Πόσο την ποθούσε αυτήν την αίσθηση, πόσο μα την αλήθεια την ήθελε στη ζωή της, την χρειαζόταν βαθιά, έντονα, ξανά δική της. Την ποθούσε, και αν ήταν στο χέρι της θα την είχε επαναληπτικά, θα την κρατούσε μέσα της, δε θα την άφηνε ποτέ να χαθεί, θα υπήρχε στην ύπαρξή της. Αλλά δυστυχώς δεν ήταν στο χέρι της αν θα την συναντούσε. Δεν μπορούσε να την ελέγξει, δεν ήταν δυνατόν να πει ποτέ με σιγουριά πότε θα την έβρισκε, αν θα την ξαναέβρισκε. Δεν ήταν πως δεν της έδινε ευκαιρία, να της εμφανιστεί. Δεν ήταν πως δεν προσπαθούσε να την συλλάβει, προσπαθούσε, αλλά έτσι είναι αυτά μερικές φορές. Όσο πιο πολύ θέλεις κάτι, όσο πιο πολύ το χρειάζεσαι τόσο σίγουρο είναι πως δεν θα σου δοθεί. Λες και κάποιος, ένα αόρατο κάτι επίτηδες το κάνει να σου αρνηθεί τη χαρά. Λες και υπάρχει κάποιος που έχει τη δύναμη να ορίζει τι ζεις, και τι νιώθεις. Λες και υπάρχει κάποιος που άλλη δουλειά δεν έχει από το να σου κάνει την ζωή δύσκολη. Άλλη έννοια δεν έχει, από το να σε κρατήσει μακριά από εκείνην. Εκείνη, εκείνη, τη θυμάσαι άραγε ακόμα; Θυμάσαι αυτό που πραγματικά ήταν ή αυτό που ενδιάμεσα το ρομαντικό μυαλό σου δημιούργησε; Αφαιρώντας ότι αρνητικό, προσθέτοντας όχι ό,τι υπήρξε αλλά ό,τι θα ευχόσουν να είχε συμβεί; Ποιος μπορεί πλέον να ξεχωρίσει όμως τι είναι αλήθεια, και τι όχι. Ποιος έχει το χρόνο, ποιος τη διάθεση, ποιος ασχολείται; "Κανένας" θα μου πεις, "δεν βλέπω ποιον νοιάζει..." Όμως θα κάνεις λάθος γιατί για σένα αν μη τι άλλο το θέμα έχει βάρος. Για σένα, και ίσως μόνον για σένα, υπάρχει ένα νόημα σε όλα αυτά που θυμάσαι. Για σένα, και μάλλον μόνον για σένα, υπάρχει ακόμα και σε αυτό που το μυαλό σου δημιούργησε αλήθεια. Για σένα είναι αλήθεια αυτό που πιστεύεις, αυτό που νιώθεις, αυτό που επιθυμείς ξανά στο δρόμο σου να βρεις. Για σένα πλέον και μόνον για σένα έχει σημασία αν θα βρεθείς για ελάχιστα δευτερόλεπτα ξανά στον εκπληκτικό χώρο της έμπνευσης. Σε εκείνο το χώρο όπου θα ήθελες πάντα να είσαι... Στο ταξίδι του μυαλού σου, στο πιο συναρπαστικό. Εκεί που τίποτε δεν λειτουργεί βάση λογικής, όπου μόνον οι αισθήσεις μετρούν, όπου ο χρόνος περνά ανάποδα, η αριθμητική αναιρείται, όπου οι άνθρωποι δεν είναι το κέντρο του κόσμου, όπου το χρήμα δεν υπάρχει, όπου τα αστέρια χαμογελαστοί κοντινοί σύντροφοι σε σαγηνεύουν με το απαλό τραγούδι τους. Ένα τραγούδι πρόσκληση για ένα ταξίδι χωρίς σχέδιο, χωρίς αποσκευές, χωρίς στόχο, χωρίς εφόσον και εάν, ένα ατέλειωτο ταξίδι ηδονής και δημιουργίας...
--
Καληνύχτα
