Τι να γράψεις και τι να αναλογιστείς, έτσι και αλλιώς όλα όσα είχες να πεις τα έχεις πει προπολλού, συντόμως, εν πολλώ, με απλά λόγια ή παραλλαγές, με λυρικό τρόπο, ή και αλληγορίες.
Έτσι αρχίζεις να απομακρύνεσαι. "Που θα πάει" σκέφτεσαι, "μπορεί τώρα να μην έχω τίποτε το ενδιαφέρον αλλά σε λίγο, μετά, αύριο, μεθαύριο, σε λίγες μέρες, κάποτε θα έρθει η ιδέα, η εικόνα που θα αξίζει να ντυθεί με λέξεις, να χρωματιστεί με προτάσεις, να πάρει διαστάσεις και υπόσταση με το να παρουσιαστεί στο blog, να διαβαστεί ίσως ίσως και από κανένα άλλο, να κάνει κάποιον να χαμογελάσει, να δακρύσει ή απλά και μόνον να σκεφτεί... ακριβώς το ίδιο συνέβη και σε εκείνον τις προάλλες". Έτσι σκέφτεσαι, έτσι ελπίζεις, έτσι νομίζεις θα έρθουν τα πράγματα. "Δεν μπορεί", λες, "δε μπορεί, φάση είναι θα περάσει" Έτσι το λές, και έτσι το πιστεύεις, γιατί έτσι θα ήθελες να είναι, και έτσι να συμβεί, έτσι. Έτσι; Ναι, έτσι, έλα ντε όμως που αυτό το "έτσι" είναι αλλιώς; Όπως τίποτε δε έρχεται έτσι όπως το προμελέτησες. Λες και μια κατάρα το επηρεάζει για να σε ξαφνιάσει, για να αποδείξει πως δεν είσαι προετοιμασμένος, πως δεν έχεις εσύ τον έλεγχο, πως κανείς δεν ελέγχει τίποτε, τίποτε πέρα από την στιγμή. Για το όλο, το μεγαλύτερο, το σημαντικότερο, για αυτό δεν έχεις κανένα εργαλείο ελέγχου. Μα τι τα ψάχνεις; Γιατί να μπορείς να το αλλάξεις; Μήπως δε θα σου αρκούσε να μπορούσες να το καταλάβεις; Και αν ούτε με λέξεις δε μπορείς να το συλλάβεις, δε θα ήσουν ευτυχής αν τουλάχιστον την σημασία του μπορούσες να αισθανθείς;
Αχ ναι μα την αλήθεια, πόσο ευτυχής θα ήσουν πάλι ξανά...
Ευτυχής και ζωντανός ξανά. Ζωντανός και ευτυχής όπως ήσουν κάποτε και όπως ονειρεύεσαι κάποτε να ξανανιώσεις.
