Τι να πεις την στιγμή που βλέπεις το τέλος να ανυψώνεται μπροστά σου τεράστιο, ξεκάθαρο, αναπόφευκτο; Να το παραδεχθείς με λέξεις;
Να προκύψεις στο πειρασμό να προσπαθήσεις να το παρατίνεις όσο δεν λες τα πράγματα με το όνομά τους;
Να το αποφύγεις έτσι ίσως... Ίσως; Λες; Γιατί όχι.
Και γίνεσαι ψεύτης από ελπίδα
Παλιάτσος από αγάπη. Τρελός από την επιθυμία.
Για να δούμε λοιπόν... Και αν παρά είσαι ευαίσθητος; Και αν τα μάτια σου βλέπουν ό,τι συνήθισαν, και η μύτι σου μυρίζει ό,τι δε ξέχασε;
Για να δούμε ποιος θα έχει δίκαιο στην τελική ανάλυση.
Οι αισθήσεις σου ή τα συναισθήματά σου/σας;
