Και λοιπόν; Είναι απαραίτητο για όλα να ξέρουμε το λοιπόν; Δεν μπορεί δηλαδή κάτι να μην έχει λοιπόν; Δε μπορεί κάτι να μην έχει εξήγηση, να μην συμβαίνει ως αποτέλεσμα κάποιου άλλου, να μην έχει ένα συγκεκριμμένο σκοπό, να συμβαίνει απλά και μόνον, έτσι γιατί έτυχε να συμβεί, γιατί δεν προγραμματίζεται η ζωή, γιατί δεν ελέγχεται το μέλλον, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την αντίδρασή μας, γιατί δεν είμαστε ένας αλλά πολλοί. Ακριβώς όπως το περιβάλλον μας, δεν είναι ένα αλλά πολλά. Ακριβώς όπως τα συναισθήματά μας, δεν είναι μόνον καλά αλλά και άσχημα. Και τίποτε δεν είναι για πάντα, τίποτε δε έρχεται για να μας δοκιμάσει. Απλά συμβαίνει. Είτε στην δικιά μας ζωή, είτε στην ζωή των άλλων. Σύμπτωση για το ποιόν επιρρεάζει, σύμπτωση για το ποιός το λύνει, είτε διαλέγει να το ξεχάσει.
No clue, no clue at all λοιπόν. Μα που που το πάει, που το φέρνει αυτό το λοιπόν, σύνεχεια στην επιφάνεια όλων των σκέψεων θέλει να επιπλέει. Άλλο ένα επιπλέον λοιπόν, ένα επί πλέον λοιπόν, ένα πλέον επί των σκέψεων λοιπόν που πάντα θέλει νόημα σε όλα να δώσει.
Όχι δε θα του περάσει αυτού του λοιπόν, εγώ το αποφάσισα και επιμένω... Δεν υπάρχει λοιπόν, όχι στα επιπλέοντα λοιπόν. Από σήμερα τολμώ να επιβεβαιώσω την αλήθεια... no clue, no clue at all!
