Τη ξέρεις αυτή την αίσθηση; Όταν ακούς μια μουσική, στο ράδιο, στο δρόμο, στο σφύριγμα ενός περαστικού, οπουδήποτε βρε αδελφέ, και στην στιγμή σε συνεπαίρνει; Μια μελωδία η οποία ξαφνικά καταφέρνει να σε αποσπάσει από τα καθημερινά, από την φασαρία της στιγμής, τις σκέψεις για ανοιχτές ή άλυτες υποθέσεις, από άλλες μουσικές, άλλες παρουσίες και να σε πάρει σε ένα άλλο κόσμο; Σε ένα τόπο χωρίς χρόνο. Σε ένα τόπο χωρίς όγκο. Σε ένα τόπο χωρίς όρια. Σε ένα τόπο χωρίς γωνίες και κρύο. Σε ένα τόπο χωρίς αγωνία και λέξεις. Σε ένα τόπο γεμάτο χρώματα. Γεμάτο φόρμες, γεμάτο οσμές, γεμάτο συναισθήματα.
Τη ξέρεις αυτή την αίσθηση; Όταν βρίσκεσαι σε απόλυτη ισορροπία με τον τόπο σου; Όταν δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς αν είσαι εσύ στον τόπο σου, ή ο τόπος εσύ; Όταν η μουσική δεν γεμίζει μόνον τον τόπο αλλά και το σώμα σου; Όταν το σώμα σου γίνεται μουσική; Όταν πετάς πιο ανάλαφρα και επιδέξια από τα πιο επιδέξια πουλιά; Όταν δεν ξέρεις ούτε και εσύ ο ίδιος αν είσαι πουλί ή άνθρωπος; Όταν όλα είναι ολόκληρα, και εσύ ευτυχής μαζί τους;
Τη ξέρεις αυτή την αίσθηση; Τη ξέρεις, έτσι δεν είναι; Είμαι σίγουρη πως τη ξέρεις...
Καληνύχτα
