην αναζήτηση του επόμενου thrill.
Συναισθήματα, αισθήσεις ναι, αλλά όχι ως καταναλωτικό προιόν.
