Υπάρχουν μερικά πράγματα που με συντροφευουν από μικρή.
Μικρες ή μεγάλες αυταπάτες.
Αλλοτε με βοηθούν, αλλοτε μου κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Μια απο τις αυταπάτες που έχω ειναι ότι έχω πράσινα μάτια.
Δεν ειναι ότι τα μάτια μου δεν ειναι πράσινα, αλλα ότι δεν ειναι μόνον πράσινα. Ανάλογα με τον καιρό, με το φώς, με τα αντικείμενα που με περιβάλουν αλλαζουν χρωμα από γκρίζο πρασινα, καφέ πρασινα μέχρι μόνον πρασινα.
Εγώ όμως όταν με ρωτάνε τι χρώμα μάτια έχω, επιμένω ότι ειναι πράσινα. Γιατί άραγε κόλλησα και δεν δεχομαι και τις άλλες παραχρώσεις; Χανω σε προσωπικότητα; Γίνομαι μετριώτητα; Ειναι θέμα χρωματος ματιών, εαν ειμαστε μετριώτητες ή όχι; Φυσικά οχι, αλλα εγώ επιμένω με το παιδικό μου καπρίτσιο, όπως και να έχει...
τα μάτια μου ειναι πράσινα!
Αλλο θέμα ειναι ότι ειμαι ξανθιά. Και αυτό παρόλο που τα μαλλιά μου τωρα ειναι καστανά.
Καλά τωρα, το τωρινό χρώμα ειναι αποτελεσμα χρωμοσαμπουάν, αλλά εγώ επιμένω κατα βάση ειμαι ξανθιά.
Ξανθιά ήμουν ως μωρό, σκουρα ξανθά ηταν τα μαλλιά μου μεχρι τα 14 .. 15, αργότερα σκούριναν (και σκεφτομαι χάλασαν). Σχεδόν μια φορά κάθε 3 με 4 μήνες (κάθε φορά που με ρωτάνε πώς και ο Οδυσσεας ειναι τόσο ξανθός;) παιζω με την ιδέα να παω στον κομωτή και να του ζητήσω να με κάνει ξανθιά σαν τον Οδυσσεα...
Και αμέσως την επόμενη στιγμή συνειδητοποιώ πως δεν ειμαι πλεον ξανθιά.
Πως έτσι οπως ειμαι τωρα ειναι σωστότερα και ομορφότερα για μένα. Ασε που τις ξανθιές τις έχουν για χαζές. Περίεργο, ολος ο κόσμος τις ποθεί και τις χλευάζει ταυτόχρονα...
Αλλο θέμα ειναι ότι ειμαι διανοούμενη.
Αυτό μου το κόλλησαν οι αδερφές μου. Δεν ξέρω ποτε τους ηρθε αυτή η ιδέα για μένα. Όταν πήγαινα στα 8 μου στο μάθημα κιθάρας, όταν έκανα στα 10 κολυμβητήριο, στα 13 ιστιοπλοία, με 14 μπασκετ, με 17 πόλο, με 18 φροντιστήριο για τις πανελληνιες, με 20 στο ΤΕΙ, με 22 στο Erasmus; Αργότερα; Ολα αυτά δεν ειναι λόγοι που να συντηρούνε αυτή τη θεωρία. Τελοσπάντων για εκεινες ειμαι η διανοούμενη.
Για μένα ειμαι αυτή που δεν εχει καλλιτεχνικές ικανότητες.
Πάντα θαυμαζα και θαυμάζω την ικανότητα της αδερφής μου να πλάθει με τα χέρια της πανέμορφα κεραμικά, ο άνδρας της να ζωγραφίζει. Ο θαυμασμός με έκανε να νομίζω πως εγώ δεν ειμαι σε θέση να δημιουργήσω κάτι ανάλογο, μέχρι που γνώρισα τον J.
Toυ εξηγούσα την αδυναμία μου και την έλλειψη καλλιτεχνικού ταλέντου και μου ειπε...
εχεις τοσες εικόνες μέσα σου, και αυτό ειναι καλλιτεχνεία.
Και απο τότε άνοιξε ενας καινούργιος κόσμος για μένα...
Είμαι περίεργη που μπορεί να με πάει ο λόγος, πόσες εικόνες κριβονται άραγε ακόμα μέσα μου και φαίνεται πώς όσο ψάχνω τόσο βρίσκω, δεν υπάρχει ένας πάτος, το μυαλό γυμνάζεται και δημιουργεί, αφουγκράζεται, αποροφά, συνδιαζει καινούργιες. Τόσο που με ξαφνιάζει. Λές να ειμαι τελικά η διανοούμενη καλλιτεχνης, ή η καλλιτέχνης που διανοήται;
Ή μήπως τίποτε από όλα αυτά;
Εγώ απλά;
