Έχω χάσει από καιρό την αίσθηση, ότι η ζωή είναι αυτό που την κάνουμε. Όταν από την μια στιγμή στην άλλη διαλύεται το οικοδόμημα 11 χρόνων, η οικογένεια που είχα νομίσει ότι είχαμε φτιάξει, εξανεμίζεται η σιγουριά της δουλειάς με συμβόλαιο απεριόριστου χρόνου, απειλείται η υγεία νου και σώματος, βρίσκομαι ξανά μανά σε μετακομίσεις, σβήνουν οι ζωές γνωστών ή και συγγενών από αρρώστιες ή ατυχήματα, ακούω για χωρισμούς, θανάτους, φαλιρίσματα, φωτιές αγωνιώ για την επόμενη είδηση.
Ήταν πάντα έτσι η ζωή, και εγώ δεν τη γνώριζα;
Βλέπω αυτήν την εποχή μόνον καταστροφές;
Αν είναι θέμα στατιστικής, και αυτήν την εποχή απλά μαζεύτηκαν πολλά, πότε θα ξεπεραστεί ετούτη η φάση;
Είμαι κουρασμένη και αρκούν μικρά πράγματα, για να τα πάρω αρνητικά;
Όμοια με τον πόνο που το σώμα δεν ξεχνά ότι ένοιωσε, και αντιδρά πλέον ευαισθητοποιημένο ακόμα και σε μικρά τσιμπήματα;
Πως αδειάζει η ανάμνηση; Και πως αντιμετωπίζονται οι καθημερινές μικρές και μεγάλες ειδήσεις καταστροφών;
Ή είναι τελικά όλα φαντασιοπληξίες, και οι σκύλοι δεν χρειάστηκαν ευθανασία, η φίλη δεν χώρισε από τον σύντροφό της, ο φίλος δεν έχασε την δουλειά του, η οικογένεια δεν είναι στο τσακ να διαλυθεί, ο πατέρας δεν έκανε ότι έκανε και εγώ ποτέ δεν έφτασα στο σημείο να...;
