Δε ξέρω, πραγματικά δε ξέρω άμα έρθει πάλι μια εποχή που να έχω πάλι λόγια να περιγράψω εικόνες και καταστάσεις. Τι να πει κανείς άλλωστε για όλα αυτά που συμβαίνουν. Πόσο γρήγορα αλλάζουν, αυτά που προγραμματίστηκαν, πόσο ξαφνικά βγαίνουν άλλα προβλήματα και λύνονται στα σιωπηλά άλλα. Αρχίζω να θαυμάζω την σιωπή. Αρχίζω να χαίρομαι την ησυχία. Την σταθερότητα. Ίσως γιατί νοιώθω πως δεν την έχω, ίσως γιατί συνέχεια στην κίνηση βρισκόμαστε. Και όμως άμα το καλοσκεφτεί κανείς, ή μάλλον άμα το καλοσκεφτώ γιατί ποιόν άλλο ενδιαφέρει, όλα όσα θαυμάζω, όλα όσα μας συμβαίνουν, είναι πράγματα που και τα έχω και τα θέλησα. Τι περίεργο προσόν μερικών ανθρώπων... Να ζουν αυτά που θέλησαν, και να μην καταλαβαίνουν πως βρίσκονται κοντά στο στόχο τους, να εκπληρώνουν κάποια όνειρα, και να μη συνειδητοποιούν πόσα θαυμαστά και ευχάριστα τους συμβαίνουν.
Συνηθίζει κανείς στην επιτυχία; Συνηθίζει κανείς στην δυστυχία; Συνηθίζει κανείς στο κλαψούρισμα; Ναι. Μάλλον όλα συνηθίζονται, για αυτό και εγώ άμα συνηθίσω το ένα, τρέχω στο άλλο, άμα συνηθίσω στο άλλο, κυνηγώ το τρίτο, και άμα το αποκτήσω, πάλι το επόμενο θα επιθυμώ. Γιατί τελικά όλα συνηθίζονται, και η ησυχία, και το τρέξιμο, και τα πολλά και τα λίγα, μόνον η βαθιά ανάγκη για μια συνέχεια και η αναζήτηση ενός νοήματος σε όλα αυτά δε φαίνεται μέχρι τώρα να χάνει την αναγκαιότητά της.
Ευτυχώς!
