Αυτό που ξέχασα να γράψω

Τι ήθελα να γράψω; Το ξέχασα ενδιάμεσα. Τι σημαντικό είχε περάσει από το μυαλό μου; Τι ήθελα να κρατήσω σε δυο γραμμές; Τι ήταν τόσο ενδιαφέρον που θέλησα να το αποθανατίσω; Αν χωρίς φωτογραφία με κάποιες απλές λέξεις. Δυο ή τρεις λέξεις σαν και αυτές που συνήθως χρησιμοποιώ για να εκφραστώ; Δεν ξέρω. Ξέχασα.
Ξέχασα αν ήταν σημαντικό, ξέχασα αν ενδιαφέρει κάποιον άλλον πέρα από εμένα, ξέχασα αν με βοηθά συναισθηματικά, ή αν συμβάλει στην ανεξαρτητοποίησή μου από τα μωρά συναισθήματα που με παιδεύουν κατά καιρούς.
Ξέχασα, δε θυμάμαι, αλήθεια ιδέα δεν έχω πλέον. Το μυαλό μου είναι τόσο άδειο, όσο ένα άδειο βαρέλι κρασί, όσο ένα άδειο σεντούκι με χρυσές λύρες, όσο ένα άδειο μαγαζί χωρίς εμπόρευμα, όσα ένα σπίτι χωρίς κατοίκους. Άδειο, άδειο, άδειο, άδειο.

Μήπως τελικά αυτό ήθελα να γράψω; Πως το νόημα της ζωής είναι να μπορείς να νιώθεις άδειος χωρίς να νιώθεις τον πόνο της έλλειψης; Να αποδέχεσαι το κενό το άδειο, χωρίς να νομίζεις πως πρέπει να κάνεις κάτι για να το αναπληρώσεις; Να ξέρεις πως υπάρχει, πως καθορίζει την ζωή σου και να μη σε πονά παρά να σε παρηγορεί; Το άδειο, το κενό, το τίποτε;

Ποιος ξέρει..ποιος ξέρει τι ήθελα να γράψω...όταν ούτε και εγώ δε ξέρω, όταν ακόμα και εγώ το ξέχασα.

___
Καληνύχτα.

Χριστούγεννα 08

Ευχαριστώ για τη κάρτα και τις ευχές σου καλή μου Marina, οι κανονικές κάρτες πλέον λίγες και μετρημένες, που χρόνος και ηρεμία για να αφιερώσει κανείς για την απαστολή τους. Έτσι η αξία τους για μένα ιδαίτερη. Να είσαι πάντα καλά :)

Και για να μη ξεχνιώμαστε, αγγελάκι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Ποιος ξέρει, θα τα καταφέρω; ;)

Buchstabensuppe

Δυο πακέτα, μεγάλος ο σωρός
όταν εχθές με υπομονή
τα J απ΄ τ΄άλλα
γράμματα χώρισα

και αν λίγα έμειναν
και αν άλλα τόσα ξεχωρίσω
ο χρόνος μου χαλάλι
τροφή για μένα η αγάπη

Λωξάντρα

Για όσους την ξέρουν, την θυμούνται και θα ήθελαν να την ξαναδούν, εδώ τη βρίσκει κανείς ψηφιοποιημένη και online.
---
Καληνύχτα :)

Ρομαντική αγάπη

Ανεκπλήρωτο όνειρο
ελπίδα ατέλειωτη
αφελείς καίεις
ξανά και ξανά

Για να δούμε ποιοι
θα σε γνωρίσουν
και ποιους θα καταστρέψεις
περιμένοντάς σε

Μηδέν βαθμός Κελσίου

Να βγει κανείς, ή να μη βγει;
Ιδού η απορία.

κάνει η κίνηση καλό
μες το κρύο το τσουχτερό;

καλύτερα την μέρα να μη χάσεις
ακόμα και αν τότε ξεπαγιάσεις;

Δύσκολο ώρες ώρες να απαντήσεις
τα ζεστά παπλώματα να αφήσεις

Άρα μένεις στα αυγά σου πάλι
και χαζεύεις στο κανάλι

Άμα είναι έτσι όμως τότε
ντύσου, φύγε, άσ΄το το "οπότε"

παπούτσια βάλε και κουνήσου,
"και οι άλλοι κρυώνουν", παρηγορήσου

πάρε γάντια, σκούφο, φουλάρι
και ο δρόμος όπου σε πάρει

Tinnitus

Σφυρίζει, βουίζει,
δεν λέει να σταματίσει
Τι βοηθά, τι ηρεμεί;
το θόρυβο μες το αφτί

Όνειρο

Ήταν λέει μέσα σε ένα σπίτι όπου οι τοίχοι ήσαν από γυαλί. Έξω σκοτάδι και εκείνη μόνη μέσα. Κάποιος κίνδυνος απειλούσε, αλλά με γυάλινους τοίχους ούτε προστασία υπήρχε αλλά ούτε και τρόπος. Δεν ήξερε πως και τι να κάνει, αλλά ένοιωθε τον κίνδυνο συνέχεια να μεγαλώνει. Δεν ήξερε που να κρυφτεί, δεν είχε ούτε καν φωνή να πει τίποτε, αλλά και σε ποιόν να φωνάξει και ο χρόνος ολοένα περνούσε χωρίς να βρίσκει λύση.

Ένοιωθε το αίμα να κυλά ζεστό μέσα της, προσπαθούσε να αναλύσει ορθολογικά τις πιθανότητές της. Ελάχιστες ως μηδαμινές. Όποιος και να ήθελε να διαρρήξει το γυάλινο σπίτι, το μπορούσε. Τι να τον κρατούσε μακρυά; Τα ανύπαρκτα παντζούρια; Τα ανύπαρκτα τούβλα ή το ανύπαρκτο ξύλο της πόρτας; Τίποτε δε μπορούσε να τον σταματήσει. Έτρεμε. Συνειδητοποίησε την ευθραυστότητα της ζωής της και με πόση ευκολία μπορούσε να κοπεί. Έκλαψε.

Στην αρχή έκλαψε χωρίς να βγάζει άχνα, αργότερα με όση δύναμη είχε ή έκρυβε μέσα της. Όσο έτρεχαν τα δάκρυα παχιά, καυτά πάνω στα μάγουλά της, άρχισε το βουητό. Άμα δεν έκλαιγε θα το άκουγε τρομαχτικό, εξωπραγματικό, φοβερό. Άμα δεν έκλαιγε θα έβλεπε πως τράνταζαν τα τζάμια και με δυσκολία αντιστεκόντουσαν. Όμως έκλαιγε και τα δάκρυά της είχαν κυλήσει τώρα από τα μάγουλα χαμηλότερα στα χείλη της. Η πικρή τους γεύση της γέμιζε το στόμα. Ένοιωσε μια πρωτόγνωρη δροσιά. Μια πρωτόγνωρη αίσθηση ικανοποίησης. Ήδη ένοιωθε καλύτερα αλλά δεν μπορούσε και να σταματήσει το κλάμα.

Έξω μαινόταν η θύελλα, λύγιζαν οι κορμοί των δέντρων, ο άνεμος έκανε φύλλα, κλαδιά, σκουπίδια να αιωρούνται ψηλά και να στριφογυρίζουν. Γλάστρες αναποδογυρισμένες. Η βροχή χτυπούσε με δύναμη τα παράθυρα. Σκιές αλλόκοτες, θόρυβοι απροσδιόριστοι. Έξω τέλος κόσμου, μέσα όμως, εκείνη κλαίγοντας δεν άκουγε, δεν έβλεπε πλέον τίποτε. Δεν φοβόταν. Δε φοβόταν πλέον.

Τα δάκρυα, ζεστά, υγρά, προστατευτικά, κυλούσαν αστέρευτα πάνω στο δέρμα της. Ένοιωθε πως μούσκευαν τα ρούχα της. Από πάνω και από κάτω ταυτόχρονα. Ένοιωθε πως στα ξαφνικά το γυάλινο σπίτι της έγινε μια τεράστια πισίνα. Στους μπλέ τοίχους καθρεπτίζονταν οι κύκλοι που κάνει το νερό όταν αναταράσσεται. Εκεί είδε και την σιλουέτα του καρχαρία. "Οι καρχαρίες ζουν μόνον σε ανοιχτά νερά, μόνον σε μεγάλες θάλασσες" είχε μάθει κάποτε από μια εκπομπή στην τηλεόραση και όμως δεν έκανε λάθος, ήταν αδύνατο να παραγνώριζε την σιλουέτα εκείνη, ο καρχαρίας ήταν εκεί. Ήταν και αυτός παγιδευμένος στο ίδιο της το σπίτι. Είχε πανικοβληθεί και χτυπούσε επαναληπτικά με την μουσούδα του τους τοίχους για να σωθεί. Ήξερε πως άμα έσπαγε το γυαλί θα πέθαινε από ασφυξία, άμα απελευθερωνόταν από το νερό της πισίνας θα έβρισκε το τέλος του, ήξερε όμως και πως χωρίς την ελευθερία θα τελείωνε. Τον έβλεπε να κολυμπά τριγύρω της και απορούσε και η ίδια με το θάρρος της. Απορούσε πως αντί φόβος την πλημμύριζε ένα αίσθημα συμπόνιας. Έσπαγε το μυαλό της να βρει πως θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Έπρεπε να τον σώσει, έπρεπε αλλά πως;

Είδε γύρω της κάτι κόκκινο να ρέει αργά, μας πως ήταν δυνατόν, παχύρρευστο υγρό μέσα στο άλλο αραιότερο υγρό, αυτό του νερού της πισίνας. Κατάλαβε πως προερχόταν από την μουσούδα του καρχαρία. Αποφάσισε τι θα έκανε. Πήρε μια βαθιά ανάσα, έκανε μια βουτιά προς τα βαθιά. 'Οσο πιο κοντά βρισκόταν στο πάτο της, τόσο πιο μεγάλη η πίεση του νερού στα αυτιά της. Συνέχισε στην ίδια κατεύθυνση, με τα αυτιά της να σφυρίζουν αβάσταχτα άρπαξε ότι πιο αιχμηρό ψηλάφισε κάτω της, και άρχισε να κολυμπά όσο γρήγορα μπορούσε προς την επιφάνεια. Δεν ήταν εύκολο με το βάρος του ηχείου στο ένα της χέρι. Δεν είχε χρόνο, ο καρχαρίας αιμορραγούσε ολοένα και δυνατότερα. Η έλλειψη αέρα την ζάλιζε. Η δύναμη με την οποία κρατούσε το χέρι της το αντικείμενο μειωνόταν. Έξω θύελλα, μέσα νερό, η ζάλη αβάσταχτη, άδεια τα πνευμόνια και ανοικτό το χέρι της.

"Δεν μπορεί όνειρο θα είναι" άκουσε να ψυθιρίζουν τα υπόλοιπα εγκεφαλικά κύτταρα που της είχαν μείνει ζωντανά. "Όνειρο, μάλλον όνειρο, μάλλον..." σκέφτηκε όσο χανόταν.

Παραμύθι για μεγάλους

Από το παράθυρο τρεμόπαιζε μπλέ φως. Ποιος ξέρει τι έβλεπε. Τα διπλά τζάμια απορροφούσαν τον ήχο της εκπομπής. Παρακολουθούσε αλήθεια τηλεόραση; Ποιος ήξερε. Αν εξαιρούσε κανείς τις φωνές των ηθοποιών τίποτε άλλο δεν ακουγόταν στο δωμάτιο. Τους άκουγε; Ποιος ήξερε. Μπροστά της το κινητό. Κοιτούσε την λίστα των κλήσεων. Την είχε πάρει κανείς όσο έλειπε; Ποιος ήξερε. Άνοιξε ένα πρόγραμμα για να μπει στο internet. Πληκτρολόγησε την διεύθυνση του portal. Τον βρήκε online; Ποιος ήξερε. Μπόρεσε να του αφήσει μήνυμα; Ποιος ήξερε. Της απάντησε; Ποιος ήξερε. Πέρασε τη βραδιά στην αγκαλιά του; Ποιος ήξερε. Μια άδεια μπαταρία τους διέκοψε την επικοινωνία; Ποιος ήξερε. Ζούσε πραγματικά ένα παραμύθι ή ονειρευόταν μια πραγματικότητα; Ποιος ήξερε...
--
Καληνύχτα

Κόκκινο, ροζ και γκρίζο

Adventskalender

Στο ραδιόφωνο άκουγα τις προάλλες μια εκπομπή όπου συζητούσαν για τις τελετουργίες, προετοιμασίες και παραδόσεις που συνδέει κανείς με τα Χριστούγεννα. Οι ειδικοί παρατήρησαν πως πραγματικά διανύουμε μια εποχή πλέον γεμάτη με τελετουργίες. Ανεξάρτητα αν κάποιος πιστεύει ή όχι και σε τι, βρισκόμενος στην σύγχρονη πολιτισμική κατάσταση της Γερμανίας καλείται να συμμετάσχει στον εορτασμό του Halloween, της περιφοράς με τα φαναράκια στην μνήμη του Αγίου Martin, στο συμβολικό σταδιακό άναμμα των τεσσάρων κεριών στα κυριακάτικα Advents, στο στόλισμα ενός δέντρου ή και το καθημερινό άνοιγμα μιας πορτούλας στο παραδοσιακό Adventkalender από 1η Δεκεμβρίου μέχρι και τις δεκατέσσερις.

Ναι, έτσι είπαν οι ειδικοί και έχουν δίκαιο φυσικά γιατί πολλοί κάνουν ακριβώς έτσι όπως ειπώθη...
Οι φίλοι μας οι Τούρκοι γιατί το βρίσκουν ωραίο να βλέπουν τα παιδιά τους να χαίρονται βρίσκοντας λιχουδιές στις κρεμασμένες κάλτσες τους την ημέρα του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου.
Οι φίλοι μας οι Καθολικοί γιατί βλέπουν περισσότερο κόσμο στις εκκλησίες να χαζεύουν τις φάτνες ή τις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις της χοροδίας.
Οι φίλοι μας οι Προτεστάντες γιατί ξεχνιούνται ψήνοντας και διακοσμώντας άπειρα κουλουράκια με τις ώρες που θα δωρηθούν ή θα φαγωθούν τις επόμενες μέρες, πριν, κατά την διάρκεια αλλά και μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Οι φίλοι μας οι Άθεοι γιατί θα έχουν κάποιες μέρες πληρωμένης άδειας.
Οι φίλοι μας οι Έλληνες Ορθόδοξοι γιατί περιμένουν πως και πως να τους ξαναδωθεί επιτέλους ευκαιρία να σου δείξουν με παγερό και υπεροπτικό τρόπο, πόσο χάλια είσαι αφού δεν επισκέπτεσαι την εκκλησία πλέον τόσο συχνά όπως εκείνοι.
Οι φίλοι μας οι καταστηματάρχες γιατί θα κινηθεί η αγορά.
Οι φίλοι μας οι δάσκαλοι γιατί θα έχουν διακοπές.
Οι φίλοι μας οι παρουσιαστές γιατί θα έχουν έκτακτες εκπομπές με έκτακτες αποδοχές.
Οι φίλοι μας οι πολιτικοί γιατί θα έχουμε άλλα θέματα πέρα από την ανικανότητά τους.
Οι φίλοι μας και οι φίλες μας για το χρόνο που ελπίζουν πως θα περάσουν μαζί μας...

Άρα όταν για όλους υπάρχει όφελος, γιατί να μην συμμετάσχουν στους εορτασμούς; Άμα είναι έτσι καλές γιορτές και εύχομαι γλυκιές εκπλήξεις τις επόμενες 21 μέρες...
Τον 4. Δεκέμβρη ανοίγει το τέταρτο από 24 πορτάκια :)

Copyright της εικόνας: http://weihnachten.die-ideengeber.de

Μου το ΄στειλαν...

και μου άρεσε πολύ :)
--
Καλημέρα

Άμα κρίνω από σήμερα

Άμα κρίνω από σήμερα, θα ήμαστε τυχεροί αν επιζήσουμε το 2008. Να κρίνω ή να μην κρίνω; Άσε καλύτερα, ποιον βοηθά να ξέρει εκ των προτέρων το πεπρωμένο του;

PMS

Βοήθεια πότε θα περάσουν για άλλη μια φορά αυτές οι ακατανόμαστες μέρες του μήνα; Ούτε και εγώ δεν με αντέχω...
Όχι τίποτε άλλο, αλλά βαρέθηκα να κλαίω για το οτιδήποτε και να με πειράζουν όλοι και όλα όσα συμβαίνουν ή που λέγονται... ;-)

Πως λέγεται;

Υπάρχει ελληνικός όρος για το Krabbenbrot; Και μήπως μπορεί κανείς να μου εξηγήσει γιατί τρελαίνομαι για αυτή τη γεύση; Στα αγγλικά λέγονται Krupuk πάντως. Για αυτούς που βαριούνται να ακολουθήσουν τα links προς την wikipedia... ένα μπολάκι Krabbenbrot, Krupuk, ή όπως λέγονται τέλος πάντων στα ελληνικά..

Έγραψε

Εγώ λοιπόν άμα φύγω, δε ξαναγυρίζω με τίποτε...

Έγραψε o φίλος μου ο Κώστας όσο συζητάγαμε κατά τη διάρκεια του σημερινού jogging, για το ενδεχόμενο του θανάτου μας...και πως αν είναι να συμβεί, καλύτερα να έχει προνοήσει κανείς έγκαιρα για το πως, το πόσο και το ποιος θα είναι υπεύθυνος να κινηθεί για τα διαδικαστικά...

Κύκλοι

Σαν κύκλο μέσα στο κορμό
ένα δαχτυλίδι παραπάνω

χρόνο το χρόνο πάνω μου μετρώ
χαίρομαι, απορώ αλλά και απολαμβάνω

Πορτοκαλί

Τι θες;
Το κόσμο όλο

τι ζητάς;
ό,τι υπάρχει

που αρχίζεις;
τώρα με το λίγο
και κάθε στιγμή
όλο και περισσότερο

Φωτεινό πορτοκαλί
κάθε μέρα
μια καινούργια αρχή

Ήλιος

Μερικές φορές με ξαφνιάζω,
και λέω μερικά πράγματα με ευκολία,
στα μικρά πως δυσκολεύομαι
λύση σε άλλα βρίσκω
πως κολλώ ή δε κολλώ,
πως γελώ ή πως μιλώ...

Μερικές φορές με ξαφνιάζεις
και την παρέα μου ζητάς
μόνη άλλοτε με αφήνεις
τηλέφωνο, mail, sms μου στέλνεις
ό,τι μου λες, ό,τι κερνάς
τι από μένα περιμένεις

Μερικές φορές στα ξαφνικά
ο κόσμος μου τέλειος φαντάζει
σωστή η ζωή, ωραία
το μέλλον σίγουρο,
ο δρόμος φωτεινός,
τότε ο ήλιος είναι εγώ
και ολόκληρη εγώ ο ήλιος

Eίμαι γουρούνι, εσείς;

Κάνε το τεστ του Αρκά για να το βρεις... :)

Χυμένο γάλα

Σαν την αγελάδα
αφήνεις στωικά
να σε αρμέγουν
μέχρι που λίγο πριν το τέλος
δίνεις μια και τον κουβά
αναποδογυρίζεις

Αλίμονο τότε ποιος
το πόδι σου θα νοιώσει
κρίμα και η υπομονή
κρίμα και η προηγούμενη προσπάθεια
το γάλα σου τώρα για δες,
το πάτωμα βρομίζει

Χωρίς λόγια

Κόκκινα μαύρα όνειρα

Σου έχει συμβεί ποτέ να δεις ένα σπίτι και να το ερωτευτείς; Να περάσεις από μπροστά του, να μπεις ίσως μέσα και να σκεφτείς πόσο όμορφο είναι και πόσο ευτυχείς θα πρέπει να είναι αυτοί που ζουν σε αυτό; Το ξέρεις αυτό; Σου έχει συμβεί; Εμένα λοιπόν μου συνέβη.
Θα ήταν εφτά χρόνια που έτυχε να πάω για πρώτη φορά. Δεν είμαι σίγουρη ποιος ήταν ο λόγος. Χρειαζόμασταν ένα συγκεκριμένο καλώδιο, ένα σκληρό δίσκο; Ένα πακέτο προγράμματος; Δε θυμάμαι... αυτό που θυμάμαι είναι πως πάω με τα πόδια κατά την διάρκεια ενός μεσημεριανού διαλείμματος, είδα το κτήριο από μακριά, με εντυπωσίασαν τα κόκκινα τούβλα και την αντίθεση που έκαναν με τους άσπρους τοίχους, τα ξύλινα δοκάρια που στήριζαν τον μπαλκόνι στον δεύτερο όροφο, η μαύρη ξύλινη κατασκευή κάτω από την σκεπή, τα κόκκινα κεραμίδια.
Χτύπησα το κουδούνι και κάποιος ευγενικός και ευδιάθετος νεαρός μου άνοιξε. Μπήκα και βρέθηκα σε μια ψηλοτάβανη είσοδο, οι τοίχοι βαμμένοι κόκκινοι, μια υπέροχη ξύλινη σκάλα στα αριστερά, ανοιχτή πόρτα μπροστά, κάποιες άλλες αριστερά και δεξιά, κλειστές. Το δάπεδο με πλακάκια χρόνων, τα σχέδια πάνω τους έδειχναν πως κάποιοι τοίχοι ήταν πιο πρόσφατοι. Μια ξύλινη μαύρη κατασκευή στα αριστερά έκλεινε το χώρο κάτω από την σκάλα. Τρίξιμο ξύλου ακούστηκε σύγχρονο με τα βήματα κάποιου που την κατέβαινε. Αργότερα θα μάθαινα σε πόσες άλλες περιπτώσεις πέρα από την ανθρώπινη παρουσία τρίζει. Διέσχισα την ανοιχτή πόρτα και βρέθηκα σε ένα φωτεινό δωμάτιο με μεγάλα παράθυρα. Τα έπιπλα μέσα, μοντέρνα και ανάλογα ενός μαγαζιού που πουλά software ή hardware. Μπορεί το δάπεδο να ήταν εδώ απομίμηση ξύλου αντοχής αλλά του πήγαινε. Ζήτησα αυτό που ήθελα, μου δώθηκε, πλήρωσα, ευχαρίστησα για την εξυπηρέτηση και έφυγα. Στο δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουν πόσο ωραίο κτήριο και τι ωραίος χώρος δουλειάς ήταν. Πόσο τυχερούς θεώρησα τους υπάλληλους αλλά και τους κατοίκους, και ας μην είχα δει τους άλλους ορόφους...

Πριν 4 χρόνια σε γνώρισα. Πριν 2 χρόνια μετακόμισα εδώ. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο νωρίς είχαν αρχίσει το όνειρα που είχα κάνει για αυτό το όμορφο σπίτι... Τότε χωρίς εσένα.
Χαίρομαι που σε γνώρισα, χαίρομαι που ζω εδώ τώρα, κοντά σου.

--
Καλησπέρα

Το απρόσμενα μπλε χαμόγελο

"Ήταν αλήθεια τόσο μπλε;" θαύμασε κοιτάζοντας την φωτογραφία που τυχαία έπεσε στα χέρια της όσο συγύριζε κάποια χαρτιά του γραφιού στα πεταχτά. Ένα παιδί με θαλασσιά γιαλάκια κολύμβησης, ξαπλωμένο στην άσπρη παραλία. Πίσω του μια κρυστάλλινη ήρεμη θάλασσα. Γαλάζιος ουρανός στον ορίζοντα. Θυμήθηκε τις ζεστές ακτίνες που χάιδευαν το σώμα. Ένοιωσε να χαλαρώνει...
Θυμήθηκε τη δροσιά της βουτιάς. Την περιέργεια του τι να κρύβεται πίσω από το επόμενο ακρωτήρι και την ευχάριστη κούραση μετά το κολύμπι. Την αίσθηση του κόκκινου από τον ήλιο δέρματος, της άμμου στα γυμνά πέλματα, τη γλυκιά γρανίτα, τον ευγενικό μπαρίστα και το κομμάτι τούρτας που ανέλπιστα της προσεφέρθη. Ο πονοκέφαλος άρχισε να απαλύνεται...
Είχε περάσει όμορφα, χωρίς να το καταλάβει. Είχε ξεκουραστεί, είχε αφήσει το χρόνο να περάσει χωρίς λόγο.

"Τελικά ήταν καλή ιδέα" έπρεπε να αναγνωρίσει. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει αλλά κατά την διάρκεια της προετοιμασίας κάτι την είχε ενοχλήσει και είχε πιστέψει πως θα ήταν καλύτερα αν δεν έκαναν εκείνο το ταξίδι. Δε μπορούσε να προσδιορίσει τον λόγο, αλλά είχε μια προαίσθηση πως δεν θα τα πηγαίναν καλά οι τέσσερίς τους η οποία δεν αναιρέθηκε όταν βρέθηκαν εκεί. Αλλά να που έρχεται μια φωτογραφία, να που έρχονται κάποιες μέρες μετά τις διακοπές για να συνειδητοποιήσει κανείς, για άλλη μια φορά, πως η πραγματικότητα ήταν μια άλλη.
Ένα αδιόριστο συναίσθημα, μπλε σαν τον ουρανό, γαλανό σαν τη θάλασσα, διάφανο σαν τα ψαράκια στο ακρογιάλι, αλαφρό σαν το ζεστό αεράκι γέμισε την ατμόσφαιρα και εκείνη χειμερινός κολυμβητής στη μέση του σαλονιού...

"Κρίμα που δε το είχα καταλάβει όσο ήταν καιρός" συλλογίστηκε. "Κάλιο αργά παρά ποτέ" έπρεπε σχεδόν αυτόματα να συμπληρώσει. Το βλέμμα της γύρισε στη φωτογραφία. Ένα παιδί με θαλασσιά γιαλάκια κολύμβησης, ξαπλωμένο στην άσπρη παραλία. Πίσω του μια κρυστάλλινη ήρεμη θάλασσα. Γαλάζιος ουρανός στον ορίζοντα...

--
Καληνύχτα

H δροσιά του πράσινου

"Θές καφέ;"
"Φυσικά, τι ερώτηση, έχεις χρόνο;"
"Όχι, αλλά θα τον κλέψω."

"Τι καλά" σκέφτηκε. Ήξερε το στενό χρονικό πλαίσιό του και πως ήταν συνέχεια με την σκέψη του επόμενου επαγγελματικού ραντεβού. Γνώριζε όμως και πόσο όμορφα ένοιωθε εκείνη στην παρέα του που πραγματικά χάρηκε με την απάντησή του.

Έκλεισε το κινητό, τράβηξε την πόρτα πίσω της και κατέβηκε τα λίγα σκαλιά που χώριζαν τους δυο ορόφους. Δε χρειάστηκε να χτυπήσει την πόρτα του. Την βρήκε μισάνοιχτη και εκείνον από την άλλη πλευρά να την περιμένει.

"Ο καφές είναι έτοιμος" της είπε χαμογελώντας και έδειξε την πράσινη αχνίζουσα κούπα. Πήρε τον καφέ και κάθισε στην στην καρέκλα δίπλα του. Δε χρειαζόταν να δοκιμάσει για να ξέρει πως θα ήταν νόστιμος, τέλειος, όπως όλα όσα εκείνος ήθελε να τον περιβάλουν. Μια τέλεια μηχανή του καφέ, ή άλλες οικιακές συσκευές, ένα τέλειο μεγάλο ξύλινο τραπέζι με βελούδινες καρέκλες, μια τέλεια εικόνα κάποιας βουδιστικής θεότητας. Τέλεια όπως πάντα. Τέλεια όπως η κουζίνα με τους πράσινους τοίχους ή όπως ο ιδιοκτήτης της.
"Εγώ, τέλειος" θα απορούσε αν του το έλεγε.
"Μα φυσικά" θα απαντούσε εκείνη με χαμόγελο.
"Για μένα είσαι τέλειος όπως και να συμπεριφέρεσαι, όπως και να είσαι ντυμένος..." θα σκεφτόταν όσο θα τον φιλούσε γλυκά στο στόμα.

--
Καλημέρα

Η πιθανότητα του άσπρου...

Άσπρο και παχύ το χαλί μπροστά της. Το κοιτούσε και δεν είχε παρά να αναγνωρίσει πόσο καθαρό ήταν ακόμα παρόλη την εντατική χρήση των τελευταίων δυο χρόνων. Απορούσε πως είχε καταφέρει και κρατούσε την φρεσκάδα του καινούργιου λες και δεν είχε περάσει ούτε ένα ζευγάρι σόλες παπουτσιών από πάνω του. "Καλύτερα έτσι αντί αλλιώς" σκέφτηκε και ανέβασε το βλέμμα της στις πολυθρόνες λίγο πιο ψηλά. Αυτές και αν είχαν χάσει το αρχικό ζαχαρί τους. "Είδες;" είπε νοερά στον εαυτό της, "έτσι φαίνεται το αλλιώς.

Ήταν θετικός άνθρωπος, ήταν άνθρωπος που αγαπούσε τις γλώσσες, αλλά και τα μαθηματικά. Η κατανομή του Gauss της ήταν γνωστή. Ήξερε λοιπόν πως όσα είναι πιο πιθανά συμβαίνουν συχνότερα, αλλά και πως όσα το υπερβαίνουν είτε προς την μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση έχουν υπαρκτές υπολογίσιμες πιθανότητες να συμβούν. Άρα, ένα καθαρό άσπρο χαλί και δυο κάποτε ζαχαρί τώρα βρώμικες πολυθρόνες, άφηναν χώρο για κάποια άλλα μεσαία χρησιμοποιημένα έπιπλα. Με ανακούφιση κατηγοριοποίησε τον άσπρο καναπέ, τις άσπρες κουρτίνες και τις άσπρες λάμπες προς την μέση της κατανομής. Μπορεί να μην της ήταν σημαντικό πόσο τακτικό ήταν το σπίτι της, αν το χρώμα του καναπέ χανόταν στο χώρο γιατί δεν έκανε αντίθεση με τους τοίχους, μπορεί να μην έδινε δεκάρα για την άποψη των άλλων για τα ρούχα της, μπορεί να μην ενδιαφερόταν αν οδηγούσε το πιο καινούργιο αυτοκίνητο, αν στο τέλος του μήνα ήταν ταπί, αν θα κατάφερνε κάποτε να αγοράσει ένα δικό της σπίτι ή διαμέρισμα, αν δεν πήγαινε διακοπές σε γνωστά και ακριβά ξενοδοχεία, μπορεί, μπορεί αλλά όλα και όλα! Οι επιλογές και αποφάσεις τις ήταν σωστές και εφαρμόσιμες αν έδιναν σε ένα και μόνον τομέα νόημα: Έπρεπε να έχουν μαθηματική βάση.

Την αρχική της ανακούφιση ακολούθησε ένα αίσθημα ηρεμίας. Η κατανομή του Gauss δεν δήλωνε μόνον στατιστικά σημεία. Προστάτευε και την διανοητική της ειρήνη. Όλα είναι πιθανά. Τα άσπρα αλλά και τα σκούρα. Και αν κάποτε στην ζυγαριά βάρενε το ένα ή το άλλο, με βάση της στατιστικής η ίδια κατάσταση ίσχυε. Η μόνη διαφορά βρισκόταν στην μαθηματική τιμή του ποσοστού της πιθανότητας.
---

Καλημέρα

Συγχώρεση...

Πως συγχωρά κανείς κάποιον; Πόσος χρόνος απαιτείται; Βοηθά αν ζητήσει εκείνος πρώτα συγνώμη; Αν έχει γεράσει; Αν έχει αρρωστήσει; Αν περνά καλά ή όχι; Αν κατάλαβε το λάθος του ενδιάμεσα;
Είναι απαραίτητος ο τωρινός ρόλος του άλλου για την συγχώρησή του από εμάς; Δεν είμαστε εμείς, αυτοί που αποφασίζουν να αναιρέσουν μια "κατάρα"; Δεν είμαστε εμείς που "ξεπερνάμε" την κατάσταση, συνειδητοποιώντας πως το αλάθητο δεν ισχύει για κανένα; Ούτε για εμάς αλλά ούτε και για τους άλλους. Πως κολλώντας σε αυτό που κάποτε συνέβη, χάνουμε το τώρα και ναρκοθετούμε το μέλλον;
Συγχώρεση δεν ζήτησες.. αλλά νομίζω που είναι πλέον καιρός να την λάβεις... Όχι, δεν είμαι γενναιόδωρη, δεν το κάνω για σένα, αν σε συγχωρώ, σε συγχωρώ για μένα...
--
Καλησπέρα

Έμπνευση

Πόσο την ποθούσε αυτήν την αίσθηση, πόσο μα την αλήθεια την ήθελε στη ζωή της, την χρειαζόταν βαθιά, έντονα, ξανά δική της. Την ποθούσε, και αν ήταν στο χέρι της θα την είχε επαναληπτικά, θα την κρατούσε μέσα της, δε θα την άφηνε ποτέ να χαθεί, θα υπήρχε στην ύπαρξή της. Αλλά δυστυχώς δεν ήταν στο χέρι της αν θα την συναντούσε. Δεν μπορούσε να την ελέγξει, δεν ήταν δυνατόν να πει ποτέ με σιγουριά πότε θα την έβρισκε, αν θα την ξαναέβρισκε. Δεν ήταν πως δεν της έδινε ευκαιρία, να της εμφανιστεί. Δεν ήταν πως δεν προσπαθούσε να την συλλάβει, προσπαθούσε, αλλά έτσι είναι αυτά μερικές φορές. Όσο πιο πολύ θέλεις κάτι, όσο πιο πολύ το χρειάζεσαι τόσο σίγουρο είναι πως δεν θα σου δοθεί. Λες και κάποιος, ένα αόρατο κάτι επίτηδες το κάνει να σου αρνηθεί τη χαρά. Λες και υπάρχει κάποιος που έχει τη δύναμη να ορίζει τι ζεις, και τι νιώθεις. Λες και υπάρχει κάποιος που άλλη δουλειά δεν έχει από το να σου κάνει την ζωή δύσκολη. Άλλη έννοια δεν έχει, από το να σε κρατήσει μακριά από εκείνην. Εκείνη, εκείνη, τη θυμάσαι άραγε ακόμα; Θυμάσαι αυτό που πραγματικά ήταν ή αυτό που ενδιάμεσα το ρομαντικό μυαλό σου δημιούργησε; Αφαιρώντας ότι αρνητικό, προσθέτοντας όχι ό,τι υπήρξε αλλά ό,τι θα ευχόσουν να είχε συμβεί; Ποιος μπορεί πλέον να ξεχωρίσει όμως τι είναι αλήθεια, και τι όχι. Ποιος έχει το χρόνο, ποιος τη διάθεση, ποιος ασχολείται; "Κανένας" θα μου πεις, "δεν βλέπω ποιον νοιάζει..." Όμως θα κάνεις λάθος γιατί για σένα αν μη τι άλλο το θέμα έχει βάρος. Για σένα, και ίσως μόνον για σένα, υπάρχει ένα νόημα σε όλα αυτά που θυμάσαι. Για σένα, και μάλλον μόνον για σένα, υπάρχει ακόμα και σε αυτό που το μυαλό σου δημιούργησε αλήθεια. Για σένα είναι αλήθεια αυτό που πιστεύεις, αυτό που νιώθεις, αυτό που επιθυμείς ξανά στο δρόμο σου να βρεις. Για σένα πλέον και μόνον για σένα έχει σημασία αν θα βρεθείς για ελάχιστα δευτερόλεπτα ξανά στον εκπληκτικό χώρο της έμπνευσης. Σε εκείνο το χώρο όπου θα ήθελες πάντα να είσαι... Στο ταξίδι του μυαλού σου, στο πιο συναρπαστικό. Εκεί που τίποτε δεν λειτουργεί βάση λογικής, όπου μόνον οι αισθήσεις μετρούν, όπου ο χρόνος περνά ανάποδα, η αριθμητική αναιρείται, όπου οι άνθρωποι δεν είναι το κέντρο του κόσμου, όπου το χρήμα δεν υπάρχει, όπου τα αστέρια χαμογελαστοί κοντινοί σύντροφοι σε σαγηνεύουν με το απαλό τραγούδι τους. Ένα τραγούδι πρόσκληση για ένα ταξίδι χωρίς σχέδιο, χωρίς αποσκευές, χωρίς στόχο, χωρίς εφόσον και εάν, ένα ατέλειωτο ταξίδι ηδονής και δημιουργίας...

--
Καληνύχτα

Πολύτιμες

Πολύτιμες στιγμές,
μικρές και μεγάλες,
ορατές ή αόρατες,
πρόσφατες στην μνήμη

αλλά και ξεχασμένες...
Πολύτιμες στιγμές,
χωρίς εσάς
πως θα ζούσα;

Πολύτιμες στιγμές
χωρίς εμένα
άλλες θα ήσασταν
Χωρίς το εδώ, αλλού θα ήσασταν

Πολύτιμες στιγμές
πολύτιμα άτομα, σπουδαία
αλλά και χωρίς τα σκουπίδια γύρω μας,
πάλι πολύτιμα θα ήσασταν

Πολύτιμες στιγμές
κρατώ την αναπνοή
στης ζωής το σαφάρι εγώ,
να σας αιχμαλωτίσω

----
Καληνύχτα...

Τι θα ήταν

Τι θα ήταν η μουσική χωρίς ταλαντωμένα μόρια αέρα;
Τι θα ήταν η ζωγραφική χωρίς κολλοειδείς ουσίες;
Τι θα ήταν ένα μυθιστόρημα χωρίς σελίδες χαρτιού;
Τι θα ήταν μια θεατρική παράσταση χωρίς σκηνή και κοινό;
Τι θα ήταν ο ουρανός χωρίς τη θάλασσα;
Τι θα ήταν ένας Θεός χωρίς ανθρώπους;
Τι θα ήταν ένα πουλί χωρίς τα ύψη;
Τι θα ήταν μια βραδιά χωρίς το πρωί;
Τι θα ήταν ένα ερώτημα χωρίς απάντηση;
Τι θα ήταν;

Τη ξέρεις αυτή την αίσθηση;

Τη ξέρεις αυτή την αίσθηση; Όταν ακούς μια μουσική, στο ράδιο, στο δρόμο, στο σφύριγμα ενός περαστικού, οπουδήποτε βρε αδελφέ, και στην στιγμή σε συνεπαίρνει; Μια μελωδία η οποία ξαφνικά καταφέρνει να σε αποσπάσει από τα καθημερινά, από την φασαρία της στιγμής, τις σκέψεις για ανοιχτές ή άλυτες υποθέσεις, από άλλες μουσικές, άλλες παρουσίες και να σε πάρει σε ένα άλλο κόσμο; Σε ένα τόπο χωρίς χρόνο. Σε ένα τόπο χωρίς όγκο. Σε ένα τόπο χωρίς όρια. Σε ένα τόπο χωρίς γωνίες και κρύο. Σε ένα τόπο χωρίς αγωνία και λέξεις. Σε ένα τόπο γεμάτο χρώματα. Γεμάτο φόρμες, γεμάτο οσμές, γεμάτο συναισθήματα.

Τη ξέρεις αυτή την αίσθηση; Όταν βρίσκεσαι σε απόλυτη ισορροπία με τον τόπο σου; Όταν δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς αν είσαι εσύ στον τόπο σου, ή ο τόπος εσύ; Όταν η μουσική δεν γεμίζει μόνον τον τόπο αλλά και το σώμα σου; Όταν το σώμα σου γίνεται μουσική; Όταν πετάς πιο ανάλαφρα και επιδέξια από τα πιο επιδέξια πουλιά; Όταν δεν ξέρεις ούτε και εσύ ο ίδιος αν είσαι πουλί ή άνθρωπος; Όταν όλα είναι ολόκληρα, και εσύ ευτυχής μαζί τους;

Τη ξέρεις αυτή την αίσθηση; Τη ξέρεις, έτσι δεν είναι; Είμαι σίγουρη πως τη ξέρεις...

Καληνύχτα

Θέλω...

Θέλω κάποτε να δω μια αισθηματική ταινία και να μην κλάψω από ανεκπλήρωτη επιθυμία.
Θέλω να υπάρξει κάποτε ένας άνθρωπος που να με κλείσει σφιχτά στην αγκαλιά του, να μη φοβηθεί να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει πως είμαι το όνειρό του.
Θέλω να δω κάποτε τον μικρό αξιωμένο και περήφανο για τον αυτό του και την μητέρα του.
Θέλω να κοιτάξω κάποτε τον εαυτό μου στον καθρέπτη και να ξέρω πως όταν είμαι μόνη δεν είμαι μονάχη.
Θέλω, θέλω,θέλω...

Μπορώ;

Haiku

Φύλλα κίτρινα,
κόκκινα ή πεσμένα,
τσαλακωμένα

Στη δουλειά...

Στη δουλειά προγραμμάτισα μια ωραία σελίδα με javascript... Κάνει αυτό που ήθελα αλλά όχι αυτό που θα ήταν πρακτικό να κάνει...
Στη δουλειά έγραψα ένα ωραίο κείμενο σε κάποιο email. Εξηγεί κάτι πολύ καλά, κρίμα που είναι γραμμένο στα αγγλικά, σε μια ασύμβατη γλώσσα για πολλούς.
Στη δουλειά περνώ περισσότερες από 6 μισι ώρες της ημέρας μου. Περισσότερες από όσο απαιτείται στο συμβόλαιό μου, λιγότερες από όσο χρειάζεται ο φόρτος εργασίας...
Στη δουλειά καταλαβαίνω αρκετά πράγματα καλύτερα από κάποιους άλλους, δυστυχώς όχι πάντα αυτά που για τα οποία μου τίθονται ερωτήσεις...
Στη δουλειά αγωνίζομαι να βρω το χώρο μου. Κάποτε νομίζω πως βρίσκομαι κοντά στο στόχο, άλλοτε...

Θα ήταν κρίμα

Τρέξε όσο πολύ αντέχεις
Χαμογέλα όσο συχνά μπορείς
Γέλα ακόμα και χωρίς λόγο
Ζήσε, μάθε, νιώσε, αγάπησε
αλλιώς είναι κρίμα που υπάρχεις

Βαρέθηκα, βαρέθηκες, βαρέθηκε, γενικά βαρεθήκαμε...

Βαρέθηκα με ακούς; Βαρέθηκα! Βαρέθηκα τα ανεβοκατεβάσματα,βαρέθηκα πως όλα είναι δικιά μου ευθύνη, βαρέθηκα που πρέπει να σκέφτομαι για δυο, και να τρέχω για τρεις, τέσσερις ή και πέντε, βαρέθηκα που όσο και να θέλει κανείς δε μπορεί να με βοηθήσει, βαρέθηκα να ξεκουράζομαι για να κουραστώ τρίδιπλα αργότερα, βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους που να μου λενε θα τα καταφέρεις, και στην πράξη να τα κάνω λίμπα, βαρέθηκα με ακούς; Βαρέθηκα.

Αυτά τα νέα μου λοιπόν, εσύ πως είσαι;

Περίεργη ζωή

Εκεί που νομίζει κανείς πως χάνεται και χειρότερα δεν υπάρχουν, έρχεται μια ηλιαχτίδα και γεμίζει με το φως της ελπίδας ετοιμοθάνατες ψυχές. Πάνω που μπαίνει μια θετική σειρά στα πράγματα, ανάβει μια φλόγα και αναθεωρεί με μιας πολλά δεδομένα. Πάνω που σου ανοίγουν κάποιοι τις πόρτες του σπιτιού τους, κλείνουν τα παραθυράκια που είχες στην ζωή τους. Πάνω που νόμιζες πως η μόνη σου έννοια όταν τρέχεις, θα είναι τα χιλιόμετρα, εμφανίζεται ένας περίεργος που ενοχλείται με το γέλιο σου. Πάνω που αγόρασες ένα σπρέι για αθλητικά ατυχήματα, καλείσαι να το χρησιμοποιήσεις. Πάνω που αποφάσισες ό,τι είσαι καλά, και ό,τι βρίσκεσαι σε ένα καλό δρόμο, η ζωή αλλιώς σου τα παρουσιάζει...

Όταν

Όταν περνά ο καιρός και δε προλαβαίνεις τίποτε πέρα από τα καθημερινά...
Όταν χτυπά το πρωί το ξυπνητήρι και από κούραση το βάζεις για άλλα 11 λεπτά στην αναμονή...

Όταν τα πράγματα αλλιώς έρχονται από ότι ήσαν προγραμματισμένα..
Όταν ακόμα και ο ίδιος ο blogger δεν θυμάται πλέον το account με το οποίο συνδέεσαι...

Όταν το κινητό κατάντησε να αντικαταστά την επαφή σου με άλλους ανθρώπους...
Όταν για issue numbers μιλάς, αλλά σου διαφεύγει το περιεχόμενό τους.

Όταν όσα και να κάνεις, πάντα κάτι ανοιχτό μένει...
Όταν και τον αθλητισμό που κάνεις για την διασκέδαση, αρχίζεις να τον μετράς με ορθολογικά μέτρα και σταθμά και ενοχλήσαι όταν θεωρείς πως δεν αρκεί...

Τότε, ε τότε είναι ίσως καιρός για να αναθεωρήσεις
για άλλη μία φορά τις προτεραιότητές σου

'Εκθεση ιδεών... "Τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος"

Τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος/η; Δύσκολη ερώτηση, αλλά άμα κάνουμε μια αρχή και απαριθμήσουμε μερικά πράγματα αυθόρμητα και χωρίς σειρά... ίσως βρεθεί τότε μια απάντηση.

Υγεία και καλή σωματική κατάσταση. Όχι μόνον για μένα αλλά και για τα πρόσωπα που αγαπώ και μου είναι σημαντικά. Οικονομική άνεση και ανεξαρτησία. Ευχάριστο χώρο ζωής.
Διανοητικές προκλήσεις με θετικές καταλήξεις. Επαγγελματικές επιτυχίες. Θαυμασμό και αγάπη.

Ξέχασα τίποτε; Σίγουρα, αλλά τι;

Φωσιά, θεία μια φωσιαααααααααά...

Για δες, εδώ και εδώ...Το σχολείο μας κάηκε.

Και τώρα;

Γρήγορη ανάρρωση

Και πάνω που νόμιζα πως υπάρχει λόγος να δυσανασχετώ με τον όγκο της εργασίας, την έλλειψη χρόνου και την συνεχή ύπαρξη έντασης... έμαθα πως ένας τριαντάρης συνάδελφος βρίσκεται στην εντατική λόγο εμφράγματος. Το δεύτερο στα χρονικά του, έχοντας βάλει πριν λίγα χρόνια by pass...

Περαστικά λοιπόν του ανθρώπου και γρήγορη ανάρρωση!

Πανάκια επιμόρφωση...

Στην εταιρεία που δουλεύω είναι η επιμόρφωση των υπαλλήλων πολύ σημαντικό θέμα. Αρκετοί συνάδελφοι διεκδικούν την μια εβδομάδα που τους δίδεται από το νόμο ως επιπρόσθετη επιμορφωτική άδεια κάθε χρόνο για να μάθουν παραδείγματος χάριν κάποια ξένη γλώσσα, άλλοι διαλέγουν να λάβουν μέρος σε επιμορφωτικά προγράμματα με έξοδα της εταιρείας για να πάρουν ένα δίπλωμα της Microsoft, και δεν είναι λίγοι αυτοί που απορρίπτουν να ασχοληθούν με κάποια ερωτήματα πελατών ή συναδέλφων με την αιτιολογία "δεν με έστειλαν σε επιμορφωτικό πρόγραμμα, άρα δε γνωρίζω".
Σήμερα, βάση προγράμματος, έλαβα μέρος σε ένα σεμινάριο μιας μέρας. Μέσα σε 8 ώρες κλήθηκε ένας συνάδελφος να μας περάσει πληροφορίες και εμπειρίες που είχε κερδίσει τα τελευταία χρόνια σε ένα θέμα που μέχρι τώρα ήταν ο μόνος στο όποιο μπορούσε να παρέχει τεχνική υποστήριξη. Από αύριο θα θεωρούμαι εμπειρογνώμων. Ήδη μερικοί συνάδελφοι [με;] ζηλεύουν που δε ρωτήθηκαν αν θα ήθελαν να πάρουν και εκείνοι μέρος. Γιατί όμως; Μήπως ξέρουμε τώρα το πραγματικό εύρος του θέματος; Μήπως τώρα βρίσκομαι σε καλύτερη θέση από εκείνον; Όχι, αντίθετα έχοντας υποτίθεται τις γνώσεις θα κληθώ να αντιμετωπίσω πελάτες με προβλήματα τα οποία ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρθηκαν στο σεμινάριο. Εγώ λοιπόν θα ριχτώ στην λίμνη με τα πιράνχας, ο συνάδελφος θα μπορέσει να ανασάνει ίσως λιγάκι, και οι προϊστάμενοι θα έχουν ήσυχη την συνείδησή τους πως συμφωνούν και προωθούν προγράμματα επιμόρφωσης του προσωπικού.

"Στην υγειά μας" λοιπόν. Άλλη μια επιμόρφωση χωρίς βάθος, άλλο ένα γιαπί γνώσης ανοίγεται μπροστά μας, "στην υγειά μας" που λέτε, "στην υγειά μας"...

Θα με ρωτήσεις γιατί;

Θα πάρεις κάποτε το θάρρος να με ρωτήσεις;
Και αν κάποτε το κάνεις και με ρωτήσεις γιατί δε σε παίρνω τηλέφωνο, τι θα σου πω άραγε;
Θα βρώ χίλιες και μία δικαιολογίες για να δικαιολογηθώ ή θα σου απαντήσω ειλικρινά;
Γιατί δεν είμαι σίγουρη πως έχει νόημα να σε πληγώσω με την αλήθεια. Αλλά από την άλλη, μήπως δεν την ξέρεις προπολλού; Μήπως δεν την έχεις νοιώσει όσο δε προσπαθώ να επικοινωνούμε; Όσο όλο και λιγότερες γίνονται οι συναντήσεις μας;

Είναι καλύτερα έτσι;
Θα με πεις εγωίστρια, θα με πεις αδιάφορη αλλά δεν νοιώθω να μου λήπει τίποτε και αν από καιρό εις καιρό δεν έρχονταν κάποιες τύψεις όσο αναλογίζομαι πότε μιλήσαμε για τελευταία φορά το θέμα θα είχε λήξει προπολλού. Τουλάχιστον για μένα.

Κρίμα θα πεις. Ίσως, αλλά όπως η ζωή έτσι τα φέρνει, εξίσου εύκολα μπορεί να τα φέρει και αλλιώς, άρα όλα ανθρώπινα είναι. Ανθρώπινο είναι να θέλεις και να επιδιώκεις την επικοινωνία, ανθρώπινο είναι κάποιοι να σου την ανταπωδίδουν και άλλοι να την αρνούνται.

C’est la vie, ή Tel Aviv, όπως λες και εσύ... τελ αβίβ...

Κρυστάλλινη βροχή

Πόσο χαρούμενος
ο κόσμος σου φαντάζει
όταν βλέπεις πως αυτό
που κάνεις αξίζει

πόσο κρυστάλλινη
η διάθεσή σου αστράφτει
όταν οι κόποι σου
για κάποιον βοήθεια είναι

πόσο χαμογελαστά
τα μάτια σου όταν βλέπεις
πόσο καλά στα δύσκολα
τα καταφέρνεις

πόσο δυνατή νιώθεις
πόσο δροσερή
όταν κατάματα τον απογευματινό ήλιο
αντικρίζεις μετά την νεροποντή

Θαύμα

Παρελθόν, παρόν και μέλλον
όλα μαζί μπροστά σου
όμορφα, απίθανα, σκληρά
θαυμαστά και ωραία

Ξέχνα τους φόβους
ξέχνα τους ενδιασμούς σου
ζήσε τα όλα,
ζήσε τα όσο πιο καλά μπορείς

Παρελθόν, παρόν και μέλλον
όλα δικά σου, όλα εσύ
αυτό το τόλμημα
αυτό το θαύμα

Tι να πω και που να πρωταρχίσω...

Δε ξέρω τι να πω και που να πρωταρχίσω. Η αλήθεια είναι πως για άλλη μια φορά ζούμε μια εποχή αλλαγής. Θετικής αλλαγής θα έλεγα και χαιρόμαστε ή τουλάχιστον χαίρομαι εγώ που την συνειδητοποιώ για το πως έχουν έρθει τα πράγματα. Φυσικά και πολλά συμβαίνουν όπως τα επιλέξαμε, αλλά όταν όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που δεν ελέγχονται, εξελίσσονται θετικά δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάζει και να απολαμβάνει. Ήταν απαραίτητες οι δυσκολίες του προηγουμένου χρόνου; Ήταν σημαντικό να φτάσουμε στα όριά μας, για να τα βρούμε και να αποφασίσουμε να επιχειρήσουμε την αλλαγή; Μάλλον.
Ότι συμβαίνει τώρα, δεν συνδέεται με το παρελθόν; Καινούργιες καταστάσεις, καινούργιοι άνθρωποι, καινούργιες ευκολίες ή δυσκολίες; Μπορεί.

Όπως και να έχει, χωρίς να ξέρουμε πως το μέλλον θα τα φέρει, χωρίς να ξέρουμε αν έτσι όπως τώρα θετικά φαίνονται όλα θετικά και θα καταλήξουν, μπορώ να πω με σιγουριά...
Ναι, είμαστε ευχαριστημένοι, ζούμε καλά και είμαστε ευτυχείς που όλα μας βγαίνουν ευνοϊκά.

Η ζωή είναι ωραία...
Καληνύχτα:-)

Η ζωή

Η ζωή δεν είναι δύσκολη εμείς την κάνουμε έτσι
δεν είναι πως δε μας αγαπούν, εμείς δεν θέλουμε αυτούς που μας θαυμάζουν
δεν είναι πως δεν έχουμε λεφτά, απλά ζητάμε περισσότερα
δεν είναι πως δεν έχουμε δουλειά, απλά δεν αρκεί για να μας δίνει σκοπό ζωής
Η ζωή δεν είναι δύσκολη, εμείς δύσκολη την κάνουμε έτσι
αλλιώς θα μας ήταν ανιαρή

Κρίσνα

Τυχερός όποιος
πολλά χέρια
έχει

Ευτυχής όταν
τέσσερα
αρκούν

Ικανός αν
με δύο μόνον
τα καταφέρνει

Αλίμονο για αυτόν
που ούτε το ένα ή το άλλο
δεν έμαθε εγκαίρως να κινεί

Μέχρι τότε θα σε θαυμάζω

Αργά, αργά αλλά σταθερά επιστρέφουμε.
Αργά, αργά αλλά σταθερά προχωράμε.
Αργά, αργά αλλά σταθερά καλυτερεύει η ποιότητα ζωής μας [πάλι]

Αργά, αργά αλλά σταθερά μεγαλώνεις, προοδεύεις, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου
Αργά, αργά αλλά σταθερά έμαθα να σε αγαπώ
Αργά, αργά αλλά σταθερά θα πρέπει κάποτε να μάθω να σε αφήσω και θα ανεξαρτητοποιηθείς
Αργά, αργά αλλά σταθερά ελπίζω να μπορώ τότε να βρω ένα άλλο λόγο ύπαρξης

Μέχρι τότε, μέχρι τότε σε θαυμάζω...

Κακά όνειρα

Ένα κακό όνειρο που συχνά έβλεπα λίγες μέρες πριν επιστρέψω από τις διακοπές ήταν πως έχανα τη δουλειά μου. Τη μια λέει είχε αγοραστεί η εταιρεία από άλλη μεγαλύτερη, η διαρρύθμιση είχε αλλάξει, οι υπάλληλοι επίσης και το το γραφείο μου δεν υπήρχε πλέον.
Την άλλη μου λέγανε επιστρέφοντας, "τι καλά που φαίνεσαι... Ξεκουράστηκες, δε ξεκουράστηκες; Ε για να μην κουράζεσαι άλλο μείνε στο σπίτι σου". Όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να θυμηθώ όλα τα ονειρικά σενάρια για να τα απαριθμήσω, φαίνεται όμως πως στην πράξη τα εξής δυο ή τρία ήσαν πραγματοποιήσιμα:

Να φύγεις διακοπές και να κλείσει η εταιρία λόγω φαλιρίσματος ενδιάμεσα.

Να φύγεις διακοπές και να αποχωρίσει ο προϊστάμενός σου, το οποίο να έχει ως αποτέλεσμα να χωριστεί το τμήμα στο οποίο δουλεύεις σε δυο καινούργια.

Να βρεθείς να έχεις ένα καινούργιο προϊστάμενο ο οποίος να θέλει να σε προωθήσει σε καλύτερη θέση.

Περίεργες οι βουλές του Κυρίου... αλλά να που η πραγματικότητα φαίνεται μερικές φορές πιο απίθανη από τα [κακά] όνειρά μας τελικά.

Πράξεις

- Σταμ.... μηδέν και αύριο με τον κηδεμόνα σου.
- Ναι κυρία το ξέρω, έχετε δίκαιο.

- Και βέβαια το ξέρω πως έχω δίκαιο για αυτό σου βάζω μηδέν.
- Ναι φυσικά δεν λέω τίποτε συμφωνώ και εγώ με το βαθμό.

- Αυτό μας έλειπε... Ένα δε μπορώ να καταλάβω όμως. Πως τα κατάφερες από τώρα να δείξεις πόσο ανέμυαλη είσαι και ξέχασες την τρίτη μέρα σχολείου τι σου είπα την πρώτη. Όμως έννοια σου. Θα μιλήσω με τον κηδεμόνα σου για να σου γίνει μάθημα και να μην το ξανακάνεις.
- Ευχαριστώ κυρία, έχετε δίκαιο, αλλά υπόσχομαι να είμαι πιο συνεπής στο μέλλον.

- Υποσχέσεις ακούω πολλές, πράξεις θέλω εγώ, πράξεις
- ... :(

Καλή χρονιά, καλή σχολική αρχή :)

Επιτυχία

"Μια καινούργια αρχή, μια καινούργια αρχή" έλεγε και ξανάλεγε στα δυνατά περπατώντας στους γεμάτους δρόμους της πόλης και δεν νοιαζόταν αν κάποιος την άκουγε, ή θα την περνούσαν για παλαβή έτσι όπως μιλούσε στον εαυτό της. Δυο μέρες είχαν περάσει από την πρώτη στιγμή που το αναλογίστηκε. Το πράγμα έτσι όπως είχε δεν πήγαινε άλλο, είτε θα έκανε κάτι για να το ανατρέψει είτε δε θα έκανε τίποτε και θα την συνέθλιβε. "Ή εγώ ή αυτό" συλλογίστηκε τότε και ξαφνιάστηκε με την καθαρότητα των σκέψεών της. Και επειδή δε θα ήθελε να χαθεί εκείνη, αποφάσισε πως έπρεπε να κάνει μια καινούργια αρχή. Ναι για αυτό ήταν σίγουρη, μια καινούργια αρχή χρειαζόταν αλλά μια καινούργια κατεύθυνση προς ποια κατεύθυνση; Ήξερε πολύ καλά τι την κούραζε, ήξερε τι την αλλοίωνε, ήξερε τι τις έκλεβε τις δυνάμεις, αλλά δεν ήξερε τι θα μπορούσε να την συνεφέρει. Έτσι από τότε επανέλαβε αυτές τις τρεις λέξεις και έσπαζε το κεφάλι της για την απάντηση του μεγάλου ερωτήματος που την απασχολούσε. Όποιες ιδέες και να είχε είχαν ένα κουσούρι. Μεγάλο ή μικρό πάντα βρισκόταν ένας λόγος για να μην τις ακολουθήσει. Μπορεί να ήσαν ωραίες ως ιδέες, μπορεί να ήσαν σωστές για τόσους άλλους, όμως για εκείνη δεν εφάρμοζαν, δεν άρμοζαν να πραγματοποιηθούν.

"Μια καινούργια αρχή, μια καινούργια αρχή" έλεγε και οι λέξεις κάθε φορά που επαναλαμβανόντουσαν δημιουργούσαν και καινούργιες εικόνες στο μυαλό, εικόνες πιθανών δρόμων που θα μπορούσε να ακολουθήσει. Ήξερε χωρίς προσπάθεια, χωρίς ενασχόληση, χωρίς ενδοσκόπηση ή θάρρος δε θα βρισκόταν μια απάντηση στο ερώτημα και έτσι δεν το έβαζε κάτω όταν έβλεπε την μια πρόταση μετά την άλλη να φαίνονται αβάσιμες. Δε μπορεί, δεν ήταν δυνατόν να μην υπήρχε τρόπος. Σίγουρα υπήρχε, απλά θα χρειαζόταν τον ανάλογο χρόνο που απαιτούντο μέχρι να παρουσιαστεί. Όπως και να το κάνει κανείς, η ανατροπή μιας τέτοιας κρίσιμης και σημαντικής κατάστασης δεν ήταν και παιχνιδάκι, δεν μπορούσε να είναι απλή. Αν ήταν έτσι δε θα της είχε πάρει τόσο πολύ χρόνο μέχρι να αποφασίσει να πάρει τα μέτρα της για να την αντιμετωπίσει. Οι πράξεις της θα ήσαν άμεσες και αποτελεσματικές. Θα είχαν συμβεί τότε, πριν μεγαλώσει το κακό και πάρει τις τωρινές του διαστάσεις, αλλά τι βοηθούσε τώρα η σκέψη για το τότε; Το τώρα ενδιέφερε. Το τώρα και το κοντινό μέλλον. Ή τέλος πάντων αυτά που θα άρχισε να κάνει από τώρα κάνοντας μια καινούργια αρχή.

"Μια καινούργια αρχή" συλλογίστηκε χωρίς να μιλήσει αυτή τη φορά, γιατί φοβήθηκε μήπως ο χώρος είχε κορεστεί από τον ήχο των λέξεων και αντιδρούσε στις επιπρόσθετες τρεις. Έκλεισε τα μάτια της περπατώντας. Ένοιωσε τον ήλιο να της ζεσταίνει την πλάτη, τον αέρα να της χαϊδεύει τα μαλλιά, άκουσε τις συνομιλίες των περαστικών και τα σχόλιά τους για την καημένη τυφλή γυναίκα που μάλλον έχασε το μπαστούνι της, το σκύλο που γάβγιζε νευρικά κάπου στα δεξιά της, τον ήχο που κάνουν οι ρόδες από πατίνια στον πλακοστρωμένο πεζόδρομο, την καμπάνα της εκκλησίας πίσω της. Μύρισε φρεσκοκομένο καφέ, το ψωμί από το φούρνο, ανθισμένους θάμνους. Θυμήθηκε πως μυρίζουν γιασεμιά το βράδυ. Θαύμασε πως δεν σκόνταψε σε ανθρώπους ή εμπόδια. Συνέχισε με σταθερά βήματα, κρατώντας πάντα κλειστά τα μάτια της. "Λες;" αναρωτήθηκε με δυσπιστία. "Λες τελικά αυτή να είναι η λύση;" σκεφτόταν χωρίς να πιστεύει πως τελικά τα είχε καταφέρει.

"Αυτό είναι, μα φυσικά" είπε ανοίγοντας τα μάτια της ακριβώς ένα δευτερόλεπτο πριν πέσει πάνω της το αυτοκίνητο ενός courier φαρμάκων και την πετάξει 2 μέτρα στον αέρα. "Αυτό είναι" επανέλαβε ενάμισι δευτερόλεπτο αργότερα χαμογελώντας όσο ξεψυχούσε στο πλακόστρωτο γιατί ήταν πλέον βέβαιη πως είχε βρει απάντηση όχι μόνον στο ερώτημα του "πως" αλλά και στο "εάν".

Για το δεύτερο ήταν "όχι", ενώ για το πρώτο ...

Επιστροφή στα πάτρια...

Ταξίδι στα πάτρια, οικογενειακές επαφές που αναζωπυρώθηκαν, έστω για μια εβδομάδα, στιγμές που προσπάθησαν να αναπληρώσουν άλλες πενήντα ένα εβδομάδων, κρυστάλλινο νερό της θάλασσας, γνωριμίες ενδιαφέρουσες, παιδικές αναμνήσεις και προσπάθειες να επαναληφθούν, παιδικές επιθυμίες, μπλέ, άσπρες και ροζ στιγμές...

Επιστροφή στα πάτρια, τέλος διακοπών.

Ο τόνος και ο χρόνος

Που πηγαν οι τονοι; Γιατι δεν τους δεχεται το συστημα; Επιστροφη στις ριζες; Στις ριζες αυτου του μπλογκ; Επιστροφη στα σημαντικα και στα ειλικρινη; Σε αυτα των οποιων το νοημα ήταν σημαντικο και οχι ο τρόπος... Πως γυρνα όμως ο χρόνος; Ειναι δυνατον; Θα ηταν καλο αν μπορούσε; Αχ για δες, ξαναήρθαν. Που είχαν παγιδευτεί; Τι τα είχε εμποδίσει να εμφανιστούν; Άκυρη η επιστροφή στις ρίζες; Άκυρη η επιστροφή στον χρόνο; Αδύνατος ο απεγκλωβισμός από το παρόν; Ποιο το νόημα της προσπάθειας λοιπόν; Ποιος ξεχνά και ποιος επιζεί; Ποιος αμφιταλαντεύεται, ποιος παραληρεί; Ποιος σηκώνει τα μάτια του ψηλά στον ουρανό; Ποιος καταφέρνει να δει το ροζ του χωρίς να θαυμάσει; Ποιος μπορεί να ξεπεράσει ένα από τα αυτοκίνητα χτυπημένο σκιουράκι, χωρίς να ανατριχιάσει; Γιατί χάνεται το θάρρος; Που ξαναβρίσκεται; Πόσοι γύροι, πόσα χιλιόμετρα, πόσες ενδορφίνες χρειάζονται; Τι είναι η αγάπη, τι η προστασία, τι μια στιγμή και τι ο χρόνος;

Ανάκατες σκέψεις

Βλέπεις, νιώθεις, ξέρεις πως κάτι δεν πάει καλά.
Πράτεις, ενεργείς, αντιδράς όπως γνωρίζεις ό,τι δεν είναι σωστό.
Η απόφαση δύσκολη, μα πιο δύσκολη η συνέπεια.
Μοναξιά ο μεγαλύτερος εχθρός, αγάπη η εντονότερη ανάγκη σου.
Ποιος είσαι όταν δεν επιθυμείς;
Ποιος είσαι όταν ξεκαρδίζεσαι;
Ποιος είσαι όταν οι άλλοι σε επαινούν;
Ποιος είσαι όταν τα βράδια μόνος σου κοιμάσαι;
Πόσα πολλά περισσότερα μπορείς που δεν τα υποπτεύεσαι;
Πόσα ακόμα λυπητερά ή χαρούμενα στο δρόμο σου θα βγουν;
Ποιος ο δρόμος σου και ποια η ζωή σου;

Ιστορικό μιας αγάπης

Ελπίδες δεν είχα στην αρχή, απλά χάρηκα όταν ξαφνικά σε βρήκα. Σιγά σιγά μια ζεστή θέση στην καρδιά μου όμως πήρες.
Τώρα, τόσο καιρό μετά, ποιος ξέρει αν όλα αυτά άθελά σου συνέβησαν, μάλλον τότε συμφωνούσες.

Αλλιώς δε εξηγείται πως μια τέτοια ιδέα από εσένα προήλθε.

Και όμως ο καιρός περνά, και με αυτόν περάσαμε και εμείς σε άλλες φάσεις. Τη μια καλές και ήσυχες, την άλλη έντονες και επικίνδυνες. Ψάξαμε τα όριά μας, και όταν τα βρήκαμε τρομάξαμε. Μας τρόμαξε το όριο. Μας τρόμαξε ο εαυτός μας, μας αποσβόλωσε η ύπαρξη του άλλου και του τοίχους ενδιάμεσά μας. Το τοίχος που ο ένας με προσοχή τριγύρω του έχτιζε, αυτό που ο άλλος με χαρά σε ένα λεπτό θα γκρέμιζε.

Όχι δε λέω, κάποτε κάποτε ξεχνιώμασταν, κάποτε κάτι συνέβαινε και αναιρούσε την πρόθεση, κάποτε βρίσκαμε τρόπο και στιγμή. Πόσο ολοκληρωμένη ένοιωθα τότε...

Πόσες φορές όμως στο άλλο άκρο βρισκόμουν; Δικιά μου ζωή δεν είχα, το χρόνο μου στη δικιά σου απουσία προσπαθούσα να γεμίσω.

Δεν ήταν η λύση ήξερα, μα δεν είχα δυνάμεις ούτε για τίποτε άλλο ώσπου τελικά μια σταγόνα μόνον άρκεσε και έκανε το βαρέλι να ξεχειλίσει.

3 1/2 χρόνια διήρκεσε η προσπάθειά μας, λίγο ως πολύ κοινή προσπάθεια. Τριάμισι χρόνια προστείθονται τώρα στο λογαριασμό που κάνουμε στην καρδιά μας, εκεί που καταχωρούμε όλες αυτές τις μικρές ή μεγάλες αγάπες που πέρασαν από την ζωή μας.

Ποιος είμαι, που πάω;

Εύθραυστη ελπίδα,
μετά την βροχή ηλιαχτίδα,
μια καινούργια αρχή
σε τούτους τους τοίχους πιθανή;
Η ψυχή καράβι και πανιά ανοίγει,
ήδη για το επόμενο λιμάνι αρμενίζει

Ίντερνετ

Στο ίντερνετ κοιτώ για καινούργιο σπίτι
στο ίντερνετ τον καινούργιο σύντροφο ψάχνω

βρίσκω γνωστούς στο ίντερνετ από τα παλιά
όταν άλλους δικούς μου ανέλπιστα χάνω

Στο ίντερνετ μια άλλη δουλειά αναζητώ
και όταν η ζωή μες το ίντερνετ δε ζήται...
ένα χάπι ηρεμιστικό αρκεί για να κοιμάμαι

Στο ίντερνετ, στον ύπνο τι ωραία η ζωή
σκέτο όνειρο στο ίντερνετ, στον ύπνο

ΥΓ. Ο s.frang είχε δίκαιο με το σχόλιό του, εξού και η καινούργια δεύτερη στροφή...

Τι κρίμα...

Μπορεί κανείς να μου εξηγήσει γιατί είμαστε τόσο ατελείς άμα δεν έχουμε ταίρι; Γιατί πρέπει δηλαδή να έχουμε ένα φίλο, ένα άνδρα, για να είμαστε ολοκληρωμένες; Όλα τα άλλα είναι αποτυχία. Δεν τα καταφέραμε να βρούμε ένα άνθρωπο. Και αν βρέθηκε, δεν μας άντεξε... Γιατί όλοι οι άλλοι, όλοι οι άλλοι που αξίζουν, που είναι ενδιαφέροντες, που έχουν κάποια προσόντα δεν είναι μόνοι τους, δεν μένουν χωρίς παρέα.
Τι κρίμα που έτσι μας το λένε το παραμύθι. Τι κρίμα που το πιστεύουμε και όλας, τι κρίμα...

Πως αλλιώς;

Μπορεί οι περιστάσεις να είναι χάλια, αλλά ευτυχώς υπάρχει και το ποδόσφαιρο... Πως αλλιώς θα χαμογελούσαμε δηλαδή, αν δεν έχανε η Γερμανία το παιχνίδι της εναντίων της Κροατίας; Έλα ντε; Πως αλλιώς μπορείς να μου πεις;

Και η ζωή συνεχίζεται...

...θες δε θες

Game over!!!!

Τότε

Μακάρι να είχα κάτι να μεθύσω
τις πληγές μέσα μια για πάντα να κλείσω
Να μην ξυπνούν στα καλά καθούμενα
να μην πονούν τα προηγούμενα

Θάρρος και δύναμη να είχα ξανά
για μια καινούργια αρχή, μια νέα χαρά
αναστολές φοβίες να μην γνωρίζω πλέον
γερό καράβι σε νέες θάλασσες πλέων

Μισά και κρύα που ικανοποίηση δεν δίνουν
στα σκουπίδια μακριά από μένα ας μείνουν
άλλους να τυρανούν, άλλων την ζωή να τρώνε
μάλλον καλύτερα θα είν΄ για μένα τότε

Μια λέξη, εφτά γράμματα, μια και μόνη ViSta

Με κάλεσε η Μαρίνα σε ένα παιχνίδι. Γράψε, λέει, μια έκφραση που λές αρκετά συχνά και κατά κάποιο τρόπο σε χαρακτηρίζει.
Το "θα δείξει" που έλεγα κάποτε συχνά, ξεπήδησε στο μυαλό μου αυτομάτως.
Μια άλλη πρόταση απελπισίας, ήρθε ως δεύτερη ιδέα. Μια πρόταση που εδώ και κάποιους μήνες σκέφτομαι από καιρό εις καιρό αλλά δεν τολμώ να την πω δυνατά. Ξέρω, δεν είναι ένδειξη δυνατού ή σταθερού ατόμου, για αυτό την αποσιωπώ, μήπως και φύγει έτσι από τις σκέψεις μου όπως ήρθε...
Αλλά και το "θα δείξει" ή "βλέπουμε" είναι κάτι που λέγεται με την διάθεση να πούμε κάτι χωρίς ιδιαίτερο νόημα, έτσι απλά για σταματήσει μια συζήτηση που ξέρουμε από πριν την κατάληξή της...
Όχι ούτε το "θα δείξει" δεν είναι χαρακτηριστικό. Μια άλλη λέξη με γεμίζει, μια άλλη λέξη με ταρακουνά ή με κινεί αν θέλεις να το πεις με λυρικό τρόπο, μια άλλη λέξη που έχει γίνει χρόνια τώρα το σύνθημα σε όλους τους προσωπικούς υπολογιστές, σε email λογαριασμούς, σε, σε, σε...
Μια λέξη που όλως περιέργως δεν είναι το παρόν, παρά στον παρελθόν. Μια λέξη ή μάλλον ένα ρήμα που παρουσιάζει ό,τι είμαι, ό,τι έχω και ότι θα ήθελα να με συνοδεύει πάντα.
Μια λέξη, ένα ρήμα, μια διαπίστωση, μια στάση προς την ζωή...
Γιατί στον αόριστο θα μου πεις; Πόσο χρονών είσαι, που δεν έχεις δηλαδή μάτια για το παρόν, και απασχολείσαι με αυτό που πέρασε, έτσι λες και δεν θα ξανασυμβεί, αφού το έζησες, υπήρξε και πέρασε...

Μια λέξη, ένα ρήμα, στο πρώτο πρόσωπο του παρελθοντικού χρόνου, μια διαπίστωση, 7 γράμματα...

Α Γ Α Π Η Σ Α

---
ΥΓ. Αν ακούγεται μελοδραματικό το κείμενο να με συγχωρείτε. Επιστρέφω από τον κινηματογράφο όπου γέλασα και έκλαψα με την καρδιά μου, ξανά και ξανά.
ΥΥΓ. Τα φιλιά και την αγάπη μου στον υπέροχο Propeti, που χτύπησε και πονά ίσως το χεράκι του. Τις ειλικρινείς ευχές μου για γρήγορα περαστικά:-)
ΥΥΥΓ. Καληνύχτα

To δώρο της ημέρας...

Μου το δώρισαν και το ανταποδίδω σε όλους όσους ξέρω και δε ξέρω ή διαβάζουν αυτό το blog.
Καλημέρα :-)

Πως, πόσο, αν...

Πως θα ήθελα να μην ήξερα την λέξη καχυποψία, να έχω πάντα εμπιστοσύνη όχι μόνον σε όλους τους άλλους, αλλά και σε αυτούς που αγαπώ, πόσο θα ήθελα να μην με πονούσε η έλλειψή τους, πόσο καλύτερα θα ήμουν, αν επιτέλους ένοιωθα ό,τι με αγαπούν...

Τι θέλεις από εμένα;

Τι θέλεις από εμένα; Τι περιμένεις μοναχικό και παραμελημένο; Ποιο όνειρο σου γεμίζει τα βράδια; Ποιες ανάγκες έχεις, που δεν σου τις αναπληρώνω; Πως θα ήσουν χωρίς εμένα; Ποια θα ήμουν χωρίς εσένα; Που βρίσκομαι όταν δεν είμαι κοντά σου; Που με πας; Που με φέρνεις; Τι μας κάνει να χάνουμε την επαφή μας; Τι μας απασχολεί τότε; Πως ικανοποιούμαστε τάχα με άλλες υποδεέστερες χαρές; Αλήθεια μπορεί κάτι άλλο να πάρει την θέση σου; Μπορεί; Εσύ να μου απαντήσεις, γιατί εγώ ξέρω καλά πως δεν γίνεται αυτό. Τι να σου πω όμως, που να μην το ξέρεις ήδη; Τι να σου εκμυστηρευτώ; Καλό, υπομονετικό, ακριβό μου ημερολόγιο. Ανοιχτό για όλους, ανοιχτό μήπως και η ζωή μου πάρει υπόσταση, έτσι όπως οι άλλοι την διαβάζουν. Μήπως και βρεθεί τότε έστω εκ των υστέρων ένα νόημα στο όλο. Σε αυτό που εγώ δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω, έτσι όσο καθημερινά σαν ένα παγιδευμένο χάμστερ, αγωνιώ μπροστά στις σκάλες αυτής της καταραμένης ρόδας που όλο και κατεβαίνει όσο περισσότερο κανείς προσπαθεί να την ανεβεί. Και καλά το χάμστερ, δεν γνωρίζει, δεν βλέπει τον κόσμο τριγύρω του, δεν γνωρίζει τίποτε άλλο, ούτε και τίποτε καλύτερο. Και καλά αυτό, ζώο είναι, έτσι θα το πεις, υποτιμώντας το. Αλλά εσύ, εγώ, όλοι μας; Πως και δεν αντιδρούμε και δίνουμε το ελεύθερο σε όλους τους άλλους εκτός από εμάς να ελέγχουν τη ζωή μας; Εμείς πως δεν αντιμιλούμε και συμφωνούμε, γιατί χάνουμε κάθε πρωτοβουλία, ξεχνούμε συνεπώς κάθε υποχρέωση που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας, και παραδινόμαστε. Σηκώνουμε τα χέρια. Τα σηκώνουμε ψηλά, όλο και πιο ψηλά, λες και ελπίζουμε όσο λιγότερους όρους να βάλουμε, όσο πιο απροστάτευτοι είμαστε, όσο πιο καλά απογυμνωθούμε, τόσο πιο καλά, τόσο πιο γρήγορα, τόσο πιο ολοκληρωτικά θα αφομοιωθούμε με το περιβάλλον, τόσο πιο γρήγορα θα εξαφανιστούμε, τόσο πιο αποτελεσματικά θα σβηστούν τα ίχνη μας. Τα ίχνη μας. Τα ίχνη σου, τα ίχνη μου. Κοιτώ πίσω μου και ξαφνιάζομαι. Στο χώμα δεν είναι μόνον βαθουλωμένα πέλματα, με ιδρώτα και αίμα πλημμυρισμένα, δεν είναι μόνον αυτά, συχνά πυκνά βλέπω αποτυπώματα ενός βαριού και δυσκίνητου σώματος που άλλο τρόπο μεταφοράς δεν έχει, παρά αυτόν των σκουληκιών...
...
Καλό μήνα παρόλα αυτά...

Αλλάζοντας την οπτική γωνία

Προθέσεις

Είμαι τόσο διαφορετικός
απ΄τους γονείς μου είπες κάποτε
Εγώ θα πάρω την ζωή
στα χέρια μου σκέφτηκες

Το μέλλον δε θα αφήσω
έρμαιο των συνθηκών
Το παρόν σε καθωσπρεπισμούς
δε θα αιχμαλωτίσω

Έτσι είπες, έτσι σκέφτηκες, έτσι ένιωθες,
πόσο γρήγορα όμως στην μάχη
της καθημερινότητας την σκληρή
τα όπλα παρέδωσες

Αιωρούμαι

Δεν ξέρω τι έχω
δεν ξέρω που βρίσκομαι
κάπως λειτουργώ
στιγμές χαίρομαι
στιγμές απλά κινούμαι
αιωρούμαι

Αιωρούμαι και πλέω
από ένα παρόν
σε ένα μέλλον
σε ένα μέλλον κοντινό
και πολύπλοκο
το οποίο δε με χρειάζεται
για το οποίο δεν είμαι απαραίτητη

Δεν ξέρω τι έχω
δεν ξέρω που βρίσκομαι
κάπως λειτουργώ
στιγμές χαίρομαι
στιγμές απλά κινούμαι
αιωρούμαι

Η Δάφνη παραληρεί

Ωραία μέρα
γεμάτη κίνηση
Νόστιμο φαγητό
καλύτερη παρέα
ταξιδιάρικη μουσική
Δροσερό κρασί

Τρεις γέφυρες,
μια ωρίτσα,
δυο άτομα
Ξύλινη πόρτα,
υπέροχη θέα,
ελληνικός καφές
άδειο σπίτι
Αυθόρμητα γέλια

Η Δάφνη παραληρεί
θαυμάζει απολαμβάνει
Ζωή που ξανάνιωσε
στο σώμα της πίσω

Επίκαιρο... άκου κόσμε

Στον σημερινό διαγωνισμό τραγουδιού η Ρουμανία έστειλε μια άρια στα ιταλικά, για την Αγγλία τραγουδά ένας πρώην σκουπιδιάρης, όχι και άσχημα θα έλεγα, για την Αλβανία λαμβάνει μέρος μια 15άχρονη, η Γερμανία 'εξαφανίζεται' σύμφωνα με το τίτλο του τραγουδιού (λες να φταίνε τα πυροτεχνικά;) και η ViSta προτιμά τη βραδιά καλύτερα μόνη της να την περάσει...
Αχ να η Αρμενία (τραγούδι των παραλιακών club δε θυμίζει;) με το 'κελέ κελέ', μετά η Βοσνία με την πλύστρα, από ποιό νοσοκομείο το έσκασαν αλήθεια; Τα καημένα τα παιδιά...
Για το Ισραήλ τραγουδά ένα 'αηδόνι', ελληνικό τραγούδι δε θυμίζει; Η μελωδία όχι η γλώσσα... Αλήθεια είναι ερωτικές οι τριχωτές ερωτικές μασχάλες; Δε θα έλεγα.
Οι Φιλανδοί προσπαθούν με ατσαλωμένο μπετόν και 'ού' 'αααας'. Βοήθεια, επιτρέπεται να ζητήσω; Φοβάμαι...όμως δε μπορώ να πω, το μαλλάκι μακρύ και φρεσκολουσμένο :-) H Κροατία με τους Βασιλείς των δρόμων... παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον τραγούδι για ταγκό, μα φυσικά τι άλλη μουσική να περιμένει κανείς από μια βαλκανική χώρα; Να ανησυχούμε για την υγεία του ηλικιωμένου τραγουδιστή της ομάδας; Θα επιζήσει την παράσταση; Κρίμα που το φουστάνι της Πολωνίας κλέβει την παράσταση, δε θα έπρεπε το έκανε η φωνή της τραγουδίστριας; Καλό τραγούδι όμως δεν λέω. Η Ισλανδία παρουσιάζει την ζωή της. Είναι από πλαστικό ο τραγουδιστής, όπως η μουσική που φαίνεται να είναι καθολοκλήρου φτιαγμένη σε συνθεσάιζερ. Αχ δεν είναι μόνος του, και άλλο ένα πλαστικό όν τραγουδά παρέα του, τέλεια μουσική για το στούντιο γυμναστικής. Κανένα περιεχόμενο αλλά ρυθμός. Αλλά ποιός τραγουδά για την Τουρκία; Οι U2; Άμα δεν τους βλέπεις, θα μπορούσες να μπερδευτείς. Μου αρέσει το τραγούδι. Ιδέα δεν έχω τι σημαίνει, άλλα ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
Μήπως μπορεί κάποιος να πει στους παρουσιαστές ότι δεν είναι απαραίτητο να ουρλιάζουν για να δημιουργήσουν καλή διάθεση;
Για να δούμε τι θα παρουσιάσει η Πορτογαλία...Ενδιαφέρουσα φωνή, ωραίο το τραγούδι, μελωδικό, αλλά η παρουσίαση; Αρκεί για την νίκη; Όσο πιο πολύ το ακούω τόσο περισσότερο μου αρέσει...
Λέτλαντ (είναι Λιθουανία;) με τους πειρατές και παραφουσκωμένα στήθη; Θυμίσει μουσική καρναβαλιού ή για Apres Ski Party. Προσοχή παιδιά, αφήσατε μόνο του το τιμόνι...
Για την Σουηδία τραγουδά μια πρώην νικήτρια τον τίτλο 'ήρωας'. Όμως τι έπαθε το κορίτσι; Γκρίζα σαν το φόρεμά της... Αχ το καημένο.
Η Δανία μπήκε χωρίς να το περιμένει στον διαγωνισμό, και έστειλε ένα πολύ νόστιμο αγόρι με την μπάντα του. Οι στοίχοι κάπου κάπως αλλού έχουν ήδη ακουστεί, αλλά το τραγουδάκι χαρούμενο και εύηχο.
Για την Γεωργία τραγουδά την ειρήνη μια τυφλή τραγουδίστρια. Ναι το ξέρω δεν κάνουν αστεία με τέτοια πράγματα, αλλά δεν θα μπορούσε κάποιος που βλέπει να διαλέξει την φορεσία της;
Η Ουκρανία έκλεισε τους χορευτές της πίσω από πλαστικό... Αχ τα κατάφεραν να βρουν την έξοδο... Ζντούπ, ζντούπ...
Σιγά... σσσ τώρα έρχεται η Γαλλία με ένα αγγλικό τραγούδι... Και αυτά τα παιδιά τυφλά είναι; Ωραίο το αυτοκινητάκι, να το δανειστώ την επόμενη φορά που θα πάω για γκόλφ;
Και πως ήταν το τραγούδι; Δεν ξέρω, δεν πρόσεξα... α τώρα έρχεται το Αζερμπαϊτζάν...με τους ροκ αγγέλους... Ε; Πως; Συγνώμη; δεν κατάλαβα που βρισκόμαστε; Σε διαγωνισμό τραγουδιού ή σε μιούζικαλ; Α για δες, και ο Διάβολος αλλαξοπίστησε...Τίποτε δεν είναι αδύνατο τελικά.
Και να το ελληνικό τραγούδι, όπως είναι φυσικό στα αγγλικά... με ένα όμορφο κορίτσι και ακροβατικά, αλλά τι είναι αυτό, πρόβλημα με το νευρικό της σύστημα έχει η κοπέλα και ταρακουνιέται έτσι χωρίς έλεγχο; Περαστικά.
Αλλά και οι Ισπανοί δεν πάνε πίσω. Στέλνουν ένα τύπο με μια μελόντικα. Πάει τα έχασε τα μυαλά του ο κόσμος.
Και τώρα η Σερβία τραγουδά ένα πένθιμο, αλλά για δες, αναστήθηκε ο μακαρίτης...γιατί δε χαίρεται η κοπέλα όμως τότε; Τον προτιμούσε νεκρό;
Τώρα έρχεται η Ρωσία με τον βιολονίστα. Και τι συμβαίνει άμα κόψει τα ξυπόλυτα πόδια του τραγουδιστή ο παγοδρομέας με τις μπότες του;
Ουπς, τι είναι αυτό; Η Νορβηγία έστειλε ένα όμορφο τραγούδι...τι έκπληξη είναι αυτή; Amy Winehouse σε ξανθό και λίγο πιο γεμάτο; Καλό, πολύ μου αρέσει.

Αλήθεια, τι είναι η αλήθεια...

Πόση αλήθεια χρειάζεσαι;
Ολόκληρη ή μόνον όση αντέχεις;
Είναι και η αποσιώπηση ψέμα;
Και αν ο σιωπών έτσι το ένιωσε,
έτσι ανοιχτές για όλους θα άφηνε τις αποδείξεις;
Δε θα προσπαθούσε να τις απομακρύνει για να μη τον προδώσουν; Δε το σκέφτηκε, άρα δεν είναι σημαντικό. Δε το έκανε, μήπως ήθελε έτσι να ελέγξει την αντίδρασή σου, άμα το μάθαινες; Δεν τον νοιάζει πως θα σκεφτείς; Δεν του πέρασε από το μυαλό να το προσέξει...

Είναι ψέμα όμως ανεξάρτητα από όλα τα παραπάνω απλά και μόνον η έλλειψη της αλήθειας;
Και άμα τα πράγματα ήταν αντίστροφα; Άμα εκείνος αναρωτιόταν γιατί δεν του είπες για τα αισθήματα του Τάδε απέναντί σου; Ψέμα του είπες τότε, όσο δεν του είπες τίποτε;
Εσένα τι σε σταμάτησε και δεν το ανέφερες;
Σκέφτηκες, ζύγιασες τα υπέρ και τα κατά για όλους τους συμπεριλαμβανομένους και αποφάσισες να το αποσιωπήσεις. Καλύτερα σκέφτηκες, γιατί να βγάζω στην φόρα τα προσωπικά του ενός, γιατί να αναστατώνω ίσως τον άλλο, τι θα κερδίσω με το να παρά είμαι ειλικρινής;

Είδες; Έτσι έκανες και εσύ. Διάλεξες τις θα πεις, και πότε και αν τότε ήταν δικαίωμά σου, έδωσες με αυτό έμμεσα το ok, για να το έχει τώρα και ο απέναντί σου. Πως λέμε "μία εσύ, μια και εγώ;"...


Δεν ξέρω, δεν ξέρω, απλά μου φαίνεται πως η ζωή είναι [δυστυχώς; ευτυχώς;] λιγουλάκι πολυπλοκότερη από ένα απλό "όταν δεν λέμε την αλήθεια ολόκληρη και χωρίς προσπάθειες καλλωπισμού, δεν είναι η αλήθεια"

Ερωτηματικά επί ερωτηματικών

Τι να πεις την στιγμή που βλέπεις το τέλος να ανυψώνεται μπροστά σου τεράστιο, ξεκάθαρο, αναπόφευκτο; Να το παραδεχθείς με λέξεις;
Να προκύψεις στο πειρασμό να προσπαθήσεις να το παρατίνεις όσο δεν λες τα πράγματα με το όνομά τους;
Να το αποφύγεις έτσι ίσως... Ίσως; Λες; Γιατί όχι.
Και γίνεσαι ψεύτης από ελπίδα
Παλιάτσος από αγάπη. Τρελός από την επιθυμία.
Για να δούμε λοιπόν... Και αν παρά είσαι ευαίσθητος; Και αν τα μάτια σου βλέπουν ό,τι συνήθισαν, και η μύτι σου μυρίζει ό,τι δε ξέχασε;
Για να δούμε ποιος θα έχει δίκαιο στην τελική ανάλυση.
Οι αισθήσεις σου ή τα συναισθήματά σου/σας;

Η πορεία του χρόνου

Μια δυο τρεις
οι μέρες πως περνούν
τέσσερις πέντε έξι εφτά
πεταμένες οι ώρες,
πεταμένα και τα λεπτά

Άνοιξη καλοκαίρι
φθινόπωρο ή χειμώνας
χωρίς αξία και οι εποχές
μέρα ή νύχτα
βροχή ή ζεστή λιακάδα
τι και αν έτσι έρχονται
τι και αν αλλιώς

Χαμένες οι στιγμές
άσκοπες οι επιθυμίες
άτοπες οι συναντήσεις
μέλλον και παρόν

Δυστυχώς....

Πόσο όμορφη είσαι
πόσο έξυπνη
πόσο ευγενική
τι γλυκιά φωνή έχεις
τι εκλεκτό γούστο
πόσο καθαρό και τακτικό
το σπίτι σου κρατάς

Τα παιδιά σου είναι
τα πιο ταλαντούχα
της γειτονιάς
το μέλλον σου φωτεινό
ο δρόμος σου μέχρι τώρα
σταθερός και με πρόγραμμα

Πόσο σωστή
πόσο τέλεια είσαι
Σε θαυμάζω
ποτέ δε θα σε φτάσω
Δυστυχώς

Ευτυχώς

Η μούσα

Η μούσα σου
θα ήθελα να είμαι
ποιήματα για μένα
να συντάσεις

Εικόνες στο μυαλό
σου να ξυπνώ
ανάγκες της ψυχής
βαθιές πτυχές
να ολοκληρώνω

Η μούσα σου
θα ήθελα να είμαι
τα πρωινά
μόνον για μένα
να ξυπνάς

Τα μεσημέρια εμέ
αντί για τροφή
να χρειάζεσαι
το όνειρό σου
το βραδυνό εγώ
και τίποτε άλλο

Η μούσα σου
θα ήθελα να είμαι
κουράγιο
δύναμη χαρά
όλα και άλλα πολλά
για σένα

Η μούσα σου
θα ήθελα να είμαι
λάμψη
χρώματα
φόρμες
και τέλος πουθενά
στα μάτια σου

Δεν είμαι όμορφη;

Lob und nette Kommentare zum Photo bitte an Herrn Jotefa adressieren.

Η φωτογραφία είναι φιλική δωρεά του κυρίου Jotefa.

Αναζητήται...

Θυμάται κανείς την επιθεωρητή Ρίζου; Που μια ζωή έτρεχε να προλάβει; Που της ήταν σημαντικό να συνδυάσει δουλειά και μητρότητα; Που όχι μόνον προσπαθούσε αλλά και κατάφερνε να λύνει τις υποθέσεις της; Που συχνά πυκνά αντιμετώπιζε υπεροπτικούς συναδέλφους αλλά ήξερε το κουμπί τους; Που όταν κολλούσε με τις έρευνές της είχε τη βοήθεια ενός καλού άγγελου ή ερχόταν ένα τυχαίο συμβάν και έφερνε καινούργια κομμάτια του τάνγκραμ στον σωρό των υπαρχόντων, ολοκληρώνοντας την εικόνα των πραγμάτων; Θυμάται κανείς εκείνη την δυναμική και μοναχική γυναίκα; Μια γυναίκα που ήταν κατά βάση ευχαριστημένη με τον εαυτό της, που είχε εμπιστοσύνη στο μέλλον και αγάπη μέσα της για όλα τα όμορφα πράγματα, αλλά προπάντων για την 7άχρονη κόρη της;

Που να είναι αναρωτιέμαι; Να μπορούσα να πιώ ένα καφέ μαζί της, να τα λέγαμε, να μου έλεγε εκείνη προπάντων το μυστικό της, πως κρατά την αισιοδοξία της ζωντανή, που βρίσκει δύναμη και δε παρατά τις προσπάθειες, τι κάνει, όταν όλες οι ανάγκες της φαίνονται μη πραγματοποιήσημες ή για άλλη μια φορά βρίσκεται μπροστά σε ένα αδιέξοδο; Τι λέει στο παιδί της, όταν φτάνει στο προαύλιο του σχολείου του λαχανιασμένη, καθυστερημένη, κουρασμένη και μπαφιασμένη από την εργασία της. Πως αντιδρά όταν η μικρή της, της λέει.... "μαμά δεν ενδιαφέρεσαι για μένα, μόνον να κάνεις λεφτά σε ενδιαφέρει".

Που να είναι αυτή η γυναίκα; Άμα ξέρει κανείς που βρίσκεται, ας της πει πως την ψάχνω...

Παραλίγο να το ξεχνούσα...

...καλή επέτειο του γάμου σου ViSta.
Πόσο χρόνια είναι ήδη; Δέκα; Και πόσα έχουν περάσει από τότε που χωρίσες; Πέντε;

Η ψυχή

Αν ένα κορίτσι από το Λαγονήσι
στο έπακρον μπορούσε να ζήσει
όλα όσα αγαπούσε
και θερμά επιθυμούσε
την ψύχη θα άφηνε με τα χαράς να σπαρταρίσει

Μαθηματικά του αθλητισμού

10 χιλιόμετρα
70 λεπτά
8,57 Km/h
μία φορά προσπέρασης
είκοσι πέντε γύροι
των 400 μέτρων

Πόσες θερμίδες κάηκαν;
Πόσος ιδρώτας δημιουργήθηκε;
Πόσες ανάκατες σκέψεις μπήκαν σε μια σειρά;

Δυσκολεύομαι να δώσω τίτλο σε αυτό το post... Εσείς πως θα το ονομάζατε;

Τσντούπ πόινγκ

...Μιλάμε και τέζα η κυρία βρε παιδάκι μου!

Ακόμα και η κίνηση χρειάζεται λίγη ξεκούραση

Πεταλούδες

Αιωνίως κουρασμένα σώματα
πέντε στις εφτά μέρες πτώματα
το σαββατοκύριακο αναπληρώνουν το χαμένο χρόνο
χρωματιστές κορδέλες οι ψυχές και όχι μόνο
σπαρταρούν απελπισμένα σαν πεταλούδες
εύχονται να μην είναι όλες οι ελπίδες φρούδες
__
Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια

Σκέψεις πέντε λεπτών...

Τράβηξε το laptop στα γόνατα μπροστά της, πάνω από την κουβέρτα. Καλώδια ξεκινούσαν και κατέληγαν από αυτό. Έπρεπε να προσέξει. Μια απότομη κίνηση και το ηχείο απειλούσε να έπεφτε από την συνήθη θέση του στο γραφείο, ενάμισι μέτρο μακριά της. Αποσυνέδεσε όσα καλώδια δεν θεώρησε απαραίτητα για την στιγμή. Τι κρίμα, σκέφτηκε, είχε κινητό υπολογιστή αλλά με τα πολλά καλώδια που του είχε συνδέσει του είχε αναιρέσει αυτή την πιθανότητα. Αναρωτήθηκε πως αλήθεια τα είχε έτσι καταφέρει και έκανε με το υπολογιστή ακριβώς το ίδιο λάθος που έπραττε στην καθημερινή της ζωή. Ανασήκωσε τους ώμους με παιδική αδιαφορία, αχ σκέφτηκε, και τι έγινε, σε ποιόν θα έδινε λογαριασμό; "Αν μη τι άλλο κανείς δε θα με κατηγορήσει για έλλειψη συνέπειας" είπε στον εαυτό της νοερά. Η μουσική χαμηλή, μελωδική, της τράβηξε την προσοχή. Κιθάρα και ισπανικό τραγούδι μιας γυναικείας φωνής. Πότε είχε δει την τελευταία ισπανική ταινία; Δε μπορούσε να θυμηθεί; Ποιά ήταν; Το Volver του Αλμοντόβαρ; Το Mala education? Άλλη; Άλλου σκηνοθέτη; Τίποτε. Κενό, άδειο αναμνήσεων το κεφάλι της. Τα είχε όλα ξεχάσει, αλλά υπήρξε μια εποχή που πήγαινε συχνά κινηματογράφο. Και ήταν ενημερωμένη. Υπήρξε μια εποχή που έγραφε τακτικά. Και ήταν ικανοποιημένη. Υπήρξε μια εποχή που τραγουδούσε στο αυτοκίνητο επιστρέφοντας από τη δουλειά. Που πήγαινε εκεί με χαρά. "Άχ κορίτσι μου" είπε στον εαυτό της, και ξαφνιάστηκε πως ξαφνικά έβλεπε τα δρώμενα και τον εαυτό της με τέτοια απόσταση και αποστασιοποίηση, "συνέβησαν τόσα πολλά από τότε, πότε να προλάβεις να τα καταλάβεις ή άντε να τα καταπιείς;" Το καλό της τωρινής κατάστασης ήταν πως μετά από όσα είχαν γίνει, μάλλον τα χειρότερα είχαν ήδη εμφανιστεί και είτε θα καλυτέρευε από εδώ και πέρα η κατάσταση, είτε θα αντιδρούσε για να την αλλάξει.
Μερικές φορές της φαινόταν περίεργο με ποιά αδιαφορία αντιμετώπιζε την διαφορετικότητά της στην εταιρία. Αλλά όχι, δεν ήταν αδιαφορία, αντίθετα, επιδεικτικά θα έλεγε κανείς επέμενε στην διαφορετικότητά της. Το αυτοκόλλητο με το άσπρο μηλαράκι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου της. Ο ενικός τον οποίο πρότεινε σε όλους τους συναδέλφους ξέροντας πολύ καλά πόσο τους ξένιζε αυτή της η κίνηση. Τα χαρούμενα και ευδιάθετα σχόλια, η διάθεσή της να βοηθήσει, να ασχοληθεί ακόμα και με πράγματα που δεν ήσαν στον τομέα της. Όμως αυτό και αν την εξόργιζε... Τι πάει να πει δεν είναι κάτι του τομέα κάποιου, δεν ανήκε στα καθήκοντά του, άρα "δε πα να πνίγονται; εμένα δε με ενδιαφέρει το πρόβλημά τους." Έστρεψε ξανά την προσοχή της στο μουσικό κομμάτι κιθάρας που ακουγόταν εκείνη τη στιγμή από τα ηχεία. Μια σονάτα του Μπαχ. Κάποτε ήταν σε θέση να παίζει και εκείνη κάποιες. "Θεέ μου" της ξέφυγε με αγανάκτηση. "Θεέ μου, αμάν πιά δε βαρέθηκες να μυξοκλαίς για όλα όσα κάποτε έκανες; Άμα ασχοληθείς ξανά, θα ξαναμπορέσεις. Αν σου είναι σημαντικά θα τα θυμηθείς, άν σου είναι απαραίτητα δεν έχεις άλλη επιλογή."
Ένιωσε το πληκτρολόγιο κάτω από τα δάχτυλά της. Ζεστό. Αναλογίστηκε την ζεστή μέρα που έξω από το παράθυρό της σιγά σιγά έσβηνε. Αναλογίστηκε την θέρμη που ξεπηδά από ένα χάδι του παιδιού της. Αναλογίστηκε την θέρμη της ψυχής της την στιγμή που τηλεφωνεί με την μητέρα της. Αναμνήσεις παιδικής χαράς και σιγουριάς. Μερικές άνηκαν σε εκείνην, άλλες είχαν χαριστεί γενναιόδωρα στο παιδί της. Αχ ναι, αναφώνησε. Αν μην τι άλλο, ένα πράγμα δεν πήγαινε στραβά. Ένα πράγμα είχε ευτυχώς μάλλον σπό μόνο του καταφέρει, να μην ακολουθήσει τον γενικό δρόμο της αποδιοργάνωσης της ζωής της. Δεν ήταν δικό της κατόρθωμα αυτό, όχι μόνον, αλλά χαιρόταν ιδιαίτερα που ένα χαρούμενο, υπέροχο ον, κοιμόταν και ονειρευόταν ήρεμα στο διπλανό της δωμάτιο...

Το παιδί και η φράουλα

Το είδες μήπως αυτό;
ο μικρός μες το νερό
πλάτσα πλούτσα κάνει
στην μπανιέρα με νάζι

Ορθάνοιχτα κρατά
μάτια και αυτιά
μαζί με αυτό και εσύ
γίνεσαι παρέα του παιδί

Άραγε απόψε το μυαλό
ποια όνειρα με εικόνες θα γεμίσουν
και αύριο το σχέδιο
με χρώμα θα στολίσουν;

Μια φράουλα ή ένας ιππότης;
Ένας ψαράς ή ο ξάδελφος ο Φώτης;
Ο μάγος από το παιδικό τραγούδι;
Ή ένα μυρωδάτο κόκκινο λουλούδι;

Σαββατοκύριακο

Ζωή μας εβδομάδας
σε δυο μέρες
προσπαθείς
να αναπληρώσεις

Όπου λόγω δειλίας
Ακινητοποιημένη
και ανικανοποίητη
μένεις

Όμως τώρα
ξύπνα, κοίτα,
ο ήλιος έξω
φωτεινός, λαμπερός!

Συγκρουόμενα

Ώρες πολλές,
γεμάτες ασχολίες
προσδοκίες
ανεκπλήρωτες

ασύμβατοι δρόμοι
ξαφνικά διασταυρώνονται
και εμείς συγκρουόμενα
αυτοκινητάκια

Μια εδώ μια εκεί
μια μόνοι, την άλλη μαζί
δορυφόροι του εγώ
ο καθείς του δικού του


Παγκάκια για δυο
άδεια
πάρκα αναψυχής
άδεια ψυχής

To blog, or not to blog that is the question...

Τι να γράψεις και τι να αναλογιστείς, έτσι και αλλιώς όλα όσα είχες να πεις τα έχεις πει προπολλού, συντόμως, εν πολλώ, με απλά λόγια ή παραλλαγές, με λυρικό τρόπο, ή και αλληγορίες.
Έτσι αρχίζεις να απομακρύνεσαι. "Που θα πάει" σκέφτεσαι, "μπορεί τώρα να μην έχω τίποτε το ενδιαφέρον αλλά σε λίγο, μετά, αύριο, μεθαύριο, σε λίγες μέρες, κάποτε θα έρθει η ιδέα, η εικόνα που θα αξίζει να ντυθεί με λέξεις, να χρωματιστεί με προτάσεις, να πάρει διαστάσεις και υπόσταση με το να παρουσιαστεί στο blog, να διαβαστεί ίσως ίσως και από κανένα άλλο, να κάνει κάποιον να χαμογελάσει, να δακρύσει ή απλά και μόνον να σκεφτεί... ακριβώς το ίδιο συνέβη και σε εκείνον τις προάλλες". Έτσι σκέφτεσαι, έτσι ελπίζεις, έτσι νομίζεις θα έρθουν τα πράγματα. "Δεν μπορεί", λες, "δε μπορεί, φάση είναι θα περάσει" Έτσι το λές, και έτσι το πιστεύεις, γιατί έτσι θα ήθελες να είναι, και έτσι να συμβεί, έτσι. Έτσι; Ναι, έτσι, έλα ντε όμως που αυτό το "έτσι" είναι αλλιώς; Όπως τίποτε δε έρχεται έτσι όπως το προμελέτησες. Λες και μια κατάρα το επηρεάζει για να σε ξαφνιάσει, για να αποδείξει πως δεν είσαι προετοιμασμένος, πως δεν έχεις εσύ τον έλεγχο, πως κανείς δεν ελέγχει τίποτε, τίποτε πέρα από την στιγμή. Για το όλο, το μεγαλύτερο, το σημαντικότερο, για αυτό δεν έχεις κανένα εργαλείο ελέγχου. Μα τι τα ψάχνεις; Γιατί να μπορείς να το αλλάξεις; Μήπως δε θα σου αρκούσε να μπορούσες να το καταλάβεις; Και αν ούτε με λέξεις δε μπορείς να το συλλάβεις, δε θα ήσουν ευτυχής αν τουλάχιστον την σημασία του μπορούσες να αισθανθείς;
Αχ ναι μα την αλήθεια, πόσο ευτυχής θα ήσουν πάλι ξανά...
Ευτυχής και ζωντανός ξανά. Ζωντανός και ευτυχής όπως ήσουν κάποτε και όπως ονειρεύεσαι κάποτε να ξανανιώσεις.

Κακές φωτογραφίες αριστουργημάτων

Πολιορκία


O Spidermann


O ψαράς

Να συστήσω... ο καλιτέχνης...

Χωρίς λόγια

...

- Κυριε μου, ειστε κιρρωτικος.
- Γιατρε μου μπορω να εχω και μια δευτερη γνωμη ?
- Βεβαιως! Ειστε και ασχημος.

Το αστείο δεν είναι δικό μου, ο Aeipote μου έστειλε το link.

http://www.e-view.gr/funnyreading.php?id=210

Στιγμές

Υπάρχουν κάτι στιγμές που νοιώθει κανείς τον πόνο να ξεχειλίζει πηχτός, πικρός, αβάσταχτος στις αρτηρίες. Κάποιες στιγμές, σαν ετούτες, που θυμάσαι την μετριότητά σου και νιώθεις το κενό να ρουφά τις δυνάμεις σου, να προσπαθεί να σε κάνει να εκραγείς προς τα μέσα, για να συμπυκνωθείς σε αυτό το μικρό "τίποτε" από το οποίο αποτελείσαι. Να επιστρέψεις στην κανονική σου κατάσταση, του ελαχίστου. Αυτό το ελάχιστο από το όποιο κάποτε ονειρεύτηκες ότι θα δραπετεύσεις. Και ήταν γλυκό εκείνο το όνειρο, και ήταν όμορφη η αίσθηση της ελευθερίας, και ήταν πανδαισία όσο ένιωθες το μέγεθος των ικανοτήτων σου, της ψυχής σου άμα θέλεις, να μεγαλώνει. Να επεκτείνει τα στενά της όρια, να απλώνεται εύκολα, να διεκδικεί το χώρο που μέχρι τώρα ήξερες σε άλλους ανήκε. Τι ωραίο όνειρο... Κρίμα που τότε δεν το είχες αναγνωρίσει, γιατί όνειρο ήταν και όσο ωραίο και αν ήταν όσο το ένιωσες, τώρα ξύπνησες. Και τώρα τίποτε δεν έχει αλλάξει. Τίποτε μέσα σου δεν έχει απελευθερωθεί, τίποτε δεν έχει μεγαλώσει. Είσαι ακόμα αυτό το ελάχιστο "τίποτε" με όλο αυτό το κενό μέσα του. Ένα στενά οριοθετημένο κενό με την ανάμνηση ενός υπέροχου ονείρου μιας άλλης πραγματικότητας. Πονά η μηδαμινότητά σου. Πονά όπως πάντα. Το χειρότερο είναι τώρα όμως, πως ξέρεις ό,τι είναι δεδομένη.

10 minutes

Λίγο αργά την βρήκα, αλλά αξίζει...

Περί έμπνευσης...

Κατέληξα να χωρίζω τους ανθρώπους σε 3 κατηγορίες.
Σε αυτούς που την ψάχνουν, αλλά δε θα την βρουν,
σε αυτούς που την έχουν
και σε εκείνους που ανεξάρτητα αν την έχουν ή όχι, δεν γνωρίζουν καν το νόημά της.

Ελεγχόμενες καταστάσεις

Μια κάμερα στην είσοδο θα βάλω
τους περαστικούς στο δρόμο να παρακολουθώ
ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει να κοιτάζω
μπλε, πράσινο ή μαύρο αν φορά παλτό

Να ξέρω πότε ξανάρχεσαι, αν φεύγεις,
ξένα αυτοκίνητα με τις ώρες να μετρώ
ημερολόγιο με δεδομένα άλλων να κρατήσω
μπας και το κενό της ζωής μου έτσι γεμίσω

Χιόνι

Βρέχει, χιονίζει
Τα μάρμαρα γυαλίζει
ο ποντικός χορεύει
και η γάτα μαγειρεύει...

Φύκια για μεταξωτές κορδέλες

Μια μαύρη κορδέλα απλώθηκε μπροστά του. Ξαφνικά, από το πουθενά, εμφανίστηκε ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος με μια χοντρή άσπρη λουρίδα στη μέση, έντονη αντίθεση στο βαθύ πράσινο του τοπίου αριστερά και δεξιά.
Τώρα τι να έκανε; Σίγουρα ήταν θελκτικός αυτός ο σίγουρος δρόμος, χωρίς τα χαλίκια, χωρίς τις στροφές, χωρίς το φουσκωμένο ποταμό στο χείλος του μονοπατιού το οποίο σκαρφάλωνε με δυσκολία μέχρι εκείνη την στιγμή.
Δρόμος ή μονοπάτι; Πράσινες κοιλάδες ή καταρράκτης; Σιγουριά της σταθερότητας ή ανατριχίλα του κινδύνου; Και αν δε διάλεγε; Και αν δεν συνέχιζε; Και αν αποφάσιζε να παραμείνει εκεί; Να μην προχωρούσε ούτε ένα βήμα σε οποιανδήποτε κατεύθυνση; Μήπως αν περίμενε, σταθεροποιήτο το έδαφος του μονοπατιού; Και αν το νερό του ποταμού δεν έχανε την ταχύτητά του, αλλά φούσκωνε και σάρωνε τα θεμέλια της ασφάλτου; Και φύκια θεριεύουν τριγύρω του μεγάλα σαν δέντρα; Ποια η σημασία τότε του δρόμου, ποια του μονοπατιού, ποια της κίνησης ή της ακινησίας;

Κοινωνική ακρίδα

Υπάρχουν άνθρωποι που αστειευόμενοι μου λένε, "το βρήκα τι θα κάνω, θα γίνω έγκυος, θα αφήσω να με γράψει ο γιατρός άρρωστη και να μείνω 9 μήνες στο σπίτι, μετά 3 χρόνια σε γονική άδεια (έτσι λέγεται το γερμανικό Elternzeit;), είτε θα δώσω τότε το παιδί για υιοθεσία...ή θα μειώσω τις ώρες με την δικαιολογία ότι πρέπει να το πηγαίνω νηπιαγωγείο, αργότερα θα μειώσω τις ώρες όταν πάει σχολείο, και έτσι σιγά σιγά θα περάσει ο καιρός και θα βγω στην σύνταξη."

Χωρίς να μπορώ να αναγνωρίσω αν κρύβεται αποδοκιμασμός στο αστείο απαντώ πως είναι καλή ιδέα και όταν θα μειώσουν τις ώρες τους, θα μπορούν να πάρουν και το δικό μου παιδί από το σχολείο, άρα θα μπορώ εγώ με την σειρά μου να δουλεύω ολόκληρο το 8ωρο. Μετά από 5 χρόνια μισής θέσης με μισά λεφτά, θα χαιρόταν ο λογαριασμός της τράπεζάς μου, μια ολόκληρη θέση με ολόκληρα λεφτά και συν αντί για μείον...

Μα είναι δυνατόν να θεωρείται κανείς κοινωνική ακρίδα, απλά και μόνον γιατί έχει μικρό παιδί ή παιδιά που χρειάζονται τους γονείς τους; Είναι δόγμα το 8ωρο εργασίας; Είναι λάθος των γονιών ό,τι μια μέρα σχολείου διαρκεί λιγότερο από τον χρόνο που χρειάζεται κανείς για να πάει στην δουλειά, να δουλέψει οκτάωρο, συν το διάλειμμα και να επιστρέψει για να πάρει το παιδί από το σχολείο;

Ασημένια μυστικά

Κρύος αέρας καθαρός
στις ασημένιες του Ρήνου
τις παραλίες

Και το φεγγάρι φέγγει
στρογγυλό 'κει ψηλά
σιωπηλό

Ανώνυμοι περαστικοί
τυχαία το δρόμο διασταυρώνουν
κάτω από δέντρα χωρίς φυλλωσιές

Κριμένες προσδοκίες
Ασημένια μυστικά
Άγνωστες ιστορίες
Τι θα έδινα για να σας ονόμαζα δικά μου.

Ενδιαφέρον Ντοκιμαντέρ

Το πρόβλημα με την αλήθεια είναι πως φαντάζει απίθανη όταν ξεσκεπάζει μύθους που διακινούνται χρόνια και από διαφορετικούς φορείς και βρίσκονται στα μυαλά μας ως αυτονόητα γεγονότα...
Το πρόβλημα με την "αποκάληψη ενός μύθου" είναι πως όσο περισσότερο φαντασμαγορική φαντάζει τόσο λιγότερο αληθινή είναι... μάλλον...
Το ντοκιμαντέρ με έβαλε πραγματικά σε σκέψεις...

Ολόκληρη η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους βρίσκεται και εδώ

Στον παιδίατρο...

Γεμάτο το δωμάτιο αναμονής στην παιδίατρο, όλα τα καθίσματα πιασμένα, το πάτωμα σπαρμένο με παιχνίδια και ο μικρός ωχρός και με σκούρα δαχτυλίδια γύρω από τα μάτια. "Είναι γεμάτο" της είχε πει μια μητέρα βλέποντάς την να σπρώχνει την πόρτα του ιατρείου για να την ανοίξει. "Τι να κάνουμε" απάντησε "θα περιμένουμε" έτσι και αλλιώς δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο. Δυο ώρες νωρίτερα είχε πάρει τηλέφωνο στο ιατρείο ό,τι θα χρειαζόταν ένα παραπεμπτικό και πως θα περνούσε το απόγευμα στις πέντε για να το πάρει. Η βοηθός της γιατρού είχε συμφωνήσει να το ετοιμάσει έγκαιρα και να μην χρειαστούν έτσι να περιμένουν, μισή ώρα αργότερα όμως ήρθε το τηλεφώνημα από το νηπιαγωγείο που ανέτρεψε όλο το πρόγραμμα. "Εχουμε ένα πρόβλημα" της είπε η κοπέλα, "πονά η κοιλιά του μικρού και κλαίει γιατί δεν περνά, θα έρθετε να τον πάρετε;" Φυσικά και πήγε, τι ερώτηση... Πήγε, τον πήρε και τώρα βρισκόταν στο χώρο αναμονής περιμένοντας να έρθει η σειρά τους να δουν την γιατρό. Τα παιδάκια στην αίθουσα, διαφορετικής ηλικίας, κοινωνικής τάξης και με ανάλογα διαφορετικούς γονείς καταγόμενους από χίλια και ένα κράτη. "Πόσοι αλήθεια να είχαν την ιθαγένεια;" της πέρασε από το μυαλό να ρωτήσει, αλλά τι σημασία είχε η απάντηση; Τουλάχιστον για τα παιδιά; Μια τέτοια ερώτηση ξεπερνά τα όρια αυτών που μπορούν να καταλάβουν. Σημαντικό για αυτά δεν είναι η ιθαγένεια αλλά αν μπορούν να παίξουν είτε μόνα του είτε με παρέα με τα παιχνίδια που βλέπουν τριγύρω τους και το ερώτημα αν πονούν ή όχι. Πονούν ή δεν νοιώθουν καλά, αγνοούν παντελώς όλους τους άλλους και τα πάντα τριγύρω τους. Νοιώθουν κάπως καλά, τότε ασχολούνται με τα παιχνίδια. Συντονίζονται με άλλα παιδάκια; Έχει καλώς. Στην αντίθετη περίπτωση θα ασχοληθούν με ένα παιχνίδι και θα αμυνθούν το δικαίωμά τους για αποκλειστικότητα. Έτσι λοιπόν παίζουν τα παιδιά, λίγο ή περισσότερο φιλικά μεταξύ τους, όσο οι γονείς χασμουριούνται, ασχολούνται με τα κινητά τους ή αγκαλιάζουν εκείνα τα παιδιά, που δεν έχουν διάθεση για παιχνίδι... και περνούν τα λεπτά, και περνά η ώρα, και η αίθουσα αναμονής γεμίζει και αδειάζει...
"Πόση ώρα περιμένατε" άκουσε την γιατρό να την ρωτά και ξαφνιάστηκε. Το ρολόι του τοίχου έδειχνε μία το μεσημέρι, πότε έφτασαν στο ιατρείο; Έντεκα παρά; Έντεκα και; Ιδέα δεν είχε... "Αχ τι σημασία έχει;" απάντησε όσο βοηθούσε τον μικρό να βγάλει τα ρούχα του, "σημαντικό είναι πως τώρα είναι η σειρά μας... ερχόμαστε από το νηπιαγωγείο γιατί στα ξαφνικά πόνεσε η κοιλιά του και δεν έλεγε να ηρεμήσει"...

Ο χορός

"Και τώρα τι;" αναρωτήθηκε. Μπροστά της το άδειο αρχείο του κειμενογράφου, κάτω από τα δάχτυλά της τα φωτισμένα πλήκτρα του πληκτρολογίου, μαλακά, ζεστά αλλά και απόμακρα. Η οικειότητα που είχαν κάποτε τα δάχτυλα αποκτήσει, και από μόνα τους έβρισκαν την κατάληξή τους, που με ευχέρεια και χωρίς προσπάθεια κουνιόνταν ήταν ανάμνηση πλέον προ πολλού. Δεν είχε τίποτε το μηχανικό ή αυτόματο αυτή η κίνηση. Δεν ακολουθούσε κανόνες λογικής ή τεχνικής. Δεν υπάκουε σε μεθόδους άλλων, δεν υπήρχε για κάποιο σκοπό. Ήταν όμοια με την μουσική αυτή καθ΄αυτή ένας σκοπός, ένα λόγος, μια απόδειξη, μια αρχή και ένα τέλος, απλή και χωρίς προσπάθεια ενέργεια. Μια ενέργεια δημιουργίας, έκφρασης.
"Και τώρα τι;" επανέλαβε την ερώτησή της με την ελπίδα πως η επανάληψη θα παρουσίαζε μπροστά της την λύση που εδώ και καιρό ματαίως έψαχνε. Τώρα πως να έβρισκε ξανά το νήμα που φάνταζε μικρό και ανέφικτη η επανασύνδεσή της με αυτό, έτσι μακριά στον ορίζοντα όπου το άφησε να μαίνεται. Ήξερε αρκετά καλά τι είχε συμβεί από τότε που το κράταγε σταθερά στα δυο της χέρια. Δεν είχε νόημα να επιστρέφει στα περασμένα και να αναρωτιέται πως ήταν δυνατόν να αφήσει εξωτερικούς παράγοντες να την επηρεάσουν έτσι αρνητικά, να τους δώσει τέτοια μεγάλη ελευθερία ώστε να πάρουν τον έλεγχο των κινήσεών της. Και καλά να παρέμενε το θέμα εκεί, καλά να μην έλεγχε την κίνησή της, αλλά να μην είναι κύριος των σκέψεών της; Αυτή και αν ήταν κατάντια. Μια γυναίκα χωρίς σκέψεις... ποια αξία είχε πλέον; Ποια αξία έχει ένας άνθρωπος, ένας homo sapiens χωρίς σκέψεις; Πόσο πίσω στην ιστορία θα έπρεπε να ψάξει μέχρι να έβρισκε κάτι ανάλογό της. Αλλά αρκετά ασχολήθηκε το παρελθόν. Η στιγμή είχε πλέον φτάσει που ήθελε δεν ήθελε έπρεπε να κοιτάξει το παρόν και ήλπιζε πως αυτή την φορά θα ήταν αρκετά συνετή ώστε να μην ξεχαστεί και κάνει το λάθος να ασχοληθεί με το μέλλον. Ότι έγινε έγινε, και ό,τι θα γίνει, θα γίνει, ούτε παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον δεν μπορούσε να ελέγξει, μήτε να τα αλλάξει. Όμως αυτά που συμβαίνουν τώρα, αυτά που κάτω από την μύτη της ευωδιάζουν, αυτά που μπροστά στα μάτια της εικόνες δημιουργούν, αυτά που γύρω από τα αφτιά της μελωδίες αφήνουν, αυτά που δίπλα της χορεύουν, με αυτά παρέα από τώρα θα κάνει. Αυτά παρέα θα της κάνουν, αυτά στο δέρμα της ίχνη θα αφήσουν, την ανάσα της θα επιταχύνουν, το μυαλό της θα γεμίσουν, τα όνειρά της θα συντροφέψουν, το ουρανό με συννεφάκια θα σποριάσουν, το δρόμο της θα περιβάλουν. Το δρόμο αυτόν που τα δάχτυλά της ξανά θα κάνουν, χορεύοντας για άλλη μια φορά πάνω στα μαλακά, ζεστά και οικεία πλήκτρα. Ναι δεν τον ξέχασε παντελώς τον τρόπο. Τίποτε δεν ξεχνιέται άλλωστε από αυτά που μαθαίνει κανείς στην διάρκεια της ζωής του, τίποτε δε χάνεται στα διπλώματα του εγκεφάλου. Δε σβήνεται απλά παραμένει ανενεργό και αχρείαστο αλλά γεμάτο πληροφορίες, μέχρι να βρεθεί ξανά η ευκαιρία, ή αναγκαιότητα ή απλά και μόνον το κουράγιο για να ανακαλεστούν.
Αυτά σκεφτόταν λοιπόν εκείνη όταν ξαφνικά συνειδητοποίησε πως χωρίς να το καταλάβει τα δάχτυλά της είχαν αρχίσει από μόνα τους αυτόν το μελωδικό και ευχάριστο χορό από πλήκτρο σε πλήκτρο, γράμμα σε γράμμα, κόμμα και τελείες, αρχή και τέλος.

Λάθος

Ένα μπουκάλι σε λάθος χώρο
ένα αρχείο σε λάθος τόπο
εμφιαλωμένο λάθος
αρχειοθετημένος τόπος

Επειδή...

...κάποιοι την πάτησαν "πατώντας" links που εμφανίστηκαν ως σχόλια στο blog και μόλυναν με αυτόν τον τρόπο τον υπολογιστή τους με spyware... ενεργοποίησα το word verification αλλά προτείνω στο μέλλον σύνεση και προσοχή που "πατάμε" (και που βρισκόμαστε)...

PS. Τα λινκ σας πάνε στην en.Wikipedia.org

Γιατί όχι

Που βρίσκομαι
που πάω
τι όψομαι
ποιον ρωτάω

Λίγο εδώ
λίγο εκεί
με τον άνεμο
πετάω

Μετά εδώ
μετά εκεί
ξανά τον ήλιο
κυνηγάω

Κάπου εκεί ανάμεσα
είναι και το μυαλό
μια στο κρύο μια στη ζέστη
δεν ξέρει πλέον θαρρώ
βαστά ή θα καταρρεύσει;

Αχ γιατί να μην είναι έτσι;
Με μεγάλη σιγουριά
Πάλι σιγά σιγά
κάποτε θα αναθαρέψει

Αύριο

Αύριο θα γίνει τελικά αυτή η μοιραία συνάντηση που ήδη δυο φορές αναβλήθηκε. Ξέρω τι θέλω, ξέρω όμως και πως να το πω; Ξέρω επίσης και τι δε θέλω, αλλά θα προσπαθήσω να το κρατήσω για τον εαυτό μου. Μάλλον καλύτερα θα είναι έτσι.
Έτσι ή αλλιώς αλλάζουν οι καταστάσεις. Έτσι ή αλλιώς καλούμαι να βρω μια λύση. Έτσι ή αλλιώς η αυριανή μέρα θα δείξει ποια κατεύθυνση και ποιο πρόσωπο θα έχει αυτή η λύση. Έτσι ή αλλιώς. Έτσι; Ή αλλιώς;

Αν με ψάχνει κανείς...

... είμαι εδώ!

Και δε ξέρω πως είναι από την άλλη μεριά της δύνης ή πως θα είμαι αφού την ξεπεράσω.