Θα πάρεις κάποτε το θάρρος να με ρωτήσεις;
Και αν κάποτε το κάνεις και με ρωτήσεις γιατί δε σε παίρνω τηλέφωνο, τι θα σου πω άραγε;
Θα βρώ χίλιες και μία δικαιολογίες για να δικαιολογηθώ ή θα σου απαντήσω ειλικρινά;
Γιατί δεν είμαι σίγουρη πως έχει νόημα να σε πληγώσω με την αλήθεια. Αλλά από την άλλη, μήπως δεν την ξέρεις προπολλού; Μήπως δεν την έχεις νοιώσει όσο δε προσπαθώ να επικοινωνούμε; Όσο όλο και λιγότερες γίνονται οι συναντήσεις μας;
Είναι καλύτερα έτσι;
Θα με πεις εγωίστρια, θα με πεις αδιάφορη αλλά δεν νοιώθω να μου λήπει τίποτε και αν από καιρό εις καιρό δεν έρχονταν κάποιες τύψεις όσο αναλογίζομαι πότε μιλήσαμε για τελευταία φορά το θέμα θα είχε λήξει προπολλού. Τουλάχιστον για μένα.
Κρίμα θα πεις. Ίσως, αλλά όπως η ζωή έτσι τα φέρνει, εξίσου εύκολα μπορεί να τα φέρει και αλλιώς, άρα όλα ανθρώπινα είναι. Ανθρώπινο είναι να θέλεις και να επιδιώκεις την επικοινωνία, ανθρώπινο είναι κάποιοι να σου την ανταπωδίδουν και άλλοι να την αρνούνται.
C’est la vie, ή Tel Aviv, όπως λες και εσύ... τελ αβίβ...
