Πόση αλήθεια χρειάζεσαι;
Ολόκληρη ή μόνον όση αντέχεις;
Είναι και η αποσιώπηση ψέμα;
Και αν ο σιωπών έτσι το ένιωσε,
έτσι ανοιχτές για όλους θα άφηνε τις αποδείξεις;
Δε θα προσπαθούσε να τις απομακρύνει για να μη τον προδώσουν; Δε το σκέφτηκε, άρα δεν είναι σημαντικό. Δε το έκανε, μήπως ήθελε έτσι να ελέγξει την αντίδρασή σου, άμα το μάθαινες; Δεν τον νοιάζει πως θα σκεφτείς; Δεν του πέρασε από το μυαλό να το προσέξει...
Είναι ψέμα όμως ανεξάρτητα από όλα τα παραπάνω απλά και μόνον η έλλειψη της αλήθειας;
Και άμα τα πράγματα ήταν αντίστροφα; Άμα εκείνος αναρωτιόταν γιατί δεν του είπες για τα αισθήματα του Τάδε απέναντί σου; Ψέμα του είπες τότε, όσο δεν του είπες τίποτε;
Εσένα τι σε σταμάτησε και δεν το ανέφερες;
Σκέφτηκες, ζύγιασες τα υπέρ και τα κατά για όλους τους συμπεριλαμβανομένους και αποφάσισες να το αποσιωπήσεις. Καλύτερα σκέφτηκες, γιατί να βγάζω στην φόρα τα προσωπικά του ενός, γιατί να αναστατώνω ίσως τον άλλο, τι θα κερδίσω με το να παρά είμαι ειλικρινής;
Είδες; Έτσι έκανες και εσύ. Διάλεξες τις θα πεις, και πότε και αν τότε ήταν δικαίωμά σου, έδωσες με αυτό έμμεσα το ok, για να το έχει τώρα και ο απέναντί σου. Πως λέμε "μία εσύ, μια και εγώ;"...
Δεν ξέρω, δεν ξέρω, απλά μου φαίνεται πως η ζωή είναι [δυστυχώς; ευτυχώς;] λιγουλάκι πολυπλοκότερη από ένα απλό "όταν δεν λέμε την αλήθεια ολόκληρη και χωρίς προσπάθειες καλλωπισμού, δεν είναι η αλήθεια"
