Στην εταιρεία που δουλεύω είναι η επιμόρφωση των υπαλλήλων πολύ σημαντικό θέμα. Αρκετοί συνάδελφοι διεκδικούν την μια εβδομάδα που τους δίδεται από το νόμο ως επιπρόσθετη επιμορφωτική άδεια κάθε χρόνο για να μάθουν παραδείγματος χάριν κάποια ξένη γλώσσα, άλλοι διαλέγουν να λάβουν μέρος σε επιμορφωτικά προγράμματα με έξοδα της εταιρείας για να πάρουν ένα δίπλωμα της Microsoft, και δεν είναι λίγοι αυτοί που απορρίπτουν να ασχοληθούν με κάποια ερωτήματα πελατών ή συναδέλφων με την αιτιολογία "δεν με έστειλαν σε επιμορφωτικό πρόγραμμα, άρα δε γνωρίζω".
Σήμερα, βάση προγράμματος, έλαβα μέρος σε ένα σεμινάριο μιας μέρας. Μέσα σε 8 ώρες κλήθηκε ένας συνάδελφος να μας περάσει πληροφορίες και εμπειρίες που είχε κερδίσει τα τελευταία χρόνια σε ένα θέμα που μέχρι τώρα ήταν ο μόνος στο όποιο μπορούσε να παρέχει τεχνική υποστήριξη. Από αύριο θα θεωρούμαι εμπειρογνώμων. Ήδη μερικοί συνάδελφοι [με;] ζηλεύουν που δε ρωτήθηκαν αν θα ήθελαν να πάρουν και εκείνοι μέρος. Γιατί όμως; Μήπως ξέρουμε τώρα το πραγματικό εύρος του θέματος; Μήπως τώρα βρίσκομαι σε καλύτερη θέση από εκείνον; Όχι, αντίθετα έχοντας υποτίθεται τις γνώσεις θα κληθώ να αντιμετωπίσω πελάτες με προβλήματα τα οποία ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρθηκαν στο σεμινάριο. Εγώ λοιπόν θα ριχτώ στην λίμνη με τα πιράνχας, ο συνάδελφος θα μπορέσει να ανασάνει ίσως λιγάκι, και οι προϊστάμενοι θα έχουν ήσυχη την συνείδησή τους πως συμφωνούν και προωθούν προγράμματα επιμόρφωσης του προσωπικού.
"Στην υγειά μας" λοιπόν. Άλλη μια επιμόρφωση χωρίς βάθος, άλλο ένα γιαπί γνώσης ανοίγεται μπροστά μας, "στην υγειά μας" που λέτε, "στην υγειά μας"...
