Θυμάται κανείς την επιθεωρητή Ρίζου; Που μια ζωή έτρεχε να προλάβει; Που της ήταν σημαντικό να συνδυάσει δουλειά και μητρότητα; Που όχι μόνον προσπαθούσε αλλά και κατάφερνε να λύνει τις υποθέσεις της; Που συχνά πυκνά αντιμετώπιζε υπεροπτικούς συναδέλφους αλλά ήξερε το κουμπί τους; Που όταν κολλούσε με τις έρευνές της είχε τη βοήθεια ενός καλού άγγελου ή ερχόταν ένα τυχαίο συμβάν και έφερνε καινούργια κομμάτια του τάνγκραμ στον σωρό των υπαρχόντων, ολοκληρώνοντας την εικόνα των πραγμάτων; Θυμάται κανείς εκείνη την δυναμική και μοναχική γυναίκα; Μια γυναίκα που ήταν κατά βάση ευχαριστημένη με τον εαυτό της, που είχε εμπιστοσύνη στο μέλλον και αγάπη μέσα της για όλα τα όμορφα πράγματα, αλλά προπάντων για την 7άχρονη κόρη της;
Που να είναι αναρωτιέμαι; Να μπορούσα να πιώ ένα καφέ μαζί της, να τα λέγαμε, να μου έλεγε εκείνη προπάντων το μυστικό της, πως κρατά την αισιοδοξία της ζωντανή, που βρίσκει δύναμη και δε παρατά τις προσπάθειες, τι κάνει, όταν όλες οι ανάγκες της φαίνονται μη πραγματοποιήσημες ή για άλλη μια φορά βρίσκεται μπροστά σε ένα αδιέξοδο; Τι λέει στο παιδί της, όταν φτάνει στο προαύλιο του σχολείου του λαχανιασμένη, καθυστερημένη, κουρασμένη και μπαφιασμένη από την εργασία της. Πως αντιδρά όταν η μικρή της, της λέει.... "μαμά δεν ενδιαφέρεσαι για μένα, μόνον να κάνεις λεφτά σε ενδιαφέρει".
Που να είναι αυτή η γυναίκα; Άμα ξέρει κανείς που βρίσκεται, ας της πει πως την ψάχνω...
