Το "θα δείξει" που έλεγα κάποτε συχνά, ξεπήδησε στο μυαλό μου αυτομάτως.
Μια άλλη πρόταση απελπισίας, ήρθε ως δεύτερη ιδέα. Μια πρόταση που εδώ και κάποιους μήνες σκέφτομαι από καιρό εις καιρό αλλά δεν τολμώ να την πω δυνατά. Ξέρω, δεν είναι ένδειξη δυνατού ή σταθερού ατόμου, για αυτό την αποσιωπώ, μήπως και φύγει έτσι από τις σκέψεις μου όπως ήρθε...
Αλλά και το "θα δείξει" ή "βλέπουμε" είναι κάτι που λέγεται με την διάθεση να πούμε κάτι χωρίς ιδιαίτερο νόημα, έτσι απλά για σταματήσει μια συζήτηση που ξέρουμε από πριν την κατάληξή της...
Όχι ούτε το "θα δείξει" δεν είναι χαρακτηριστικό. Μια άλλη λέξη με γεμίζει, μια άλλη λέξη με ταρακουνά ή με κινεί αν θέλεις να το πεις με λυρικό τρόπο, μια άλλη λέξη που έχει γίνει χρόνια τώρα το σύνθημα σε όλους τους προσωπικούς υπολογιστές, σε email λογαριασμούς, σε, σε, σε...
Μια λέξη που όλως περιέργως δεν είναι το παρόν, παρά στον παρελθόν. Μια λέξη ή μάλλον ένα ρήμα που παρουσιάζει ό,τι είμαι, ό,τι έχω και ότι θα ήθελα να με συνοδεύει πάντα.
Μια λέξη, ένα ρήμα, μια διαπίστωση, μια στάση προς την ζωή...
Γιατί στον αόριστο θα μου πεις; Πόσο χρονών είσαι, που δεν έχεις δηλαδή μάτια για το παρόν, και απασχολείσαι με αυτό που πέρασε, έτσι λες και δεν θα ξανασυμβεί, αφού το έζησες, υπήρξε και πέρασε...
Μια λέξη, ένα ρήμα, στο πρώτο πρόσωπο του παρελθοντικού χρόνου, μια διαπίστωση, 7 γράμματα...
---
ΥΓ. Αν ακούγεται μελοδραματικό το κείμενο να με συγχωρείτε. Επιστρέφω από τον κινηματογράφο όπου γέλασα και έκλαψα με την καρδιά μου, ξανά και ξανά.
ΥΥΓ. Τα φιλιά και την αγάπη μου στον υπέροχο Propeti, που χτύπησε και πονά ίσως το χεράκι του. Τις ειλικρινείς ευχές μου για γρήγορα περαστικά:-)
ΥΥΥΓ. Καληνύχτα
