Σημερα ήταν μια μεγάλη μέρα για το παιδί μου.
Μεγάλη όχι με την έννοια σημαντική, απλά μακριά...
Φύγαμε σήμερα όπως συνήθως στις οχτώ και τέταρτο για το νηπιαγωγίο και γυρίσαμε στις οχτώμιση το βράδυ.
Συνήθως εκείνη την ώρα είναι ο Οδυσσούλης στο κρεβάτι του και προσπαθεί εδώ και μισή ώρα να κοιμηθεί...
Που ήμασταν όλη αυτή την ώρα;
Το πρωί στο νηπιαγωγίο, το απόγευμα στην παιδική χαρά, στίς πεντέμιση τον παρέδωσα στον μπαμπά του (για να πάω για γυμναστική και με την προοπτική να πάνε και εκείνοι για γυμναστική και να περασει την νύχτα με τον μπαμπά του).
Εγώ πηγα στο γυμναστήριο και από εκείνη τη στιγμή και έπειτα άλλαζαν τα σχέδια...
Σκέφτηκα αντί για την ώρα της γυμναστικής ή το τρέξιμο των συνήθη 6 χλμ να παίξω απλά μόνη μου στην αίθουσα μπάσκετ. Ναι το ξέρω όταν έχει καλό καιρό, θα πρέπει να το χρησιμοποιεί κανείς και να μη μένει στην αίθουσα, αλλά δεν είχα διαθεση στην πολλή τη ζέστη να τρέχω.
Ήταν ωραία, έπεξα μόνη μου, χωρίς να έχω άλλους που να μου επιβάλουν άθελά τους το ρυθμό τους, της θέσεις τους. Έπεξα μέχρι να μη μπορώ να παίξω άλλο και όταν είδα το ρολόι ήταν εφτάμιση.
Φευγοντας είδα στο γρασίδι μπροστά στο γυμναστήριο τον Οδυσσουλη με τον μπαμπά του που παίζανε ποδόσφαιρο. Για μια μικρή στιγμή μου περασε από το μυαλό να μη τους χαιρετήσω γιατί το ήξερα πώς εαν με δεί ο γιός μου δεν θα θέλει να γυρίσουμε χωριστά ούτε να μείνει το βράδυ με τον μπαμπά του, αλλά μπορεί κανείς να μη χαιρετίσει το παιδί του όταν το βλέπει;
Έτσι επιστρέψαμε και οι τρείς μας στο πάρκιν και όταν φτάσαμε στα αυτοκίνητά μας, ο Οδυσσέας άρχισε...
- Δε θέλω να πάω στο μπαμπά, θέλω να έρθω με 'σένα μαμά.
- Οδυσσούλη είσαι σίγουρος; Σήμερα είναι η ημέρα του μπαμπά (έτσι λέμε την μέρα που βρισκεται το βραδυ με τον μπαμπά του και συνήθως αρχίζει μια τέτοια μέρα με το να τον παιρνει ο μπαμπάς του από το νηπιαγωγίο, δηλαδή απο το απόγευμα μέχρι το επόμενο πρωινό).
- Ναι αλλά θέλω να έρθω μαζί σου...
Οκ, βγάλε το παιδικό καθισμα αυτοκινήτου από το ένα αυτοκίνητο, βάλε το στο άλλο, πάρε το παιδί, παρόλο που ήταν αλλιώς προγραμματισμένο αυτό το βράδυ, αλλαγή σχεδίων.
Μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο κάτι τον ενόχλησε και άρχισε να κλαίει,
- θέλω να πάω στο μπαμπά...
Όμως το αυτοκίνητο του μπαμπά του δεν ήταν πλέον πουθενά στο πάρκιν να το δείς, για να το σταματήσεις.
- ο μπαμπάς έφυγε μωρό μου, αύριο θα τον ξαναδούμε, μήν στεναχωριέσαι...
Απελπισμένο κλάμα πέντε λεπτών...αλλά ηρέμησε.
Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι μας έφτασε οχτώμιση, μέχρι να φάμε, να μπανιαριστεί, να ντυθεί, να πέσει για ύπνο έφτασε ενιάμιση. Παλι καλα... γιατί όταν βγαινουν τα παιδιά πεινάνε και είναι κουρασμένα, γίνονται ανήσυχα και μπερδεμένα που χάνεται πολλής χρόνος στη γκρίνια.
Όταν του είπα να ξαπλώσει, μου λέει...
- Δεν είμαι κουρασμένος, δεν νηστάζω.
Ένα λεπτό αργότερα...
τον είχε παρει ο ύπνος :-)
