Μπολάκι παγωτό

Κρυφή αδυναμία ενός νεαρού από την Γλυφάδα
πέρα από την γλυκιά φράουλα μαρμελάδα,
μπολάκι παγωτό
βανίλια με βερίκοκό,
ήταν η συνομήλική του όμορφη συννυφάδα
_______
ΥΓ. Χρόνια πολλά.

ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΦ!!!!!

Χριστουγεννιάτικη πίκρα
με κρότο εκρηγνύεται
καταστροφή
ανεξέλεκτη
όλες τις άλλες στιγμές αναιρεί
που βάση λογικής συμπυκνώνεται
ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΦ!!!!!

Η δασκάλα

Μια δασκάλα γυμνασίου από το Βόλο
είχε γυρίσει με ποδήλατο τον κόσμο όλο
δεν ήξερε πως
φρενάρουν σαφώς
μα αν μπορούσε γιατί να το'κανε ωστόσο;

Εορταστικό Limerick

Ένας μουσικός μεσήλικας από το Βερολίνο
περίμενε κάθε χρονιά το Marcelino pan y vino
οι γιορτές χωρίς ταινία
δεν άξιζαν δεκάρα μία
σαν νεαπολιτάνικα κ' επτανησιακά δίχως μαντολίνο

Χριστουγεννιάτικο Limerick

Μια κρυουλιάρα γαλοπούλα από την Φινλανδία
περίμενε μήνες την στιγμή με αγωνία
που στο ταψί θα κατέληγε
εντατική σάουνα να έκανε
για δέρμα κρουστό,σοβαρολογώ δεν κάνω αστεία

ΥΓ. Τη φωτογραφία
την βρήκα εδώ: http://www.mkschubert.de/

far away

Τατί ταταααάν... τατίν τατααάν...
μ μμμμμμ, μ μμμμμμ
τούτουρου τουτούτ, τούτουρου τουτούτ, τουυυυύτ
λαλαλά λαλαλαλά, λάλα λαλά

Τατί ταταααάν... τατίν τατααάν...
μ μμμμμμ, μ μμμμμμ
τούτουρου τουτούτ, τούτουρου τουτούτ, τουυυυύτ
λαλαλά λαλαλαλά, λάλα λαλά
far away, far away....
μην με παρεξηγήτε ακούω μουσική, τραγουδώ την μελωδία και ονειρεύομαι...

Τατί ταταααάν... τατίν τατααάν...
μ μμμμμμ, μ μμμμμμ
τούτουρου τουτούτ, τούτουρου τουτούτ, τουυυυύτ
λαλαλά λαλαλαλά, λάλα λαλά

__
H φωτογραφία είναι το άλμπουμ Half the perfect world της Madeleine Peyroux

Μες το πνεύμα

Μέσα στο πνεύμα
των ημερών
είναι να εύχεσαι
και να χαμογελάς
σε όλους όσους ξέρεις

Μέσα στο πνεύμα
των σκέψεών σου
είναι να βρίσεις
να τους πνίξεις
να ουρλιάξουν όσο και εσύ

Μέσα στο πνεύμα
των παραμυθιών
είναι η ευτυχία
η καλή κατάληξη
όσων κάπως κακοπέρασαν

Μέσα στο πνεύμα
της εποχής
είναι η πρόοδος
για αυτούς που δεν έχουν αρχές
αλλά καλούς αγκώνες

Περί ανέμων και υδάτων

Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε
Μόνον που μια είναι το νερό καυτό
ενώ την άλλη ξεπαγιάζουμε

Η μαμά η πριγκίπισσα

-
Oδυσσέας M. - ® Δεκέμβριος 2007

Και τι μαθαίνουμε από την όλη ιστορία;

Ότι θα πρέπει να έχουμε πάντα αρκετές μπαταρίες και μεγαλύτερη SD-Κάρτα, διότι η μνήμη μιας ψηφιακής μηχανής είναι πάντα, μα πάντα πολύ λίγη...














Ο Οδυσσέας Καρυοθραύστης :-)

Στεγνό

Όταν πολλά συμβαίνουν
και τίποτε δεν ικανοποιεί
όταν και αυτό που αρέσει
πλέον δεν σου αρκεί

Να χαρείς δε ξέρεις ή να κλάψεις
για την τύχη την καλή;

Σε ποια στιγμή όμως και πως;
Τα συναισθήματα ρηχά και αυτά
Μήτε για το ένα,
μήτε για το άλλο
δε φτάνουν

Το σώμα βλέπεις γέρικο
Από όλα τρεις φορές χειρότερο
όμως νιώθεις
το μυαλό σου το κατά στεγνό

Αναμνήσεις αλλοτινών καιρών
ζωντάνια δε μπορούν να σου χαρίσουν
Το παιχνίδι για σε προ πολλού χαμένο
από τον πάγκο -όσο αντέξεις- κοίτα τώρα
άλλους καλύτερα να παίζουν

Ένα κεράκι

Ένα καίει, τα υπόλοιπα 3 ακέραια. Ένα κεράκι προετοιμάζει. Σε τρεις εβδομάδες έρχεται η γιορτή, μια γιορτή που και μόνον η σκέψη της γεμίζει μερικούς με πανικό, άλλους με ήρεμη ευλάβεια. Ένα κεράκι καίει, τα άλλα περιμένουν δίπλα ακέραια ακόμα να έρθει και η σειρά τους και να κάνουν το καθήκον τους. Σε μια εβδομάδα θα είναι δυο, σε δυο τρία, σε τρεις και τα τέσσερα που θα καίνε για να γιορτάσουν -τάχα- τα γενέθλια ενός συμβόλου. Ένα κεράκι καίει, και η ψυχή αποζητά τη ζέστη και την προστασία του.

Όμως τι να κάνει ένα κεράκι σε όλο αυτό το χάος που κουβαλά κανείς μέσα του; Τι να πρωτοπρολάβει να φωτίσει, τι να επουλώσει, τι να δυναμώσει, και τι να αφήσει στην μοίρα του; Και όμως η ψυχή χρειάζεται και αυτό το σύμβολο. Δεν είναι το κερί καθαυτό που ζεσταίνει, δεν είναι τα φωτάκια, δεν είναι τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, είναι η ανάγκη να νοιώθει πως είναι "ένα" με το περιβάλλον του, να μην είναι μόνη και παράταιρη αλλά να συμμετέχει. Για αυτό αφομοιώνει όσα μπορεί από τα σύμβολα του περιβάλλοντος της. Άραγε θα νοιώσει την ώρα και την στιγμή που και εκείνη με την σειρά της θα έχει αφομοιωθεί;

Αυτάααα

"Αυτάαααααα" που λέει και η θεία Ε... Η θεία μας, που όταν είμασταν μικρά θαυμάζαμε και ώρες ώρες θα θέλαμε η μαμά να της έμοιαζε. Πόσο θα θέλαμε να είχε τις ευκολίες, την άνεση, τα μαλακά και ακριβά ρούχα της. Να έχει τα άψογα και προσεγμένα χέρια της, τα φρεσκοκομμένα και από κομμωτήριο φτιαγμένα μαλλιά της. Ναι για μας ήταν όλα άψογα στην ζωή της. Το ιδιαίτερο HiFi, το BMW αυτοκίνητο, το ρετιρέ, η οικιακή βοηθός. Εμείς βλέπαμε μόνον αυτά που δεν είχαμε. Μόνον αυτά που θα θέλαμε. Αυτά που μας φαίνονταν ιδιαίτερα γιατί δεν τα είχαμε τόσο πλουσιοπάροχα. Για δες όμως πως είναι τα πράγματα τώρα. Τι απόγινε από όλη αυτή την σαπουνόφουσκα που εμείς θαρρούσαμε πως ήταν η πραγματικότητα. Πόσο ευχαριστημένη είναι η γυναίκα τάχα με την ζωή της... Μετά από όλα αυτά που πέρασε, μετά από αυτά που συνέβησαν. Στην ζωή της, αλλά και στην ζωή όλων μας. Πόσα ήρθαν και έφυγαν, πόσα πολύτιμα και πόσα άλλα σκουπίδια βρέθηκαν στο δρόμο μας, πόσο λίγο έλεγχο είχαμε αλλά και θα έχουμε για τις συγκαιρίες. "Αυτά" Θεία μου, "αυτά"... και νομίζω πως τώρα καταλαβαίνω αυτό που μου διέφευγε τότε. Ένα "αυτά" απαιτεί μερικές φορές η στιγμή για να διαλυθεί η σιγή, ένα "αυτά" χρειάζεται κάποτε για να αποδεχτεί κανείς αυτά που τον απασχολούν και άλυτα μένουν. Ένα "αυτά" κλείνει ένα κεφάλαιο, και ελπίζει για ένα καλύτερο. Ένα "αυτά" βοηθά κατά καιρούς να αντέξεις την για τους άλλους "άψογη και επιτυχημένη" ζωή σου.

Η στιγμή

Μουσική στα αυτιά, κινείσαι στους διαδρόμους των καταστημάτων. Μέσα στην πολυκοσμία του Σαββάτου. Δε θέλεις την επικοινωνία, δε θέλεις να σε ενοχλήσει η πωλήτρια. Δικός σου ο χρόνος, δικιά σου η στιγμή, κανένα δεν επιτρέπεις να στην πάρει. Αγωνίζεσαι κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Συνέχεια είσαι εκεί για τους άλλους, για τις έννοιες τους, τα προβλήματά τους, τις ανάγκες τους. Συνέχεια ανοιχτή, συνέχεια ναι, συνέχεια αλλά όχι τώρα. Τώρα αφήνεσαι στον κόσμο της μουσικής που θέλεις μόνον για σένα να υπάρξει. Όλοι οι άλλοι να μην την ακούσουν, όλους τους άλλους να μην τους ακούς. Εσύ, η μουσική και ο εαυτός σου. Τρέχα λοιπόν, περπάτα στην δικιά σου, κατά δική σου παρέα. Μια τόσο σπάνια και μοναδική στιγμή μέσα στα δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες της γεμάτης με υποχρεώσεις εβδομάδας.
Μια τόσο σπάνια και θαυμάσια στιγμή

Το πέρας του χρόνου

Περνά ο καιρός, περνούν οι μέρες, περνούν γενέθλια, περνούν οι χαρές και οι λύπες, περνούν οι μουσικές, περνούν οι λέξεις, περνούν οι εικόνες, περνούν όλα μπροστά μας, σαν σε φιλμ. Ένα φιλμ cinemascope με λάθος χρώματα, με ασυγχρόνιστο κανάλι ήχου, σταθερά οριοθετημένο, με γρατσουνιές.
Περνούν και δε ξέρεις σε ποιόν να φωνάξεις το αυθόρμητο "Χασάπη γράμματα". Ποιος ο Χασάπης, ποιο το φιλμ, ποιος ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου; Μερικές φορές είσαι ο ηθοποιός, άλλοτε το κοινό, μερικές φορές one man show, άλλοτε κομμάτι μιας ορχήστρας. Ανατριχιάζεις από θαυμασμό όταν όλα πάνε καλά, βουλώνεις με μπαμπάκι τα αυτιά στα φάλτσα.
Περνά ο καιρός, περνούν οι μέρες, κάποτε θα περάσεις και εσύ σε αυτά που υπήρξαν, κάποτε θα περάσει και η ανάμνησή σου.
Περνά ο καιρός, περνούν οι χαρές και οι λύπες αλλά ελπίζω να μπορέσεις εσύ να αντιστρέψεις τον κανόνα. Ποιος ξέρει, ίσως εσύ να τα καταφέρεις, η ελπίδα περνά και χάνεται ως τελευταία...

No clue, no clue at all

Και λοιπόν; Είναι απαραίτητο για όλα να ξέρουμε το λοιπόν; Δεν μπορεί δηλαδή κάτι να μην έχει λοιπόν; Δε μπορεί κάτι να μην έχει εξήγηση, να μην συμβαίνει ως αποτέλεσμα κάποιου άλλου, να μην έχει ένα συγκεκριμμένο σκοπό, να συμβαίνει απλά και μόνον, έτσι γιατί έτυχε να συμβεί, γιατί δεν προγραμματίζεται η ζωή, γιατί δεν ελέγχεται το μέλλον, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την αντίδρασή μας, γιατί δεν είμαστε ένας αλλά πολλοί. Ακριβώς όπως το περιβάλλον μας, δεν είναι ένα αλλά πολλά. Ακριβώς όπως τα συναισθήματά μας, δεν είναι μόνον καλά αλλά και άσχημα. Και τίποτε δεν είναι για πάντα, τίποτε δε έρχεται για να μας δοκιμάσει. Απλά συμβαίνει. Είτε στην δικιά μας ζωή, είτε στην ζωή των άλλων. Σύμπτωση για το ποιόν επιρρεάζει, σύμπτωση για το ποιός το λύνει, είτε διαλέγει να το ξεχάσει.

No clue, no clue at all λοιπόν. Μα που που το πάει, που το φέρνει αυτό το λοιπόν, σύνεχεια στην επιφάνεια όλων των σκέψεων θέλει να επιπλέει. Άλλο ένα επιπλέον λοιπόν, ένα επί πλέον λοιπόν, ένα πλέον επί των σκέψεων λοιπόν που πάντα θέλει νόημα σε όλα να δώσει.

Όχι δε θα του περάσει αυτού του λοιπόν, εγώ το αποφάσισα και επιμένω... Δεν υπάρχει λοιπόν, όχι στα επιπλέοντα λοιπόν. Από σήμερα τολμώ να επιβεβαιώσω την αλήθεια... no clue, no clue at all!

Συνήθεια

Δε ξέρω, πραγματικά δε ξέρω άμα έρθει πάλι μια εποχή που να έχω πάλι λόγια να περιγράψω εικόνες και καταστάσεις. Τι να πει κανείς άλλωστε για όλα αυτά που συμβαίνουν. Πόσο γρήγορα αλλάζουν, αυτά που προγραμματίστηκαν, πόσο ξαφνικά βγαίνουν άλλα προβλήματα και λύνονται στα σιωπηλά άλλα. Αρχίζω να θαυμάζω την σιωπή. Αρχίζω να χαίρομαι την ησυχία. Την σταθερότητα. Ίσως γιατί νοιώθω πως δεν την έχω, ίσως γιατί συνέχεια στην κίνηση βρισκόμαστε. Και όμως άμα το καλοσκεφτεί κανείς, ή μάλλον άμα το καλοσκεφτώ γιατί ποιόν άλλο ενδιαφέρει, όλα όσα θαυμάζω, όλα όσα μας συμβαίνουν, είναι πράγματα που και τα έχω και τα θέλησα. Τι περίεργο προσόν μερικών ανθρώπων... Να ζουν αυτά που θέλησαν, και να μην καταλαβαίνουν πως βρίσκονται κοντά στο στόχο τους, να εκπληρώνουν κάποια όνειρα, και να μη συνειδητοποιούν πόσα θαυμαστά και ευχάριστα τους συμβαίνουν.
Συνηθίζει κανείς στην επιτυχία; Συνηθίζει κανείς στην δυστυχία; Συνηθίζει κανείς στο κλαψούρισμα; Ναι. Μάλλον όλα συνηθίζονται, για αυτό και εγώ άμα συνηθίσω το ένα, τρέχω στο άλλο, άμα συνηθίσω στο άλλο, κυνηγώ το τρίτο, και άμα το αποκτήσω, πάλι το επόμενο θα επιθυμώ. Γιατί τελικά όλα συνηθίζονται, και η ησυχία, και το τρέξιμο, και τα πολλά και τα λίγα, μόνον η βαθιά ανάγκη για μια συνέχεια και η αναζήτηση ενός νοήματος σε όλα αυτά δε φαίνεται μέχρι τώρα να χάνει την αναγκαιότητά της.
Ευτυχώς!

Περιμένοντας

Περιμένοντας το επόμενο post ενός blogger, περιμένοντας το επόμενο παιχνιδιάρικο σχόλιό σου, περιμένοντας τα προβλήματα να περάσουν, περιμένοντας τα γενέθλια να φτάσουν, περιμένοντας την μοναξιά να φύγει, περιμένοντας το κρύο να διαλυθεί, περιμένοντας την ικανοποίηση να έρθει, περιμένοντας...

Χωρίς λόγια

Οι προηγούμενες ημέρες με εικόνες...

Σφουγγάρι

Είμαι ένα σφουγγάρι.
Με αισθήματα γεμάτο,
αναμνήσεις και ελπίδες
Λέξεις, ιστορίες,
χαρές, ομορφιές
αλλά και πληγές
Σκέψεις καλές,
Μικρότητες και λάθη

Είμαι ένα σφουγγάρι.
Όσο είμαι γεμάτο
μην ανησυχείς και μη φοβάσαι
Άμα στραγγίσω όμως
αλήμονο στο βουτηχτή
που απρόσεκτα
στα βάθη τα σκοτεινά
να με κόψει θα΄ρθει
______
Καλησπέρα, καλή εβδομάδα να έχουμε :-)

iPhone

Τι κρίμα που είναι πανάκριβο...Σνιφφ, σνιφφ, λιγμ, λιγμ...

Προδοσία

Ανεβοκατεβάσματα
της ζωής σου τα χαλάσματα
σε μια σειρά αδίκως
προσπαθείς να βάλεις

Τη μια κλαις
δε μπορώ λες
σαν μηχανάκι τρέχεις άλλοτε
αλληθωρίζοντας στο τότε

Αέναες ταλαντώσεις
Υπερβολή σε κάθε ένεργειά σου
Μέση οδός, το μέτρο
έννοιες ανεφάρμοστες

Που το φως;
Που η λύση;
Όταν την ψυχή σου
για τριάντα αργύρια πρόδωσες.

Κάποτε

Κάποτε δε χρειαζόμουν ύπνο, μόνον λέξεις.
Κάποτε για να ξεχαστώ έβλεπα τηλεόραση.
Κάποτε διάβαζα βιβλία για να νιώσω άλλα
Κάποτε δεν το ήξερα, αλλά ήμουν ευτυχισμένη.
Κάποτε μπορούσα να δρω, τώρα είμαι ευχαριστημένη όσο μπορώ έγκαιρα να αντιδρώ.

Κάποτε ήταν όλα αλλιώς.
Τώρα πολλές φορές δεν με αναγνωρίζω.

Limerick

Ένας ανέραστος νεαρός των προαστίων της Κολωνίας
αναρωτιόταν συχνά ποια να είναι η εξήγηση της αιτίας
που μικρές ή μεγάλες
λεπτές ή νταρντάνες
αντί για φιλιά του έδιναν βραβείο υπέρτατης βλακείας

---
Να με συγχωράτε αλλά ήταν απαραίτητο για την ψυχική μου ηρεμία. Ααα το ευχαριστήθηκα :-)

Μια φορά και ένα καιρό... (Ιστορία)

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα παραμύθι. Αυτό το παραμύθι που λέτε παιδιά ήταν διαφορετικό. Δεν ήταν σαν τα άλλα που ξέρετε ή που έτυχε να σας έχουν διαβάσει οι μαμάδες σας. Όχι, αυτό το παραμύθι είχε ένα αγαπημένο χόμπι. Του άρεσε να κρύβεται. Από μικρό είχε μάθει να ξεγλιστρά, να το σκάει από το μυαλό αυτού που ήθελε να το εξιστορήσει, να βάζει εμπόδια στο δρόμο του, να κλείνει τις πόρτες πίσω του για να εμποδίσει να το ξαναβρούν, αν κάποιοι ανέλπιστα κατάφερναν να φτάσουν κοντά στα ίχνη του. Στη διάρκεια της μεγάλης του ζωής, γιατί πρέπει να ξέρετε παιδιά πως τα πιο πολλά παραμύθια ξεπερνούν δυο και τρεις φορές σε ηλικία τον γηραιότερο που γνωρίζετε. Πως; Αν τα παραμύθια υπήρχαν ήδη την εποχή των δεινοσαύρων με ρωτάτε; Ποιός ξέρει; Μπορεί, που είχαμε μείνει όμως; Ααα για την ηλικία του παραμυθιού μιλάγαμε. Λοιπόν που λέτε, κατά την διάρκεια την ζωής του είχε αποζητήσει κρυψώνα στα πιο απίθανα σημεία. Πως; Γιατί απίθανα; Ε με απογοητεύετε παιδιά μου, και σας είχα περάσει για οξυδερκείς. Μα στα πιθανά όλο και κάποιος θα το πετύχαινε και αυτό όπως θα ξέρατε άμα είχατε προσέξει και δε ονειρευόσασταν για πρίγκιπες και μαγεμένους βατράχους δεν ήθελε να το βρουν. Δεν ήθελε να το ξέρουν. Όχι δεν ήταν ντροπή αυτό που τον παρακινούσε. Δεν ήταν έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ήξερε αρκετά καλά την αξία του. Ήξερε πως αν κάποιος άκουγε ή διάβαζε την ιστορία του θα χαιρόταν. Θα διασκέδαζε, θα τον έκανε να ξεχάσει τις έννοιες ή άλλες χαρές που τυχόν είχε νοιώσει νωρίτερα. Όχι δεν ήταν ότι φοβόταν μη και δεν άρεσε, αντίθετα ήταν σίγουρος πως επειδή θα άρεσε, ο άλλος δεν θα έχανε ευκαιρία να επαναλάβει την ιστορία στον πρώτο τυχόντα. Και τότε δεν θα ήταν πλέον ερώτημα το "αν", παρά το "πότε" θα γινόταν και αυτό γνωστό στο πλατύ κοινό. Στην αρχή την δημοσιότητάς του -ήξερε- θα ήταν πολύ δημοφιλές. Ο κόσμος θα το θαύμαζε, θα ξεχώριζε την ιδιαιτερότητα της ιστορίας του, θα ασχολείτο σε παρέες με το νόημα των ηρώων του, θα σκεφτόταν τον κοινωνικό περίγυρο των προσώπων, το ηθικό απόφθεγμα, γιατί να είστε σίγουροι παιδιά, αν υπήρχε κάποιο στο παραμύθι σίγουρα και αυτό θα προσπαθούσαν να αποκαλύψουν. Ήξερε πως στην αρχή όλα ωραία θα ήσαν. Τόσο ωραία ώστε να μην δυσκολευτεί και να συνηθίσει και αυτό το ίδιο στην γοητεία της δημοσιότητάς του. Να την νομίσει για δίκαιο αποτέλεσμα της ύπαρξής του, για επιβράβευση της σημαντικότητάς του. Πως; Φυσικό σας φαίνεται; Ναι φυσικό είναι, φυσικό αλλά καθόλου καλό για ένα παραμύθι. Πως; Γιατί με ρωτάτε γιατί; Τίποτε δε καταλάβατε από όσα σας είπα; Μάλλον λάθος έκανα που σας διάλεξα για να σας πω την ιστορία αυτή. Γιατί σας μαλώνω; Γιατί αν είχατε δώσει νόημα στα λόγια μου θα ξέρατε πως αν αυτό το παραμύθι που δεν ήθελε να το βρουν, που δεν ήθελε να το ξέρουν, ξαφνικά βρισκόταν στο κέντρο της δημοσιότητας θα ερχόταν αντιμέτωπο με το χειρότερο εχθρό του. Με τον ίδιο του τον εαυτό. Τι τρομερή ιδέα, ανατριχιάζω και μόνον που το σκέφτομαι. Από την μια να θέλει την ησυχία και την κρυψώνα του, από την άλλη να απολαμβάνει και να αποζητά το χειροκρότημα. Να μην τον ξεκουράζει η ηρεμία παρά η φασαρία. Να μην ησυχάζει αν δεν είναι σε υπερένταση.
Πως μπορεί ένα παραμύθι να ξεπεράσει μια τέτοια απίθανη κατάσταση; Εδώ άνθρωποι και άνθρωποι τρελαίνονται με λιγότερα, ένα παραμύθι περισσότερες ανοχές να έχει; Όχι ήταν σίγουρο, μια τέτοια κατάσταση θα ήταν θάνατος για την ψυχή του. Θα ξεθώριασαν οι λέξεις του, θα χαλάρωναν οι συνειρμοί, θα ξέφτιζε το περιεχόμενό του, θα καταντούσε ανιαρό, στην χειρότερη περίπτωση αδιάφορο. Αδιάφορο; Αυτό αδιάφορο; Όχι όλα τα κακά να του συνέβαιναν, όλα πέρα από την αδιαφορία. Τίποτε δε συχαινόταν, τίποτε δε απεχθανόταν περισσότερο από την αδιαφορία. Όχι αδιάφορο δεν ήθελε ποτέ να γίνει. Αδιάφορο και καθημερινό. Αντίθετα το είχε βάλει σκοπό να παραμένει για όλη την διάρκεια της ζωής ένα ξεχωριστό παραμύθι, ένα παραμύθι με ένα ιδιαίτερο χόμπι, ένα παραμύθι που του άρεσε να κρύβεται. Ένα παραμύθι που από μικρό είχε μάθει να ξεγλιστρά, να το σκάει από το μυαλό αυτού που ήθελε να το εξιστορήσει, να βάζει εμπόδια στο δρόμο του, να κλείνει τις πόρτες πίσω του για να εμποδίσει να το ξαναβρούν, αν κάποιοι ανέλπιστα κατάφερναν να φτάσουν κοντά στα ίχνη του...
___

Καληνύχτα

Η επιστροφή του γυρισμού

Το ανάλαφρο αποζητώ
αλλά πάλι το απορρίπτω,
αερόμυαλο φαντάζει
στο κουφιοκέφαλο εγώ

πως βάρυνα απορώ
αλήθεια αγωνιώ
ποια δύναμη να βρω
και να επιστρέψω

Προχώρα

Προχώρα καλύτερα
έτσι και αλλιώς
είναι πέρα των δυνάμεών σου
να σταματήσεις.

Μπλα μπλα

Μπλα μπλα
την ημέρα όλη
και το βράδυ
λιγμ λιγμ
φως μες το σκοτάδι
είσαι τελικά μόνον εσύ

Μπλα μπλα
μήπως και πιστέψουν
ότι ξέρουμε τι κάνουμε
μπλα μπλα
συμπαίχτες στο μπαλάκι
όσο κινείται δεν χάνεται

Μπλα μπλα
αλλά τίποτε αξία δεν έχει
πέρα από αυτά τα λίγα που χωρίς
μπλα μπλα
για εσένα νοιώθω
όσο για σένα προσπαθώ


Για τον Οδυσσέα

Και μετά, και μετά; Τι συνέβη μετά;

Και μετά ήρθε εκείνος...
Ήρθε, σου έδειξε ενδιαφέρον, σε συνόδευσε καμπόσο, σου αφιέρωσε τον χρόνο του, του αφιέρωσες τον δικό σου, χαρήκατε, χάρηκες, χάρηκε, ζήσατε, ζήσατε τόσα πολλά μαζί, συνειδητοποίησε πως δε σε θέλει, πια, πως δε μπορεί, άλλο, και έφυγες. Εσύ έφυγες, τι άλλο να έκανες; Έφυγες. Και δεν είπες στον εαυτό σου τίποτε, δεν είπες το θρυλικό "ποτέ ξανά". Δεν ήξερες τι να πεις, δεν ήξερες αν υπάρχεις ή όχι. Δεν ήξερες τι πάει να πει αύριο, τι μεθαύριο, μέχρι, μέχρι που ήρθε μια ηλιαχτίδα φωτός. Μια, μία πρώτα και μετά ένας ήλιος, ένας ήλιος ολόκληρος με πέντε άλλους ήλιους δορυφόρους. Πρώτα άρχισε να ξεθωριάζει ο ένας δορυφόρος, μετά χάθηκε ο δεύτερος, αργότερα τρελάθηκε ο τρίτος, και άλλαξε τροχιά, σιγά σιγά... Και τώρα; Πόσους ήλιους χρειάζεσαι για να ζεσταθείς, όταν σε καλόμαθαν οι έξι; Πόσοι ήλιοι; Τρείς είναι καλύτερα από δύο, δυο καλύτερα από έναν, ένας από μια απλή αχτίδα, μια αχτίδα καλύτερα από το τίποτε...

Έτσι νοιώθω τελευταία...
λες και έρχεται κάτι να με πνίξει
λες και βρίσκομαι παγιδευμένη χωρίς διέξοδο
λες και κάτι θετικό αποδείχτηκε λάθος...

Έτσι νοιώθω τελευταία, δυστυχώς...

Και ένα ποιηματάκι σήμερα :-)

Ευτυχώς ή δυστυχώς
είναι ο τύπος τυπικός
μια εδώ και μια εκεί
οδηγεί το λουλακί
αυτοκίνητο με χάρη

Ευτυχώς ή δυστυχώς
βράδιασε και γέμισε με ροζ
σύννεφα το όλο θαλασσί
μα τον Τουτάτη απειλεί
στα κεφάλια μας να πέσει

Ευτυχώς ή δυστυχώς
όταν δεν ξέρω παραπέρα ο μωρός
σωρηδόν μπορώ να γράφω ανοησίες
ονειρικών διαδρομών αφετηρίες
χωρίς τελεία ή κόμα

Mικρές φωνούλες, μεγάλη αρνητική ενέργεια

Μπορεί ποτέ να μάθει κανείς να εμπιστεύεται;
Μπορεί ποτέ κανείς να μάθει να αψηφά
αυτές τις μικρές φωνούλες που ξεστομίζουν από καιρό εις καιρό κακίες;
Είναι κακός ο κόσμος, ή το μυαλό μας;
Είναι καλός ο κόσμος, ή μόνον η ελπίδα μας;
...
Καλησπέρα, καλή εβδομάδα από αύριο...

Η επόμενη εποχή...

αρχίζει όταν συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές...
Μια καινούργια δουλειά, διαφορετικές ώρες ύπνου και ξύπνιου, η μετάβαση από νηπιαγωγείο στο δημοτικό, ένας καινούργιος πίνακας ζωγραφικής, ένα πληντήριο πιάτων.
Μερικές από τις αλλαγές βρίσκονται μπροστά μας.... μερικές άλλες έχουν συμβεί εδώ και μερικούς μήνες, μία σήμερα!

Καλησπέρα... καλησπέρα καινούργιο αυτοκίνητο..

Ο τοίχος

Να συστηθώ, με λένε ViSta και είμαι στο τσακ να σπάσω τα μούτρα μου πάνω σε αυτόν το τοίχο που κατευθύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το μέρος μου. Ναι σωστά διαβάζετε. Δεν κινούμαι εγώ, αλλά ο τοίχος. Δεν μπορώ εγώ να φρενάρω... Δεν μπορώ εγώ να αλλάξω πορεία. Εγώ στέκομαι σταθερά ακίνητη, αποσβολωμένη, και τον βλέπω να μεγαλώνει όλο περισσότερο, όσο πιο κοντά μου βρίσκεται. Τα πόδια μου βαριά και σίγουρα φουνταρισμένα σε δυο όγκους μπετόν, τα μάτια μου καρφωμένα στον τοίχο που πλησιάζει. Γύρω μου τίποτε πέρα από το βουητό της κίνησης. Όμοιο με αυτό ενός σεισμού ή ενός ανεμοστρόβιλου. Απίθανο, εξωπραγματικό και τρομαχτικό. Δε ξέρω αν προτιμώ να πέσει ο τοίχος πάνω μου μια ώρα νωρίτερα ή αν θα ήταν καλύτερα να καθυστερήσει εκείνη η στιγμή. Ή το τι είναι για μένα χειρότερο; Ο πόνος που θα προκαλέσει τότε η σύγκρουση στο σώμα μου ή το βουητό που διατρυπά ήδη το κρανίο μου. Το ξέρω, μετά την συνάντηση ανθρώπου και τοίχου, καμιά φθορά δε θα σημειωθεί στον τοίχο, μόνον ο άνθρωπος θα πάψει να υπάρχει. Ε και τι έγινε να μου πεις; Τόσοι άνθρωποι βρίσκονται στον πλανήτη, ένας παραπάνω ένας παρακάτω, εκεί θα κολλήσουμε; Και εγώ μάλλον θα συμφωνήσω. Θα συμφωνήσω και θα συγχαρώ τον τοίχο για την ικανότητά του να με διαλύσει. Γιατί σίγουρα θα του κοστίσει κάποιους ενδοιασμούς να λερώσει την κατά τ'άλλα καθαρή επιφάνειά του με τα "υπόλοιπα" ενός μικροβίου που έλιωσε στο πέρας του. Πόσα και πόσα μικρόβια άραγε έχουν ήδη σκάσει ή θα σκάσουν στο μέλλον πάνω του; Αναρίθμητα μάλλον. Το μόνον σίγουρο είναι ότι θα παραμείνουν ανώνυμα στην μηδαμινότητά τους. Μηδαμινά, ανώνυμα και καθημερινά...

Να συστηθώ, με λένε ViSta και δεν είμαι ανώνυμη. Δεν είμαι καθημερινή, δεν είμαι μηδαμινή. Δε θέλω να είμαι. Παρόλα αυτά στέκω ακίνητη μπροστά σε αυτόν τον ακατανόμαστο τοίχο. Το βουητό μπλοκάρει τις αισθήσεις μου. Ακούω αλήθεια αυτά που ακούω; Βλέπω πραγματικά αυτά που βλέπω; Νοιώθω αυτά που αισθάνομαι; Ποιός είμαι; Ο τοίχος ή το εμπόδιο του; Μπορώ να τον σταματήσω; Μπορεί κάτι να τον σταματήσει; Ή μήπως απλά περνούν τα τελευταία κλάσματα δευτερολέπτων ως τελευταία επανάληψη μέσα από το για ελάχιστο χρόνο εν λειτουργία μυαλό ενός νεκρού σώματος μετά το τέλος;

Να συστηθώ, με λένε ViSta και δεν είμαι μπερδεμένη. Έχω πλέον καταλάβει. Δεν είμαι ο τοίχος, δεν είμαι ο άνθρωπος, δεν υπάρχω καν στην πραγματικότητα. Είμαι απλά μια δημιουργία ενός άλλου μυαλού, που έχει σκάσει προπολλού πάνω σε έναν άλλο τοίχο. Δεν το ξέρει όμως ο δημιουργός μου, ό,τι έχει πάψει εδώ και καιρό να υπάρχει για αυτό συνεχίζει να μου δανείζει λέξεις για να σας τις λέω. Να δημιουργεί εικόνες και ιστορίες με εμένα ως πρωταγωνιστή. Και όσο ασχολείται μαζί μου, τόσο υπάρχω. Που να περάσει από το μυαλό αυτού του ηλίθιου πως αρκεί να γράψει κάτι και για τον εαυτό του, για να επιστρέψει και εκείνος έτσι και να επανακτήσει την ύλη του;

Αλλά έτσι ήταν πάντα. Ηλίθιος και προπετής. Τώρα θα αλλάξει; Αν δεν το μπορούσε όσο ήταν ζωντανός, πως να αναγνωρίσει έτσι στα ξαφνικά τώρα που πέθανε τι του συμβαίνει;

Ρώμη;

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη, λένε οι Ιταλόφιλοι.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Πόλη, λένε οι Κωνσταντινοπολίτες.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε κάποιο στόχο.
Όλοι; Εεεε μάλλον, γιατί άκομα και οι αδιέξοδοι οδηγούν κάπου. Ακριβώς. Στο αδιέξοδο.
Τι κάνεις λοιπόν όταν πρέπει να πάς από το Α στο Β; Οδηγείς με βάση το ένστικτό σου; Οδηγείς με βάση την πυξίδα; Κοιτάς πριν φύγεις στο χάρτη; Ρωτάς τον/τη φίλη σου;
Όπως και να έχει, ένα πρέπει να ξέρεις. Το σημαντικότερο είναι να βρεθείς στο δρόμο. Από εκεί και έπειτα όλα βρίσκονται. Όλο και κάπου θα είσαι, όλο και κάποιος θα μπορεί να σε βοηθήσει, να σου δείξει την κατεύθυνση. Είτε μέχρι τέλους, είτε μέχρι το σημείο που μπορείς εσύ έπειτα να συνεχίσεις. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη λένε οι Ιταλόφιλοι. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο στόχο σου λέω εγώ, αρκεί να τους περπατήσεις...

Καλησπέρα :-)

Χρυσό φθινόπωρο

Τι μεγάλη διαφορά κάνει ένας ήλιος... Ένας ήλιος εκεί ψηλά στον ουρανό, μεγάλος, στρογγυλός, φωτεινός. Να υπάρχει εκεί, απλά να υπάρχει και ας είναι με δόντια.
Πόσο πολύτιμος είναι, όταν επιστρέφει μετά από ομίχλες και συννεφιές. Όταν έρχεται ανέλπιστα και δε ξέρεις πότε θα τον ξαναδείς. Γιατί όσο και να λες στον εαυτό σου πως όλα συνηθίζονται, πραγματικά δεν συνηθίζονται όλα. Απλά από καιρό εις καιρό καταφέρνεις καλύτερα να διώχνεις από τις σκέψεις σου όλα αυτά που δεν λειτουργούν, που ανάποδα πηγαίνουν, που σε κουράζουν, που ξέρεις πως δε μπορείς να διορθώσεις. Δε θα τα συνηθίσεις λοιπόν, απλά ελπίζεις να αντέξεις μέχρι να έρθει ο καιρός που θα βρούν από μόνα τους τις λύσεις που τους αξίζουν. Ήλιος λοιπόν, και ας είναι με δόντια. Χίλιες φορές καλύτερα από ένα στεγνό συννεφιασμένο και απόλυτα γκρίζο πρωινό.

Καλησπέρα :-)

Ανάσες ζωής

Τόνοι τα τούβλα
βουνό η απογοήτευση
κόμπος το στομάχι
ραμμένα και στενά πνευμόνια

Δέκα έξι λεπτά
τριάντα εφτά τα δευτερόλεπτα
και ήλιος διαλύει το σούρουπο
ελεύθερη δροσερή ανάσα

Ξανά...

Ευτυχώς...

Ένας τόνος τούβλα....

Πόσο δύσκολο είναι
πόσο αβάσταχτα βαρύ
και ακατόρθωτο
πόσα λίτρα ιδρώτα προκαλεί
πόσα γκρίζα κύτταρα σκοτώνει
πόσες άσπρες τρίχες κάνει να φυτρώνουν...

για να μου πεις... σε επιθύμησα!
____________________________________________________
ΥΓ. Απαπαπαπά... τι γκρινιάρα πια αυτή η γυναίκα....

Σταγόνες οι λέξεις

Βρέχει και οι σταγόνες χτυπούν
με κρότο το τζάμι των παραθύρων
Πίνω και οι γουλιές κυλούν
άνοστες στον στεγνό λάρυγγα
Σου γράφω και ξέρω
πως δεν μπορείς να τα διαβάσεις
Με αγαπάς αλλά δεν γνωρίζω αν ποτέ
θα μπορέσεις να μου το πεις.

Ταξίδι

Ακόμα δεν έφυγες
σε επιθύμησα και όλας
ακόμα δεν γύρισες
και χαίρομαι για την επιστροφή σου

Να είσαι καλά
Όπου και να΄σαι...καλή νύχτα!

Ακούω

Σοφία λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Σοφία σκέφτομαι, αλλά σοφία δε βλέπω.

Όραμα λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Όραμα εύχομαι, αλλά όραμα δε έχω.

Ειρήνη λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Ειρήνη θα'θελα, αλλά ειρήνη δεν υπάρχει.

Ψυχή λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Ψυχή έχω, αλλά ησυχία δεν βρίσκει.

Λύπη λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Λύπη είχα, πέρασε, αλλά μερικές φορές στα ξαφνικά επιστρέφει.

Πόθος λέγεται το κομμάτι που ακούω.
Πόθο είχα μέχρι τώρα, αλλά ποιος ξέρει τι το αύριο θα φέρει.

"Επιθεωριτή Ρίζου, βρήκαμε κάποια ίχνη εδώ..."

Σκεπτόμενη την αρνητική πλευρά των πραγμάτων... θα μπορούσα να πω πολλά περί ρυτίδων, χωρισμών και λοιπών δυσκολιών, επεισοδίων βίας ή καταστροφικών καταστάσεων, έλλειψης ελευθέρου χρόνου ή κατά καιρούς σχετικής οικονομικής ανέχειας...

Σκεπτόμενη τη θετική πλευρά των πραγμάτων... θα μπορούσα να πω πολλά περί ομορφιάς, συνειδητοποιημένης αντιμετώπισης της ζωής, ανάπτυξης, εξέλιξης, οικονομικής σταθερότητας, αθλητικών ενασχολήσεων, φιλικών και στενότερων σχέσεων...

Σημαντική λοιπόν είναι η σειρά με την οποία "περνά" η μια ή η άλλη "πλευρά" από το μυαλό και πια αφήνει τα ίχνη της στο τέλος.

Καλημέρα, καλή Κυριακή και καλά "ίχνη" :-)

Επέτειοι

Κάθε μέρα υπάρχει μια επέτειος. Πάντα κάπου κάποτε κάτι συνέβη, κάτι ενδιαφέρον που αξίζει να σημειωθεί με μια εκπομπή που κάνει καθημερινά ειδικά αφιερώματα. Κάποιος θα γεννήθηκε, κάπου μια βόμβα θα εξερράγη, κάπου αλλού θα ξέσπασε μια πανδημία, ένα κράτος θα κήρυξε την ανεξαρτησία του, ίσως ίσως ένας πρώην τρομοκράτης λαμβάνει το βραβείο Νόμπελ ειρήνης.
Σήμερα μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον δυο επετείους.
Πρίν 10 χρόνια πέθανε ο γνωστός Αμερικανός pop καλλιτέχνης Roy Lichtenstein.

Η δεύτερη...

Νορμάλ;

Τι είναι νορμάλ;
Μια ασπιρίνη την ημέρα;
Δάκρυα για μια τηλεοπτική σειρά;
Κατεβασμένα ρολά κατά την διάρκεια μιας συννεφιασμένης μέρας;
Ένας προϊστάμενος που βοηθά όταν ζητάς τη βοήθειά του;
Η έρευνα πάνω σε ένα θέμα που τελικά κάποιος άλλος αναλαμβάνει εν αγνοία σου;
Το ότι δίνεις απαντήσεις σε θέματα που δε γνωρίζεις απόλυτα;
Τι είναι νορμάλ;
Ένα πιάτο φαγητό από το αγαπημένο σου;
Ανέλπιστα δώρα που σου προσφέρονται;
Δουλειές που χάνονται, δουλειές που βρίσκονται, δουλειές που πληρώνουν το νοίκι, που δεν ικανοποιούν;
Η καθημερινή κίνηση στους δρόμους;
Η βραδινή ενασχόληση με το blog?
Τι είναι νορμάλ; Και τι το ξεπερνά;

Ταχύτητες

Πρώτη, δεύτερη,
άγαρμπα παίρνει η μέρα σου 'μπρός
και Ελεύθερο βάζεις,
δεν αντέχεις.
Ξανά πρώτη, δεύτερη,
να προλάβεις τρέχεις
τρίτη, στην τέταρτη αγκομαχείς
αλλά με την πέμπτη καμαρώνεις

Φρέναρε, στρίψε,
στο φανάρι δεξιά
άλλαξε την πορεία
δευτέρα -άντε τρίτη το πολύ-
και το κεφάλι μη ξεχνάς
αριστερά να το γυρίσεις

Ανέβασε μετά ξανά
στα τελευταία μέτρα την ταχύτητα
τον χαμένο χρόνο σάμπως εδώ
που είναι ήδη αργά
αναπληρώσεις

Ροζ

Ροζ σύννεφα στον ουρανό
μακαρόνι της βροχής χοντρό
ισορροπούν στη ζυγαριά
για δες, της ημέρας τα τινά

Ροζ σύννεφα στον ουρανό
μακαρόνι της βροχής χοντρό
μακάρι να μην σταματήσω ν'απορώ
αν και όλα συνηθίζονται θαρρώ

Ροζ σύννεφα στον ουρανό
μακαρόνι της βροχής χοντρό
μάτια που τη φύση τόσο θαυμάζουν
αξίζουν ποτέ να μην γεράσουν

Και η ζωή συνεχίζεται...

Κάποιος αδειάζει το διαμέρισμά του
άλλος ξανά θα το γεμίσει

Ξεκουράστηκες το Σαββατοκύριακο;
Η Δευτέρα με τα καπρίτσια της σε περιμένει

Λιγοστεύει το ποσό του λογαριασμού
το μηνιάτικο σύντομα πάλι θα αναπληρώσει

Σε πόνεσε μια αγάπη που πέρασε άδοξα;
Μια αλλιώτικη κάποτε θα'ρθει και θα σε συνταράξει

O φακός

Μαχαίρι το ψαλίδι
Φρούτα άθυχτα αφήνει
και δάχτυλα ματωμένα

Επιμονή μέχρι τα όρια
που όταν τα φτάσεις
ξεπερνάς ακόμα παραπέρα

Ικανοποίηση στα ξαφνικά;
Με αυτά που εχθές
λοιπά φάνταζαν

Είσαι εσύ αυτός που άλλαξε;
Ή ο φακός μέσα από αυτόν
το σήμερα κοιτάζεις;

Περίεργοι καιροί

Ψάχνω την ηρεμία
που δε βρίσκω
Κοιμάμαι
χωρίς να ξεκουράζομαι

Μαθαίνω
χωρίς να συγκρατώ
Δουλεύω
χωρίς ευχαρίστηση

Δεν θα δούλευα;
Πάλι δυστυχία

Καμιά ισορροπία
καμιά τάξη
πουθενά

Διασυνδέσεις...

Πόσους τρόπους επικοινωνίας χρειάζεται ένας άνθρωπος; Αν κρίνω από τον εαυτό μου... έχουμε και λέμε...
2 προσωπικές ηλεκτρονικές διευθύνσεις,
+2 επαγγελματικές (εξ αυτών μια κειμήλιο από την παλιά εταιρία, μία από την καινούργια)
2 AIM διευθύνσεις
2 προσωπικά blog
+2 blog στα οποία έχω/είχα συμμετέχει
1 προσωπική ιστοσελίδα
1 σελίδα και webspace για podcast
1 συμμετοχή σε φόρουμ δημιουργίας επαγγελματικών σχέσεων
1 συμμετοχή σε user list
1 συμμετοχή σε developer information list
1 διεύθυνση στο flickr.com
1 διεύθυνση χρήστη στο youtube.com
1 συμμετοχή στο facebook
3 νούμερα τηλεφώνου (2 για κινητό, 1 τοπικό, και σε λίγο άλλο ένα νούμερο στο skype)
...

Ε και; Είναι η ποσότητα και ποιότητα της επικοινωνίας ανάλογη του αριθμού των πιθανοτήτων και των μέσων; Πόση επικοινωνία είναι εφικτή και γιατί επιμένουμε τόσο στο να χωριζόμαστε σε χίλια κομμάτια, παρά να συγκεντρώνουμε τις δυνάμεις και την ενεργητικότητά μας σε ένα το πολύ δυο τομείς;

Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω...

Άμα κάποτε θέλησες να γίνω μητέρα του παιδιού σου, άρα με νόμισες άξια και μου εμπιστεύτηκες κάτι τέτοιο τόσο πολύτιμο, γιατί τώρα λέξη δε δέχεσαι, γιατί τώρα δεκάρα δε δίνεις για τις απόψεις μου; Πέρα από μια επιφανειακή ηρεμία, τίποτε άλλο δεν επιδιώκεις. Αποφεύγεις την ουσιαστική επικοινωνία όπως ο διάολος το λιβάνι. Πόσο αρνητική θα πρέπει να είναι η άποψή σου για μένα... Ή μήπως ξέρεις πως έχω δίκαιο και δεν ανέχεσαι που εγώ σου το υποδεικνύω; Όμως άμα δεν υπήρχε πρόβλημα, δε θα είχαμε λόγο να συζητάμε. Αν όλα ήσαν σωστά έτσι όπως συμβαίνουν, δεν θα κλαιγόσουν που το ένα είναι έτσι, ή για τις σχέσεις ή τον τρόπο του μικρού με τον Α και τον Β.
Τίποτε δε συμβαίνει χωρίς λόγο. Πως δε σου περνά από το μυαλό ότι μπορεί η διαπαιδαγώγησή σου να είναι η αιτία; Και πως ίσως με την μανία σου να κρατάς μυστικά δημιούργησες προβλήματα εκεί που δεν υπήρχαν.

Όμως δε μπορώ να κάνω πως δε βλέπω, είναι υποχρέωσή μου να πάρω το μέρος του μικρού και να σου μιλήσω. Θέλεις δε θέλεις πρέπει να ακούσεις από εμένα αυτά που δε μπορεί εκείνος να εκφράσει.

Ήταν λέει...

Ήταν λέει ένα δωμάτιο ζαχαροπλαστείου. Συνδεόταν με μια τσουλήθρα με το εργαστήριο που ήταν στο υπόγειο και μπροστά του είχε άλλο ένα χώρο πώλησης. Δεν ξέρω γιατί, αλλά από το εργαστήριο ερχόταν κάποιος κίνδυνος. Κάποιος παρείσακτος που απειλούσε να ανέβει αντίστροφα την τσουλήθρα. Και εγώ σε αυτό το δωμάτιο, να ψάχνω πως να προστατευτώ. Να πετώ ότι έβρισκα στον σωλήνα της τσουλήθρας για να δυσκολευτεί η επικείμενη ανάβαση, να μαζεύω μαχαίρια και κοφτερά εργαλεία ζαχαροπλαστικής που έτυχε να βρίσκονται απλομένα στο δωμάτιο. Να προσπαθώ να κλειδώσω την ενδιάμεση πόρτα, πηγαίνοντας στο μπροστινό δωμάτιο με κατεύθυνση προς την έξοδο. Να βρίσκω την εξωτερική πόρτα κλεισμένη με χαρτόνια και σελοφάν, και να τραβώ το ένα επίπεδο χαρτονιού μετά το άλλο, αλλά η έξοδος να μην λέει να ελευθερωθεί.

Ήταν λέει η ViSta σε ένα ζαχαροπλαστείο, ο κίνδυνος απειλούσε να τη φτάσει από στιγμή σε στιγμή, η έξοδος μπροστά της μπλοκαρισμένη και εκείνη παγιδευμένη πάλευε χωρίς να ξέρει "πως", χωρίς να ξέρει "γιατί" ή εναντίον ποιού να σώσει την ζωή της.

Σήμερα

Σήμερα έμαθα κάτι
σήμερα ξέχασα κάτι

σήμερα δάκρυσε κάποιος
σήμερα πέταξε κάποιος άλλος

σήμερα ξαναγέμισε το σπίτι μας με ζωή
σήμερα επέστρεψε μια γλυκιά ψυχή
______
ΥΓ. Σήμερα γύρισε ο μικρός από τις διακοπές του :-)

Ξέρεις κάτι;

Ξέρεις κάτι; Δε πας να δεις αν έρχομαι; Δε μας παρατάς; Όχι για να ησυχάσουμε και εμείς. Γιατί έτσι μου φαίνεται ότι μας νομίζεις. Ηλίθιους και αδύναμους. Δε φτάνει που δε μας λες σημαντικά πράγματα που θα έπρεπε να τα ξέρουμε. Δε φτάνει που μας πέταξες στα σκουπίδια όταν κάποτε μας βαρέθηκες, δε φτάνει που μόνον όταν χρειάζεσαι την βοήθειά μας μας θυμάσαι, μας το παίζεις και από πάνω όπως πάντα cool και απρόσιτος.

Δε μας παρατάς στην ησυχία μας λέω εγώ...

Eρωτήσεις επί ερωτήσεων...

Πόσος χρόνος είναι ανάλογος; Πόσες προσπάθειες να κάνεις;
Πόσες φορές να επιχειρήσεις τον εαυτό σου να ξεπεράσεις;
Πόσες ήττες είναι στο πρόγραμμα; Σε πόσες δυσκολίες και πόσα εμπόδια να σπάσεις τα πόδια σου μέχρι να πεις τα κατάφερα/απέτυχα; Πόση δύναμη χρειάζεται για να αποδεχθείς την αλήθεια;

You're Beatiful (Ιστορία)

Κοίταξε το ρολόι της. Εφτά λεπτά μετά τις οχτώ έδειχνε. Ξαφνιάστηκε. Πως είχε περάσει η ώρα, ούτε που είχε καταλάβει. Έξω άρχιζε σιγά σιγά να σουρουπώνει. "Φθινόπωρο" σκέφτηκε. Τα φύλλα στα δέντρα μπροστά από το παράθυρό της είχαν ήδη αρχίσει να κιτρινίζουν, ο ουρανός γκρίζος και κλειστός. Αστέρια ή φεγγάρι θα δυσκολεύονταν εκείνη τη νύχτα να ρίξουν μια ματιά προς το μέρος της. Πως θα περνούσε το βράδυ; Αναρωτήθηκε που είχε αφήσει το μισοδιαβασμένο αστυνομικό. Να το έψαχνε ή να άνοιγε την τηλεόραση; "Καλύτερα βιβλίο" σκέφτηκε, η τηλεόραση και τα προγράμματά της, αντί να την ψυχαγωγούν την χάζευαν. Βιβλίο λοιπόν, βιβλίο εδώ και τώρα. Σηκώθηκε, κοίταξε όπου θυμόταν ότι το είχε δει την τελευταία φορά, το βρήκε κάπου αλλού τυχαία, επέστρεψε. Στο δωμάτιο έπαιζε το στερεοφωνικό μουσική, έψαξε μια βολική θέση στο κρεβάτι της και άρχισε να διαβάζει. Θα πρέπει να επανέλαβε πέντε φορές τις πρώτες 10 γραμμές του κειμένου, μέχρι να εγκαταλήψει την προσπάθεια. Άφησε το βιβλίο αναποδογυρισμένο και ανοιχτό δίπλα της. Δεν είχε νόημα, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στα δρώμενα της ιστορίας. Στο μυαλό της επέμενε η σκηνή του Μετρό όπως την περιέγραφε ο James Blunt στο τραγούδι. Οι στοίχοι της θύμισαν τον εαυτό της στον γεμάτο σταθμό τις προάλλες. Πριν λίγες μέρες που περίμενε και συζητούσε με ένα γνωστό της για πράγματα ασήμαντα, χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς ιδιαίτερο νόημα, έτσι, απλά για να περάσει ο χρόνος μέχρι να έρθει το σωστό τραίνο. Πόσο θα της άρεσε αν η παρουσία της στην αποβάθρα ήταν για κάποιο περαστικό παρόμοια πολύτιμη. Το ξανασκέφτηκε και θύμωσε με τον ίδιο της τον εαυτό. "Πάλι επιζητείς την άτυχη και ανεκπλήρωτη αγάπη;" αυτομαλώθηκε. "Πόσες ζωές έχεις για να τις χαρίζεις έτσι άδικα;" ρώτησε με αυστηρότητα στα δυνατά χωρίς να περιμένει απάντηση. "Εφτά σαν τις γάτες και άλλες τόσες, άμα τελειώσουν" αντέδρασε μια φωνή παιχνιδιάρικα μέσα της.

Σηκώθηκε, άλλαξε CD, πήρε το βιβλίο ξανά στα χέρια της και συνέχισε να διαβάζει καθήμενη στον καναπέ.

Κική ή Φωφώ;

Την μία την ξέρεις,
η άλλη καλή σου φαντάζει

την μία την έχεις
πρέπει την άλλη να διεκδικήσεις

η μία είναι κοντά
η άλλη μακριά

η μία δεν ξέρεις αν σου ταιριάζει
κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σου η άλλη

Δε ξέρεις μα την αλήθεια τι να κάνεις
Να ασχοληθείς; Ποια από τις δυο να διαλέξεις;

Την Κική προσπαθείς να αγαπήσεις
Χωρίς την Φωφώ μπορείς να ζήσεις;

Χρονικά ορόσημα

Πριν 5 χρόνια σαν σήμερα βαφτίστηκε ο μικρός.
Σαν εχθές πριν 80 χρόνια γεννήθηκε ένας παππούς του.
Αύριο θα συναντήσω ένα θείο του στην Φρανκφούρτη. Είναι ζωγράφος και λαμβάνει μέρος σε μια έκθεση με τον τίτλο days of respect από 1. Σεπτεμβρίου μέχρι 6. Οκτώβρη 2007.

Προχθές βγήκε από την Apple μια καινούργια σειρά iPods, με σημαντικότερο μοντέλο το iPod touch, έπεσε η τιμή του iPhone, και σήμερα ζήτησε συγνώμη ο κύριος Steve Jobs σε όσους αγόρασαν το κινητό με την παλιά ακριβή τιμή.

Πριν 2 ώρες άρχισε το Σαββατοκύριακό μου.
Σε τρεις μέρες ξαναρχίζει μια καινούργια εβδομάδα...

Περιπέτειες των αισθήσεων

Ζντουπ, ζντουπ κάνει ρυθμικά η μουσική στα ηχεία. Τι λένε δε καταλαβαίνεις, ποιός ασχολείται άλλωστε; Γρήγορες αλλαγές μουσικής κατεύθυνσης. Από το R&B σε New Age Anigma και ποιος ξέρει την συνέχεια... Εσύ στην μέση αυτού του σύννεφου μουσικής, δέχεσαι σαν το σφουγκάρι νότα την νότα. Καμιά δε θες να πάει χαμένη. Την διψάς, πεινάς να την δεχτείς, αφουγκράζεσαι μη και σε ξεπεράσει χωρίς να σε αγγίξει. Μουσική, ρυθμός, στοίχοι, γίνονται ένα με το όνειρό σου. Και εσύ γίνεσαι κομμάτι του. Ένα όνειρο που συνέχεια εξελίσσεται. Rock & roll μουσική γεμίζει το δωμάτιο και ξαφνικά φοράς ποδιά και λουστρίνια με άσπρες κάλτσες. Πως μπορούσες ποτέ να ντυθείς αλλιώς; Ελληνική μουσική, νέο κύμα και ο Πασχάλης γλυκιές μελωδίες σου ψιθυρίζει. Του δίνεσαι, δεν έχεις και περιθώρια να κάνεις κάτι άλλο. Το Synthesizer σε κρατά αιχμάλωτο, ο ήχος της ντράμς που κανείς δε ξέρει αν είναι προϊόν ενός ηλεκτρονικού κουτιού ή ενός τρυφερά ξυμένου πινέλου. Μέχρι να έρθει το κλαρίνο με το ταμπούρλο, ευγενικά να ζητήσουν και να λάβουν την αδιαφιλονίκητη πρώτη θέση στην καρδιά σου.

Ζντουπ, ζντουπ κάνει ρυθμικά η μουσική στα ηχεία. Ελληνικά τα λένε, Αγγλικά τα προσπαθούν, καμιά διαφορά. Σπάνια αξίζει να ασχοληθείς με τις λέξεις. Μουσική της στιγμής, μουσική του ρυθμού, αργότερα την ξέχασες, τώρα σου δίνει γροθιές επαναληπτικά στο στομάχι.

Ένα απόγευμα ακούγοντας ελληνικό internet ραδιόφωνο... μια αέναη περιπέτεια αισθήσεων και εντυπώσεων.

Άκου να δεις...

Άκου να δεις είναι το μότο των Podcasts. Το σημερινό λέγεται Επισκέψεις. Γράψε να σκεφτείς είναι συνήθως το μότο του blog. Γιατί τα κείμενα πρώτα περνούν από τα δάχτυλα στο blog και μετά φτάνουν στο μυαλό μου.

Καληνύχτα :-)

Η Δάφνη πάει για ψώνια (Ιστορία)

"Που να είναι το ράφι του καφέ" αναρωτήθηκε η Δάφνη και κοίταξε τριγύρω της τις πινακίδες που κρέμονταν με ασημένιες αλυσίδες από το ταβάνι πάνω από τα κεφάλια των πελατών στους διαδρόμους του σουπερμάρκετ. Τσάι και κακάο ήσαν μπροστά της, ο καφές μάλλον δε θα ήταν μακρυά. "Α εκεί σε βάλανε" είπε στα δυνατά χωρίς να ασχοληθεί αν την ακούει κανείς που μιλά με τον εαυτό της ή ακόμα χειρότερα με μια συσκευασία του καφέ και προχώρησε στον επόμενο διάδρομο στα αριστερά της. Σάρωσε με την ματιά της τα διάφορα προιόντα στα ράφια. Γνωστές μάρκες, μικρές, μεγάλες συσκευασίες, αλεσμένος και μη, σε pads, διαφορετικές ποιότητες, για διαφορετικούς τρόπους παρασκευής, καφές φίλτρου, χωρίς καφεΐνη, για εσπρέσο, καπουτσίνο. "Και του πουλιού το γάλα" σκέφτηκε ενθυμούμενη μια παλιά διαφήμιση ενός ελληνικού σουπερμάρκετ "αλλά ελληνικός καφέ πουθενά, τι κρίμα". Επίτηδες είχε πάει σε εκείνο το μεγάλο μαγαζί. Είχε σκεφτεί πως μάλλον εκεί θα είχε τις μεγαλύτερες πιθανότητες να βρει τα πράγματα που ήθελε. Δεν είχε ακριβό γούστο, αλλά από ότι φαίνεται οι ορέξεις της δεν ακολουθούσαν τον συρμό. Κοίταξε την λίστα της, και κατευθύνθηκε προς το χώρο με τα ψάρια. Δυο τρεις υπάλληλοι με μπλε ποδιές, και γάντια στα χέρια τρέχαν από εδώ και από εκεί όμοια με εργατικές μέλισσες γεμίζοντας διαφανείς πλαστικές σακούλες με φρέσκο ψάρι και θαλασσινά. Το μάτι της έπεσε στα μύδια. Κοίταξε την τιμή. Δεν ήταν ακριβά. Έπαιξε με την ιδέα να τα ζητήσει, μια μακαρονάδα με μύδια ήταν ομολογουμένως μια νόστιμη ιδέα,όμως θυμήθηκε τον κανόνα που της είχε πει κάποτε ένας γνώστης. "Ποτέ με φας μύδια ένα μήνα με μ". Τι κρίμα που είχε μπει ο Σεμπτέμβρης. Έριξε άλλη μια ματιά τριγύρω της, περιεργάστηκε τα μεγάλα ψάρια, τους αστακούς που σκαρφάλωναν ο ένας τον άλλο στην διάφανη δεξαμενή τους. Όλα νόστιμα θα ήταν αν ήξερε κανείς να τα μαγειρέψει όπως το καθένα χρειαζόταν. Δεν ήταν καλή μαγείρισσα. Δεν είχε την ανάλογη υπομονή και το μεράκι που χρειάζεται προκειμένου να μετατρέψει κανείς τα διαφορετικά υλικά σε ένα "δεμένο" και αρμονικά δημιουργημένο πιάτο φαγητό. Σε ένα ψυγείο στα αριστερά της ανακάλυψε συσκευασμένα sushi. "Αυτό ναι" σκέφτηκε και πήρε μια συσκευασία με μια ποικιλία που της άρεσε. "Σήμερα θα παραμείνει η κουζίνα κρύα" είπε στον εαυτό της, κοίταξε το καροτσάκι της και το περιεχόμενό του. Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο, μπορούσε να πάει να πληρώσει. Σπρώχνοντας το σχεδόν άδειο καροτσάκι μπροστά της, ένοιωσε τους μυς των ποδιών της να είναι κάπως σκληροί. "Δεν έχετε και άδικο" τους είπε λες και μιλούσε σε μικρά παιδιά που γκρινιάζουν όταν είναι κουρασμένα. Μετά τους 23 γύρους που είχε τρέξει 2 ώρες νωρίτερα αλίμονο να ήσαν τώρα ξεκούραστα. "Θα πάμε να πληρώσουμε και μετά αμέσως στο σπίτι, άλλο δεν θα σας ταλαιπωρήσω σήμερα" πρόσθεσε αψηφώντας τις αποδοκιμαστικές ματιές των άλλων πελατών του σουπερμάρκετ. Το "μη χειρότερα" μιας κυρίας που μάλλον την θεώρησε λιγουλάκι τρελή επειδή μιλούσε με τον εαυτό της, δεν κατάφερε να φτάσει ή να εισχωρήσει στα αφτιά της Δάφνης. Έτσι ήταν αυτή η κοπέλα. Άκουγε ή ένοιωθε τους μυς της, συζητούσε με τον καφέ και τους διαδρόμους ή τα ράφια ενός σουπερμάρκετ, ίσως ίσως με τις γαρίδες και τις καραβίδες αλλά αρνητικά σχόλια συνανθρώπων της δε ήταν σε θέση να δεχτεί το σώμα της. Τα αφτιά δημιουργούσαν αυτομάτως μια πανοπλία και τα μπλόκαραν. Η Δάφνη τοποθέτησε τα πράγματα τακτικά στην ζώνη του ταμείου, άκουσε τα πλιν, και πλαν που κάνει η μηχανή αναγνωρίζοντας τον εκάστοτε κωδικό και τις ανάλογες τιμές, έδωσε την κάρτα της προκαταβολικά, μάζεψε τα πράγματα ξανά στο καροτσάκι της, με μια άλλη σειρά και τάξη αυτή την φορά, και σήκωσε το κεφάλι της προς την μεριά του ταμεία όταν εκείνος της ανακοίνωσε το τελικό ποσό. Συμφώνησε χωρίς μια δεύτερη σκέψη, έδωσε τον κωδικό της κάρτας της στο μηχάνημα και χαμογέλασε θερμά στον υπάλληλο. Έμοιαζε τόσο πολύ στον φίλο της τον Νίκο που έπρεπε να αναρωτηθεί αν ονειρευόταν. Κοίταξε τον ταμεία βαθιά μέσα στα μάτια, και το βλέμμα της ήταν τόσο έντονο που αναγκάστηκε εκείνος να κατεβάσει το κεφάλι από την αμηχανία. "Τι κρίμα, δεν είσαι εκείνος" είπε νοερά χωρίς να βγάλει λέξη αυτήν την φορά. Ο Νίκος, ή μάλλον το φάντασμα του ιδανικού άνδρα που είχε δημιουργήσει εδώ και κάμποσα χρόνια στο μυαλό της, θα είχε το σθένος να αντιμετωπίσει όλη την ένταση της ματιάς της χωρίς καμιά δυσκολία αλλά ούτε θα την ανάγκαζε να κατεβάσει εκείνη το κεφάλι. Θα την αντιμετώπιζε με σοβαρότητα, θαυμασμό αλλά και σεβασμό.

Δυο μάτια, μια μύτη και ένα μουστάκι (Iστορία)

Κοίταξε αριστερά, κοίταξε δεξιά, κοίταξε μπροστά, στο γραφείο, ανάμεσα στα χέρια του και αναρωτήθηκε που και πως βρέθηκε εκεί που βρισκόταν. Δεν αναγνώριζε τον χώρο, δεν αναγνώριζε τους ανθρώπους που πολυάσχολοι εργάζονταν στα διπλανά γραφεία, δεν καταλάβαινε την γλώσσα που άκουγε στις συζητήσεις τους. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν χάραζε η μέρα ή έδυε ο ήλιος. Ακόμα και τα δάχτυλά του, φάνταζαν ξένα και παράταιρα στα χέρια του. Τι είχε συμβεί; Ονειρευόταν ή είχε διαταραχή αισθήσεων. Ζούσε αυτά που έβλεπε, ή θυμόταν κάτι που είχε κάποτε διαβάσει ή ακούσει; Κοίταξε ξανά μπροστά του. Περιεργάστηκε το είδωλο που καθρεπτιζόταν στο μόνιτορ του υπολογιστή. Δεν γνώριζε το πρόσωπο που του παρουσιαζόταν. Το έβλεπε μπροστά του, ήξερε πως με βάση του νόμους της φυσικής και της οπτικής θα πρέπει να ήταν το πρόσωπό του, αυτό που τον κοίταζε έτσι ξαφνιασμένο, όμως δεν έχει καμιά ανάμνηση που να τον συνδέει με αυτό. Δεν ήταν του γούστου του έτσι και αλλιώς. Οι αναλογίες του δεν τον ευχαριστούν. Τα μάτια δεν είχαν τίποτε οικείο μέσα τους. Το μουστάκι... Πως μπορούσε ποτέ να αφήνει κανείς ένα τέτοιο μουστάκι και να μην το ξυρίσει...; Τον όγκο εκείνης της γαμψής μύτης, άφηνε καλύτερα χωρίς χαρακτηρισμό... Και όμως οι άλλοι δεν φαίνονταν να ασχολούνται, δεν ξενίζονταν. Τι πήγαινε να πει αυτό; Δεν τον έβλεπαν ή τους ήταν αυτονόητη η παρουσία του; Αν ίσχυε το δεύτερο, τότε ήξεραν περισσότερα από τον ίδιο. Γιατί αν για αυτούς ήταν αυτονόητος, για το εαυτό του η συγκεκριμένη στιγμή στερείτο παντελούς νοήματος.
Τι να κάνει; Τι μπορεί να κάνει για να καταλάβει τι συμβαίνει;
Να βάλει τις φωνές ή να αφουγκραστεί για λίγο ακόμα μήπως και ο χώρος του ψιθυρίσει την απάντηση;
Ποιός είναι; Τι κάνει σε εκείνο το γραφείο; Ποιοι είναι όλοι αυτοί τριγύρω του; Συμπαθείς συνάδελφοι, χρόνιοι φίλοι ή κακοήθεις ανταγωνιστές; Ποιόν να εμπιστευθεί και να ζητήσει βοήθεια; Υπάρχουν ακόμα περιθώρια ή μήπως είναι πλέον αργά;

Κοίταξε αριστερά, κοίταξε δεξιά, κοίταξε μπροστά, στο γραφείο, ανάμεσα στα χέρια του. Δεν αναγνώριζε τον χώρο, δεν αναγνώριζε τα χέρια του, ακόμα και αυτό το σώμα, δεν πρέπει να ήταν το δικό του. Απελπισμένα αναζήτησε με τα μάτια τριγύρω του την αιτία για το όλο μπέρδεμα. Μάταια. Ακόμα και εικόνες που έφταναν στον εγκέφαλό του, όπως και ο εγκέφαλος ο ίδιος εξάλλου με τις σκέψεις του δεν φαίνονταν να του ανήκουν.

Αν είχε στομάχι σε εκείνο το σώμα που δεν ένοιωθε καθόλου, θα αναγούλιαζε όταν καταλάβαινε την αλήθεια. Το πνεύμα του απλά κυκλοφορούσε αδέσποτο χωρίς ύλη ή όγκο, ανάμεσα σε όνειρα και εφιάλτες στην προσμονή ενός μέλλοντος που δε θα ερχόταν ποτέ πλέον...

Επιτέλους;

Επιτέλους μόνη θα έλεγε κανείς... Επιτέλους ένα βράδυ που θα περαστεί χωρίς να μαλλιάσει η γλώσσα μου δίνοντας οδηγίες στο αγαπημένο συγκάτοικό μου. Επιτέλους λίγες ώρες για τον εαυτό μου. Λίγες μέρες χωρίς πίεση χρόνου. Λίγες μέρες χωρίς την ανάγκη να κρατήσω την στρουκτούρα που μέχρι τώρα ορίζει την καθημερινότητά μας. Λίγες μέρες που μπορούν να περάσουν - γεμάτες ή άδειες, αδιάφορο - αρκεί να περάσουν όπως θέλω εγώ...Γιατί αυτό το εγώ ακούγεται τόσο εγωιστικό ή και κουρασμένο; Γιατί μάλλον έτσι είναι. Γιατί μάλλον χρειάζεται από καιρό εις καιρό τόνωση και ησυχία. Από καιρό εις καιρό χρειάζεται απλά λίγες ώρες με ασχολίες χωρίς σκοπό και νόημα.
Επιτέλους μόνη θα έλεγε κανείς, όμως δεν είναι έτσι. Το μόνη είναι γεγονός. Το επιτέλους όμως αδικεί τα μέγιστα τον αγαπημένο συγκάτοικό μου που αυτή την στιγμή βρίσκεται σε διακοπές στα πάτρια εδάφη του...

Να είσαι χαρούμενος αγάπη μου. Και καλά να περάσεις :-)

Άκου να δεις...

Το ViSta's podcast της Δευτέρας αργά την Τρίτη. Κάλιο αργά παρά ποτέ...

Καλή διασκέδαση :-)

Πήγα, έτρεξα, έφτασα στο τέρμα...

Αλλά δεν ήταν εύκολο... γιατί υπήρξαν κάποιες, τρεις τον αριθμό, επιπλοκές κατά την διάρκεια του αγώνα.
http://www.rww.de/1aktuelles/ruhrauenlauf/ruhrauenlauf.htm

Το μπλουζάκι που έδωσε ο διοργανωτής σε κάθε αθλητή που έλαβε μέρος...


Η λίστα με τα αποτελέσματα...
23η από 62 ή 63 στις γυναίκες, 5 χλμ σε 28λεπτά και κάτι...
Όχι και άσχημα άμα αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες...
Καληνύχτα

Όταν ο χρόνος δεν αρκεί για τίποτε...

ηχογραφεί η ViSta το επόμενο podcast ως αντιστάθμισμα στα περίεργα και ανάποδα της ημέρας και εύχεται μια καλή καληνύχτα.
Καλή διασκέδαση :-)

Ο τίτλος του σημερινού κομματιού στο podcast είναι The arrival. Σύνθεση, ενορχήστρωση και εκτέλεση του Outland.
Downloaded from www.podsafeaudio.com

21 και βροχή! Βροχή; Βροχή :-(

-21 λέει η πρόβλεψη για αύριο και βροχή.

-Πάλι;
-Ναι πάλι... όπως παραδείγματος χάριν και σήμερα.

-Ναι αλλά σήμερα δεν σε πείραξε.
-Όχι δεν πείραξε, γιατί έτσι και αλλιώς δεν είχα ιδιαίτερα σχέδια πέρα από το να πάω στο σεμινάριο.

-Τότε τι σε πειράζει η αυριανή βροχή; Το σεμινάριο δεν τελειώνει την Παρασκευή;
-Ναι, τότε τελειώνει αλλά δεν με ενδιαφέρει η βροχή κατά την διάρκεια της μέρας, τότε έχω δουλειά, αργότερα δεν τη θέλω. Μετά τη δουλειά έχω σχέδια.

-Χμμμ... δηλαδή;
-Σχέδια, πως το λένε...προσωπικά σχέδια. Κατάλαβες; ;-)

Δεύτερος και καταϊδρωμένος...

Τρέχεις πάντα πίσω από τον χρόνο, τον κυνηγάς,
αλλά είναι πάντα αυτός, εκείνος που τελικά κερδίζει,
ανεξάρτητα πόσο ικανός είσαι,
και πόσο προσπαθείς, το καλύτερο δυνατό να κάνεις.
Ανεξάρτητα πόσο οργανωμένη είναι η ζωή σου,
και πόσο καλά σε βοηθούν οι γύρω σου,
πάντα τρέχεις, πάντα κυνηγάς τον χρόνο.


Τρέχεις ένα παράλογο αγώνα, αφού ότι και να κάνεις στην καλύτερη περίπτωση μόνον την δεύτερη θέση μπορείς να κερδίσεις.

Show time

Το ViSta's Podcast ξαναχτυπά... με σαββατιάτικα ψώνια και τηλεοπτικές εκπομπές...
Το κομμάτι από το οποίο έχασα την μάχη της σωστής έντασης λέγεται Grace Falls, από το άλμπουμ The Sleeper's Opera και το τραγουδά η Edie Marshall.
Το βρίσκει κανείς μαζί με άλλα podsafe κομμάτια στο www.podsafeaudio.com.

Μυστήριο...

Αποτελεί ένα μυστήριο για μένα, πως μπορεί ο άνθρωπος να συνηθίζει σε κάθε καινούργια κατάσταση, θετική ή αρνητική. Φυσικά είναι εύκολο να δεχτεί κανείς μια θετική εξέλιξη, αλλά η ικανότητα ή μάλλον το ένστικτο αυτοπροστασίας που ενεργοποιήται όταν κάτι δύσκολο εμφανίζεται για το οποίο δεν υπάρχει λύση είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη.

Μια συνήθεια είναι λοιπόν όλα, και τα καλά και τα κακά. Και αν εύκολα χάνουν τα καλά την μοναδικότητά τους όταν επαναλαμβάνονται, έτσι μπορούν τα δύσκολα και γίνονται όσο πιο πολύ καιρό μας απασχολούν άλλο ένα κομμάτι της σκληρής πραγματικότητας αλλά τίποτε πια το ακατόρθωτο. Έχεις λεφτά; Συνηθίζεις και δεν σου κάνει αίσθηση η ευκολία με την οποία μπορείς να τα καταναλώνεις. Έχεις δουλειά; Πάλι συνηθίζεις και ξεχνάς τον καιρό που έψαχνες και αγωνιούσες πότε θα τέλειωνε η εποχή της ανεργίας. Έχεις σύντροφο; Πως ήταν όταν ήσουν μόνος δε θυμάσαι. Είσαι κουρασμένος, δεν έχει σημασία πόσες φορές στο παρελθόν κοιμήθηκες μέχρι το μεσημέρι. Είσαι χορτάτος, στιγμή δε χάνεις με την ανάμνηση της πείνας. Μυστήριο η συνήθεια. Μυστήριο αλλά και μαγικό γιατρικό!

Καλησπέρα.

Oνειροβασίες...

Το μουσικό κομμάτι στο σημερινό Vista's Podcast λέγεται "Daydream" και είναι από το ομώνυμο άλμπουμ της Robin Stine

Καλό βράδυ, όνειρα γλυκά
-----
credits Music and Lyrics by Robin Stine

Άκου να δεις...

Άκου να δεις, πάλι το έκανε το θαύμα της η ViSta στην κουζίνα...
Αλλά τι τα θες; Μοντέρνοι καιροί απαιτούν μοντέρνες λύσεις ;-)

Καλή διασκέδαση...

Κερδίζοντας χρόνο

Πόσες ώρες ύπνου χρειάζομαι καθημερινώς; Κάτσε να υπολογίσω... από τις τόσο το βράδυ μέχρι τις τόσο το πρωί... είναι δε θα είναι... 8 με 9 ώρες; Είναι... όμως αρκούν; Δεν ξέρω, μου φαίνεται πως οι πρωινές ώρες ύπνου μεταξύ των 6 και 7 κάτι έχουν και ξεκουράζουν ιδιαίτερα. Πρέπει να το ψάξω για να βρω αποδείξεις. Δε μπορεί, έτσι πρέπει να είναι γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός πως παρόλες τις 8 με 9 ωρίτσες ξυπνώ τις τελευταίες μέρες λες και είχα πέσει στις 2 το πρωί για ύπνο... Πωπώ, σκληρό το πρωινό ξύπνημα... Τόσο σκληρό που άρχισα να ψάχνω τρόπους να κλέβω χρόνο από το βράδυ για να το έχω τα πρωινά. Πως γίνεται αυτό; Πολύ απλό, πριν πέσει κανείς το βράδυ για ύπνο κάνει το πρωινό μπάνιο, στρώνει το τραπέζι για την επόμενη μέρα και ετοιμάζει την καφετιέρα με καφέ και νερό. Όταν την επόμενη μέρα χτυπήσει το ξυπνητήρι, πέντε βήματα στα τυφλά μέχρι την κουζίνα, ανάβεις την καφετιέρα, βγάζεις γάλα, τυρί, ψωμί και βούτυρο από το ψυγείο, παίρνεις δρόμο συνέχεια προς το μπάνιο, λίγο ζεστό νερό στο πρόσωπο και κρύο στους καρπούς, πίσω στο παιδικό δωμάτιο για το καθημερινό "ξύπνα κούκλε, ώρα για πρωινό" και επιστροφή στην κουζίνα να αφρίσεις έγκαιρα το γάλα για τον καφέ. Πιο καλά θα ήταν φυσικά, ο καφές να άρχιζε να ψήνεται από μόνος του πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, το παιδί να κοιμάται ντυμένο με τα της επόμενης μέρας, και η μητέρα να είχε ήδη φτιάξει το κολατσιό από την προηγούμενη...
Ακόμα καλύτερα θα ήταν όμως... αν μπορούσαν να άρχιζαν την ημέρα τους στις 9.00πμ ;-)

ΥΓ. Όσοι πιστοί προσέλθετε, το δεύτερο podcast της ViSta.

Γιατί;

Γιατί βλέπουμε αστυνομικές ταινίες αλήθεια; Γιατί διαβάζουμε για δολοφόνους και εγκληματίες σε διηγήματα, γιατί έχουν τέτοια θέματα τόσο μεγάλη έλξη; Γιατί μας ενδιαφέρει πως σκέφτεται κάποιος που αφαιρεί ζωές; Γιατί έτσι ξεφύγουμε από τις προσωπικές μας δυσκολίες; Γιατί έτσι ξεδιψούν οι δικές μας αιμοβόρες τάσεις; Γιατί μας αρέσει να παραμυθιαζόμαστε ότι στο τέλος "το καλό" κερδίζει; Γιατί είμαστε οι ίδιοι συνηθισμένοι στο "κακό" και δεν έχουμε χώρο μέσα μας για κάτι άλλο;

Γιατί μας αρέσει να βλέπουμε κάτι, που υποτίθεται δε θα συμβεί ποτέ σε εμάς; Γιατί νοιώθουμε καλά, που δεν κάνουμε εμείς το κακό;

Ένα πείραμα...

Αρχίζοντας μια καινούργια δουλειά, έχω διάθεση για καινούργια πειράματα...

Έτσι το συγκεκριμένο podcast αποτελεί το πρώτο podcast της ViSta. Για να δούμε ποιούς κύκλους θα ταράξει και τι θα φέρει.


Καλή διασκέδαση...

Λιλιπούπολη

Εδώ Λιλιπούπολη... και ας βρισκόμαστε στο Hilden. Δε τολμάς να πέσεις να ξαπλώσεις, γιατί μόλις φρεσκοέστρωσες το κρεβάτι. Δε βάζεις να μαγειρέψεις, γιατί μόλις καθάρισες την κουζίνα. Δε τολμάς να ζήσεις, γιατί μόλις έβαλες μια τάξη στη ζωή σου.
Εδώ Λιλιπούπολη και ο παπαγάλος δεν επιτρέπεται να πάει στην τουαλέτα, γιατί μόλις την έπλυνε η ... ποιά; Πώς λεγόταν αλήθεια η κυρία του παπαγάλου; Την δικιά μου αφέντρα ξέρω μόνον.

Εδώ Λιλιπούπολη και πριν πάρεις σοκολατάκι, πρέπει να ζητήσεις άδεια.
Εδώ Λιλιπούπολη και να πεις παρακαλώ και ευχαριστώ.
Εδώ Λιλιπούπολη και τι συμβαίνει αν κάποιος παρόλα τα παρακαλώ και την άδεια που ζήτησες στο αρνηθεί το σοκολατάκι;
Εδώ Λιλιπούπολη για τέτοιες περιπτώσεις δεν είμαστε προετοιμασμένοι.
Εδώ Λιλιπούπολη, η ζωή δεν είναι όπως μας έμαθαν αλλά εμείς δεν θέλουμε να αποδεχτούμε ένα άλλο πρόσωπό της.
Εδώ Λιλιπούπολη... εδώ Λιλιπούπολη!

Ερωτήσεις, επί ερωτήσεων...

Τι να πω; Στέρεψαν τα λόγια.
Τι να σκεφτώ; Μπλόκαραν οι νέες πληροφορίες στο μυαλό.
Τι να διαβάσω; Δε εισχωρούν ξένες ιστορίες στην μάζα των υπαρχόντων.
Τι να γράψω; Χάος οι σκέψεις που χρειάζονται να μπουν σε μια σειρά...

O περιπτεράς

Ήμουν λέει στο περίπτερο του Willi* περιπτεράς στην θέση του, και είχα πελάτες για φαγητό. Και έψαχνα στον μικρό χώρο του περιπτέρου τα υλικά για σαλάτα, κύριο πιάτο, μαχαιροπίρουνα και κουζινικά. Και ήξερα πως θα είναι δύσκολο. Και ήξερα πως δεν το είχα ξανακάνει, αλλά πως αν ασχοληθώ θα τα καταφέρω. Και έκοβα την σαλάτα, ξέπλενα τα λαχανικά, έστρωνα το τραπέζι και θαύμαζα το θάρρος και την διάθεση μου να κάνω ότι ξέρω τι κάνω χωρίς να ισχύει αυτό στο ελάχιστο... Έτσι δούλευα λοιπόν, εργατικά σαν μια μέλισσα στο μικρό χώρο της κυψέλης, μέχρι που χτύπησε το ξυπνητήρι.

"Να συστηθώ.... Με λένε Willi και είμαι περιπτεράς"
------
(*) ο Willi είναι ο περιπτεράς του γηπέδου και προπονητής των άπαιχτων μπαλαδόρων

Βλέφαρα

Βλέφαρα κλείνουν·
εντυπώσεις συγκρατούν
αμπαρωμένες

Και ο ύπνος τους
νέκταρ ψυχής, βάλσαμο
αξεπέραστο

Η εργατικότητα νικά...(Ιστορία)

"Καλημέρα Γιάννη."
"Καλημέεεεερααααα" απάντησε και η φωνή δεν άρκεσε για το καθημερινό "καλημέρα Σωτήρη". Ένα χασμουρητό μπήκε απρόσκλητο ανάμεσα στις λέξεις τρώγοντας τη δεύτερη. Ο Σωτήρης δεν πειράχτηκε. Γνωρίζονταν από καιρό και ξέροντας ο ένας τα χούγια του άλλου κατάλαβε πως μάλλον η προηγούμενη βραδιά θα έπρεπε να παρακούρασε τον συνάδελφό του. Μάλλον κάτι από αυτά που συνέβαιναν τα βράδια των τελευταίων τριών μηνών -και που είχαν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την συμπεριφορά του- θα ήταν η αιτία που τον έβλεπε να έρχεται στην δουλειά για άλλη μια φορά πάρα πολύ κουρασμένο, αφηρημένο, χωρίς διάθεση και ντυμένο με τα ίδια ρούχα που φορούσε την προηγούμενη μέρα. Τι αλήθεια του συνέβαινε, με τι περνούσε τις βραδιές του δεν ήξερε. Δεν είχε τολμήσει μέχρι τότε να ρωτήσει. Ναι ήσαν συνάδελφοι, ναι έπιναν κάποτε ένα κρασάκι μαζί, αλλά φίλοι; Δε θα το λέγε. Φίλοι δεν ήσαν, άρα από που και ως που να έχει το δικαίωμα να τον ρωτήσει κάτι τέτοιο προσωπικό θέμα; Όμως χαζός δεν ήταν. Δεν είχε ξεπεράσει τα 40 χωρίς να γνωρίζει τι συνήθως απασχολούσε κάποιον τα βράδια, κάνοντάς τον πτώμα τα πρωινά. Δεν είχε δημιουργήσει μέχρι τότε στην ζωή του 8 δεσμούς, και είχε χωρίσει ισάριθμες φορές; Δεν ήταν πρωτάρης πλέον σε θέματα στενών σχέσεων. Δεν είχε άγνοια των αναγκών ενός ανθρώπου, για συντροφικότητα, αγάπη και περιπέτεια. Ούτε και για αυτή του να χρειάζεσαι ύπνο μετά από μια γεμάτη νύχτα προκειμένου να αναπληρώσεις την ενέργεια που κατά την διάρκειά της κατανάλωσες. Την ενέργεια που μετά χαράς αφαίρεσες από το είναι σου για να την προσφέρεις σε κάποιο άλλο. Σε κάποιον που και εκείνος την ημέρα μετά τις συναντήσεις σας σέρνεται από την κούραση. Μια γλυκιά κούραση για την οποία δεν κλαίγεται παρά χαίρεται ενδόμυχα που είχε την τύχη να την γευτεί. Την κούραση όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως αποτέλεσμα μιας νύχτας γεμάτης εμπειρίες, αισθήσεις και συναισθήματα. Μιας νύχτας σαν και αυτές που ο Σωτήρης είχε να ζήσει καιρό τώρα. Πώς να ρωτούσε τον συνάδελφο χωρίς να φανεί ότι τον ζηλεύει; Πώς να ρωτούσε χωρίς να τον κάνει να νιώσει τύψεις γιατί κάνει κάτι που δε θα έπρεπε; Ήταν αλήθεια πως η ποιότητα της δουλειάς του είχε χειροτερεύσει, όμως πως να τον επιπλήξει για κάτι που και εκείνος ευχόταν να συνέβαινε ξανά στην ζωή του; Ήταν προϊστάμενος, έπρεπε κάτι να πει, ήταν αναγκαίο να του μιλήσει αλλά πώς;
Το σκέφτηκε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί. Δεν έβρισκε λύση, αλλά το πρόβλημα δεν διαλυόταν με τον καιρό παρά χειροτέρευε, δεν υπήρχαν περιθώρια πλέον άλλα, έπρεπε να κάνει κάτι. Όμως όπως συχνά, δεν φτάνει κανείς να θέλει να βρει μια λύση, πρέπει και η λύση να θέλει να βρεθεί... Έτσι λοιπόν η λύση τον βρήκε βλέποντας τηλεόραση. Ήταν μια εκπομπή από αυτές που στα αγγλικά λέγονται talk shows, και που συνήθως προγραμματίζουν τα κανάλια για τις μεσημεριανές ώρες με συζητήσεις χαμηλού επιπέδου για κοινό χαμηλού επιπέδου, που επαναλαμβανόταν για αυτούς που δεν την είδαν το μεσημέρι δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Η διανοητική ικανότητα ενός ανθρώπου αυτές τις πρωινές ώρες είναι ως γνωστόν συγκρίσιμη με αυτή κοντά το μεσημέρι.. Όμως ας μη ξεφεύγουμε από το θέμα. Η λύση στο πρόβλημα του Σωτήρη δόθηκε ανέλπιστα από τον καλεσμένο όταν αυτός ομολόγησε μπροστά στο κοινό, πως είχε ένα πρόβλημα το οποίο τον καθιστούσε σιγά σιγά αλλά με σιγουριά ανίκανο εργασίας. Η ενασχόληση με την εργασία του κατά την διάρκεια της ημέρας μαζί με όλες τις δυσκολίες της, δεν τέλειωνε την στιγμή που άφηνε το κτήριο της δουλειάς. Τα βράδια στον ύπνο του, ξαναπερνούσαν από το μυαλό του τα προβλήματα της ημέρας τα οποία επαναλάμβανε ολόκληρα και ισχυρότερα κατά την διάρκεια του ύπνου του. Η φίλη του η Τέτα, που δεν άντεξε να τον βλέπει αιώνια κουρασμένο και σε υπερένταση μέρα ή νύχτα, τον είχε χωρίσει και ήταν σίγουρος πως σε λίγο καιρό ακόμα και ο προϊστάμενος θα δυσανασχετούσε. Όμως εδώ και λίγες μέρες είχε αρχίσει μια θεραπεία σε ένα ψυχολόγο. Η πρότασή του ήταν... άμα η δουλειά σας κλέβει τον ύπνο τα βράδια, κλέψτε της εσείς τον χρόνο την ημέρα και να κοιμάστε κατά την διάρκειά της. Σε λίγο καιρό θα καταλάβει ποιός κάνει το κουμάντο και θα σας αφήσει τα βράδια σε ησυχία.
Από τότε και έπειτα ο Σωτήρης το έκανε συνήθειο να μη περνά από το γραφείο του Γιάννη για την καθημερινή καλημέρα πριν τις 12 το μεσημέρι. Ούτε που ενοχλείται όταν ακούει θορύβους ροχαλητού. Η σταθερή πλέον χαμηλή παραγωγικότητά του δεν είναι λόγος επιπλήξεως, αντίθετα λόγος ιδιαίτερης ευτυχίας. Αν δεν ήταν ο Γιάννης και το πρόβλημά του, δεν θα τα είχε φτιάξει ο Σωτήρης τώρα με μια θεσπέσια και τρομερά ερωτική παρουσία σαν την Τέτα.

Ερωτηματικά ¿ ; ?

Είμαστε υπεύθυνοι για όσους αγαπάμε.
Προστατεύουμε και προσέχουμε όσους αγαπάμε.
Λυπόμαστε και χαιρόμαστε με όσους αγαπάμε.
Γιατί το κάνουμε;
Γιατί έτσι νιώθουμε;
Γιατί είναι ηθικό και έτσι πρέπει;
Γιατί ελπίζουμε κάποιοι και εκείνοι με την σειρά τους να μας φερθούν έτσι. Άρα να μας αγαπήσουν; Άρα να μην είμαστε μόνον εμείς που δίνουμε, αλλά και να μας δώσουν; Άρα δεν δίνουμε για να δώσουμε παρά για να λάβουμε κάποτε; Άρα δεν αγαπάμε; Αλλιώς θα δίναμε χωρίς να περιμένουμε τίποτε; Αλλιώς δε θα συγκρίναμε το τι δώσαμε με το τι πήραμε; Αγνοώντας πως όσα παίρνουμε δεν είναι απαραίτητο να μας δίδονται από αυτόν που εμείς προστατεύουμε και αγαπάμε...

Περίεργος και πολύπλοκος κόσμος. Κάποτε θα τον καταλάβω, μέχρι τότε χρειάζεται προσπάθεια.
...
Καλησπέρα

Η παραλία στην άμποτη

Αποτραβιέσαι
Ξαναέρχεσαι
Σαν της θάλασσας το κύμα
Μια το θες
μια σου είναι πολύ
το ενδιαφέρον

Και εγώ
μοναχική παραλία
Η άμμος ανάμεσα στις κοφτερές πέτρες
εξανεμίζεται
στην απουσία σου

Σε περιμένω
και θα σε περιμένω...
Τι άλλο να κάνω
στο χρωστώ
αφού κάπου κάπως κάποτε
την καρδιά μου άνευ όρων σου έδωσα.

....

Καληνύχτα

To κατάστημα χρειάζεται...

...ύπνο.
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά... :-)

Η μορφή των εντυπώσεων...

Πως να δώσεις μορφή λέξεων σε εντυπώσεις;
Πως να εκφράσεις την ελπίδα σου για ένα καλό αποτέλεσμα;
Πως;
Δεν ξέρω πως... μήπως απλά και μόνον με μια εικόνα;

Μια παλιά φωτογραφία που εκφράζει την στιγμή...

Καλησπέρα

Αρχή εποχής

Καινούργια αρχή
σταθερή εξέλιξη
πολυπόθητη
.
Από αύριο
και κάθε μέρα πλέον
νέες ελπίδες

Ορθό ή ανάποδο;

Μια μπάλα στον αέρα
Ένα λουλούδι στο νερό
Ένα φτερό από την μητέρα
Το σκυλί με μπιμπερό

Θάλασσα γεμάτη πεταλούδες
Στο βουνό δελφίνια γυροβολούν
Ανάλαφροι λεπτοί Βούδες
Ζευγάρια που μονολογούν

Παράθυρα κλειστά μπαζωμένα
Μουσική χωρίς ρυθμό
Αγάπη σε πρόσωπα μουτρωμένα
Θρησκεία χωρίς Θεό

Ποιές πιθανότητες υπάρχουν
και άλλοι τον κόσμο έτσι να βλέπουν;
Ή είναι το κόκκινο που μου φαντάζει
τελικά μπλε σκούρο και μαβιάζει;

Το ταλέντο (Ιστορία)

Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια γυναίκα που την έλεγαν Ελένη η οποία είχε ένα ταλέντο να διαλέγει τα λάθος άτομα με τα οποία συνδέεται στενά. Όταν ήταν τεσσάρων χρονών, έκανε παρέα με ένα τριάχρονο, το αγόρι με το οποίο τα είχε στο δημοτικό σταμάτησε αυτομάτως να της μιλά από την στιγμή που τα φτιάξανε και της έστελνε μόνον ραβασάκια, στα 12 ήταν ερωτευμένη με ένα 36χρονο, στα 13 της άρεσε ένας συμμαθητής από το παράλληλο γυμνάσιο, που τον θαύμαζε στα μυστικά, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να του μιλήσει, στα 15 ήταν με ένα καπνιστή -παρόλο που συχαινόταν τη γεύση του φιλιού του-, κάποια χρόνια αργότερα τα έφτιαξε με ένα παντρεμένο, οποίος αποδείχτηκε πως είχε μια παράλληλη σχέση με την καλύτερη φίλη της. Η Ελένη δεν ήξερε τι μπορούσε να κάνει προκειμένου να αποβάλει αυτό το μισητό της ταλέντο. Προσπάθησε να αποφύγει τις σχέσεις, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ορθολογιστικά κριτήρια στις επιλογές της, προσπάθησε να αποφύγει κάθε απόφαση και να δεχτεί τις αποφάσεις των πιθανών συντρόφων, προσπάθησε να φερθεί αντίθετα από το ένστικτό της, όλα όμως χωρίς επιτυχία.
Από καιρό εις καιρό συζητούσε το πρόβλημά της με τις φίλες της, αλλά δεν έβγαζε άκρη γιατί το ταλέντο της επηρέαζε και αυτού του είδους σχέσεις. Η μια της έλεγε ότι για όλα φταίνε οι άνδρες που έχουν φοβίες και δεν αντέχουν τις στενές σχέσεις, η άλλη της έλεγε πως της έλειπε αυτοσεβασμός, η άλλη της εξηγούσε πως ήταν δικό της το λάθος γιατί δεν είχε ρεαλιστικές απαιτήσεις, η τέταρτη τα έβαζε στα πόδια γιατί δεν είχε υπομονή να ακούσει τα προβλήματα της φίλης της, και ενδιαφερόταν περισσότερο για τα βιβλία και τη δουλειά της.
Κάποτε σταμάτησε να συζητά, άρχισε να γράφει τις σκέψεις της και ξαφνιάστηκε που έβρισκε τόσες πολλές λέξεις για να τις περιγράψει. Κάποτε της τέλειωσαν και οι λέξεις. Τότε βρέθηκε πραγματικά σε μια πολύ δύσκολη θέση. Δεν είχε πλέον τρόπους διαφυγής, έπρεπε να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο το ταλέντο της. Ναι, αλλά πως; Και τι θα έκανε αν το εντόπιζε; Μπορούσε να το ξεριζώσει από μέσα της; Πόσο μεγάλο κομμάτι προσωπικότητας θα της έμενε; Ποιός κάδος αχρήστων ήταν ο σωστός για τέτοια ταλέντα; Ήταν τοξικό λύμα; Δεν ήθελε η δικιά της απελευθέρωση να γινόταν εις βάρος άλλων και να έπεφτε από κακή τύχη στα χέρια αγνώστων.
Αποφάσισε να αρχίσει την διαδικασία με ένα μπάνιο. Πάντα ένοιωθε καλύτερα μέσα στα μυρωδικά σαμπουάν και σαπούνια της. Είδε το ξυραφάκι δίπλα στα άλλα μπουκαλάκια, το πήρε και άρχισε να καθαρίζει με αυτόν το τρόπο το δέρμα της. Δοκίμασε την υφή της ξυρισμένης επιφάνειας. Της άρεσε η λεία αίσθηση που της έδινε, συνέχισε με συνέπεια το έργο της και ασχολήθηκε με όλο της το σώμα χωρίς την παραμικρή εξαίρεση. Όταν τέλειωσε, ξέπλυνε τα υπόλοιπα του σαπουνιού με ζεστό νερό, στέγνωσε το δέρμα της με μια φρέσκια πετσέτα. Στάθηκε ξανά μπροστά στον καθρέπτη. Δεν μπορούσε να εξηγήσει το φαινόμενο, ήξερε πως το ταλέντο της ήταν ακόμα εκεί, ήξερε πως ότι και αν έκανε δεν ήταν ένα πουκάμισο να το αλλάξει, ήξερε πως είτε της άρεσε είτε όχι το ταλέντο της θα ήταν το τελευταίο που θα έχανε στην ζωή της, όμως η θέα του γυμνού της σώματος, η θέα όλων αυτών που το ξυράφι έκανε δυνατόν να γίνουν ξανά ορατά, η συναίσθηση του ότι ήταν ακόμα νέα, έχοντας την γνώση του παρελθόντος της έδωσαν την σιγουριά πως ήθελε να κάνει άλλη μια προσπάθεια. Να δώσει άλλη μια ευκαιρία στην σχέση της, να αρχίσει ένα καινούργιο παιχνίδι με καινούργιες πιθανότητες επιτυχίας και να αφήσει το ταλέντο στην ησυχία του. Ίσως αν μπορέσει να το αγνοήσει να χάσει την δύναμή του και να μη μπορεί να την επηρεάσει ξανά αρνητικά.

"Γιατί όχι" σκέφτηκε όσο χτένιζε τα μπλεγμένα μαλλιά της και χαμογέλασε στον καθρέπτη.

Φαντασιοπληξίες

Έχω χάσει από καιρό την αίσθηση, ότι η ζωή είναι αυτό που την κάνουμε. Όταν από την μια στιγμή στην άλλη διαλύεται το οικοδόμημα 11 χρόνων, η οικογένεια που είχα νομίσει ότι είχαμε φτιάξει, εξανεμίζεται η σιγουριά της δουλειάς με συμβόλαιο απεριόριστου χρόνου, απειλείται η υγεία νου και σώματος, βρίσκομαι ξανά μανά σε μετακομίσεις, σβήνουν οι ζωές γνωστών ή και συγγενών από αρρώστιες ή ατυχήματα, ακούω για χωρισμούς, θανάτους, φαλιρίσματα, φωτιές αγωνιώ για την επόμενη είδηση.
Ήταν πάντα έτσι η ζωή, και εγώ δεν τη γνώριζα;
Βλέπω αυτήν την εποχή μόνον καταστροφές;
Αν είναι θέμα στατιστικής, και αυτήν την εποχή απλά μαζεύτηκαν πολλά, πότε θα ξεπεραστεί ετούτη η φάση;
Είμαι κουρασμένη και αρκούν μικρά πράγματα, για να τα πάρω αρνητικά;
Όμοια με τον πόνο που το σώμα δεν ξεχνά ότι ένοιωσε, και αντιδρά πλέον ευαισθητοποιημένο ακόμα και σε μικρά τσιμπήματα;
Πως αδειάζει η ανάμνηση; Και πως αντιμετωπίζονται οι καθημερινές μικρές και μεγάλες ειδήσεις καταστροφών;

Ή είναι τελικά όλα φαντασιοπληξίες, και οι σκύλοι δεν χρειάστηκαν ευθανασία, η φίλη δεν χώρισε από τον σύντροφό της, ο φίλος δεν έχασε την δουλειά του, η οικογένεια δεν είναι στο τσακ να διαλυθεί, ο πατέρας δεν έκανε ότι έκανε και εγώ ποτέ δεν έφτασα στο σημείο να...;

Τίγρης

Στο κλουβί ανήσυχη πάλι τριγυρνώ
Ένας τίγρης που τον τυραννούν άπειρες ερωτήσεις

Γιατί;

Γιατί είναι το ποτό κακό
και το τσιγάρο όχι;
Γιατί απαγορεύονται τα ναρκωτικά
και όχι η κτητικότητα;
Γιατί το πολύ σεξ είναι αρρώστια
και όχι η ανασφάλεια;
Γιατί η εύκολη λύση έλκει
περισσότερο από την προσπάθεια;

Νούμερα

777 κείμενα,
17 κατηγορίες,
28 μήνες από την πρώτη φορά,
278 σελίδες βιβλίου,
άπειρες ώρες και ακόμα περισσότερες στιγμές...

ένα blog.

Καλησπέρα

Ευτυχώς

Όσα πρόσωπα
της αδιαφορίας
τόσα αγάπης

Mωρούλι τόσο δα μικρό

Ένα μωρούλι τόσο δα μικρό
φέρνει ευλογία στο σπιτικό
ένα μωράκι μισή παλάμη
αγάπης απόδειξη μεγάλη

Απροστάτευτο μικρό κάτι
λίγη σάρκα αλλά αφράτη
Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου
συμπλήρωσες την οικογένειά σου

Μακάρι πάντα υγιές
ανάπτυξη και μόνον χαρές
περιέργεια, πρόοδο, σιγουριά
και όσο γίνεται ανεμελιά

Dreamcatcher / Ονειροφάγος (Ιστορία)

Πώς να ξαναρχίσει; Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που κάθισε συγκεντρωμένος στο γραφείο του με σκοπό να ασχοληθεί. Τι είχε συμβεί αλήθεια δεν είχε καταλάβει, αλλά στα ξαφνικά είχε χάσει την ικανότητα να βλέπει εικόνες στις σκιές, να ακούει λέξεις ανείπωτες, να νοιώθει ιστορίες στο άρωμα των λουλουδιών, να ασχολείται με το κόσμο της φαντασίας, να ονειρεύεται με λίγα λόγια. "Ο προηγούμενος νοικάρης πρέπει να έκρυψε κάπου έναν χαλασμένο ονειροφάγο" είχε πει κάποτε αστειευόμενος σε ένα φίλο του. "Ένας ονειροφάγος φιλτράρει τα άσχημα όνειρα. Ένας χαλασμένος τα ρουφά όλα." Σιγά σιγά όμως, μη μπορώντας να εξηγήσει αλλιώς την αιτία της κατάστασης, άρχισε να πιστεύει σε αυτήν την πιθανότητα και να κάνει σκέψεις για τον τόπο της κρυψώνας αλλά που να έψαχνε; Το διαμέρισμα ήταν άδειο πριν την μετακόμισή του. Τα είδη υγιεινής στο μπάνιο ήταν καινούργια, στην κουζίνα δεν υπήρχε τίποτε, ούτε ένας νεροχύτης, ούτε ντουλάπια ή πες ένα ράφι για να ξεχαστεί ένας ονειροφάγος. Αν υπήρχε ένα τέτοιο αντικείμενο στο διαμέρισμα θα έπρεπε να μπορούσε να το δει, πράγμα που δεν συνέβαινε. Και όμως κάτι του έλεγε μέσα του πως δεν έκανε λάθος. Κάτι του κλέβει τα όνειρα, μπορεί να είχε σταματήσει προ πολλού να νοιώθει ιστορίες, αλλά αυτό το ένοιωθε καθαρά, κάτι του έκλεβε, του ρούφαγε θα έλεγε αν δεν ντρεπόταν να παραδεχτεί την ένταση της αίσθησης που είχε, όποιες σκέψεις ονείρου έκανε απευθείας την στιγμή που τις σχημάτιζε. Ήξερε πως μια τέτοια τακτική, η κλοπή τους όσο είναι μικρές και ανυπεράσπιστες θα έλεγε κανείς, ήταν πολύ αποτελεσματική και δεν μπορούσε να φανταστεί τι άλλο θα ήταν σε θέση να τα βάλει με τα όνειρά του. Άρχισε να υποψιάζεται το χώρο πίσω από τους γύψινους τοίχους, το σημείο κάτω από την μπανιέρα με τις σωλήνες της, τα κουφώματα της πόρτας, τα επενδυμένα με μοκέτα σκαλάκια της εισόδου. Πως όμως να τον έβρισκε χωρίς να ξηλώσει τοίχους, σωλήνες, πατώματα; Ένας ονειροφάγος δεν εκπέμπει ραδιενέργεια να την μετρήσει, δεν είναι από μαγνήτη να βρει τα σημεία έλξης, δεν είναι από νερό να ψάξει με ένα εκκρεμές, δεν πρόσφερε ζέστη, δεν μύριζε, δεν έκανε φασαρία για να ανιχνεύσει αλλαγές θερμοκρασίας, μυρωδιάς ή ηχητικών κυμάτων. Δεν είχε πολλές εναλλακτικές λύσεις, έπρεπε να το βρει προσφέροντάς του, θυσιάζοντας του θα έλεγε καλύτερα, φρέσκα και τρυφερά όνειρα. Είχε προσέξει πως όσο βρισκόταν στο μπάνιο παραδείγματος χάριν οι σκέψεις ονειροβασίας είχαν χρόνο στο μυαλό του να ξεπηδήσουν, να πάρουν κανά δυο στροφές, να αλλάξουν κατεύθυνση, περιεχόμενο και υφή αλλά μόλις έβγαινε από την πόρτα, όλα χάνονταν, διαλύονταν, εξανεμίζονταν αφήνοντας μια αίσθηση πόνου και κενού. Στην κουζίνα αντίθετα δεν ένοιωσε αυτό τον το πόνο της αφαίρεσης για τον απλό λόγο μάλλον, ότι εκεί ούτε ένα τόσο δα ονειράκι δεν γεννιόταν, πως να κλαπεί λοιπόν κάτι που δεν υπήρξε; Μήπως ήταν αυτό το γεγονός ένδειξη πως βρισκόταν κοντά στον πλέον μισητό ονειροφάγο; Μήπως εκεί έπρεπε να άρχιζε την έρευνα του; Πήγε στο διπλανό δωμάτιο και προσπάθησε να χαλαρώσει το μυαλό του. Έβαλε απαλή μουσική, χαμήλωσε το φως τραβώντας τις σκούρες κουρτίνες, και άρχιζε να κοιτά ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες. "Πως περνά ο καιρός" σκέφτηκε. "Πότε ήμουν είκοσι πότε έφτασα τα πενήντα, πότε θα γίνω παππούς, ούτε που το κατάλαβα" του ξέφυγε όσο ξεφύλλιζε εικόνες, αποδείξεις ζωής. Έβλεπε πρόσωπα που αγάπησε, έβλεπε μέρη όπου είχε χρόνια να βρεθεί, έβλεπε μάτια ανθρώπων που έχασε από αρρώστιες να τον κοιτούν χαρούμενα, ξέχασε την αρχική του πρόθεση και συνέχισε να κοιτά μέχρι την τελευταία φωτογραφία. Άφησε το άλμπουμ ανοιχτό δίπλα του, δεν του έκανε καρδιά να το κλείσει, είχε γυρίσει με την σκέψη του χρόνια πίσω, ένοιωθε νεότερος, δυνατότερος, γεμάτος ενέργεια, γεμάτος όνειρα, εικόνες. Πως να κρατούσε για πάντα αυτήν την κατάσταση; Πως να την συντηρούσε; Πως να μην την έχανε; "Έχανε;" Σκέφτηκε "έχανε"; Με μια ένοιωσε τις εικόνες να αφήνουν το σώμα του, να αιωρούνταν, να κινούνται. Τις ακολούθησε. Δεν έβλεπε που κατευθυνόταν, είχε σκοτεινιάσει, αλλά δεν χρειαζόταν φως για να δει τις εικόνες, τα όνειρά του, που για άλλη μια φορά απομακρύνονταν χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτε για να τα σταματήσει. Ένοιωθε την κίνησή τους, μια κίνηση παρόμοια νερού υποθαλάσσιων ρευμάτων. Αργή, σίγουρη και αποτελεσματική. Όταν κάποτε είχε την αίσθηση πως η απόσταση που τον χώριζε από τα όνειρά του ήταν πλέον σταθερή ψηλάφισε τον τοίχο ψάχνοντας ένα διακόπτη ρεύματος. Δεν βρήκε κανένα, χρησιμοποίησε τον αναπτήρα που είχε πάντα πρόχειρο στην τσέπη του και βρέθηκε αντιμέτωπος ενός τεράστιου ονειροφάγου. Το μισητό εργαλείο του βασανιστηρίου του ήταν βαμμένο με παχιές πινελίες στο ταβάνι του ελεύθερου χώρου δίπλα στο κλιμακοστάσιο ένα όροφο πάνω από το διαμέρισμά του, και κάλυπτε την επιφάνεια της κουζίνας γειτονικά του μπάνιου.

Μόνοι

Μόνοι είμαστε και μόνοι θα πεθάνουμε. Ελπίζουμε πως κάποτε θα βρούμε κάποιον που θα μας καταλάβει.
Δε βρίσκουμε.
Παρατάμε την προσπάθεια, κάνουμε παιδιά και ξαναρχίζουμε να ελπίζουμε.
Δεν ικανοποιείται ούτε τότε η ανάγκη μας και πέφτουμε για δεύτερη φορά από τα σύννεφα.
Μόνοι είμαστε και μόνοι θα πεθάνουμε. Ελπίζουμε πως κάποτε θα βρούμε κάποιον που θα μας καταλάβει. Δεν βρίσκουμε. Είτε σπάμε είτε το δεχόμαστε. Μέση οδός δεν υπάρχει...
Καλημέρα.
----
Πηγή και Copyright της φωτογραφίας: http://www.photohomepage.de

Παιχνίδι II

Παιχνίδι της μοναξιάς
της ενημέρωσης παιχνίδι

κάνεις τα μακρινά κοντά
τα άγνωστα εξηγείς στο πιτς φιτίλι

Ενδιαφέροντα πληροφορείς
αδυναμίες ενισχύεις ή και αμβλύνεις

Μα πέρα από όλα παιχνίδι μου ακριβό
εικόνων υλικό(*) απλόχερα προτείνεις
-------
(*) Η φωτογραφία είναι ένα screenshot από μια ταινία στο youtube.com του Κου Robbie Williams ο οποίος μου κράτησε ευχάριστη παρέα κατά την διάρκεια των σημερινών μου ονειροβασιών...

Παιχνίδι

Παιχνιδάκι της αγάπης
την ανάγκη της στιγμής ικανοποιείς

Αισθήματα δεν έχεις
μόνον αισθήσεις ενεργοποιείς

Είναι το κενό των άλλων
που με σε' κατά καιρούς γεμίζει;

Είσαι κενό εσύ το ίδιο
περισσότερο δεν αξίζει(*)
--------
(*) Δε μου αρέσει η ιδέα του να μην έχει επιλογή "το παιχνίδι" για το τι συμβαίνει... Ίσως για αυτό και η τελευταία στροφή να μην φαίνεται τόσο πετυχημένη. Μια σκέψη θα ήταν...
Ή μήπως απλά και μόνον αποζητάς
από αγάπη να ξεχειλίζεις
Άλλες προτάσεις;

Ήρωας από ανάγκη

Λερναία ύδρα τα προβλήματα
μόλις ένα λύσεις
δυο καινούργια ξεφυτρώνουν

Και εσύ Ηρακλής,
τον παράλογο αγώνα
όσο μπορείς παλεύεις

Τους 12 άθλους σου
έπαψες προ πολλού
να τους μετράς

Ήρωας κατά λάθος
σαν και εκείνον
έγινες αναγκαστικά

---Ο πίνακας είναι του Beham, (Hans) Sebald (1500-1550):
Hercules slaying the Hydra, 1545
---
Τι άλλο να κάνεις άλλωστε;
Το κεφάλι στην άμμο
σαν στρουθοκάμηλο να μπήξεις;

Γιατί απροστάτευτο
μια χαψιά αρκεί - το ξέρεις -
και θα σε καταβροχθίσει

Η απόφαση ενός αλόγου

Άλογο γκρίζο
πως δε αναθεματίζεις;
Ολημερίς στο χωράφι
μόνο - άθελά σου - σε'βαλαν

Το χόρτο ξερό
ελάχιστο το νερό
και οι μύγες πολλές
την ζέστη του ήλιου υπομένεις

Το βράδυ περιμένεις
δροσιά και ανακούφιση να φέρει
Παρέα θα σου κάνουν
τότε τα αστέρια στον ουρανό

Ξέρεις άραγε
πως αλλού στάβλο,
τροφή και φροντίδα θα'χες;
Και στεναχωριέσαι;

Ξέρεις άραγε
πως κάπου αλλού
σαν τα γουρούνια σαλάμι θα κατέληγες;
Και χαίρεσαι;

Και αν κάποτε έρθω
γκρίζο άλογο
και τα δεσμά σου σπάσω
θα καλπάσεις άραγε χλιμιντρίζοντας μακριά,
ή θα με κλοτσήσεις
την γνωστή και μίζερη ρουτίνα προτιμώντας;

Ποιός είμαι; (Ε)

Μερικές φορές όταν προσπαθώ να συγκεντρωθώ για να προσδιορίσω με τι θα πρέπει να ασχοληθώ στην συνέχεια, εντελώς αυτομάτως ξεσπάει από μέσα μου:
«Ποιός είμαι, και στην περίπτωση που ισχύει αυτό, πόσοι είμαι;»
(wer bin ich, und wenn ja, wie viele?)
Πριν 10 χρόνια πρωτοάκουσα αυτήν την πρόταση στα γερμανικά. Ψάχνοντας στο ίντερνετ, δεν βρήκα στοιχεία για το αν είναι καθαρό γερμανικό «προϊόν» ή όχι...
Στην αρχή, την θεώρησα λόγω ανορθόδοξης χρήσης της γραμματικής «παράλογη», «λάθος» και ένα «αστείο».
Όσο περισσότερο όμως αναλύω τις λέξεις, όσο πιο συχνά προφέρονται μηχανικά από τις φωνητικές χορδές μου, τόσο πιο σίγουρα καταλήγω να πιστεύω πως είναι μια πολύ σημαντική πρόταση με 3 εύλογες ερωτήσεις.
3 από τις 6 πιο σημαντικές ερωτήσεις που με απασχόλησαν ποτέ.
Οι υπόλοιπες 3 είναι:
«Ποιός είναι το παιδί μου, και στην περίπτωση που ισχύει αυτό,
πόσοι είναι;»
Καλημέρα.
-----
ΥΓ. Επανάληψη ενός κειμένου της 11ης Μαΐου 2006.

Μορφή

Αν η καρδιά μου ήταν ανοιχτή,
αν στην ψυχή μου δεν φώλιαζε η κακία,
μόνο μια μορφή,
-τη δική σου-
θα είχα...

...Επιστρέψαμε.

Που βρίσκεται η αλήθεια τελικά;

Ένταση, ένταση, από την στιγμή που σηκώθηκε βρισκόταν σε ένταση. Ποιό το λάθος της, τι έπρεπε να αλλάξει, δεν ήξερε, δεν μπορούσε να καταλάβει, αλλά όσο περισσότερες σκέψεις έκανε, όσο και αν προσπαθούσε, υπήρχαν τόσα πολλά στον τρόπο και τις πράξεις που ενοχλούσαν τους άλλους γύρω της. "Μα καλά τόσο χάλι είμαι;" αναρωτιόταν. Γιατί όλα λάθος τα έλεγε, πως οι άλλοι τα αντιλαμβάνονταν αρνητικά; Τόσο έξω από την εκεί κοινωνία βρισκόταν, τόσο αλλιώς ήταν; Και καλά να ήταν η πρόθεσή της, ή να είχε διάθεση να θίξει, όμως έτσι; "Τέλος πάντων" έλεγε κάθε φορά που ένοιωθε μια δυσαρμονία. Όμως αυτό το τέλος πάντων το είχε πει, πλέον, άπειρες φορές. Άπειρες φορές μέχρι εκείνη την στιγμή που κάτι συνέβηκε μέσα της και έζησε την έκρηξη. Μια έκρηξη άνευ προηγουμένου. "Για κοίτα ρε γαμώτο" είπε στον εαυτό της. "Αυτά που δεν σου αρέσουν, αυτά που άλλοι έκαναν και τα καταδίκαζες γιατί ήξερες πολύ καλά πόσο αδύναμη σε έκαναν εκείνες οι στιγμές να νιώθεις, ακριβώς αυτά κάνεις και εσύ τώρα. Μα καλά τίποτε δεν έχεις μάθει μέχρι τώρα; Χειρότερη και από τους χειρότερους είσαι." Εσύ που υποτίθεται τα έχεις ψάξει τα πράγματα. Εσύ που έχεις βρει μια άκρη για τον εαυτό σου, να αφήνεσαι έτσι έρμαιο των συναισθημάτων σου, της οργής, της αίσθησης της αδικίας, να ενδίδεις σε ένα κύμα φωτιάς με μια αχαλίνωτη διάθεση καταστροφής και όποιον πάρει ο χάρος. Μια γιατί, ποιός ο λόγος αυτής της ανάγκης σου για (αυτο-)καταστροφή; Γιατί δεν μπορούσες να χαρείς την ομορφιά του τοπίου, την αγάπη και τον θαυμασμό των οικείων σου, γιατί δε μπορούσες να χαλαρώσεις, γιατί έπρεπε να τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς; Γιατί δε μπορούσες να δεχτείς ότι είσαι κουρασμένη, ακριβώς όπως είναι κουρασμένοι και άλλοι τριγύρω σου. Να αποδεχθείς τον τρόπο τους, να καταλάβεις πως ο καθένας με τον δικό του τρόπο το πολεμά και το παλεύει. Πως δεν είναι εχθροί σου, παρά σύμμαχοι.

"Μα έτσι δεν κάνω" ρωτά μια φωνή μέσα σου. "Μα δε βοηθώ όπου βλέπω ότι μπορώ; Δεν ασχολούμαι; Τα αφήνω όλα για τους άλλους;" "Όχι" απαντά μια άλλη δεύτερη. "Ασχολείσαι μόνον εκεί όπου σε ενδιαφέρει και όσο σου κάνει κέφι, αλλιώς αποχωρείς και άσε τους άλλους να ζαλίζονται από τις δυσκολίες." "Έτσι είμαι; Έτσι;" ρωτάς ξανά και ξανά; "Μα εγώ ενδιαφέρομαι, δεν αφήνω στους άλλους να κάνουν δικές μου δουλειές, προσπαθώ να μην τους επιβαρύνω, είναι δυνατόν να μην το βλέπουν και να νιώθουν ότι όταν δυσκολέψουν τα πράγματα τους αφήνω στα κρύα του λουτρού;"

Όμως όπως πάντα κάπου ενδιάμεσα βρίσκεται η αλήθεια. Ούτε η μια φωνή έχει απόλυτη αλήθεια, ούτε η άλλη, μόνον το σύνολό τους κάνει νόημα. Το σύνολο και η καθημερινότητα με τις πράξεις που τελικά αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα των σκέψεων και των προθέσεων.

Καληνύχτα.