Από όλες τις ταχυτητες του αυτοκινήτου μου αρεσει η πέμπτη.
Αυτή η αραχτή κίνηση στη μέση, μέγιστα δεξιά και μπροστά...
Σαν να λές στο αυτοκίνητό σου...
πήγαινέ με, απαλά, με το ρεύμα, άφησέ με να ονειρεύομαι και εσύ βρες το δρόμο...
Και οι δρομοι δεν ειναι πλεον δρόμοι, παρά ποτάμια, που φέρουν το νερό τους στην θαλασσα...
που μεταφέρουν στο ρευμα τους πέτρες, χωμα, ψαράκια, κλαριά...
με γλάρους που να καραδοκούν για να βρουν τροφή.
Και όταν καταλήγουν στην θάλασσα και το νερό τους αναμιγνύεται με αυτό της θάλασσας,
στην ανακατωσούρα των χρωμάτων, στην ανακατωσούρα του χώματος, στην ανακατωσούρα θερμοκρασιών...
φτάνεις και εσύ σιγά σιγά στον προορισμό σου.
Χωρίς προσπάθεια, με χαλαρωμένη διάθεση και μια γευση από αλάτι στα χείλη...
