To αντικειμενο του ποθου

Ειμαι ερωτευμένη τελικά
...με τη ζωή!

Τόσο που μερικές φορές πονά.
Η καρδιά μου δε βαστά την επιθυμία...
Οι αρτηρίες δεν αρκούν για τη ροή του αίματος...
Ο εγγέφαλος σε καταιγίδα ηλεκτρικών σημάτων...
Τα μάτια δεν χωρούν τις εικόνες και κλείνουν, ίσως μπορεσουν τότε να τα καταφέρουν...
Ο πνευμονας σε πληρη διαστολή να λάβει τον αέρα, να φιλτραρει το οξυγόνο...

Ειναι ωραιο αλλα και οδυνηρό.
Να ξέρεις τί θέλεις, γνωρίζοντας τα όριά σου.

Όμως δεν ειναι όλα θέμα εξάσκησης;
Και τα όρια εκεί, για να τα ξεπερνάμε;

Μακάρι!



YΓ: Φευγουμε για διακοπές, όχι ακριβώς με αυτό το μέσο, αλλά ναι θα πετάξουμε στον προορισμό μας. Μακάρι να περάσουμε καλά...
YYΓ: Η εικόνα μας στάλθηκε σαν iCard με ευχές για καλό ταξίδι...

Σε εχασα Blog?

Σε έχασα;
Αλήθεια;

Ειναι δυνατό να ειμαι τόσο λυπημένη για μερικά κειμενάκια;

Για σκόρπιες λέξεις που λεει και το θείο τραγί;

Γιατί πονάω σαν να μου κλέψανε ένα κομμάτι του εαυτού μου;
Μπορώ απλά να συνεχίσω με ίδιο όνομα αλλά άδειο account;

Το βελανίδι ανοιχτό και άδειο...

Ουτε το σκιουράκι το έφαγε, ούτε έβγαλε φύτρα, ο άνεμος το πήρε, ένα φορτηγό το συνέτριψε...
...
Πως θα κοιμηθώ σήμερα;
Ή ειναι όλα μια ζάλη του συστήματος και οι τεχνικοί θα το αναστήσουν;


YΓ: 27 Σεπτεμβρίου 05, 9:43 πμ...
Για δές, τελικά συνήλθε.
Δε ξέρω εαν θα ειχα την δύναμη να το συνεχίσω, εαν είχαν απομείνει μονον 2 κειμενα.
Αρχισε η ιστορία σαν ένα message in a bottle. Εντωμεταξύ μου ειναι σημαντικά και ως κρίκοι μιας προσωπικής αλυσίδας...
Ευτυχώς δεν χάθηκαν οι κρίκοι.
Τέλος καλό όλα καλά...

Λεφτά, χαρτομάντηλα Manex, εντάξει...

...έλεγε μια διαφήμιση στην τηλεόραση οταν ήμουνα μικρή.

Σε δυό μέρες πετάμε για διακοπές.
Και εγώ κάνω την λίστα μου...

Κοντά παντελονάκια, καλοκαιρινά μπλουζάκια, καπελάκι, κρέμα ηλίου, μπρατσάκια για το παιδί...
Παραγγελιές απο την ΙΚΕΑ και άλλα μικροπράγματα...
Μικρές χαρές (ελπίζω) για αυτούς που θα συναντήσουμε...
CD με την αγαπημένη μου μουσική για όλους
Ρουχα και για μένα
Μαγιώ
Το κινητό και φορτωτή
...
Καλή διάθεση
Αυτοπεποίθηση, ότι τα καταφέρνω στην ζωή μου
Ενα άσπρο ανάλαφρο συννεφάκι με μπλέ ουρανό...
Λεφτά, χαρτομάντηλα Manex, εντάξει!

Εντάξει;
Γιατί έχω την αίσθηση ότι κάτι ξέχασα;

YΓ: Βλέπετε και εσεις μόνον ένα posting? Τα έπεξε το σύστημα και μου έσβησε τα υπόλοιπα; Ή ειναι μονον τοπικό το πρόβλημα;
HILFE- HELP-BOHΘΕΙΑ :-(

Χωρις αναπνοη....

και στο τσάκ να πεσω από την ΕΚΣΤΑΣΗ!!!!!
ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ δεν το πιστευω....

Και οχι μόνον κερδίσαμε αλλα και ΠΩΣ!!!!

Κάθε βολή και γαλακτομπούρεκο τους έταξα.
Να δω ποσες μερες θα ψήνουμε ταψιά στης αδερφής μου.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ για την ηρεμία και τα γερά τους νευρα.

ΟΛΕ, ΟΛΕ, ΟΛΕ, ΟΛΕΕΕΕΕΕ

Πάει με χανετε...

Κλειστον λογω ευρωπαικου πρωταθληματος...

Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό λογω ευρωπαικου πρωταθληματος του Basket μέχρι τις 11 μμ.
Καλή επιτυχία!

Aυταπάτες ζωής...

Υπάρχουν μερικά πράγματα που με συντροφευουν από μικρή.
Μικρες ή μεγάλες αυταπάτες.
Αλλοτε με βοηθούν, αλλοτε μου κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Μια απο τις αυταπάτες που έχω ειναι ότι έχω πράσινα μάτια.
Δεν ειναι ότι τα μάτια μου δεν ειναι πράσινα, αλλα ότι δεν ειναι μόνον πράσινα. Ανάλογα με τον καιρό, με το φώς, με τα αντικείμενα που με περιβάλουν αλλαζουν χρωμα από γκρίζο πρασινα, καφέ πρασινα μέχρι μόνον πρασινα.

Εγώ όμως όταν με ρωτάνε τι χρώμα μάτια έχω, επιμένω ότι ειναι πράσινα. Γιατί άραγε κόλλησα και δεν δεχομαι και τις άλλες παραχρώσεις; Χανω σε προσωπικότητα; Γίνομαι μετριώτητα; Ειναι θέμα χρωματος ματιών, εαν ειμαστε μετριώτητες ή όχι; Φυσικά οχι, αλλα εγώ επιμένω με το παιδικό μου καπρίτσιο, όπως και να έχει...
τα μάτια μου ειναι πράσινα!


Αλλο θέμα ειναι ότι ειμαι ξανθιά. Και αυτό παρόλο που τα μαλλιά μου τωρα ειναι καστανά.
Καλά τωρα, το τωρινό χρώμα ειναι αποτελεσμα χρωμοσαμπουάν, αλλά εγώ επιμένω κατα βάση ειμαι ξανθιά.
Ξανθιά ήμουν ως μωρό, σκουρα ξανθά ηταν τα μαλλιά μου μεχρι τα 14 .. 15, αργότερα σκούριναν (και σκεφτομαι χάλασαν). Σχεδόν μια φορά κάθε 3 με 4 μήνες (κάθε φορά που με ρωτάνε πώς και ο Οδυσσεας ειναι τόσο ξανθός;) παιζω με την ιδέα να παω στον κομωτή και να του ζητήσω να με κάνει ξανθιά σαν τον Οδυσσεα...
Και αμέσως την επόμενη στιγμή συνειδητοποιώ πως δεν ειμαι πλεον ξανθιά.
Πως έτσι οπως ειμαι τωρα ειναι σωστότερα και ομορφότερα για μένα. Ασε που τις ξανθιές τις έχουν για χαζές. Περίεργο, ολος ο κόσμος τις ποθεί και τις χλευάζει ταυτόχρονα...

Αλλο θέμα ειναι ότι ειμαι διανοούμενη.
Αυτό μου το κόλλησαν οι αδερφές μου. Δεν ξέρω ποτε τους ηρθε αυτή η ιδέα για μένα. Όταν πήγαινα στα 8 μου στο μάθημα κιθάρας, όταν έκανα στα 10 κολυμβητήριο, στα 13 ιστιοπλοία, με 14 μπασκετ, με 17 πόλο, με 18 φροντιστήριο για τις πανελληνιες, με 20 στο ΤΕΙ, με 22 στο Erasmus; Αργότερα; Ολα αυτά δεν ειναι λόγοι που να συντηρούνε αυτή τη θεωρία. Τελοσπάντων για εκεινες ειμαι η διανοούμενη.

Για μένα ειμαι αυτή που δεν εχει καλλιτεχνικές ικανότητες.
Πάντα θαυμαζα και θαυμάζω την ικανότητα της αδερφής μου να πλάθει με τα χέρια της πανέμορφα κεραμικά, ο άνδρας της να ζωγραφίζει. Ο θαυμασμός με έκανε να νομίζω πως εγώ δεν ειμαι σε θέση να δημιουργήσω κάτι ανάλογο, μέχρι που γνώρισα τον J.
Toυ εξηγούσα την αδυναμία μου και την έλλειψη καλλιτεχνικού ταλέντου και μου ειπε...
εχεις τοσες εικόνες μέσα σου, και αυτό ειναι καλλιτεχνεία.

Και απο τότε άνοιξε ενας καινούργιος κόσμος για μένα...
Είμαι περίεργη που μπορεί να με πάει ο λόγος, πόσες εικόνες κριβονται άραγε ακόμα μέσα μου και φαίνεται πώς όσο ψάχνω τόσο βρίσκω, δεν υπάρχει ένας πάτος, το μυαλό γυμνάζεται και δημιουργεί, αφουγκράζεται, αποροφά, συνδιαζει καινούργιες. Τόσο που με ξαφνιάζει. Λές να ειμαι τελικά η διανοούμενη καλλιτεχνης, ή η καλλιτέχνης που διανοήται;
Ή μήπως τίποτε από όλα αυτά;
Εγώ απλά;

Κυριακή (και όχι μόνον) προσευχή...

Θεέ μου σε ευχαριστώ που μας κρατάς υγιείς.
Που δίνεις πάντα το χαμόγελο στο πρόσωπο του παιδιού μου.
Που εξελίσεται πανεμορφα και εντελώς φυσιολογικά!

Που μου δινεις δύναμη, όταν μπερδεύομαι και πανικοβαλομαι ότι δεν τα καταφέρνω.
Που μου έχεις χαρίσει την αδερφική ψυχή να με συντροφευει.
Χωρις να προσπαθεί να με αλλάξει, μονον αγαπώντας με και συμπαραστέκοντας στη χαρά και στη λύπη.

Που μου παρουσιάζεις και άλλους οδοιπόρους στην εξέλιξή μου.
Που μου ξαναέδωσες την περιέργεια, να αναζητώ και να βρίσκω τη χαρά, να έχω μάτια για το ωραίο, το όμορφο, το ερωτικό, το σημαντικό, το άναλαφρο, το αισθησιακό, το απαραίτητο, το υγιές.

Που υπάρχεις!

Πονοκεφαλος

Πως καταπολεμάται ένας πονοκέφαλος;
Ηδη όλη μέρα με ταλαιπωρεί...
Πήρα κάτι, αλλα δε λέει να διαλυθεί.
Στιγμές, στιγμές ειναι καλυτερα, μετά κουνάω λίγο το κεφαλι και πάλι εκει...
Τα παράθυρα ανοιχτά, για να μπει λίγος αέρας, αλλα δεν αρκεί...
Μεχρι και βουντού εφαρμόζω, οι γονεις μου με ξεματιάζουν εξ αποστάσεως και μέσω τηλεφώνου...
Βοηθά για λίγο, τουλαχιστον όσο το πιστευω, αλλα μετά, ξανά μανά στένεμα...

Με εχει πιάσει ένας σχετικός πανικός...

Σε λίγες μερες πετάμε στις διακοπές...

Θελω να περάσουμε καλά, δεν θελω να μας ξαναπιάσουν αρρώστειες στις διακοπες. Τις τελευταιες φορές ανεμοβλογιες, υώσεις, μεχρι και χτυπήματα στο κεφάλι με δυήμερη παραμονή στο παίδον είχαμε...

Θελω να περασουμε καλά, να μη ξαναπεσω στα γνωστά παιδικίστικα όταν συναντηθώ με τους γονεις μου.
Θελω να κρατήσω την καλή μου διάθεση των τελευταιων μέρων και να μη με κατεβάσουν με τα...
έ μη βγαινεις έξω για να μη σε ματιάζουν, εμεις παντα στο σπιτι μας μενουμε, πού να πάμε, όπου και να πάμε στο σπίτι μας καλυτερα ειναι...
Kαι μια ζωή στο κλείσιμο, μπροστά στη τηλεόραση, σε καθε δωμάτιο τηλεόραση, υπνοδωμάτιο, σαλόνι και κουζινα...

Και μια από τις πιο σημαντικές ερωτήσεις της ζωής ειναι
τι να σας φτιάξουμε για φαγητό;
...
Θα περάσουμε καλά, το ξέρω...
Παντα ειναι ωραια οταν βλεπω την αδερφή μου, το ξέρω πως ετσι ειναι όταν ειμαστε εκεί.

Μακάρι να ήμασταν ήδη στη Πάτμο...
Μακάρι να μπορούσε να ερχόταν και ο J. μαζί μας.
Πότε θα διαλυθεί επιτέλους αυτός ο πονοκέφαλος;

Συνάντηση με μια φίλη

Σημερα συνάντησα μια φίλη που ειχα καιρό να την δω.
Η Λ. ειναι Ιταλίδα από το Τορίνο, μενει όμως στη Στουτγκάρδη και συντηρεί και ένα διαμέρισμα εδώ στο Düsseldorf.

Ειχαμε καιρο να τα πουμε απο κοντα. Εγω της ειπα για μένα, για τον Οδυσσούλη, για τον J. για το διαζύγιο, για το καινουργιο αυτοκίνητο, για το blog μου, για τα σχεδια διακοπων μας...

Και εκεινη μου ειπε για τα δικά της...
Μιλήσαμε με την ψυχή μας, πίνοντας Milkshake από ακτινίδια, αβοκάντο και παπάγια, ακούγοντας ζωντανή βραζιλιάνικη μουσική.
Κάποια στιγμή μας έπιασε το στομάχι μας από τα πολλά Milkshake και βγήκαμε για μια μικρή βόλτα στον καθαρό αέρα.
Και εκεί που ήδη τα λέγαμε 2 ώρες, σταθήκαμε περίπου ένα τέταρτο στη γωνιά όπου ειχα παρκάρει το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε να τα λέμε...

Μου αρέσουν οι φιλίες μεταξύ φιλενάδων, μπορεί κανεις με τις ώρες να φιλοσοφεί, να αναλύει, μήπως να τα δώ έτσι τα πράγματα, αλλά από την άλλη την πλευρά, μήπως κάνω αυτουποβολή, πραγματικά τα νοιώθω αυτα που νοιωθω, και δεν ειναι η μοναξια, η πιεση της δουλειας, τα χρόνια, η ελληψη/υπερβολή του σέξ, ήμουν πάντα έτσι, άλλαξα, γιατί/ποιος/ποια κατάσταση με άλλαξε ...;


Τετοιες συζητήσεις μου φαινονται σπάνιες μεταξύ ανδρών...
Θα συναντηθούν, θα πιουν τις μπυριτσες τους, θα πουνε για τις ομάδες, για τα κόμματα, θα χαιρετιστούν, θα πάνε σπίτι τους, και όταν τους ρωτήσει κανείς τι κάνει ο φίλος σου ειναι καλά, δεν θα ξέρουν καλά καλά να απαντήσουν γιατί δεν ρώτησαν.

Θα ξέρουν εαν πάχηνε, εαν έχασε την δουλειά του, εαν πλήρωσε πολλά στη εφορία, αλλά εαν εχει προβλήματα με την γυναικα του, με το αφεντικό, με τους συναδέλφους, εαν ειναι στο τσακ να παρατησει οικογένεια, παιδιά, δουλεια, ζωή και να πάει να ζήσει σε κανένα νησί της Πολυνησίας;
Ουτε ειπώθηκε, ουτε ερωτήθει, ουτε ηταν θέμα.

Περιεργο, πως μπορούμε να ειμαστε τοσο διαφορετικοί μεταξύ μας από φιλή σε φιλή, σε νοοτροπία, φυσιογνωμία, ταμπεραμέντο.
Αλλά και πως μοιάζουν όλες οι γυναικες του κόσμου μεταξύ τους χωρίς να έχουν μια κοινή γλώσσα.
Ή μήπως υπάρχουν, εκτώς από τα Ελληνικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Φιλλανδικά, Αραβικά, Σουαχίλι, ... και δύο άλλες βασικές γλώσσες:

η γυναικεία και η ανδρική!

Πεμπτη

Από όλες τις ταχυτητες του αυτοκινήτου μου αρεσει η πέμπτη.
Αυτή η αραχτή κίνηση στη μέση, μέγιστα δεξιά και μπροστά...

Σαν να λές στο αυτοκίνητό σου...
πήγαινέ με, απαλά, με το ρεύμα, άφησέ με να ονειρεύομαι και εσύ βρες το δρόμο...

Και οι δρομοι δεν ειναι πλεον δρόμοι, παρά ποτάμια, που φέρουν το νερό τους στην θαλασσα...
που μεταφέρουν στο ρευμα τους πέτρες, χωμα, ψαράκια, κλαριά...
με γλάρους που να καραδοκούν για να βρουν τροφή.

Και όταν καταλήγουν στην θάλασσα και το νερό τους αναμιγνύεται με αυτό της θάλασσας,
στην ανακατωσούρα των χρωμάτων, στην ανακατωσούρα του χώματος, στην ανακατωσούρα θερμοκρασιών...
φτάνεις και εσύ σιγά σιγά στον προορισμό σου.

Χωρίς προσπάθεια, με χαλαρωμένη διάθεση και μια γευση από αλάτι στα χείλη...

Εθισμος;

Μόλις συνειδητοποιησα πως σήμερα ειμαι τουλάχιστον 3 ωρες online στα blog, και αυτό χωρίς να συμπεριλάβω τον χρόνο που κοίταξα στα πεταχτά από την δουλειά.
Ειμαι τελικά εθισμένη;
Σε τί;
Στο δικά μου postings;
Στα σχόλεια που τυχόν να ερθουν;
Στα κειμενα των άλλων; Στο να βρήσκω καινούργια blog;

Πόσος χρόνος ειναι ανάλογος; Και πόσος υπερβολή;
Ειναι κρίμα που δεν με πιάνουν στο τηλέφωνο όσο ειμαι online; Ή νοιώθω μια ικανοποίηση ότι οι αλλοι δεν με βρίσκουν γιατί εγώ δεν τους δίνω την δυνατότητα; Και όχι γιατί εκείνοι απλά δεν με περνουν τηλεφωνο;

Μου αρεσει που ανακτώ σιγά σιγά την ικανότητα να μιλάω και να γράφω την γλωσσα μου. Μου αρέσει όταν μερικές φορές κάτι ωραίο βγαίνει από τις λέξεις που αραδιάζω στη γραμμή. Μου αρέσει η επικοινωνία που αναπτύσεται μεταξύ αγνώστων.
Αλλά τι παει να πει άγνωστος; Ειναι σημαντικό να δει κανεις τα μάτια μου; Αν μπορεί να διαβαζει τις εικόνες που βλέπω;
Είναι σημαντικό κανείς να δει το προσωπό μου, για να με γνωρίσει ως άνθρωπο; Οταν μπορεί να διαβάζει αυτά που με αγκίζουν, με κάνουν να θυμώνω, να ανατριχιάζω, να ξαλαφρώνω.

Ρυτίδες, ρούχα, χρώμα μαλλιών, γιαλά ή όχι, μυωνες ή όχι... δεν λένε το τί ειμαι παρά το πως φαίνομαι...

Αυτά... και πάω offline για σήμερα.
Καληνύχτα blog, καληνύχτα αγνωστοι, καληνυχτα γνωστοι, καληνυχτα J.,
καληνύχτα Οδυσσούλη και όνειρα γλυκά...

Auf Liebe eingestellt...

... Ειμαι από τη κεφαλή μέχρι τα πόδια σε κατάσταση αγάπης...

Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt
Marlene Dietrich (από την ταινία Blauer Engel) mp3

Γεφυρουλα...

Γλυκιά, πολίτιμη γεφυρούλα...
χωρίς επίγνωση της παρουσίας μου...
επιθυμια σε κάθε μετρο σου...
κρυος καιρός, η θέρμανση στο μέγιστο...
αδιαφορο...
αδιάφορο και αν εισαι μακρινή, αρκεί σύντομη...
κάποιες αισθήσεις οξυμένες, άλλες θολές ...
ανατριχίλα, θέρμη, κρύο... μια το ένα, μια το άλλο και μια όλα μαζί...
άδειοι οι δρομοι, αυτοκινητόδρομοι, σταυροδρόμια...
σβηστά φανάρια...
μουσική... στα αυτιά μου, στο μυαλό, στο στομάχι μου...
τελευταια στροφή...
το τέρμα σου κοντα...
κοντα και η εκπλήρωση!

Γεφυρουλα, το ξερεις άραγε πως κερδίζεις ολοένα σε σημασία;

Μισανθρωποι (Part II)

Εχθές λίγο πρίν το μεσημέρι χτύπησε το κινητό μου. Συνήθως αυτήν την ωρα αλλοι με περνουν τηλέφωνο, για να κανονίσουμε εαν θα φάμε μαζί το μεσημέρι ή όχι.. Εχθές όμως ήταν το νηπιαγωγίο που με κάλεσε.
- Μην ανησυχήτε, ο Οδυσσεας χτυπησε το κουτελό του και εχει ενα μεγάλο καρούμπαλο και μια πληγή. Ελάτε να τον πάρετε, ίσως θα πρεπει να τον πάτε στον γιατρό...
...
Σε 20 λεπτά ήμουν εκεί, στον αυτοκινητόδρομο 150 χλμ/ώρα, στην πόλη 60... μπροστά μου μόνο συνταξιουχοι και αργόσχολοι, εκει που επιτρέπεται 30 με 10 να οδηγούν...


Ο Οδυσσουλης διπλα στις νηπιαγωγούς, παραήταν ήσυχος με ενα καρούμπαλο, να μου λέει...
- Μαμά δεν ειμαι καλά
- Πονά το κεφάλι Οδυσσεα; Θέλεις να κάνεις εμετό; Ζαλίζεσαι;
- Όχι μαμά, το καρούμπαλο πονά;
... Ευτυχως άρα μόνο το χτυπημα ειναι...

Παίρνω το γιατρό να ρωτήσω εαν ειναι ακόμα ανοιχτά, μηπως δεν εχουν κανει ακομα μεσημεριανό διάλημα, να παμε...
Εξηγώ που ειναι το χτύπημα..

- Δεν ειχουμε ακομα διαλημα, αλλα ΒΕΒΑΙΩΣ και θα κανουμε, μην ερθετε τωρα ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ παρουμε, στις 2.30 μμ ξανα ανοίγουμε, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ εαν ειναι επειγων να πατε στο νοσοκομείο.

Ziege!!!
Μια ζωή ετσι κανει, λες επιτηδες το κανουμε να την ενοχλήσουμε, για να περνά η ώρα χρειαζόμαστε την γιατρό, ετσι και αλλιως ειμαι υστερικιά και δεν ξερω να αναγνωρίζω εαν ειναι σημαντικό ή όχι το πρόβλημα.
Αλλά αυτη ειναι η δουλεια του/της γιατρου, αφου εμεις οι γονεις δεν εχουμε ιδεα, να εξετασει τα παιδια και να αναγνωρίσει το υψος του προβληματος, και αν ειναι μεγαλο να μας στειλει στο νοσοκομειο, εαν ειναι μικρό να μας ενημερώσει, και αφου δεν εχουν κανει ακομα διαλημα, να κοιτάξει γρήγορα/γρηγορα το συγκεκριμμένο παιδι.

Δεν ειναι αλλεργια για να μπορεί να περιμένει κανεις και ώρες, και μέρες...

Τελος παντων, στις 2 μμ πήγαμε στον γιατρό, αλλα όχι σε αυτόν που πηραμε τηλεφωνο...
Ευτυχως ολα καλα, ο Οδυσσεας θα πρεπει να προσεχει κανα δυο μέρες να μη παρατρεξει, ή κουραστει, να παιξει τις επομενες μερες λιγο πιο ηρεμα, καλυτερα να ζωγραφίσει ή να του διαβασουμε κανένα ενδιαφερον βιβλιο.
Η πληγή δεν χρειαζεται να ραφτει ή τσιμπιδάκια.

Χαρούμενο, με μωβ ιώδιο στην πληγή, με τα μαλλια ψηλά σαν Ιροκέζος (για να φενεται καλυτερα η μωβ γραμμη) τον παρέδωσα σήμερα το πρωί στο νηπιαγωγίο. To καρούμπαλο ξεπρίστηκε αρκετά.

Τελος καλό όλα καλά...
... Ομως χρειαζομαι λιγο καιρό ακόμα για να ξεπεράσω τον θυμό μου απέναντι σε αυτή την βοηθό της γιατρού.

Mισάνθρωποι

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πως μερικά άτομα δουλευουν ως βοηθοί σε παιδίατρους ενώ κατά βαση ειναι μισάνθρωποι!!!!!!

Ziege !!!!!

ΥΓ: Δεν το μεταφράζω, όποιος ξέρει ας καταλάβει...

Πανευρωπαικο πρωταθλημα Basket

Το Σαββατο μου έλεγε το φιλαράκι μου ο Κωστας πως παρακολούθησε το πρώτο παιχνίδι της εθνικής μας την Παρασκευή εναντίων των Γαλλων. Ηταν ξετρελαμένος με το ομαδικό καλό παιχνίδι της Ελλάδας. Δεν υπαρχει ενα αστερι και ολοι να συγκεντρωνονται σε αυτο, μου ειπε, παρα μια νεαρη και ικανη ομάδα.
Το επόμενο παιχνιδι με τους Σλοβενους, μου ειπε, ειναι ευκολο.

Εισαι σιγουρος βρε Κώστα, τον ρώτησα; Εμεις τα ευκολα τα κανουμε δυσκολα και τα δυσκολα ευκολα...
Οχι μου ειπε, ειναι καλα τα παιδια...

Τελος παντων, οπως διαβασα το παιχνιδι με την Σλοβενια ηταν δυσκολο, ελλείψη ελληνικων φιλαθλων στο σταδιο...
και σημερα διαβαζω πως παλι κερδίσαμε εναντίων της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης.

Αντε βρε παιδιά, καλή επιτυχία. Σας καταλαβαινουμε μην στεναχωριέστε και εμεις τα ευκολα τα κανουμε δυσκολα και τα δυσκολα ευκολα, και αν τα καταφέρνετε στα δύσκολα, ακόμα καλύτερο για εσάς.
Εσεις κερδιζετε, οχι εμεις, εμεις απλα σας βλέπουμε και βρίσκουμε λόγο να ξεσπασουμε σε αθλητικές φλιαρίες...

Ο ουρανός πάνω από το Oberrath (Düsseldorf)

Aνατολικά...

Βοριοανατολικά...

Λίγο πιο βοριότερα την Κυριακή των εκλογών...
Κρίμα που δεν ασχολήθηκα να αποκτήσω και την γερμανική ηποικοότητα. Έτσι δεν μπορώ να λάβω μέρος και μου μένει μόνον να παρακολουθώ τα αποτελέσματα ελπίζοντας να ειναι όλα για καλό.

Ματια, ποτε ανοιχτα, ποτε κλειστα

Μερικές φορές εκει που προχωρώ ανοίγω τα μάτια μου συνειδητά για να δώ, να θαυμάσω τον κόσμο, την ζωή, τα χρώματα, την ομορφιά της φύσης...

Τις τελευταιες μέρες εξίσου συχνά μου έρχεται άλλες φορές διαθεση να κλεινω τα μάτια μου.

Τρέχοντας τους 15 γύρους στο στάδιο, κολυμπώντας της διαδρομές στην πισίνα, περπατώντας στο δρόμο.
Ακούγοντας Adiemus στο γραφείο, στο σπίτι, ή και στο αυτοκίνητο...

Όταν το έκανα τρέχοντας δεν αφησα την λωρίδα,
όταν το έκανα κολυμπώντας δεν χτύπησα στον τοίχο,
όταν το έκανα περπατώντας στο δρόμο δεν στραβωσε η κατεύθυνσή μου,
όταν το έκανα στο γραφείο ακούγοντας μουσική μου έδωσε μια γλυκιά ηρεμία,
όταν το έκανα στο σπίτι ξέχασα την ανακατοσούρα,
όταν το έκανα στο αυτοκίνητο περίμενα στο φανάρι ή είχα παρκάρει.

Άραγε θα κρατούσα την πορεία με κλειστά τα μάτια οδηγώντας;

Παραείμαι συνετή που δεν το προσπάθησα;

Θελω να ζώ τη ζωή, έντονα, να την νοιώθω, να με συναρπάζει, αλλά δεν θέλω να την χάσω για ένα kick.
Ηλίθεια στην αναζήτηση του επόμενου thrill.

Συναισθήματα, αισθήσεις ναι, αλλά όχι ως καταναλωτικό προιόν.

O ουρανος πανω απο το Düsseldorf

Τρελαίνομαι να κοιτάω τον ουρανό τελευταία.
Τα συννεφα δημιουργούν απίθανες φόρμες, όμορφες αντιθέσεις. λεπτές διαφορές. Αλλα παχιά παχιά, σαν βαμβάκι, και άλλα ανάλαφρα.

Και ολα μα όλα ειναι τόσο καθαρά και κορεσμένα σε χρώμα.

YΓ : Ναι εχουμε την κυριακή εκλογές, γι'αυτό και τα προεκλογικά πόστερ στο δρόμο...

Eπιπτωσεις

Σήμερα το απόγευμα ήμουν στο κολυμβητήριο.
Μου άρεσε, κολύμπησα μέχρι να μη μπορώ άλλο, έριξα βουτιες από τους βατήρες σε διαφορετικά ύψη, επαιξα μόνη μου πόλο, προσπάθησα να ξαναθυμηθώ το timing της τούμπας, δεν τα κατάφερα, πήγα στο υδρομασάζ, παραήταν ζεστό, και ξαναβγήκα γρήγορα, και τώρα είμαι ευχαριστα κουρασμένη, τα μάτια μου ειναι κόκκινα, καίνε και μόλις και μετα βίας μπορώ να τα κρατήσω ανοιχτά...

Η αγνωστη

Σημερα περιμένοντας στο κόκκινο φανάρι τράβηξε την προσοχή μου ένα μικρό παιδάκι στο πεζοδρόμιο. Πρέπει να ήταν ενός ή δύο χρόνων, όχι μεγαλύτερο. Ετρεχε μπροστά και η μαμά του από πίσω προσπαθούσε να το εμποδίσει να μην κατέβει στον δρόμο. Την ξερω την κατάσταση και έτσι συνέχισα να κοιτάω.

Το φανάρι ειναι ακόμα κόκκινο...
Ενα λεωφορείο περνά με ταχυτητα το σταυροδρόμι και δε φρενάρει στην στάση που βρήσκεται ελάχιστα μετά το σταυροδρόμι.... Την ίδια στιγμή, η μητέρα του παιδιού κάνει μια κίνηση σαν να θέλει να πει (... το χάσαμε το λεωφορείο!), παίρνει το παιδί της παραμάσχαλα (αλλά χωρίς βία) και πηγαίνει προς την κατευθυνση από την οποια ερχόταν το λεωφορείο... γρήγορα...κλαίγοντας!

Το φανάρι ακόμα κόκκινο...

Σκεφτηκα να σταματησω, να την ρωτήσω αν μπορώ να την βοηθήσω.
Αλλά δυστηχώς την έχασα μέσα στα κτήρια.

Σε λίγα δευτερόλεπτα έγινε ξανά πράσσινο. Και έβαλα δηλά πρώτη και διεσχισα το σταυροδρόμι.

Αραγε πως θα αντιδρουσε;
Θα με αφηνε να την βοηθήσω, ή θα ήθελε την ησυχία της;
Θα ντρεπόταν που την είδαν ή θα χαιρότανε που κάποιος της άπλωσε το χέρι.
Πόσο στην τρέλα και στην πίεση θα ήταν, για να ξεσπάσει έτσι στα κλάματα μόνον και μόνον για ένα λεωφορείο που χάθηκε;
Τί αλλο θα πηγαινε ακόμα στραβά μετά από αυτό στην ζωή της;
Τί πηγε μεχρι εκεινη τη στιγμή τόσο στραβά στη ζωή της;

Το παιδακι ήταν ατάραχο, θα έλεγα χαρουμενο, παρόλη την απότομη κίνηση της μαμάς του.

Όταν εγώ ενοιωθα άσχημα, ευχόμουνα να ειμαι αόρατη.
Ντυνόμουνα αόρατα, φαιρόμουνα αόρατα, σιωπηλά, συνήθως...

Κρίμα που την έχασα, ίσως να με άφηνε να τη βοηθήσω, να της ξαλάφρωνα λίγο την δύσκολη στιγμή...

Το ιδανικό σπίτι

Το ιδανικό σπίτι δεν πρέπει να είναι ένα, παρά δυο.

Φόρμα, μέγεθος, χρώμα; Αδιάφορα.
Πόλη ή χωριό; Δε με ενδιαφέρει.
Με κήπο ή βεράντα; Ωραία αλλά όχι απαραίτητα.
Δικό μου ή μ' ενοίκιο; Αρκεί να μπορώ να το συντηρώ.
Πετρέλαιο ή απλό ρεύμα; Ηλιακή ενέργεια θα προτιμούσα.
Μπετόν, μέταλλο; Πέτρα και ξύλο καλύτερα.
Θάλασσα καλύτερα από βουνό...
Ησυχία παρά φασαρία ή βουητό...

Και με μια γεφυρούλα που να τα συνδέει.

Κάθε σύντροφος να έχει τον χώρο του.
Να μπορεί να κάνει αυτά που θέλει.
Όπως τα θέλει...

Και όταν θέλουν να συναντηθούν, μια στου ενός και μια στου άλλου,
αρκεί να χρησιμοποιήσουν την γεφυρούλα.

Η γεφυρούλα μου αυτήν την στιγμή έχει 17 χιλιόμετρα μήκος.
Χαίρομαι όταν την χρησιμοποιώ, δεν με ενοχλεί η απόσταση.
Δεν θέλω να αφήσω αυτά που είμαι, ούτε να τραβήξω τον άλλον στα δικά μου...
Είναι η απόφαση, η επιθυμία και η ελευθερία μας αν θα χρησιμοποιηθεί ή όχι.

Δεν επιδιώκω να συρρικνωθεί το μήκος της. Δεν βάζω στόχο να μειωθεί.
Δε ελέγχεται το μέλλον, μόνον το παρόν έτσι εξανεμίζεται.

ΥΓ. Το ιδανικό σπίτι (Μέρος ΙΙ), 30 Ioυνίου 2006

Σαν τα μικρα παιδια

Και για να μη ξεχνώ ότι και άλλοι ζουνε ανοιχτά...

Να ο Φ... στα 9 του, τερματίζοντας τα 400 μέτρα ανώμαλου δρόμου με τα χεράκια του ορθάνοιχτα!

Ανοιχτός στην νίκη, ανοιχτός στην δόξα, στην επιτυχία,
ανοιχτός στην χαρά !!!!!!!!

Tελικά μεγαλώνοντας βρήσκουμε, εαν ήμαστε τυχεροί, αυτά που είχαμε σαν παιδιά και καπου στο δρόμο τα χάσαμε...

YΓ: Αυτο το posting δεν ειναι μόνο δικό μου, η αδερφή μου ξέρει ποια κομμάτια της ανήκουν και ποια ειναι δικά μου...

Βελανιδι

Tο πάρκο απέναντι από τη δουλειά έχει μια παιδική χαρά, μια λιμνούλα με πάπιες, παγκάκια για τον κόσμο, χώρο για boule boccia (ένα γαλλικό παιχνίδι με μεταλλικές μπάλες), άλλες λιμνούλες με ψάρια και συντριβάνια, λουλούδια και βελανιδιές.

Μερικές φορές όταν ο καιρός είναι καλός πηγαίνουμε με τους συναδέλφους και κάνουμε στο μεσημεριανό διάλλειμα πικνίκ.
Όμως ανεξάρτητα καιρού, πάντα προτιμούμε το δρόμο μέσα από το πάρκο πηγαίνοντας στο κέντρο της πόλης, αν και υπάρχουν γρηγορότεροι τρόποι.

Σήμερα επιστρέφοντας από το διάλειμμα, τράβηξε την προσοχή μου ένα βελανίδι από τα πολλά που συνήθως τα τινάζει ο αέρας και κοιτωνται στο έδαφος. Ήταν ανοιγμένο.
Άραγε άνοιξε χτυπώντας στο έδαφος; Το έπαιξε ένα σκιουράκι και έσκασε; Το πάτησε ένας απρόσεχτος περαστικός ή το ποδήλατο ενός μικρού παιδιού;

Νοιώθω σαν αυτό το βελανίδι...
Ανοιχτή, χωρίς προσπάθειες άμυνας, χωρίς την αγωνία να προστατευτώ.

Δες με ζωή αυτή είμαι, έτσι είμαι, καλή, κακή, έξυπνη, χαζή, όμορφη, άσχημη, δε θέλω πλέον να κρύβομαι. Εάν είναι να πληγωθώ, ας συμβεί,
και που είχα το κέλυφος μέχρι τώρα δεν με προστάτευσε, απλά με στένευε.

Και αν έρθει το σκιουράκι και με κάνει μια χαψιά, χαλάλι του. Μακάρι να του φέρω καλή τύχη.

ΥΓ: Ακούω Adiemus και το Elegia από το CD "The Journey: The Best Of Adiemus"

Ζωγραφια απο το νηπιαγωγιο

Οδυσσέας Μ. © Σεπτέμβριος 2005

Oδηγώ και σε σκέφτομαι...

Οταν κανω αθλητισμό αδειάζω το μυαλό μου. Όταν οδηγώ σκεφτομαι, του βάζω μια τάξη.

Οταν μετακόμισα έψαξα στο internet τον πιο γρήγορο δρόμο από το σπίτι στη δουλειά. Και μου υπολόγισε μια διαδρομή με ένα συνδιασμό 3 αυτοκινητόδρομων. Πρώτα τον Α44, μετά στο Α3 και ελαχιστα στο Α46, μέχρι την έξοδο Hilden που ειναι η εταιρία.
Γρήγορη διαδρομή, 27 χιλιόμετρα, περίπου 25 λεπτά της ώρας εαν ο αυτοκινητόδρομος ειναι ελευθερος και δεν έχουμε μποτιλιάρισμα.

Ο δρόμος που τελικά πέρνω κάθε μέρα για τη δουλειά ειναι 18 χιλιόμετρα. Επι τω πλείστον ειναι δρόμοι μέσα στην πόλη, 50 χιλιόμετρα την ώρα το πολύ, με αρκετά φανάρια και χρειάζομαι περίπου 30 λεπτά.

Το μεγαλύτερο θετικό αυτής της κοντινότερης διαδρομής είναι ενα κομμάτι όπου περνά ο δρόμος ενδιάμεσα στο δάσος. Αν και ειμαι άνθρωπος του νερού και όχι του δάσους πρέπει να παραδεχτώ ότι έχει κάτι το ηρεμιστικό ένα πράσινο τοπίο. Ανεξαρτητα αν ο καιρός ειναι καλός και οι αχτίνες του ήλιου φιλτραρίζονται εκεί που τα δέντρα δεν ειναι τόσο πυκνά και όλα φαινονται καθαρά και focused. Ή στην πρωινή ομίχλη, που φαντάζουν όλα πνιγμένα στο γάλα. Ή στον βροχερό καιρό, που σχεδόν δεν βλέπεις τίποτε, αλλά ξέρεις πως όλα εκει βρισκονται, αρκεί να σταματήσεις στην ακρη του δρόμου και να τα κοιτάξεις με ησυχία, αρκει να στεγνώσει ο καιρός, αρκει να ξαναβγει ο ηλιος, αρκει να ξαναπεράσεις...

Αυτό το τοπίο μου θυμίζει την νοτια Αγγλία (Kent και Sussex).
Πήγαμε για διακοπές το 2000 με το αυτοκίνητο, κατασκηνώναμε δυο μέρες εδώ, δυο μερες εκει. Μια σε camping 5 αστέρων, άλλες φορες στο χωράφι του αγρότη που το δήλωσε ως camping αλλα μόνο εκεινος μπορουσε να το ονόμασει έτσι:-) Ειχαμε μεγαλη τύχη. Μέσα στις δύο εβδομάδες των διακοπών, ποτέ δεν έβρεξε όπου ήμασταν. Πολλες φορές μας έτυχε να βλεπουμε τα μαυρα συνεφα να ειναι μαζεμενα εκει οπου μολις φυγαμε. Σε αυτό το ταξίδι ακουγαμε Craig David και το Seven days. Ήμασταν οι δύο μας, δεν ειχε γεννηθεί ακόμα ο Οδυσσεας. Μέσα στην προσπαθεια να τα ξαναβρούμε... Μια ωραια, έντονη εποχή ...

Όταν τώρα ακουω Craig David σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής δεν ειμαι λυπημένη. Οσο ημουν σε αυτή την σχέση δεν έβλεπα αριστερά και δεξιά, μόνο μπροστά κοιτούσα και αναρωτιώμουν γιατί αργούμε τοσο να φτάσουμε στον στόχο μας.

Τώρα κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά, φυσικά κοιτάω και μπροστά μου, αλλα δεν αγχώνομαι για το πότε θα φτάσω. Βλεποντας, εχοντας ανοιχτά τα μάτια μου ζω πιο εντονα όσο έρχεται όλο και πιο κοντά ο στόχος μου και δεν ανεβάζω τις προσδοκίες ανεκπλήρωτα. Δεν περιμένω να φτάσω εκεί για να χαρώ, χαιρομαι και ενδιαφέρομαι για αυτό που μου συμβαινει κάθε στιγμή.

Ο δρομος ειναι τελικά πολύ σημαντικός στο ταξειδι. Τοσο σημαντικός όσο και η άφιξη.

Αμμος στην παλαμη μας

Διαβασα στην περιγραφή του Λεμονιού το επομενο...

Κοντός, χοντρός, άσχημος, κακός, βαρετός, χαζός, ανώριμος, ανέραστος, κομπλεξικός... και αυτά στις καλές μου ημέρες. Α ναι, και μερικές φορές λέω ψέμματα...

Και θυμήθηκα καποιο του Αρκα που ηταν περιπου σαν το επομενο...
- Βρε ηλιθιε, ασχημομουρη, κομπλεξικέ, ανέραστε, σταβάδι, ... , πουρό, γελίε.
- Ποιον ειπες ανεραστο έεεε;

Τελικά μόνον αυτα που μας καίνε βλέπουμε, τα υπολοιπα μας ξεφευγουν σαν την αμμο στην ανοιχτή μας παλάμη...

Eπέτειος

Λυπητερή επέτειος εχθές...
Αλλά απο οτι φαίνεται σταμάτησα να τις μαζεύω και ξαφνιάστηκα σήμερα, όταν είδα την ημερομηνία.

Αρα εχθες ηταν 11 Σεπτεμβρίου...

Η τέταρτη επέτειος...
μιας μέρας με τόσα θύματα, που άλλαξε την άποψή μας για το θέμα της τρομοκρατείας και το έφερε από το ένα δευτερόλεπτο στο άλλο σε κεντρική θέση στη ζωή μας.

Συνήθειες της εβδομαδας

Εχουμε με τον Οδυσσεα κάποιες συνήθεις που επαναλαμβάνονται με τακτικό ρυθμό:

Κάθε μέρα μέσα στην εβδομάδα ξυπνώ εγώ στις έξι, εκείνος στς εφτά η ωρα το πρωί.
Στις εφτά παραπέντε το βράδυ βλεπει μια εκπομπή στο παιδικό κανάλι.
Στις εφτά τρώμε, στις εφτάμιση κάνει ντουζ, στις οχτώ βρίσκεται στο κρεβάτι του, μια νυχτερινή ιστορία, 5 λεπτά χουζούρι.
Την Τρίτες διανυκτερευει ο Οδυσσέας στον μπαμπά του.
Τις Πέμπτες πηγαινουμε για γυμναστική. Ο Οδυσσεας με τον μπαμπά του, και εγώ μόνη μου.
Παρασκευές ή Σάββατα φιλοξενήται στην φίλη του ή την φιλοξενούμε σε εμας.
...
Τις Κυριακες στις δέκα και μισή πηγαίνουμε στην ελληνική εκκλησία.

Γιατί αλήθεια πηγαίνουμε εκκλησία; Θρησκοληψία;

Οταν ημουν μικρή μας πηγαινε η μητερα μου κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Φτάναμε σχεδόν πάντα δεκα με δεκαπέντε λεπτά πριν την απόλυση. Θυμάμαι πως η μαμά μου πάντα μας ψιλομάλωνε γιατι αργήσαμε για άλλη μια φορά, αλλά δε θυμάμαι να τα ειχαμε καταφέρει συχνά να πάμε έγκαιρα... Δεν ηθελε ή δεν της ήταν τόσο σημαντικό;

Στην εκκλησία βαριώμασταν αλλά πηγαιναμε πάντα οι τέσσερίς μας (η μαμά και τα 3 κορίτσια της). Δε θυμαμαι αν πηγαιναμε απο συνηθεια, αν η μαμα μου χρησιμοποιούσε ψυχολογικούς εκβιασμούς ή επειδή μετά την εκκλησια κάναμε επισκεψη στην θεια (την αδερφή της μαμάς) που έμενε εκεί κοντά.
Όπως και να εχει, Κυριακή χωρίς εκκλησία και θεια Ελ... δεν ήταν Κυριακή.

Οταν ήρθα εδώ φυσικά και δε με πολυ ενδιέφερε η εκκλησία. Πήγαμε μια φορά στην ανάσταση με κάποιους φίλους φοιτητές, μια άλλη φορά την μεγάλη Παρασκευή αλλά αυτό ήταν όλο μέσα σε 10 χρόνια.

Όταν γεννηθηκε ο Οδυσσεας η μητερα μου προκειμενου να ενημερωθεί για τη διαδικασία της βάφτισης, με παρακίνησε να πηγαίνω στην εκκλησία με τον Οδυσσεα.
Ετσι και παρόλο που τελικά για πρακτικούς λογους η βάφτιση έγινε στην Νάπολη βρέθηκα ξανα σε επαφή.

Αργότερα στις δύσκολες στιγμές μου ζητώντας λίγο αντιπερισπασμό, έπερνα τον Οδυσσεα και πηγαινα στην εκκλησία με την ελπίδα να ακούσω όλως παρεπιπτόντως την λύση για τα προβλήματα της ζωής μου.

Ετσι σε κάθε κύριγμα, κάθε ψαλμωδία έψαχνα απελπισμένα εαν έχει εφαρμογή για τη ζωή μου.
Και βέβαια έβρισκα πάντα σημεία τομής.
Απειρες φορες με πηραν τα κλάματα μεσα στην λειτουργία...
Ήταν για μένα κάτι σαν την εβδομαδιαία ώρα θεραπείας του ψυχολόγου.
Πήγαινα στην εκκλησία, εκλεγα στα κρυφά, ακουγα ότι μας αγαπα όλους ο θεός (άρα και μένα), ένοιωθα ότι είμαι και εγώ μέλος της ελληνικής κοινότητας, άκουγα τα κουτσουμπολιά περιμένοντας να μας δωθεί το αντίδωρο και έπερνα τη δόση μου Ελλάδας για ολόκληρη την εβδομάδα.

Ο καιρός παιρνά, είμαστε καλύτερα, δεν ψαχνω πλέον απελπισμένα τις λύσεις, αλλά έγινε μια ωραια συνηθεια να παιρνάμε τις Κυριακές μας με τον Οδυσσεα στην εκκλησία.

Εντωμεταξύ έχουμε γνωριστεί με αλλες οικογένειες, καθόμαστε μετά την εκκλησία για καφέ, παιζουνε τα παιδιά μας και έχουμε γιορτάσει μαζί γενέθλεια και βαφτίσεις.
Ομως μερικές φορές παλι με παιρνουν τα κλάματα όταν προσευχομαι να ειναι παντα υγιές το παιδί μου, ευχαριστώ τον Θεό που τον κρατά χαρούμενο, και ελπίζω να μας δείνει πάντα δυναμη να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες...

YΓ. Για τον γιό μου αξίζει να κλαίω, αλλά όχι από απελπισία παρά από χαρά και συγκίνηση...

Γαμοι, διαζυγια, γαμοι (και παλι διαζυγια;)

Τι παρακινεί τους ανθρώπους να ξαναπαντρευτούν; Και δεν εννοώ αυτούς που μετά από 10 ή 20 χρόνια γάμου, ανανεώνουν τους όρκους του γάμου;
Σκέφτομαι εκείνους που παντρεύτηκαν, για τον άλφα ή βήτα λόγο, δυστύχησαν, πήραν διαζύγιο, διαλύθηκαν οικονομικά και τρία τέσσερα χρόνια αργότερα, ξαναρχίζουν την διαδικασία με ένα καινούργιο καλύτερο ήμισυ.

Είναι η ανάγκη του ανθρώπου για συντροφικότητα, αγάπη, sex, οικονομική σιγουριά, αναπαραγωγή, συναισθηματική ισορροπία;

Πόσο γρήγορα ξεχνιέται η στεναχώρια της προηγούμενης σχέσης;
Το ό,τι δεν λειτούργησε;
Μάλλον ήταν λάθος του πρώην, εάν ήταν άλλος θα λειτουργούσε...
Άρα με τον καινούργιο σύντροφο θα έρθει και το happy end;

Έφταιγε μόνον ο πρώην για το χωρισμό; Έφταιγαν και οι δύο; Και την επόμενη φορά θα κρατήσει, αφού δεν θα κάνουνε τα ίδια λάθη;

Ok, δεν θα γίνουν τα ίδια λάθη (εάν πραγματικά κανείς τα συνειδητοποίησε και προσπαθεί να μη τα επαναλάβει), αλλά θα γίνουν άλλα λάθη, αφού άλλα άτομα αλληλεπιδρούν.

Ή είναι κάθε γάμος καταδικασμένος να διαλυθεί;
Στα πρώτα χρόνια, μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού, όταν γίνει κάποιος άνεργος, όταν αρρωστήσει κάποιος από την οικογένεια βαριά, στα 7 χρόνια, όταν φύγουν τα παιδιά από το σπίτι γιατί ενηλικιώθηκαν, όταν κάποιος γίνει συνταξιούχος ...

Και αυτό ανεξάρτητα εάν κανείς παίρνει διαζύγιο και βάζει δικηγόρους, αν μένει μαζί για τα μάτια του κόσμου, για τα παιδιά...

Αν δεν κράτησε ο πρώτος γάμος, πόσο πιθανό είναι να κρατήσει ο επόμενος, όταν συναντιόνται 2 άτομα με κακές εμπειρίες, σημάδια και φοβίες για τις χίλιες και μια πιθανότητες που υπάρχουν ώστε να μας πληγώσουν, με παιδιά από τον προηγούμενο γάμο ...

Και αν κανείς ξέρει ότι τίποτε δεν είναι αιώνιο γιατί παντρεύεται για δεύτερη φορά;
Την πρώτη φορά δεν ήξερε τις επιπτώσεις;
Αλλά την δεύτερη, τα ξέχασε;

Ή παντρεύεται κανείς μόνον και μόνον για να πληρώνει λιγότερα στην εφορία, να έχει το δικαίωμα να επισκεφτεί τον φίλο του στο νοσοκομείο, να μπορεί να παίρνει φθηνά οικοδομικά δάνεια;

Άραγε θα έρθει μια μέρα που και εγώ πλημμυρισμένη με ενδορφίνες θα αρχίζω να κάνω σχέδια γάμου;
Θα επαναλάβω το λάθος μου; Ή θα παντρευτώ για τους σωστούς λόγους; Ποιοι είναι αυτοί για μένα;

Το 2001 το ποσοστό διαζυγίων της Ελλάδας ήταν πάνω από 20%.
Στην Γερμανία χωρίζει κάθε 4ος γάμος.

Ο Οδυσσεας Ιροκεζος

Λυπαμαι

Αναρωτιέμαι μερικές φορές τί ειναι αυτό που μας κάνει να συμπαθούμε μερικούς και να αντιπαθούμε άλλους.
Ειναι η χημεία, η μυρωδιά του αλλου που δε μας ειναι συμβατή;
Είναι η φυσιογνομία του άλλου, που μας ξενίζει;
Ειναι η φωνή του που μας φαίνεται υπερβολική;
Ο τροπος που στέκεται, που αφήνει να πέφτουν οι ώμοι;
Οι πράξεις του;

Γιατί ανεξαρτητα απο πόσο θέλω να δώσω σε κάποιον μια ευκαιρία να ανατρέψει την αρνητική μου άποψη, ότι θετικό μου κάνει το παίρνω ως γλύψιμο, ότι αρνητικό ως επιβεβαίωση της αρχικής μου ιδέας;

Προσπαθω να συμπαθήσω, το ξέρω ότι είναι άδικο να μη το κάνω, αφου ο άλλος χρειαζεται την υποστηριξή μου (ποια αλήθεια ακριβώς; την οικονομική και ξέχνα ότι μου δάνεισες ή τώρα πλέον μόνο την συναισθηματική...)

Όμως δε μπορώ, δε μου βγαίνει, όσο πιο πολύ το επιδιώκει, τόσο πιο πολύ κλείνομαι, τραβιέμαι, δημιουργώ ένα τοιχος τριγύρω μου.

Με συγχωρείς φίλη, προσπαθώ να βρώ μια άκρη στη ζωή μου, προσπαθώ να κάνω αρκετά πράγματα καλύτερα, αλλά μου φαίνεται ότι δε τα καταφέρνω να αναιρέσω την άποψή μου για εσένα.

Ευχομαι να είσαι καλά και να μη με χρειαστείς γιατί δε θα μπορέσω να σε βοηθησω ξανά.
Ευχομαι να βρεις τους φιλους που μπορουν να σου δώσουν ότι σ'εμένα δεν υπάρχει.

Το ξέρω πως ειναι σκληρό αυτό απο μέρους μου, όμως και ο ψυχρός τρόπος μου κάθε φορά που με παίρνεις τηλέφωνο δε μου φαίνεται καλύτερος.

Λυπάμαι...

Χιούστον ...

έχουμε πρόβλημα... :-)

Πως ξερω πως περασε ο καιρος

Πώς ξέρω πως πέρασε ο καιρός;
Όταν γράφοντας τα προηγούμενα συγκινούμε, με πιάνουν αλλά δε με τσακίζουν.

Ειναι εξιστώρημα της πραγματικότητάς μου, είναι ανάμνηση, δεν είναι πλέον μέσα μου.
Δεν με βαρένει.

Στις δύσκολες στιγμές μου δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανε αυτή η μέρα...

Αλλά αυτά που ο νους μας δε χωρά, δεν ειναι απαραιτήτως απίθανα.
Όλα πιθανά και εφικτά λοιπόν και με μαθηματικούς λογικούς συνειρμούς εξηγήσημα;
Δεν με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή.

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι προχωρώ, ότι εξελίσομαι, ότι έχω στη ζωή μου τη χαρά και την τεράστια τύχη να τα μοιράζομαι όλα αυτά με το παιδί μου.


YΓ. Αυτή τη στιγμή ακούω μουσική απο την ταινία "απέραντο γαλαζιο" του Luc Besson και στο μυαλό μου είμαι και εγώ ένα από εκείνα τα δελφίνια...

Αλλαγες

Ένα σχόλειο με εκανε να συλογιστώ πως πάντα από καιρό εις καιρό στη ζωή μου επιζητώ μια μεγάλη αλλαγή.
Όχι μικρά πράγματα, δεν εννοώ άλλα ρουχα, άλλο χρώμα μαλλιών, άλλες κουρτίνες, άλλο αυτοκίνητο, άλλη εταιρία...

Άλλη πόλη, άλλο σχολείο, άλλους φίλους, άλλη χώρα, άλλη γλώσσα, άλλη νοοτροπία, άλλο σύντροφο, άλλη ζωή.

Περίεργο...
Γενικά για τους ανθρώπους κάθε αλλαγή σημαίνει στρές.
Βγένεις από τα γνωστά, από τα πεπατημένα. Πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι κάθε επόμενη κίνησή σου (όσο κάνεις μηχανικά κάτι για πολοστή φορά, δεν είναι αποραίτητο να χρησιμοποιήσεις και πολύ το μυαλό σου, μόνο την μνήμη σου). Πρέπει να ενημερωθείς για τις επιπτώσεις της αλλαγής, να σκεφτείς εαν είναι για καλό (και να την παλέψεις) ή για κακό (και να την ανατρέψεις). Πρέπει να πέρνεις αποφάσεις και αυτό κουράζει.

Όμως εμένα από ότι φαίνεται μου χρειάζεται το στρές, η αλλαγή, η εξέλιξη. Η ανατροπή και με ξανανοιώνει... τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα...

Δε μου χαρίζεται η αλλαγή, δεν μου πεφτει από τον ουρανό, δε μου την επιβάλει ένας Θεός, την παλεύω, την αναλύω, με απασχολεί, την φιλοσοφώ, την πράτω και στο τέλος την αποκτώ.

Κάποτε μου ήταν σημαντικό να έρθω σε αυτή τη ξένη χώρα. Το επιδίωξα, το έπραξα και έζησα όλες τις πτυχές της τότε προσωπικότητάς μου.

Αργότερα μου ήταν σημαντικό να ενταχθώ στο άγνωστο για μένα εδώ σύστημα. Όχι σαν φοιτήτρια, για πάντα για τα καλά.

Όταν παντρεύτηκα και συνηδειτοποίησα ότι το έκανα απλά γιατί είχα την ελπίδα, ότι η αλλαγή του status θα άλλαζε και την συμπεριφορά του φίλου μου (μετά από 7 χρόνια σχέσης τί αδιανόητα αφελής η ιδέα;), άρχισα να επιζητώ ένα καινούργιο σύντροφο.
Δεν το έκανα πράξη, αλλά μερικά πράγματα αρκεί και μόνον να μπούν στο μυαλό μας για να καταστρέψουν οικοδομήματα χρόνων.

Μετά επιδίωξα να αποκτήσω παιδιά, με την προοπτική να αλλάξει η ζωή μου, η συμπεριφορά του, να νοιώσω επιτέλους ευτυχής, αγαπημένη, αγκαλιασμένη. Υπήρξαν δυσκολίες, αλλά τα καταφέραμε. Σίγουρα δεν ήταν μόνον δικιά μου η προσπάθεια.

Όμως ένα αγγελούδι ήρθε, ένα απροστάτευτο νυχτεριδάκι έφτασε, ένα θαύμα μου παρουσιάστηκε αλλά εγώ πάλι έψαχνα την ευτυχία.... Πόσο τυφλή ήμουν Θεέ μου; Τα πραγματα είναι μπροστά στα μάτια μας και δεν τα βλέπουμε, αρνούμαστε ή ημαστε τόσο απασχολημένοι με άλλες άρες μάρες χαζομάρες που δεν μπορούμε να τα δούμε;

...

Και εγώ που παντα ψάχνω την αλλαγή, να που μου επιβλήθηκε από τον σύντροφο που αποφάσισε ότι αφού μια ζωή είμαι ανικανοποίητη και του λέω ότι δε με αγαπά όπως θα ήθελα, μάλλον δε με αγαπά όπως μου αξίζει, μάλλον έχω δίκιο, μάλλον θα πρέπει να βρώ την ευτυχία στη ζωή μου, εκείνος δεν μπορεί (δεν έχει τις δυνάμεις) να με συντροφέψει πλέον, κουράστηκε να προσπαθεί και εγώ να μην αναγνωρίζω τις προσπάθειες του.

Με έσπασε αυτή η αλλαγή. Δεν την ήθελα, δεν την χρειαζόμουν, μου επιβλήθηκε και έπρεπε να τη δεχτώ. Δεν υπήρχε πίσω, ίσως εαν κάνουμε το τάδε, ίσως εαν αλλάξω συμπεριφορά...

Περασα αρκετό καιρό μυρολογώντας ή σε πλήρη αδράνεια. Εβαλα τις φωνές, τα κλαματα, σε εκείνον, στο μωρό, στους συναδέλφους, σε απλούς γνωστούς...
Τον αγαπούσα ρε παιδάκι μου. Ναι μερικά πράγματα τα ήθελα αλλιώς, αλλά τα υπόλοιπα, γιατι μου τα αφαίρεσε και αυτά;

Μπορεί να άλλαζαν τα πράγματα εαν συμφωνούσε να πηγαιναμε ως ζευγάρι σε ψυχολόγο, μπορεί και να μην αλλαζε τίποτε. Δε θα το μάθουμε, αφού δεν συνέβει.

Κάποτε βαρέθηκα την κακομοιριά, την κακοκεφιά, την φορτωμένη ατμόσφαιρα ακόμα και στη στιγμή της σιωπής και τότε ναι από μένα βγήκε αυτή η επιθυμία της αλλαγής ξανά, να χωρίσουμε, να βρώ για μένα και το παιδί ένα καινούργιο διαμέρισμα, να βρούμε τουλάχιστον οι δύο μας εαν όχι οι τρείς μας την ευτυχία.

Είχε δυσκολίες η υπόθεση, δεν είμαστε όμως μόνοι μας, έχουμε φίλους, συναδέλφους, μαμά, μπαμπα, αδερφές, γαμπρούς που μας στηρίζουν. Δε χρειάζεται πολύ η υποστήριξη, αρκεί ένα τηλέφωνο, ενα email, μια ένδειξη παρουσίας. Και είμαστε τώρα καλά.

Η τελευταία δυσκολία μου έκανε καλό. Με έκανε να σκεφτώ τί πραγματικά είναι σημαντικό για μένα στη ζωή μου, και τί άχρηστο, τί σκουπίδι και τί χρυσαφικό.
Πως θα ήθελα να ζώ, πως να λέω αυτό που νοιώθω ανοιχτά, να μη νοιώθω ότι πρέπει να εκπληρώσω τις προσδοκίες των άλλων, παρά να κάνω αυτό που εγώ θεωρώ απαραίτητο, να ειμαι χαρούμενη για μένα και για το παιδί μου, να με συμπαθήσω, να με αναγνωρίσω ως άτομο που έχει δικαίωμα να αγαπά και να αγαπιέται όπως αυτό χρειάζεται, πως αξίζω την αγάπη.

Αυτή η τελευταία αλλαγή μου φένεται αέναη. Μου αρέσει που δεν έχει τελειωμό, αξίζει τον κόπο μου, αξίζει την ζωή μου.

Πώς ξέρω ότι...

Πως ξέρω ότι βρίσκομαι στη Γερμανία;
Όταν ασυναίσθητα βάζω φλάς, παρόλο που είμαι μόνη μου, για να παρκάρω στη θέση μου στο γκαράζ αυτοκινήτων της εταιρίας.

Πώς ξέρω ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα;
Όταν διασχίζω τον δρόμο με πράσσινο των πεζών και ένας φορτηγατζής μου φωνάζει γιατί θέλει να περάσει με κόκκινο και τον εμποδίζω.

Πώς ξέρω ότι βρίσκομαι στην Ιταλία;
Όταν σταματώ να χρησιμοποιώ φλάς.

Πώς ξέρω ότι βρίσκομαι στη Νάπολη;
Όταν όλα τα αυτοκίνητα μηδενός εξαιρουμένου έχουν ένα χτυπηματάκι.

Πώς ξέρω ότι βρίσκομαι στη Γλυφάδα;
Όταν όλοι στο δρόμο κάνουν φιγούρα, σπανίως με το δικό τους αυτοκίνητο, παρά με το αυτοκίνητο του μπαμπά.

Πώς ξέρω ότι βρίσκομαι στη Πάτμο;
Όταν βγαίνοντας από το καράβι, βλέπω το χαρούμενο πρόσωπο της αδερφής μου, να με ψάχνει στο πλήθος.

Πώς ξέρω ότι επέστρεψα από τις διακοπές;
Όταν για δυο τρεις μέρες δεν τους πάω τους Γερμανούς...

Aλλαγή σχεδίων

Σημερα ήταν μια μεγάλη μέρα για το παιδί μου.
Μεγάλη όχι με την έννοια σημαντική, απλά μακριά...

Φύγαμε σήμερα όπως συνήθως στις οχτώ και τέταρτο για το νηπιαγωγίο και γυρίσαμε στις οχτώμιση το βράδυ.
Συνήθως εκείνη την ώρα είναι ο Οδυσσούλης στο κρεβάτι του και προσπαθεί εδώ και μισή ώρα να κοιμηθεί...

Που ήμασταν όλη αυτή την ώρα;
Το πρωί στο νηπιαγωγίο, το απόγευμα στην παιδική χαρά, στίς πεντέμιση τον παρέδωσα στον μπαμπά του (για να πάω για γυμναστική και με την προοπτική να πάνε και εκείνοι για γυμναστική και να περασει την νύχτα με τον μπαμπά του).

Εγώ πηγα στο γυμναστήριο και από εκείνη τη στιγμή και έπειτα άλλαζαν τα σχέδια...

Σκέφτηκα αντί για την ώρα της γυμναστικής ή το τρέξιμο των συνήθη 6 χλμ να παίξω απλά μόνη μου στην αίθουσα μπάσκετ. Ναι το ξέρω όταν έχει καλό καιρό, θα πρέπει να το χρησιμοποιεί κανείς και να μη μένει στην αίθουσα, αλλά δεν είχα διαθεση στην πολλή τη ζέστη να τρέχω.
Ήταν ωραία, έπεξα μόνη μου, χωρίς να έχω άλλους που να μου επιβάλουν άθελά τους το ρυθμό τους, της θέσεις τους. Έπεξα μέχρι να μη μπορώ να παίξω άλλο και όταν είδα το ρολόι ήταν εφτάμιση.
Φευγοντας είδα στο γρασίδι μπροστά στο γυμναστήριο τον Οδυσσουλη με τον μπαμπά του που παίζανε ποδόσφαιρο. Για μια μικρή στιγμή μου περασε από το μυαλό να μη τους χαιρετήσω γιατί το ήξερα πώς εαν με δεί ο γιός μου δεν θα θέλει να γυρίσουμε χωριστά ούτε να μείνει το βράδυ με τον μπαμπά του, αλλά μπορεί κανείς να μη χαιρετίσει το παιδί του όταν το βλέπει;


Έτσι επιστρέψαμε και οι τρείς μας στο πάρκιν και όταν φτάσαμε στα αυτοκίνητά μας, ο Οδυσσέας άρχισε...
- Δε θέλω να πάω στο μπαμπά, θέλω να έρθω με 'σένα μαμά.

- Οδυσσούλη είσαι σίγουρος; Σήμερα είναι η ημέρα του μπαμπά (έτσι λέμε την μέρα που βρισκεται το βραδυ με τον μπαμπά του και συνήθως αρχίζει μια τέτοια μέρα με το να τον παιρνει ο μπαμπάς του από το νηπιαγωγίο, δηλαδή απο το απόγευμα μέχρι το επόμενο πρωινό).

- Ναι αλλά θέλω να έρθω μαζί σου...

Οκ, βγάλε το παιδικό καθισμα αυτοκινήτου από το ένα αυτοκίνητο, βάλε το στο άλλο, πάρε το παιδί, παρόλο που ήταν αλλιώς προγραμματισμένο αυτό το βράδυ, αλλαγή σχεδίων.

Μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο κάτι τον ενόχλησε και άρχισε να κλαίει,
- θέλω να πάω στο μπαμπά...

Όμως το αυτοκίνητο του μπαμπά του δεν ήταν πλέον πουθενά στο πάρκιν να το δείς, για να το σταματήσεις.
- ο μπαμπάς έφυγε μωρό μου, αύριο θα τον ξαναδούμε, μήν στεναχωριέσαι...

Απελπισμένο κλάμα πέντε λεπτών...αλλά ηρέμησε.

Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι μας έφτασε οχτώμιση, μέχρι να φάμε, να μπανιαριστεί, να ντυθεί, να πέσει για ύπνο έφτασε ενιάμιση. Παλι καλα... γιατί όταν βγαινουν τα παιδιά πεινάνε και είναι κουρασμένα, γίνονται ανήσυχα και μπερδεμένα που χάνεται πολλής χρόνος στη γκρίνια.

Όταν του είπα να ξαπλώσει, μου λέει...
- Δεν είμαι κουρασμένος, δεν νηστάζω.

Ένα λεπτό αργότερα...
τον είχε παρει ο ύπνος :-)

Γονιδια...

Ποια ειναι η μεγαλύτερη διαφορά μας από τα λουλούδια;
Η ελευθερία της κίνησης, το μυαλό, η γλώσσα;

Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά μας από τα άλλα ζώα;
Το μυαλό, η γλώσσα;

Ποιά η μεγαλύτερη διαφορά από τους αλλους ανθρώπους;
Η τρόπος χρήσης του μυαλού μας;

Ποια η διαφορά μας από τα παιδιά μας;
Το διαφορετικό στάδιο ανάπτυξης του μυαλού μας;

Ποια η ομοιώτητα με τα παιδιά μας;
Τα γονίδιά μας; Μόνον;



Παρατηρώ το παιδί μου, όταν αυτό βλέπει την νυχτερινή εκπομπή στην τηλεόραση (πάντα στις εφτά παρά πέντε μέχρι εφτά).
Μου μοιάζει στη φυσιογνωμία, όμως είναι πάντα χαρωπό. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς απαιτήσεις, με απλά πράγματα.
Άραγε ήμουν και εγώ έτσι στην ηλικία του; Ή ήμουν γκρινιάρα, κλαψιάρα και δύσκολα να με ευχαριστήσεις;

Σε πολλές παιδικές φωτογραφίες είμαι κλαμένη. Δεν ήθελα να με φωτογραφίζουν. Ουτε τώρα μου πολύ αρέσει...
Μόλις πω στον Οδυσσούλη, να βγάλουμε μια φωτογραφία; Ποζάρει και ανοίγει (είναι δυνατόν) και πιο μεγάλο το χαμόγελό του.
Θα ήθελα να είμαι σαν τον γιό μου. Πάντα χαρούμενη και σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Τώρα, αύριο και για πάντα.

Μαθαίνουμε από τρεις χιλιάδες κόσμο την συμπεριφορά μας.
Από την μητέρα, την δασκάλα, την γιαγιά, την αδερφή, την θεία, την φιλενάδα, την συμμαθήτρια, την γειτόνησα, την συνάδελφο, την αγία που έχουμε στο όνομά μας, την επιστήμονα που θαυμάσαμε, την ηθοποιό στην ταινία, την ηρωίδα του βιβλίου, την όμορφη της διαφήμησης...

Μακάρι να μαθαίνω και από την συμπεριφορά και το παράδειγμα ζωής του παιδιού μου.

Τιποτε

Tί γράφει κανείς όταν δεν ξέρει για τί να γράψει;

Τίποτε!

Τι απλό...
Τίποτε δε γράφει και πάει για σιδέρωμα...


...



Τετρακόσια πενήντα σιδερωμένα σεντόνια, διακόσιες είκοσι έξι παπλωματοθήκες και μαξιλαροθήκες, εξακόσια τριαντα δύο πουκάμισα, τριάντα εφτά παντελόνια και δεκαοχτώ καλοκαιρινά φορέματα (οκ, υπερβάλω δεν έχω τόσα πολλά φορέματα) αργότερα...

Και τώρα τί;

Και τώρα σκέφτομαι, την επόμενη φορά που θα δυσκολευτώ να κοιμηθώ, να μην αρχίσω τις αρνητικές σκέψεις.
Να βάλω σίδερο.

Ζεσταίνει, νοικοκυρεύει, κουράζει και βοηθά να αδειάσει κανείς το μυαλό του.
Το ρεικι της νοικοκυράς :-)

Μια καινουργια μερα αρχιζει

Καινούργια ημέρα...

καινούργιο παιχνίδι...

κανούργιες προοπτικές.

To υγρο στοιχειο {η δευτερη}

Εχθες ήμουν στο κολυμβητήριο...
Εχθές ενοιωθα καλά αφού επέστρεψα.

Σήμερα...
με έχει πιάσει γραμπα στις γάμπες και δυσκολεύομαι να περπατήσω...

Γερνάω μαμά... :-(

Συνήθειες, υδραυλικα τιμονια και καφες cappuccino

Τελικά ο άνθρωπος μπορεί πολλά να συνηθίσει.
Αρνητικές καταστάσεις, μέχρι να αντιστραφούν ή να γίνουν χειρότερες.
Θετικές καταστασεις, καταγάλανο ουρανό, καθαρό αέρα, λεφτά, ευκολίες, δυναμικό αυτοκίνητο, ακριβά παιχνίδια...

Πριν ένα μήνα μου τρακάρε κάποιος το αυτοκίνητο και αναγκάστηκα να το πουλήσω.
Κρίμα γιατί είχα συνηθίσει το υδραυλικό του τιμόνι...

Όσο δεν ήταν σίγουρο αν μπορώ να το επισκευάσω ή όχι, οδηγούσα ένα ενοικιασμένο ακριβό μοντέλο αυτοκινήτου.
Στην αρχή, ντρεπόμουνα να μη με δουν οι γειτονες, δεν μου πάει εμένα τέτοιο αυτοκίνητο σκεφτόμουνα.
Τα μεταξωτά βρακιά είναι για τους μεταξωτούς ποπούς... λέει ο μπαμπάς μου.
Όμως στο τέλος της εβδομάδας είχα συνηθίσει, τον δυναμικό κινητήρα, την υψηλή θέση, τα άνετα καθήσματα, τον αυτοματισμό, το υδραυλικό τιμόνι, τις ψηφιακές ενδείξεις όλων των ειδών, την φιγουρα που έκανα οδηγώντας το.

Όταν το παρέδωσα, αφού αγορασα καινούργιο αυτοκίνητο (χωρίς υδραυλικό τιμόνι αλλά τουλάχιστον με 4 πόρτες) το ένοιωσα ότι θα μου λήψει.
Όμως τελικά και το φιατάκι μου το συνήθισα και το σκληρό τιμόνι του ούτε που το νοιώθω πλέον (άσε που γυμνάζει...)

Το τελευταιο παιχνίδι μου, είναι μια μηχανή του espresso και cappuccino.

Όταν υπάρχουν ευκολίες συνηθίζει κανείς πολύ γρήγορα στην παρουσία τους.
Σημαντικό είναι μόνον, να μην ξεχνώ πώς τα πράγματα που αγοράζουμε για να κάνουμε τη ζωή μας εύκολη είναι απλά εργαλεία και ότι όσο πιο πολλά εχω, τόσο πιο πολύπλοκη κάνω τη ζωή μου.

Παράδοξο;
Παράδοξο αλλά αληθές.

Εικονες της νυχτας

Σκοτάδι...



εκπομπές στην τηλεόραση...



ενημέρωση...
επικοινωνία...
μέσo έκφρασης.

Oνειρα γλυκά

Καληνύχτα μωρό μου, όνειρα γλυκά
Σε αγαπώ να το ξέρεις, χωρίς όρους έτσι απλά.

Ξεκουράσου αγάπη μου από της μέρας τα πολλά.
Στο μαλακό παπλωμά σου με την καρδιά σου ελαφριά.

Η μαμα και ο μπαμπας μπορει να μη μένουν μαζί,
όμως πάντα στη ζωή τους την καλύτερη θέση θα'χεις εσύ.

Δεν είσαι μόνος καρδιά μου, μη το ξεχνάς.
Μη στεναχωριέσαι για μικροπράγματα, συνεχώς να γελάς.

Αυριο στο πρωινό θα σε ρωτήσω να μου πείς,
τί ονειρεύτικες ψυχή μου ετούτη τη βραδιά με το στρώμα καταγείς.

Είσαι ότι καλύτερο συνέβει στη ζωή μου, μην απορείς.
Σ΄αγαπώ, τίποτε άλλο, να είσαι ευτυχής...

Το υγρο στοιχειο

Σήμερα ήμουν στο κολυμβητήριο.
Είχα καιρό να πάω και χρειάστηκα λίγο χρόνο μέχρι να βρώ μια ταχύτητα που να με ευχαριστεί. Τον δικό μου ρυθμό.
Η πισίνα ήταν χωρίσμενη. Σε δυο λωρίδες κολυμπούσαν τα κορίτσια της συγχρονικής. Αργότερα όταν τέλειωσε η προπόνησή τους, αφαιρέσανε το διαχωρισμό και υπήρχε έτσι περισσότερος χώρος για τους υπόλοιπους μας.

Θυμήθηκα πως πήγαινα με τις αδερφές μου στο κολυμβητήριο, τις προπονήσεις του πόλο... Τίς διακοπές με την αδερφή μου στα νησιά. Στο απέραντο γαλάζιο της Αμοργού, της Σαντορίνης, της Σίφνου, της Φολεγάνδρου, της Πάρως, της Λέρου, της Ικαρίας, της Πάτμου...

Κολύμπησα με την ψυχή μου.
Είχα ευτυχώς χώρο τριγύρω μου για να μη προσέχω όλη την ώρα, εαν στεκεται καποιος εκεί που κολυμπώ, και έτσι μπόρεσα να απολαμβανω την ομορφιά της κίνησης...

Το νερό έχει μια ιδιαίτερη θέση στην ψυχή μου. Εζησα τα πρώτα 21 χρόνια της ζωής μου κοντά στην παραλία. Εκανα 8 χρόνια συνολικά κολύμβηση και πόλο, 2 χρόνια ιστιοπλοία...

Όσο ήμουν στην Ελλάδα πήγαινα στη μαρίνα των ιστιοπλοικών όταν ήμουν στεναχωρημένη και έψαχνα λύσεις για τα προβλήματά μου.

Τωρα πηγαίνω στις παραλίες του Ρήνου.

Μου λείπει η θάλασσα, η μυρωδιά της, το αεράκι της, οι ήχοι της.

Σε λίγες μέρες θα την ξαναδώ. Πόσο με ευχαριστεί η ιδέα...

Εαν πίστευα στη μετεψύχωση, μπορεί και να ήμουν στην προηγούμενη ζωή ένας ιππόκαμπος.
Εαν οι επιθυμίες και οι αγάπες της παρούσας ζωής ελέγχουν την μορφή της μετεψυχωσης, θα ήθελα την επόμενη φορά να είμαι ένα δελφίνι...

Καληνυχτα χαρα

Σε αντίθεση με το "Bonjour Tristess" της Francoise Sagan...
Εκδώσεις: John Murray, Λονδίνο, 1955

Εικονες απο το πρωινο

πρωινή ομίχλη...


πρωινό χαμόγελο...


άδεια πιάτα του πρωινού...

Φωτισμενα παραθυρα

Tί κρίβεται αλήθεια πίσω από τα φωτισμένα παράθυρα αργά την νύχτα;
Για ποιο λόγο ξαγρυπνούν;

Δουλεύουν νυχτερινή βάρδια και ετοιμάζονται να φύγουν;
Προσπαθούν να ηρεμήσουν ένα μωρό που κλέει;
Δεν βρίσκουν ηρεμία να κοιμηθούν;
Αποφεύγουν τον ύπνο, γιατί φοβούνται τους εφιάλτες;
Ξέχασαν αναμένο το φώς, αλλά κοιμούνται προ πολλού;
Η αποκλειστική τους δίνει μια ένεση, και ανάβει το φώς για να βρεί την εισαγωγή;
Έχουν ξεχαστεί διαβάζοντας ένα βιβλίο, παίζοντας ένα παιχνίδι στον υπολογιστή, ώντας στο ίντερνετ;

Διαβάζουν για την αυριανή εξεταστική;
Δουλεύουν υπερωρίες;

Είναι διαρρήκτες και κλέβουν χρυσαφικά;

Κανουν πάρτυ με φίλους;

Κάνουν έρωτα με φώς; Μόνοι τους;

Mαλώνουν;

Φτιάχνουν μια τούρτα για τα γενέθλειά τους, που είναι την επόμενη μέρα;

Αδειάζουν το ψυγείο, και τα ντουλάπια από κάθε τί φαγώσημο;
Γράφουν ποιήματα, και τους εμπνέουν οι βραδινοί θόρυβοι.

Παίρνουν ναρκωτικά ή κάνουν απόπειρα αυτοκτονείας;

Σιδερώνουν τα πουκάμισα του άνδρα, γιού, εγγονού;

Μετράνε τα άστρα;

Πόσες πιθανότητες, πόσες διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες;
Διαφέρουμε συχνά αλλά και πόσο μιαζουμε μερικές άλλες φορές!
Αναρωτιέται άραγε κανεις βλεποντας φώς στο δικό μου παραθυρο, για ποιο λογο εγώ ξαγρυπνώ;

Δε θα το μάθω, αλλά θα μου άρεσε η ιδέα...
Πώς κάποιος άγνωστος χωρίς να έχει γνωση της υπαρξής μου, ασχολείται αυτή την στιγμή με μένα,
με το τί κάνω, πως νοιώθω και αν είμαι καλά...

Είμαι καλά, απλά ξέχασα να πέσω για ύπνο.

Τρελοι ρυθμοι, αργοι ρυθμοι

Αυτοί που έχουν παιδιά ξέρουν και καταλαβαίνουν την κατάσταση.
Η μέρα δεν έχει ένα ομοιόμορφο ρυθμό, παρά ανεβωκατεβαίνει σαν τρενάκι του Λούνα Πάρκ.
Μερικές φορές αργά, χωρίς ροή, χάνονται οι ώρες, στο πρωινό, στο ντύσιμο, στο πλύσιμο των δοντιών, στίς σκάλες, στο δρόμο προς το αυτοκίνητο.

Μετά πάλι γρήγοροι ρυθμοί οδηγώντας προς το νηπιαγωγείο και η προσπάθεια να αναπληρώσεις τον χρόνο που χάθηκε μέχρι εκεί σύν το χρόνο που χρειάστηκε το παιδί για να καθήσει στη θέση του, να του βάλεις τη ζώνη, να βρείς το χαμένο παιχνίδι στο δρόμο ανάμεσα του σπιτιού και αυτοκινήτου, να γυρίσεις το αμάξι...

Μέχρι που φτάνεις στο νηπιαγωγείο (στην καλύτερη περίπτωση βρίσκεις και θέση ακριβώς στην είσοδο, αλλιώς...) , ξεδένεις τη ζώνη του παιδικού καθήσματος και περιμένεις να βγεί το παιδί, να σε ακολουθήσει στο νηπιαγωγείο, να έρθει στην καρδαρόμπα, να βγαλει τα παπούτσια του (και βέβαια πρέπει να το κάνει μόνος του για να μαθαίνει, αλλά ήταν απαραίτητο να γίνεται με τόοοοοοοσο αργούς ρυθμούς και αφου του το υπενθιμήσεις περίπου 10 φορές; ), να βάλει τα άλλα παπούτσια, να έρθει παρέα σου στην αίθουσα, να σου πεί γειά, να σου δώσει ένα φιλί και να φύγεις.

Και τότε, πάλι τρέξιμο προς το αυτοκίντητο, γυρισμα του με λάστιχα που τσιρίζουν, οδηγώντας 50 χλμ την ώρα σε περιοχή που 30 επιτρέπεται, με την ελπίδα να προλάβεις τα φανάρια, να μη πέσεις στην κίνηση, να φτάσεις στη δουλειά μόνο με ένα τέταρτο καθυστέρηση.

Στη δουλειά ξανα ισορροπεύουν οι ρυθμοί, μέχρι να παει η ώρα τρεισιμιση.
Τότε πάλι στο τρέξιμο να φτάσεις έγκαιρα στο νηπιαγωγείο. Να αποφίγεις τα περιέργα βλέματα, που δείνονται στους γονείς που έρχονται να πάρουν τα παιδιά τους στο παραπέντε.

Μέχρι να κρατησεις ξανα το παιδί σου στην αγκαλιά σου και να ξανακατεβάσεις το ρυθμό για τις επόμενες 3 ώρες...
Ουφφ, κουράστηκα και μόνο να τα γράφω, δύσκολο;

Ναι αλλά συνηθίζει κανείς.

Σήμερα λοιπόν περιμένοντας σε ένα κόκκινο φανάρι αναλογιζόμουνα πως καλά τα καταφέρνω τελικά.
Πώς μπορώ να τα συνδειάζω, να προγραμματίζω, να βρίσκω χρόνο για κάποια και να είμαι έγκαιρη για άλλα και ένοιωσα καλά.

Μέχρι...
μέχρι που είδα στή διπλανή θέση του αυτοκινήτου το καπελάκι του γιού για τον ήλιο που το χρειάζεται στο νηπιαγωγείο γιατί αυτές τις μέρες έχουμε καλοκαιρία και τα παιδιά είναι όλη την ώρα έξω για παιχνίδι.... :-(