Οταν κανω αθλητισμό αδειάζω το μυαλό μου. Όταν οδηγώ σκεφτομαι, του βάζω μια τάξη.
Οταν μετακόμισα έψαξα στο internet τον πιο γρήγορο δρόμο από το σπίτι στη δουλειά. Και μου υπολόγισε μια διαδρομή με ένα συνδιασμό 3 αυτοκινητόδρομων. Πρώτα τον Α44, μετά στο Α3 και ελαχιστα στο Α46, μέχρι την έξοδο Hilden που ειναι η εταιρία.
Γρήγορη διαδρομή, 27 χιλιόμετρα, περίπου 25 λεπτά της ώρας εαν ο αυτοκινητόδρομος ειναι ελευθερος και δεν έχουμε μποτιλιάρισμα.
Ο δρόμος που τελικά πέρνω κάθε μέρα για τη δουλειά ειναι 18 χιλιόμετρα. Επι τω πλείστον ειναι δρόμοι μέσα στην πόλη, 50 χιλιόμετρα την ώρα το πολύ, με αρκετά φανάρια και χρειάζομαι περίπου 30 λεπτά.
Το μεγαλύτερο θετικό αυτής της κοντινότερης διαδρομής είναι ενα κομμάτι όπου περνά ο δρόμος ενδιάμεσα στο δάσος. Αν και ειμαι άνθρωπος του νερού και όχι του δάσους πρέπει να παραδεχτώ ότι έχει κάτι το ηρεμιστικό ένα πράσινο τοπίο. Ανεξαρτητα αν ο καιρός ειναι καλός και οι αχτίνες του ήλιου φιλτραρίζονται εκεί που τα δέντρα δεν ειναι τόσο πυκνά και όλα φαινονται καθαρά και focused. Ή στην πρωινή ομίχλη, που φαντάζουν όλα πνιγμένα στο γάλα. Ή στον βροχερό καιρό, που σχεδόν δεν βλέπεις τίποτε, αλλά ξέρεις πως όλα εκει βρισκονται, αρκεί να σταματήσεις στην ακρη του δρόμου και να τα κοιτάξεις με ησυχία, αρκει να στεγνώσει ο καιρός, αρκει να ξαναβγει ο ηλιος, αρκει να ξαναπεράσεις...
Αυτό το τοπίο μου θυμίζει την νοτια Αγγλία (Kent και Sussex).
Πήγαμε για διακοπές το 2000 με το αυτοκίνητο, κατασκηνώναμε δυο μέρες εδώ, δυο μερες εκει. Μια σε camping 5 αστέρων, άλλες φορες στο χωράφι του αγρότη που το δήλωσε ως camping αλλα μόνο εκεινος μπορουσε να το ονόμασει έτσι:-) Ειχαμε μεγαλη τύχη. Μέσα στις δύο εβδομάδες των διακοπών, ποτέ δεν έβρεξε όπου ήμασταν. Πολλες φορές μας έτυχε να βλεπουμε τα μαυρα συνεφα να ειναι μαζεμενα εκει οπου μολις φυγαμε. Σε αυτό το ταξίδι ακουγαμε Craig David και το Seven days. Ήμασταν οι δύο μας, δεν ειχε γεννηθεί ακόμα ο Οδυσσεας. Μέσα στην προσπαθεια να τα ξαναβρούμε... Μια ωραια, έντονη εποχή ...
Όταν τώρα ακουω Craig David σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής δεν ειμαι λυπημένη. Οσο ημουν σε αυτή την σχέση δεν έβλεπα αριστερά και δεξιά, μόνο μπροστά κοιτούσα και αναρωτιώμουν γιατί αργούμε τοσο να φτάσουμε στον στόχο μας.
Τώρα κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά, φυσικά κοιτάω και μπροστά μου, αλλα δεν αγχώνομαι για το πότε θα φτάσω. Βλεποντας, εχοντας ανοιχτά τα μάτια μου ζω πιο εντονα όσο έρχεται όλο και πιο κοντά ο στόχος μου και δεν ανεβάζω τις προσδοκίες ανεκπλήρωτα. Δεν περιμένω να φτάσω εκεί για να χαρώ, χαιρομαι και ενδιαφέρομαι για αυτό που μου συμβαινει κάθε στιγμή.
Ο δρομος ειναι τελικά πολύ σημαντικός στο ταξειδι. Τοσο σημαντικός όσο και η άφιξη.
