1 Ιουνίου 2008

Τι θέλεις από εμένα;

Τι θέλεις από εμένα; Τι περιμένεις μοναχικό και παραμελημένο; Ποιο όνειρο σου γεμίζει τα βράδια; Ποιες ανάγκες έχεις, που δεν σου τις αναπληρώνω; Πως θα ήσουν χωρίς εμένα; Ποια θα ήμουν χωρίς εσένα; Που βρίσκομαι όταν δεν είμαι κοντά σου; Που με πας; Που με φέρνεις; Τι μας κάνει να χάνουμε την επαφή μας; Τι μας απασχολεί τότε; Πως ικανοποιούμαστε τάχα με άλλες υποδεέστερες χαρές; Αλήθεια μπορεί κάτι άλλο να πάρει την θέση σου; Μπορεί; Εσύ να μου απαντήσεις, γιατί εγώ ξέρω καλά πως δεν γίνεται αυτό. Τι να σου πω όμως, που να μην το ξέρεις ήδη; Τι να σου εκμυστηρευτώ; Καλό, υπομονετικό, ακριβό μου ημερολόγιο. Ανοιχτό για όλους, ανοιχτό μήπως και η ζωή μου πάρει υπόσταση, έτσι όπως οι άλλοι την διαβάζουν. Μήπως και βρεθεί τότε έστω εκ των υστέρων ένα νόημα στο όλο. Σε αυτό που εγώ δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω, έτσι όσο καθημερινά σαν ένα παγιδευμένο χάμστερ, αγωνιώ μπροστά στις σκάλες αυτής της καταραμένης ρόδας που όλο και κατεβαίνει όσο περισσότερο κανείς προσπαθεί να την ανεβεί. Και καλά το χάμστερ, δεν γνωρίζει, δεν βλέπει τον κόσμο τριγύρω του, δεν γνωρίζει τίποτε άλλο, ούτε και τίποτε καλύτερο. Και καλά αυτό, ζώο είναι, έτσι θα το πεις, υποτιμώντας το. Αλλά εσύ, εγώ, όλοι μας; Πως και δεν αντιδρούμε και δίνουμε το ελεύθερο σε όλους τους άλλους εκτός από εμάς να ελέγχουν τη ζωή μας; Εμείς πως δεν αντιμιλούμε και συμφωνούμε, γιατί χάνουμε κάθε πρωτοβουλία, ξεχνούμε συνεπώς κάθε υποχρέωση που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας, και παραδινόμαστε. Σηκώνουμε τα χέρια. Τα σηκώνουμε ψηλά, όλο και πιο ψηλά, λες και ελπίζουμε όσο λιγότερους όρους να βάλουμε, όσο πιο απροστάτευτοι είμαστε, όσο πιο καλά απογυμνωθούμε, τόσο πιο καλά, τόσο πιο γρήγορα, τόσο πιο ολοκληρωτικά θα αφομοιωθούμε με το περιβάλλον, τόσο πιο γρήγορα θα εξαφανιστούμε, τόσο πιο αποτελεσματικά θα σβηστούν τα ίχνη μας. Τα ίχνη μας. Τα ίχνη σου, τα ίχνη μου. Κοιτώ πίσω μου και ξαφνιάζομαι. Στο χώμα δεν είναι μόνον βαθουλωμένα πέλματα, με ιδρώτα και αίμα πλημμυρισμένα, δεν είναι μόνον αυτά, συχνά πυκνά βλέπω αποτυπώματα ενός βαριού και δυσκίνητου σώματος που άλλο τρόπο μεταφοράς δεν έχει, παρά αυτόν των σκουληκιών...
...
Καλό μήνα παρόλα αυτά...