Η ελευθερία της κίνησης, το μυαλό, η γλώσσα;
Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά μας από τα άλλα ζώα;
Το μυαλό, η γλώσσα;
Ποιά η μεγαλύτερη διαφορά από τους αλλους ανθρώπους;
Η τρόπος χρήσης του μυαλού μας;
Ποια η διαφορά μας από τα παιδιά μας;
Το διαφορετικό στάδιο ανάπτυξης του μυαλού μας;
Ποια η ομοιώτητα με τα παιδιά μας;
Τα γονίδιά μας; Μόνον;
Παρατηρώ το παιδί μου, όταν αυτό βλέπει την νυχτερινή εκπομπή στην τηλεόραση (πάντα στις εφτά παρά πέντε μέχρι εφτά).
Μου μοιάζει στη φυσιογνωμία, όμως είναι πάντα χαρωπό. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς απαιτήσεις, με απλά πράγματα.
Άραγε ήμουν και εγώ έτσι στην ηλικία του; Ή ήμουν γκρινιάρα, κλαψιάρα και δύσκολα να με ευχαριστήσεις;
Σε πολλές παιδικές φωτογραφίες είμαι κλαμένη. Δεν ήθελα να με φωτογραφίζουν. Ουτε τώρα μου πολύ αρέσει...
Μόλις πω στον Οδυσσούλη, να βγάλουμε μια φωτογραφία; Ποζάρει και ανοίγει (είναι δυνατόν) και πιο μεγάλο το χαμόγελό του.
Θα ήθελα να είμαι σαν τον γιό μου. Πάντα χαρούμενη και σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Τώρα, αύριο και για πάντα.
Μαθαίνουμε από τρεις χιλιάδες κόσμο την συμπεριφορά μας.
Από την μητέρα, την δασκάλα, την γιαγιά, την αδερφή, την θεία, την φιλενάδα, την συμμαθήτρια, την γειτόνησα, την συνάδελφο, την αγία που έχουμε στο όνομά μας, την επιστήμονα που θαυμάσαμε, την ηθοποιό στην ταινία, την ηρωίδα του βιβλίου, την όμορφη της διαφήμησης...
Μακάρι να μαθαίνω και από την συμπεριφορά και το παράδειγμα ζωής του παιδιού μου.
