Αυτοί που έχουν παιδιά ξέρουν και καταλαβαίνουν την κατάσταση.
Η μέρα δεν έχει ένα ομοιόμορφο ρυθμό, παρά ανεβωκατεβαίνει σαν τρενάκι του Λούνα Πάρκ.
Μερικές φορές αργά, χωρίς ροή, χάνονται οι ώρες, στο πρωινό, στο ντύσιμο, στο πλύσιμο των δοντιών, στίς σκάλες, στο δρόμο προς το αυτοκίνητο.
Μετά πάλι γρήγοροι ρυθμοί οδηγώντας προς το νηπιαγωγείο και η προσπάθεια να αναπληρώσεις τον χρόνο που χάθηκε μέχρι εκεί σύν το χρόνο που χρειάστηκε το παιδί για να καθήσει στη θέση του, να του βάλεις τη ζώνη, να βρείς το χαμένο παιχνίδι στο δρόμο ανάμεσα του σπιτιού και αυτοκινήτου, να γυρίσεις το αμάξι...
Μέχρι που φτάνεις στο νηπιαγωγείο (στην καλύτερη περίπτωση βρίσκεις και θέση ακριβώς στην είσοδο, αλλιώς...) , ξεδένεις τη ζώνη του παιδικού καθήσματος και περιμένεις να βγεί το παιδί, να σε ακολουθήσει στο νηπιαγωγείο, να έρθει στην καρδαρόμπα, να βγαλει τα παπούτσια του (και βέβαια πρέπει να το κάνει μόνος του για να μαθαίνει, αλλά ήταν απαραίτητο να γίνεται με τόοοοοοοσο αργούς ρυθμούς και αφου του το υπενθιμήσεις περίπου 10 φορές; ), να βάλει τα άλλα παπούτσια, να έρθει παρέα σου στην αίθουσα, να σου πεί γειά, να σου δώσει ένα φιλί και να φύγεις.
Και τότε, πάλι τρέξιμο προς το αυτοκίντητο, γυρισμα του με λάστιχα που τσιρίζουν, οδηγώντας 50 χλμ την ώρα σε περιοχή που 30 επιτρέπεται, με την ελπίδα να προλάβεις τα φανάρια, να μη πέσεις στην κίνηση, να φτάσεις στη δουλειά μόνο με ένα τέταρτο καθυστέρηση.
Στη δουλειά ξανα ισορροπεύουν οι ρυθμοί, μέχρι να παει η ώρα τρεισιμιση.
Τότε πάλι στο τρέξιμο να φτάσεις έγκαιρα στο νηπιαγωγείο. Να αποφίγεις τα περιέργα βλέματα, που δείνονται στους γονείς που έρχονται να πάρουν τα παιδιά τους στο παραπέντε.
Μέχρι να κρατησεις ξανα το παιδί σου στην αγκαλιά σου και να ξανακατεβάσεις το ρυθμό για τις επόμενες 3 ώρες...
Ουφφ, κουράστηκα και μόνο να τα γράφω, δύσκολο;
Ναι αλλά συνηθίζει κανείς.
Σήμερα λοιπόν περιμένοντας σε ένα κόκκινο φανάρι αναλογιζόμουνα πως καλά τα καταφέρνω τελικά.
Πώς μπορώ να τα συνδειάζω, να προγραμματίζω, να βρίσκω χρόνο για κάποια και να είμαι έγκαιρη για άλλα και ένοιωσα καλά.
Μέχρι...
μέχρι που είδα στή διπλανή θέση του αυτοκινήτου το καπελάκι του γιού για τον ήλιο που το χρειάζεται στο νηπιαγωγείο γιατί αυτές τις μέρες έχουμε καλοκαιρία και τα παιδιά είναι όλη την ώρα έξω για παιχνίδι.... :-(
